Life is a book and those who do not travel, read only one page

Πειραιάς - Χίος - Cesme

Πληροφορίες Ταξιδιού

Οδοιπορικό 2014
Ημερομηνία: Σάβ, 23/08/2014
Τουρκία
Μοτοσυκλετιστές: Μανώλης, Γιώργος Ζ., Στράτος, Στέλιος (MotoAdv.gr)
Συναναβάτες: Νατάσα
Φωτογράφοι: Γιώργος, Μανώλης, Στράτος, Στέλιος (MotoAdv.gr), Νατάσσα
Συγγραφείς: Μανώλης, Στέλιος (MotoAdv.gr)

Αξιοθέατα

Λίγα λόγια για αρχή…
Αρχές Δεκέμβρη του 2013, αποφασίζω να κατηφορίσω προς τα Χανιά για να συναντήσω τον Στέλιο και την Νατάσα, έχοντας μαζί μου ένα πακέτο χαρτών. Ο Στέλιος -όπως μου είπε χαρακτηριστικά- είχε τον οδηγό εδώ και αρκετά χρόνια στην βιβλιοθήκη του και κάθε φορά που τον ξεσκόνιζε δαγκωνόταν! Σκυμμένοι πάνω στους χάρτες τα δάκτυλα μας ακολουθούν μια τρελή πορεία πάνω τους και ένα βασικό πλάνο αρχίζει να βγαίνει. Τρεις βδομάδες είχαμε στην διάθεση μας. Πολλές θα πείτε, αλλά εμάς πάλι δεν μας έφταναν.
 
Το σκεπτικό είχε ως εξής: Αρχικά θα περνούσαμε transit την Τουρκία, στη συνέχεια λίγο Γεωργία, ξεζούμισμα της Αρμενίας και επιστροφή στην Τουρκία (μέσω Γεωργίας φυσικά, λόγω κλειστών συνόρων), όπου θα δώσουμε έμφαση στα βάθη της, επιστρέφοντας με πιο χαλαρούς ρυθμούς προς τα πάτρια εδάφη. Αυτά όσο αναφορά το γενικό πλάνο.
 
Το να μαζέψεις όμως πληροφορίες για μια όχι και τόσο ταξιδεμένη χώρα, αποδείχτηκε αρκετά δύσκολο. Ελάχιστες αναφορές υπήρχαν στο διαδίκτυο, όσο αναφορά την Αρμενία, καθώς ελάχιστοι είχαν καταγράψει τις εμπειρίες τους… Ή ίσως οι περισσότεροι απλά την προσπερνούσαν στην πορεία τους για ακόμα πιο ανατολικά. Το ευχάριστο ήταν ότι χρειαζόταν ελάχιστη χαρτούρα, καθώς το διαβατήριο μας αρκούσε για να μας εξασφαλίσει την είσοδο μας σε αυτές τις χώρες. Σε όλες, εκτός του Ναγκόρνο-Καραμπάχ που σκοπεύαμε να επισκεφτούμε, αλλά και εκεί τα πράγματα ήταν εύκολα όπως θα διαβάσετε παρακάτω.
 
Καθοριστικό ρόλο στην σχεδίαση έπαιξε ο Στέλιος παίρνοντας πληροφορίες από το ταξιδιωτικό του Παναγιώτη Καναρέλλη με Υamaha XT660R (περιοδικό Moto, τεύχη 386, 387, 388 και 389) στα οποία ο προαναφερόμενος πραγματοποίησε ένα αρκετά παρόμοιο ταξίδι. Επίσης ο Ηλίας Βροχίδης είχε αρκετά να μας πει μέσα από το βιβλίο του 27 Πανσέληνοι στην Ανατολή.
 
Για την Γεωργία υπήρχαν αρκετές αναφορές στο advrider.com αλλά και στο Horizons Unlimited, οι οποίες όμως κατά το πλείστον επικεντρωνόταν στο γνωστό Military Road, ο οποίος ενώνει την Τιφλίδα με τα Ρώσικα σύνορα. Για την Τουρκία τα πράγματα ήταν πιο απλά, οι πληροφορίες άφθονες, αλλά λόγω του ότι αρκετά από τα μέρη που θέλαμε να επισκεφτούμε βρισκόταν υπό αναβρασμό, είμαστε σε διαρκή επιφυλακή διαβάζοντας σχεδόν καθημερινά τα νέα των περιοχών. Τόσο διάβασμα που και εξετάσεις περνάμε…
 
Τέλος, μας βοήθησαν πολύ  οι πληροφορίες  που πήραμε από την αρμενική κοινότητα στον Καρέα και ειδικότερα από τον φίλο Maik Chilingurian και την Alice, μια Ελληνίδα που ζει πολλά χρόνια στην αρμενική πρωτεύουσα, τονίζοντάς μας ιδιαίτερα αξιοθέατα της Αρμενίας.
Και πάνω που λες είμαστε έτοιμοι, τα δεδομένα αλλάζουν. Εννέα νεκροί από ανταλλαγές πυρών στα σύνορα (ποια σύνορα άραγε) του Ναγκόρνο-Καραμπάχ... Είκοσι περίπου μέρες πριν ξεκινήσουμε. Πάμε και βλέπουμε...
 
Το πλήρωμα
Φέτος το παρεάκι ήταν εντελώς διαφορετικό. Δύο μοτοσυκλετιστικές παρέες σμίξανε, Moto Riders & Moto Adventures και είπαν να κυλήσουν τις ρόδες τους παρέα. Από το Moto Riders λοιπόν ήταν οι: Μανώλης, Γιώργος και Στράτος, ενώ το Moto Adventures «εκπροσώπησαν» ο Στέλιος και η Νατάσα με το ολοκαίνουριο  Triumph Tiger Explorer 1200.
 
