Οι ημέρες της αργίας του Πάσχα ήταν μια καλή ευκαιρία για εκδρομή. Αρκετό καιρό πριν, είχαν γίνει συζητήσεις με την ομάδα του Motoadv.gr και υπήρξε η πρόταση/πρόσκληση να συμμετάσχω στην όμορφη παρέα της. Ο καιρός της Μεγάλης Εβδομάδας ήταν ανασταλτικός για κάθε σχέδιο και ελπίδα, καθώς η κακοκαιρία που επικρατούσε –σχεδόν μέχρι το προηγούμενο βράδυ της αναχώρησής μας- έφτασε σε σημείο να πέσουν χιόνια μέχρι τους πρόποδες της Πάρνηθας... και εμείς θέλαμε να επισκεφτούμε την Πίνδο!!!
Για καλή μας τύχη, όλα άλλαξαν την Μ.Παρασκευή όπου ξεκινήσαμε για την πρώτη μας διαδρομή, περίπου 560χλμ., με προορισμό το χωριό των Μελισσουργών, όπου θα διανυκτερεύαμε. Το πλάνο της διαδρομής, που θα ακολουθούσαμε, είχε επιμεληθεί ο Κώστας Π. και πραγματικά ήταν εξαιρετική επιλογή!
Το ραντεβού δόθηκε, κατά τις 8πμ, στα McDonalds της εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας. Οι 6 συνοδοιπόροι –όσοι δηλαδή καταφέραμε να ξεπεράσουμε απογορευτικά καιρού και υποχρεώσεων- ξεκινήσαμε το ταξίδι μας, διανύοντας τα μονότονα 200 χιλιόμετρα μέχρι την Λαμία. Από εκεί και πέρα, η οδήγηση έγινε ενδιαφέρουσα, καθώς κινηθήκαμε μέσω Δομοκού, ώστε να βρεθούμε στον περιεφερειακό δρόμο της Καρδίτσας.
Κάναμε μια στάση για ανεφοδιασμό και ακολουθώντας την κατεύθυνση προς Μουζάκι, σύντομα μπήκαμε σε μια περιοχή με έντονη βλάστηση με τα δέντρα να δημιουργούν ένα φυσικό «τείχος» κατά μήκος του δρόμου. Περνώντας την πλατεία του χωριού Μουζάκι, οδηγήσαμε τον δρόμο που ανέβαινε υψομετρικά. Φτάνοντας στα 1400μ. συναντήσαμε το χιονισμένο τοπίο του όρους Τύμπανου, κάνοντάς μας να έχουμε την ψευδαίσθηση πως βρισκόμαστε στα μέσα του χειμώνα! Το τοπίο ήταν αλπικό. Σταματήσαμε να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες και συνεχίσαμε την πορεία μας, κινούμενοι σε υψόμετρο που ξεπερνούσε τα 1500μ.
Σύντομα αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς το χωριό Αργιθέα, με το χιονισμένο τοπίο να δίνει την θέση του σε μια περιοχή με περισσότερη βλάστηση, αποτελούμενη από από πλατάνια. Στην Αργιθέα σταματήσαμε στο κεντρικό –ίσως και μοναδικό- καφενείο που ήταν δίπλα σε ένα ορμητικό ρέμα. Οι ελάχιστοι θαμώνες μας καλοσόρισαν ρωτώντας μας από που ερχόμασταν και που πηγαίναμε.
Μετά το καφεδάκι μας, συνεχίσαμε να οδηγούμε σε μια διαδρομή μέσα σε ένα φαράγγι με πλούσια βλάστηση. Ο δρόμος ήταν στενός και δεν συναντήσαμε σχεδόν κανένα όχημα. Μετά την διασταύρωση του χωριού Πτελέα, μπορούσαμε να απολαύσουμε από ψηλά την θέα του ποταμού Αχελλώου. Συνεχίζοντας, φτάσαμε στην μεταλλική γέφυρα (τύπου Μπέλεϋ) του Πετρωτού, που ενώνει τις δυο άκρες του ποταμού. Μερικές δεκάδες μέτρα παραπέρα στέκει αγέρωχο το ομόνυμο πέτρινο γεφύρι. Όπως ήταν αναμενόμενο ξανασταματήσαμε για φωτογραφίες.
