Η διαδρομή αυτή ήταν η δεύτερη που πραγματοποιήσαμε το 3μερο της Κ. Δευτέρας. Με μεγάλη μας χαρά συνταξιδέψαμε με τους φίλους Κρητικούς Μοτοσικλετιστές: Νίκο και Γιάννη με ένα BMW1150, Θοδωρή και Ελπίδα με ένα CBR600, Νίκο με ένα Fazer600 και Κώστα με ένα Ducati. Η παρέα μεγάλη και με μοτοσυκλέτες για όλα τα γούστα!!!
Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί, αφού η διαδρομή θα ήταν αρκετά μεγάλη και με κομμάτια που δεν θα είχαμε την δυνατότητα να πάμε με γοργούς ρυθμούς. Αλλά και η μετεωρολογική πρόβλεψη δεν ήταν και τόσο αισιόδοξη... μόνο ο Άρης έλεγε πως τελικά δεν θα "τρώγαμε ούτε μια ψιχάλα..." !!! Δώσαμε ραντεβού σε μια από τις εξόδους της πόλης του Ηρακλείου και αφού συγκεντρωθήκαμε και συστηθήκαμε όλοι μεταξύ μας, ξεκινήσαμε με προορισμό τις Βρύσες Χανίων, όπου και θα πίναμε και τον πρώτο καφέ της ημέρας.
Η διαδρομή στην εθνική ήταν σχετικά γρήγορη, καθώς η δρόμος βοηθάει, αλλά γενικά χρειάζεται προσοχή, αφού σε ορισμένα σημεία το οδόστρωμα δεν είναι σε καλή κατάσταση (ύπαρξη σαμαριών...). Φτάνοντας στο κέντρο των Βρυσών, σταματήσαμε σε μια καφετέρια δίπλα στο ποτάμι που περνάει μέσα από το χωριό. Εκεί είπαμε και τις πρώτες κουβέντες με τους φίλους Κρητικούς. Καλά παιδιά και πολύ φιλικοί, χαρακτηριστικό, βέβαια, των περισσότερων κατοίκων της Κρήτης. Ο καιρός, δεν μας έδειχνε και τα καλύτερα σημάδια... και, δυστυχώς, έδειχνε ακόμα πιο άσχημος προς την κατεύθυνση στην οποία πηγαίναμε... Θα λέγαμε πως φεύγαμε από την καλοκαιρία και κατευθυνόμαστε προς την κακοκαιρία, αφού το μεγαλύτερο μέρος της Κρήτης είχε ηλιοφάνεια και μόνο στο ΝΔ. κομμάτι της έβρεχε!
Λίγο μετά τις Βρύσες και μπαίνοντας στο φαράγγι του Ίμβρου είχε ήδη να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες, ενώ ταυτόχρονα να διερχόμενα από το αντίθετο ρεύμα αυτοκίνητα, μας έκαναν νοήματα για την βροχή που έπεφτε παρακάτω. Σταματήσαμε για να φορέσουμε τα αδιάβροχα και συνεχίσαμε προκειμένου να διασχίσουμε το φαράγγι του Ίμβρου. Ο δρόμος ήταν στενός και σε ορισμένα σημεία τόσο ώστε να είναι απαραίτητη η ύπαρξη καθρέπτη, ώστε να ελέγχεις αν έρχεται όχημα από το αντίθετο ρεύμα. Πολλές στροφές και το οδόστρωμα σε σχετικά άσχημη κατάσταση... συνθήκες όχι και τόσο καλές για τον καιρό που επικρατούσε... αυτό, βέβαια, δεν μας πτόησε! Φτάνοντας προς το τέλος του φαραγγιού, υπάρχει μια ξύλινη παράγκα-καντίνα στην οποία σταματήσαμε για να βγάλουμε φωτογραφίες και να πιούμε καμιά ρακή, ενώ η βροχή συνέχιζε! ... Αλλά και να καθαρίσουμε την ζελατίνα των κρανων μας που είχε θολώσει!!!