***
 
"Αφού το ‘παμε… Κρουαζιέρα θα σε πάω..."
 

Το ηλιόλουστο πρωινό του Σαββάτου μας βρίσκει στον Πειραιά όλους μαζί. Οι Κρητικοί είχαν φτάνει νωρίτερα, καθώς ήρθαν από τα Χανιά μόλις 2 ώρες πριν την αναχώρηση του πλοίου μας για Χίο. Επιβιβαζόμαστε στο σχεδόν άδειο καράβι. Και αφού καβατζώνουμε ένα καναπέ, αράζουμε για να γεμίσουμε τις ακτοπλοϊκές ώρες με τα του ταξιδιού και όχι μόνο…

Οι ώρες περνάνε ευχάριστα, άρα και γρήγορα και πριν το καταλάβουμε αποβιβαζόμαστε στην Χίο όπου μας περίμενε ο πολυταξιδεμένος φίλος Σιδερής. Κόβουμε εισιτήρια για Cesme και μεταφερόμαστε σε πλησίον σουβλατζίδικο για να γευτούμε τα τελευταία μας σουβλάκια πριν την κεμπαμπιάδα που μας περίμενε τις επόμενες ημέρες του ταξιδιού. Με το κουβεντολόι παραλίγο να χάσουμε το βαπόρι! Τροχάδην λοιπόν στο Τελωνείο, έλεγχος διαβατηρίων, άδειας κυκλοφορίας και πράσινης κάρτας, επιβίβαση και 45 λεπτά αργότερα βρισκόμαστε στην απέναντι όχθη…

Στο τελωνειακό φυλάκιο του Cesme τώρα, άνθρωπος δεν μιλά αγγλικά… Καταφέρνουμε μετά από αρκετή ώρα να ξεμπερδέψουμε με την διαδικασία, η οποία έχει ως εξής: Αρχικά περνάς έλεγχο διαβατηρίου και μετά πας σε παραπλήσιο γκισέ για τα οχήματα. Εκεί ένας τύπος θα έρθει να ελέγξει την μοτοσυκλέτα σας και θα τσεκάρει και κάποια αποσκευή σας (συνήθως την πίσω μπαγαζιέρα). Στη συνέχεια επιστρέφεις στο γκισέ για τα οχήματα, όπου καταχωρείτε το όχημα σας. Τώρα, αν είστε άτυχος κάτοχος Triumph –σαν τον Στέλιο- ή κάποιας άλλης μη γνωστής μάρκας μοτοσυκλέτας, θα παιδεύεστε αρκετή ώρα μέχρι να βγάλουν άκρη και να καταχωρήσουν νέα μάρκα στο πι σι τους. Ίσως βέβαια να έφταιγε και η άσχετη υπάλληλος.

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, οι πληροφορίες μας έλεγαν πως όλοι οι υπάλληλοι είναι φρέσκοι, καθώς ξηλώθηκαν όλοι λόγω μιας μεγάλη ποσότητας ναρκωτικών που πέρασε από το συγκεκριμένο σταθμό. Άρα τα πράγματα θα ομαλοποιηθούν με τον καιρό…

Κατά της 8:30 το βράδυ ξεμπερδεύουμε με τα του Τελωνείου και μεταφερόμαστε λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στο ξενοδοχείο Akpinar. Φτηνό, καλούτσικο με μεγάλο ατού την τοποθεσία, καθώς βρίσκεται στην αρχή της παραλιακής ζώνης και πάνω στον κεντρικό κόμβο που οδηγεί προς Σμύρνη.

Τακτοποιούμαστε και την κάνουμε για μια βολτούλα στην παραλιακή, όπου το θερμόμετρο χτυπάει κόκκινα. Ο κόσμος που κυκλοφορεί δεν θυμίζει με τίποτα ότι βρισκόμαστε σε μουσουλμανική χώρα. Οι περισσότεροι είναι ντυμένοι με την τελευταία λέξη της μόδας. Το κέντρο της πόλης είναι κατάμεστο από κόσμο. Τουριστικά μαγαζιά, εστιατόρια, καφετέριες, μπαράκια, πεζόδρομοι, μικροπωλητές, παγωτατζήδες, ήταν μερικά από τα στοιχεία που συνέθεταν μια όμορφη και ζεστή εικόνα για τον επισκέπτη, η οποία μας έκανε να αισθανθούμε ότι δεν είχαμε φύγει ακόμα από την Ελλάδα!

Αράζουμε σε κάποιο ταχυφαγείο και παραγγέλνουμε «kumpri». Ένα είδος σάντουιτς με τυριά, κρέας (αρνί ή μοσχάρι) και ντομάτα. Αρκετά γευστικό και φτηνό. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι οι σερβιτόροι πήγαν να μας χρεώσουν επιπλέον 2 μπύρες, τα υπόλοιπα ήταν μια χαρά. Μάλλον βέβαια ήταν από λάθος... που τελικά η όλη ιστορία κατέληξε για χαβαλέ από μέρους μας, παρά ξενέρωμα.

Το δείπνο μας τελειώνει και επιστρέφουμε προς το ξενοδοχείο για νάνι, με μια στάση σε ένα σούπερ-μάρκετ (σημειωτέων είναι ανοικτά μέχρι της 12:00 το βράδυ) για τις αυριανές μας προμήθειες. Αύριο έχουμε αποφασίσει να ξεκινήσουμε πολύ νωρίς, καθώς μας περιμένουν περίπου 700 δύσκολα χιλιόμετρα.

Photogalleries