Από εκεί και πέρα, ο ανηφορικός, ελικοειδής δρόμος ακολουθούσε πορεία περιμετρικά των έργων του φράγματος για την εκτροπή του Αχελλώου ποταμού. Είχαμε την ευκαιρία να διασχίσουμε 4-5 τούνελ, που έμοιαζαν περισσότερο με γαλαρίες, μέχρι το χωριό Συκιά. Στο σημείο εκείνο ξαναδιασχίσαμε τον ποταμό Αχελλώο και μπήκαμε μια περιοχή με λιγότερη βλάστηση –σε σχέση με το προηγούμενο τμήμα της διαδρομής- μέχρι το χωριό Άνω Καλεντίνη.
Το χωριό διέθετε μια μικρή πλακόστρωτη πλατεία, που φιλοξενούσε μια εκκλησία, που –μάλιστα- την ώρα άφιξή μας, έβγαινε κόσμος από αυτή. Το σημείο προσέφερε μια όμορφη πανοραμική θέα της ευρύτερης περιοχής. Ο Στέλιος πρότεινε να σταματήσουμε, ώστε να ρίξει έναν ολιγόλεπτο υπνάκο... η ταλαιπωρία της προηγούμενης μέρας –λόγω ταξιδιού- είχε αρχίσει να τον επηρεάζει. Φυσικά για όλους μας ήταν μια καλή ευκαιρία για ξεκούραση και κουβεντούλα.
Ο στενός, ελικοειδής δρόμος συνέχισε να είναι στο ίδιο μοτίβο, αλλά με την βλάστηση και το υψόμετρο να αυξάνεται σταδιακά, μέχρι το χωριό Τετράκωμο. Εκεί βρεθήκαμε σε μια διασταύρωση, στην οποία ακολουθήσαμε αριστερή κατεύθυνση, προς διάσημα χωριά της Άρτας: Αθαμάνιο και Βουργαρέλι. Τα ψηλά έλατα ήταν το χαρακτηριστικό στοιχείο της τοπικής βλάστησης. Σε κάποια σημεία του, ο δρόμος περνούσε από σημεία που έδιναν την δυνατότητα να έχουμε μια μοναδική θέα των ορεινών όγκων και κορυφών των Τζουμέρκων.
Διασχίσαμε τα παραδοσιακά χωριά Αθαμάνιο και Βουργαρέλι που λόγω εποχής έσφιζαν από κόσμο. Στο Βουργαρέλι ακολουθήσαμε την σήμανση για Καταρράκτη – Άγναντα. Οδηγήσαμε σε μια ακόμα ορεινή διαδρομή που διέσχιζε μια δασική ζώνη, στα όρια πριν την αλπική. Ο στενός δρόμος, με τις αλλεπάληλες στροφές, περνούσε μεσα από ελατόδασος με απίστευτης ομορφιάς τοπίο. Ουσιαστικά, κινούμασταν στους πρόποδες των Τζουμέρκων, σε υψόμετρο περίπου στα 1000μ.
Το απόγευμα φτάσαμε στο χωριό Καταρράκτης και όπως ήταν αναμενόμενο κατεθυνθήκαμε προς το τουριστικό περίπτερο –έξω από το χωριό- όπου βρίσκεται το βασικό αξιοθέατο. Φτάσαμε και παρκάραμε τις μοτοσικλέτες δίπλα στην ταβέρνα, με σκοπό να περπατήσουμε προς τον καταρράκτη. Σύντομα, όμως, απογοητευτήκαμε, καθώς οι καταρράκτες διέθεταν ελάχιστο νερό... πράγμα παράξενο για την εποχή, καθώς ο Μάιος και ο Ιούνιος είναι οι μήνες που οι καταρράκτες έχουν πολύ νερό. Το περίεργο ήταν πως ο φετινός χειμώνας είχε πολλές βροχές και χιόνια, με τα τελευταία να έχουν πέσει μόλις 2-3 μέρες πριν την επίσκεψή μας. Όπως μας είπαν αργότερα κάποιοι ορειβάτες από τα καταφύγιο των Μελισσουργών, το νερό ήταν λίγο, καθώς ήταν παγωμένο στις φυσικές δεξαμενές που τροφοδοτούν τους καταρράκτες... την επόμενη φορά ίσως να φανούμε πιο τυχεροί!
