Η άνοιξη έφτασε με «ημερολογιακή» ακρίβεια! Η υπέροχη λιακάδα έκανε τις βροχοπτώσεις των προηγούμενων να φαντάζουν μακρινό παρελθόν… Αποφασίσαμε να εξορμήσουμε με προορισμό την νότια Κρήτη μέσω ορεινής διαδρομής στους πρόποδες των Λασιθιώτικων Όρεων.
Ξεκινήσαμε από την εθνική οδό Ηρακλείου – Αγ. Νικολάου. Γρήγορα όμως την αφήσαμε ακολουθώντας το επαρχιακό δίκτυο από τον κόμβο της Χερσονήσου. Το δίκτυο αρκετά ήταν καλό και με ελάχιστη κίνηση (σε αντίθεση με το τι συμβαίνει το καλοκαίρι!). Έχοντας διανύσει περί τα 50χλμ. φτάσαμε λίγο πριν τον Αγ. Νικόλαο. Στρίψαμε για Ιεράπετρα, οδηγώντας στην παράκτια διαδρομή μέχρι λίγο πριν το χωριό Ίστρος. Με οδηγό την πινακίδα για Καλό Χωριό μπήκαμε σε έναν στενό επαρχιακό δρόμο που σκαρφάλωνε στο βουνό.
Η ελικοειδής διαδρομή περνάει μέσα από ένα υπέροχο τοπίο με καταπληκτική θέα της ευρύτερης περιοχής. Κάποια στιγμή διακρίναμε το μικρό εκκλησάκι στην κορυφή ενός λόφου. Είχαμε φτάσει στο χωριό Πρίνα. Ένα μέρος που ο Άρης είχε περάσει αρκετά από τα παιδικά καλοκαίρια. Δεν χάσαμε την ευκαιρία να το επισκεφτούμε και να γνωρίσουμε την θεία του. Στο χωριό συναντήσαμε μια πορτοκαλί εκκλησία που θύμιζε σαν αυτές των καθολικών. Αξίζει τον κόπο να την επισκεφτείτε αν βρεθείτε στην περιοχή.
Συνεχίζοντας ανεβήκαμε υψομετρικά φτάνοντας περί τα 600-650μ. Η διαδρομή ήταν ερημική. Παρόλα αυτά στα χωριά που συναντούσαμε, υπήρχαν ξενόγλωσσες επιγραφές σε ξενώνες και ταβέρνες. Το γεγονός αυτό με έκανε να πιστεύω περισσότερο, πως στην Κρήτη δεν υπάρχει χωριό που να μην το έχει επισκεφτεί τουρίστας –και μάλιστα ξένος- όσο ορεινό και απομακρυσμένο και αν είναι!
Μετά το χωριό Μάλες και λίγο πριν το χωριό Μύθοι, σταματήσαμε στην τοποθεσία που βρίσκονταν κάποιες μικρές εγκαταστάσεις αποταμιευτήρων νερού. Για την ακρίβεια ήταν σε φάση ανακατασκευής των παλαιότερων, όπως με ενημέρωσε ο Άρης και η Άντα. Το μέρος όμως είναι γνωστό καθώς αποτελεί την είσοδο του φαραγγιού της Σαρακίνας. Μικρές ξύλινες πινακίδες οδηγούν στο μονοπάτι –προσφάτως ανακατασκευασμένου- που οδηγεί στο φαράγγι. Με πεζοπορία που δεν ξεπερνούσε τα 10 λεπτά, φτάσαμε μέχρι το σημείο που μας «επέτρεπε» το νερό να φτάσουμε. Το θέαμα ήταν εντυπωσιακό! Ελπίζουμε, βεβαίως, να συνεχίσει να είναι καθώς με τα έργα που γίνονται, κινδυνεύει να χαθεί η μαγεία του τοπίου.
Φτάνοντας στο χωριό Μύθοι, ακολουθήσαμε την σήμανση για Βιάννο. Η βλάστηση ήταν πιο έντονη. Μπορούσαμε πλέον να απολαύσουμε την θέα του Λιβυκού Πελάγους, ενώ μπορούσαμε να διακρίνουμε πλέον και ένα από τα νοτιότερα νησιά της Ελλάδας, την Χρυσή. Το κατάφυτο χωριό της Κάτω Σύμης επιλέξαμε για να σταματήσουμε για φαγητό. Οι Κρητικοί φίλοι μας το γνώριζαν από προηγούμενες μοτο-εξορμήσεις τους. Από το χωριό μπορεί κανείς –μέσω βατού χωματόδρομου- να φτάσει στο οροπέδιο του Μικρού Ομαλού. Φυσικά την εποχή αυτή ήταν χιονισμένο και η πρόσβαση αδύνατη, όπως μας πληροφόρησαν οι ντόπιοι.
Αφού απολαύσαμε παραδοσιακές τοπικές γεύσεις πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, μέσω του Αρκαλοχωρίου – Πεζών. Η διαδρομή παρουσιάζει ενδιαφέρον, κάτι που δεν μπορέσαμε να δούμε λόγω της περασμένης ώρας. Κάποια άλλη φορά…
Τα συνολικά χιλιόμετρα που διανύσαμε ήταν 195χλμ. Το συγκεκριμένο εκδρομικό προσφέρεται για μια μονοήμερη απόδραση, κυρίως όχι τόσο για τους ενδιάμεσους προορισμούς, αλλά για την διαδρομή. Για μια ακόμη φορά η Κρήτη επιβεβαίωσε την ποικιλομορφία των προορισμών και αξιοθέατων που διαθέτει. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφέρω πως στο νησί γίνονται πολλές ασφαλτοστρώσεις ακόμα και σε περιοχές –που φαινομενικά- δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερη κίνηση. Για τον λόγο αυτό πέρα από τους χάρτες καλό θα ήταν να συμβουλευτείτε και τους ντόπιους…
