Οι διακοπές του Πάσχα αποτέλεσαν μια πολλή καλή ευκαιρία για μια επίσκεψη σε Μακεδονία και Θράκη. Δυστυχώς λόγω της απόστασης (περίπου 700χλμ.) από την Αθήνα, η περιοχή δεν ενδείκνυται για εκδρομές λιγότερο από 3-4 ημέρες. Έτσι λοιπόν την Μ. Πέμπτη ξεκινήσαμε από την Αθήνα. Κάναμε μια ενδιάμεση διανυκτέρευση στην Θεσσαλονίκη –για να δούμε τον φίλο μας Αντώνη- και την επόμενη μέσα το απόγευμα φτάσαμε στην όμορφη Καβάλα.
Το Σάββατο το πρωί ξυπνήσαμε με την καλύτερη διάθεση για να εξερευνήσουμε την περιοχή της Ξάνθης, με σκοπό το βράδυ να φτάσουμε στις Φέρες. Προσωπικά, ο νομός Ξάνθης, θεωρώ πως είναι ο ομορφότερος της Θράκης και ένας από τους πιο αξιόλογους της Ελλάδας. Αν και βρέθηκα στην περιοχή, εξαιτίας της στρατιωτικής μου θητείας, δεν είχα την ευκαιρία να την εξερευνήσω όπως θα ήθελα. Έχοντας δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου πως κάποια στιγμή θα επέστρεφα, ένιωσα πως με αυτό το ταξίδι εκπλήρωνα την επιθυμία μου…
Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τον Λειβαδίτη και ειδικότερα τους καταρράκτες, για τους οποίους είναι γνωστό το –κατά τα άλλα- αδιάφορο χωριό. Από την Καβάλα υπάρχουν 3 τρόποι να φτάσεις εκεί. Ο 1ος είναι μέσω Δράμας, ο 2ος μέσω Ξάνθης και ο 3ος μέσω μιας επαρχιακής και λιγότερο γνωστής διαδρομής μέσω Λεκάνης και Κεχρόκαμπου.
Ακολουθήσαμε την Εγνατία Οδό μέχρι τον κόμβο της Χρυσούπολης. Με οδηγούς τις πινακίδες για Λεκάνη και Ζαρκαδιά συνεχίσαμε σε έναν στενό, ελικοειδή δρόμο που σκαρφάλωνε στο όρος Λεκάνη. Μετά από 10χλμ και λίγο πριν το χωριό Μακρυχώρι στρίψαμε δεξιά (ακολουθώντας τις πινακίδες για «Λεκάνη»), που κατέληγε στην Σταυρούπολη. Η ερημική διαδρομή ήταν πολλή όμορφη, καθώς διέσχιζε μια κατάφυτη περιοχή. Ήταν σαφώς πιο σύντομη σε σχέση με εκείνη που περνούσε μέσα από το χωριό της Λεκάνης, αλλά πιστεύω πως –ενδεχομένως- από άποψη τοπίου άξιζε περισσότερο να είχαμε ακολουθήσει την εναλλακτική.
Λίγο πριν την Σταυρούπολη σταματήσαμε στην γέφυρα του ποταμού Νέστου και απολαύσαμε το όμορφο τοπίο. Ο καιρός ήταν σύμμαχος μας, κάνοντας την ημέρα να μοιάζει καλοκαιρινή! Στην Σταυρούπολη ακολουθήσαμε κατεύθυνση για Δράμα και με λίγη προσοχή είδαμε τις πινακίδες για Λειβαδίτη (30χλμ). Μετά από 6-7χλμ βρήκαμε την διασταύρωση για Λειβαδίτη και οδηγήσαμε σε μια στενή διαδρομή με πολλές στροφές που ανέβαινε υψομετρικά.
Στο χωριό Λειβαδίτη, ακολουθήσαμε τις πινακίδες για τους καταρράκτες και το δασικό χωριό του Ερύμανθου. Συνεχίσαμε για 4,5χλμ. μέσα σε μια εντυπωσιακή διαδρομή! Βρεθήκαμε στο σημείο όπου ξεκινούσε ο βατός χωματόδρομος (2χλμ.) που κατέληγε στην αρχή του μονοπατιού για τον καταρράκτη. Φτάνοντας στο κιόσκι –στην αρχή του μονοπατιού- αφήσαμε όλα τα περιττά ρούχα και τον λοιπό μοτοσικλετιστικό εξοπλισμό και ξεκινήσαμε την πεζοπορία.