Εκεί συναντήσαμε και τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, ο οποίος μας είπε πως τα είχε φτιάξει όλα μόνος, παρόλο που ήταν ανάπηρος στο ένα πόδι, χέρι και μάτι!!! Μετά από αυτή την μικρή παύση, συνεχίσαμε προς Σφακιά, με την βροχή να αλλάζει ένταση... Φτάσαμε στα Σφακιά και πήραμε τον δρόμο για Ανώπολη, προκειμένου να φτάσουμε στην Αράδαινα. Ο δρόμος με πολλές στροφές και ανηφορικός, αλλά δεν είναι κουραστικός και ιδιαίτερα την θερινή περίοδο. Αξίζει τον κόπο να κάνετε αυτή την διαδρομή, αν βρεθείτε στα Σφακιά. Εμείς, όταν είχαμε έρθει το 2003, ο χάρτης που είχαμε είχε την διαδρομή πως είναι χωματόδρομος, οπότε είχαμε αποφασίσει να μην την πραγματοποιήσουμε. Τώρα, οι ντόπιοι φίλοι μας, όμως, μας είπαν πως ο δρόμος ήταν άσφαλτος μέχρι τον Άγιο Ιωάννη, οπότε και πήραμε τον προορισμό για Αράδαινα. Πρόκειται για ένα πολύ συμπαθητικό εγκαταλελειμμένο χωριό, δίπλα σε ένα φαράγγι.
Το φαράγγι αυτό μέχρι πριν μερικά χρόνια, οι κάτοικοι το διέσχιζαν από κάποια μονοπάτια που υπήρχαν, μέχρι που φτιάχτηκε μια σιδερένια γέφυρα, στρατιωτικού τύπου. Το χωριό πολύ όμορφο. Έχεις την δυνατότητα να προχωρήσεις ανάμεσα στα ερειπωμένα σπίτια, μερικά από τα οποία είναι σε αρκετά καλή κατάσταση. Δυστυχώς, εμείς, λόγω της επικρατούσας βροχής, δεν το κάναμε αυτό και αρκεστήκαμε στο να απολαύσουμε το τοπίο του φαραγγιού και του χωριού από το σημείο της γέφυρας. Γυρίσαμε στα Σφακιά, όπου μας περίμεναν ο Άρης με την Άντα και ο Θοδωρής με την Ελπίδα. Μπήκαμε στην καφετέρια που είχαν καθίσει και "αγκαλιάσαμε" την σόμπα προκειμένου να στεγνώσουμε και να ζεσταθούμε... για την κατάσταση των γαντιών μας... δεν την συζητώ!!! Μετά από αρκετή ώρα, ο καιρός είχε αρχίσει κάπως να φτιάχνει καθώς η βροχή είχε σταματήσει. Τα μαζέψαμε και πήραμε την κατεύθυνση για Φραγκοκάστελλο.
Ο ήλιος μας κρατούσε παρέα για το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Σταματήσαμε στο Φραγκοκάστελλο και βγάλαμε φωτογραφίες. Εν συνεχεία, συνεχίσαμε για Πλακιά με σκοπό να βρούμε κάπου να φάμε. Η παραλιακή αυτή διαδρομή πολύ όμορφη, την οποία δεν είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την προηγούμενη φορά που είχαμε έρθει λόγω των ανέμων που επικρατούσαν και μας ανάγκαζαν να κινούμαστε με μέσο όριο ταχύτητας 20χλμ.!!! Τελικά για φαγητό σταματήσαμε στο χωριό Αρμένοι, περίπου στα 20χλμ. από το Ρέθυμνο.
Λόγω της ημέρας, οι ταβέρνες ήταν γεμάτες. Παρόλα αυτά βρήκαμε να καθίσουμε στην ταβέρνα ενός μοτοσυκλετιστή και μέλους μια τοπικής λέσχης της Κρήτης... δυστυχώς αυτή την στιγμή που γράφω το κείμενο δεν θυμάμαι το όνομα της λέσχης. Είχε αρχίσει ήδη να νυχτώνει όταν τελειώσαμε το φαγητό, οπότε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Λίγο πριν το Ηράκλειο, σταματήσαμε στην εθνική να αποχαιρετήσουμε τους φίλους Κρητικού Μοτοσικλετιστές που μας έκαναν την τιμή να συνταξιδέψουν μαζί μας και να επιβεβαιώσουν για μια ακόμη φορά την φήμη των πιο φιλόξενων ανθρώπων της Ελλάδας!!!