Με τον ήλιο να δύει σιγά – σιγά, ξεκινήσαμε προς τον τελικό προορισμό της ημέρας: το καταφύγιο των Μελισσουργών. Ο δρόμος συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο και παρά το γεγονός πως ήδη είχαμε οδηγήσει 500χλμ από την Αθήνα, δεν αισθανόμασταν κούραση, καθώς η διαδρομή ήταν πανέμοφη και η οδήγηση απολαυστική. Αφού περάσαμε το χωριό Πράμαντα, συνεχισαμε για τα επόμενα 5χλμ. μέχρι την διασταύρωση για το καταφύγιο Μελισσουργών (προσοχή γιατί υπάρχει και καταφύγιο Πραμάντων).
Λίγο πριν το καταφύγιο, συναντήσαμε έναν βατό χωματόδρομο 300-400μ. που οδηγούσε στο μικρό πάρκινγκ του καταφυγίου. Το καταφύγιο βρίσκεται στα 1023μ. υψόμετρο, κάτω από την βουνοκορφή Στρογγούλα. Χωμένο μέσα σε ένα πυκνό ελατόδασος, προσφέρει μια απίστευτη θέα της βουνοκορφής Κακαρδίτσας, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το καταφύγιο, με ένα βαθύ φαράγγι να τα χωρίζει μεταξύ τους.
Το καταφύγιο διαθέτει κοιτώνες αλλά και χώρους όπου μπορείς να στήσεις σκηνές. Εμείς προτιμήσαμε να διανυκτερεύσουμε σε δωμάτιο, καθώς το κρύο ήταν απίστευτο με την θερμοκρασία να είναι κοντά στους 5 βαθμούς. Ο κύριος χώρος του καταφυγίου είναι πολύ όμορφα διακοσμημένος, σε απόλυτη συμβατότητα με το περιβάλλον. Τακτοποιήσαμε τα πράγματα και κατεβήκαμε να καθίσουμε στην κεντρική αίθουσα. Το εξυπηρετικό και φιλικό προσωπικό, προσφέρει φαγητό, διαθέτοντας κάποια γευστικά πιάτα. Η πείνα μας ήταν μεγάλη... πάντως όλα μας φάνηκαν πάρα πολύ νόστιμα!
Ο Αποστόλης και ο Φώτης είναι οι ιδιοκτήτες του καταφυγίου. Πραγματικά μερακλήδες με την δουλειά τους, σε κάνουν να νιώσεις άνετα από την πρώτη στιγμή που πατήσεις το πόδι σου εκεί.
Η βραδιά κυλούσε πολύ ευχάριστα... Κάποια στιγμή και στα ξαφνικά, εμφανίστηκαν ο Νίκος FTS από την Θεσσαλονίκη και ο Κώστας Lempon, 2 μοτοσικλετιστές που είχαμε γνωριστεί πριν 3-4 χρόνια. Η συνάντησή μας στο καταφύγιο τυχαία!!! Είχαν έρθει συμπτωματικά στο καταφύγιο για να περάσουν 1-2 μέρες και μάλιστα ήταν οι μουσικοί για τους οποίους συζητούσε πριν 5 λεπτά ο Αποστολής! Όπως ήταν αναμενόμενο η βραδιά πήρε άλλη τροπή, με κουβέντα για ταξίδια, ποτό, μεζέδες και φυσικά ζωντανή μουσική μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες!!!
Κάπως έτσι έκλεισε η πρώτη ημέρα της 3μερης εκδρομής στην Πίνδο... Ένα μεγαλό ΜΠΡΑΒΟ στον Κώστα Π. για την επιλογή της διαδρομής και της διαμονής. Είναι οι στιγμές που συνειδητοποιείς την ιδιαιτερότητα των μοτο-ταξιδιών και των ανθρώπων που ταξιδεύουν με μοτοσικλέτα. Αισθάνεσαι πως σε «δένουν» πολλά, ενώ μπορεί να γνωρίζεσαι ελάχιστα... Αυτή την ιδιαίτερη «μαγεία», δεν μπορείς να την συνειδητοποιήσεις αν δεν την ζήσεις...