Η διαδρομή μέχρι τον καταρράκτη ήταν 2 χιλιόμετρα (περίπου 35-40 λεπτά). Τα πανύψηλα πυκνά δέντρα μας προσέφεραν σκιά στην κατηφορική πορεία μας. Φυσικά η λαχτάρα μας να δούμε τον καταρράκτη δεν μας άφηνε περιθώρια να σκεφτόμαστε την «ανηφορική» επιστροφή μας! Έχοντας διανύσει 400-500μ. αρχίσαμε να ακούμε τα νερά του καταρράκτη! Τα τελευταία 900μ. του μονοπατιού ήταν περισσότερο απότομα, αλλά χωρίς αυτό να δημιουργεί προβλήματα. Κατά μήκος της διαδρομής υπήρχαν παγκάκια για ξεκούραση και κάποιες ενημερωτικές πινακίδες για την χλωρίδα και πανίδα της περιοχής. Και τα δύο τα αφήσαμε για την επιστροφή!!! Μόλις φτάσαμε, το μοναδικό θέαμα του καταρράκτη των περίπου 40 μέτρων μας εντυπωσίασε!!! Σε κάθε περίπτωση μας αντάμειψε –και με το παραπάνω!- για την κόπο! Καθίσαμε αρκετή ώρα για να θαυμάσουμε και να φωτογραφήσουμε το φυσικό αυτό φαινόμενο!
Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και μετά από 50 λεπτά φτάσαμε στην αρχή του μονοπατιού! Δεν ήταν λίγοι αυτοί που -έχοντας εγκαταλείψει τη προσπάθεια- επέστρεψαν χωρίς να δουν τον καταρράκτη. Όλοι έκαναν την ίδια ερώτηση: «Αξίζει τον κόπο;;;» Η απάντηση είναι υποκειμενική… προσωπικά –όσο και η Πλουμιστή- θεωρούμε πως αξίζει και με το παραπάνω, αρκεί να έχει κανείς όρεξη, καλή διάθεση, χρόνο και φυσικά ένα ζευγάρι παπούτσια για περπάτημα! Με κάθε επιφύλαξη θα αναφέρω πως υπάρχει χωματόδρομος που καταλήγει στον καταρράκτη, χωρίς όμως να γνωρίζω την απόσταση και την κατάστασή του.
Επιστρέψαμε στην Σταυρούπολη (30χλμ) από τον δρόμο που είχαμε έρθει και από εκεί συνεχίσαμε για Ξάνθη (28χλμ). Ανακαλύψαμε –αργότερα- πως υπήρχε ασφαλτοστρωμένος δρόμος που συνέχιζε από το δασικό χωριό και έφτανε κοντά στην Ξάνθη (περίπου 10χλμ πριν).
Στην Ξάνθη κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση για καφέ στο γραφικό κέντρο της πόλης. Συνεχίσαμε, ακολουθώντας και πάλι την Εγνατία Οδό προς Αλεξανδρούπολη, μέχρι τον έξοδο για Σάπες. Στις Σάπες, σε μια τοπική ταβέρνα (ονόματι «Μέλισσα») δοκιμάσαμε νοστιμότατα μπιφτέκια, ύστερα από την παρότρυνση του ξαδέρφου της Πλουμιστής τον Νίκο (από τις Φέρες). Είχε όντως δίκιο!
Κατά τις 6.30μμ. πήραμε τον δρόμο για τις Φέρες, που βρίσκονται έξω από την Αλεξανδρούπολη. Δεν ακολουθήσαμε την Εγνατία Οδό, αλλά μια εκπληκτική διαδρομή μέσω των χωριών Συκορράχη και Κίρκη. Αν και είχε αρχίσει να σουρουπώνει το τοπίο μας εντυπωσίασε! Προσωπικά την συγκεκριμένη διαδρομή την προτείνω ανεπιφύλακτα, θεωρώντας πως θα εντυπωσιάσει ακόμα και τον πιο απαιτητικό! Αν αποφασίσετε να την ακολουθήσετε, θα πρέπει να ρωτήσετε στην Συκορράχη ποιος δρόμος οδηγεί στην Κίρκη. Η σήμανση είναι σχεδόν ανύπαρκτη!
Κατά τις 8.30μμ. φτάσαμε στις φιλόξενες Φέρες. Εκεί μας περίμενε ο Νίκος (ξάδελφος) και λοιποί συγγενείς της Πλουμιστής. Όλοι μαζί περάσαμε την βραδιά της «Ανάστασης».
