Υποδεχτήκαμε το 2015 με πολύ κρύο και με χιονοπτώσεις σε ολόκληρη σχεδόν την Ελλάδα. Κάτι ο καιρός, κάτι οι υποχρεώσεις, μας ανάγκασαν να περιμένουμε καρτερικά την πρώτη ευκαιρία για να «εγκαινιάσουμε» την νέα εκδρομική περίοδο…
Η πρόταση -αλλά κυρίως η αφορμή- για εκδρομή ήρθε από την Θεσσαλονίκη και ειδικότερα από τον Αχιλλέα που έριξε την ιδέα να μας επισκεφτεί, προκειμένου να πραγματοποίησουμε μια διαδρομή όλοι μαζί. Δυστυχώς και πάλι οι επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν επέτρεψαν κάτι τέτοιο, με αποτέλεσμα ο Γιώργος Ζ. από το Ναύπλιο να μην καταφέρει να έρθει.
Την Παρασκευή δώσαμε ραντεβού στην Αθήνα. Με βάση τις καιρικές προβλέψεις για το σαββατοκύριακο, σκέφτηκα πως ήταν προτιμότερο να επισκεφτούμε την Πελοπόννησο… Ποιά διαδρομή, όμως, θα ακολουθούσαμε;;; Η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη περιοχή της Ελλάδας αποτελεί από τις πιο συχνές επιλογές μας, οπότε και οι «άγνωστες» διαδρομές και προορισμοί είναι πλέον ελάχιστοι. Μετά από σκέψη μου ήρθε η ιδέα της νοτιο-ανατολικής πλευράς της Πελοποννήσου και ειδικότερα της περιοχής του Πάρνωνα με τελικό προορισμό την Μονεμβασιά.
Αποφασίσαμε, λοιπόν, να περιπλανηθούμε στον Πάρνωνα, να φτάσουμε στο Λεωνίδιο και από εκεί μέσω της διαδρομής του χωριού Μαρί να προσεγγίσουμε το Λιμένα του Γέρακα και να καταλήξουμε στην Μονεμβασιά, υπολογίζοντας την απόσταση κοντά στα 450χλμ. Εξαιτίας του γεγονότος πως το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής ήταν ορεινή και επαρχιακή, αποφασίσαμε πως θα ήταν καλύτερο να διανυκτερεύσουμε στα Άνω Δολιανά (180χλμ.), ώστε να μειώσουμε την απόσταση και να έχουμε την ευκαιρία να χαρούμε την διαδρομή, ενώ θα επισκεφτόμασταν και τους φίλους μας Γιώργο και Βίκυ στο γνωστό στέκι μας «Ονειρολόγιο». Έτσι κ έγινε...
Παρασκευή απόγευμα αναχωρήσαμε από Αθήνα ο Στράτος, ο Αχιλλέας και εγώ (Μανώλης). Με γοργούς ρυθμούς και πολλή όρεξη φτάσαμε κατά τις 9.30μμ στο ορεινό αρκαδικό χωριό, όπου μας περίμενε ο Γιώργος. Αυτή την φορά προτιμήσαμε να μείνουμε εντός του χωριού στον ξενώνα «Θόλος», που βρισκόταν πολύ κοντά στο «Ονειρολόγιο», ώστε να είμαστε πιο χαλαροί. Ο καιρός δεν θύμιζε σε τίποτα άνοιξη και η θερμοκρασία με δυσκολία κατάφερνε να φτάσει τους 5 βαθμούς. Ο Γιώργος έριξε ξύλα στην σόμπα και το «Ονειρολόγιο», μας φιλοξένησε μέχρι αργά, με συζητήσεις για τις εμπειρίες μας από το τελευταίο ταξίδι στο εξωτερικό και όχι μόνο!
Το επόμενο –Σαββατιάτικο- πρωινό μας πρόσφερε έναν λαμπερό ηλιό! Ξυπνήσαμε σχετικά νωρίς και απευθείας πήγαμε στον Γιώργο για απολαύσουμε το καφεδάκι μας. Κατά τις 12 προστέθηκαν στην παρέα μας ο Σάκης με την Diana, ερχόμενοι από την Αθήνα.
Οι διαδρομές που οδηγούν προς στην Μονεμβασιά είναι πολλές. Mπορείς να επιλέξεις να περιπλανηθείς σε διάφορες διαδρομές στον Πάρνωνα, επιλέγοντας είτε να πας παραλιακά, είτε μέσω Σπάρτης (ακολουθώντας το κεντρικό οδικό δίκτυο). Εμείς λοιπόν, σκεφτήκαμε να οδηγούσουμε σε μια διαδρομή που δεν είχαμε επιλέξει παλιότερα –τουλάχιστον ένα μεγάλο τμήμα της. Ξεκινήσαμε ακολουθώντας την ελικοειδή διαδρομή για το μεγαλοχώρι του Άγιου Πέτρου, με τις 2 μεγάλες εκκλησίες να δεσπόζουν στο κέντρο του. Το διασχίσαμε και αφού περάσαμε την σιδερένια γέφυρα στην έξοδό του, διανύσαμε 1-2χλμ μέχρι την διασταύρωση για Μονή Μαλεβή – Καστάνιτσα. Κατευθυνόμενοι με ανατολική πορεία, συνεχίσαμε στο ίδιο μοτίβο δρόμου, απολαμβάνοντας την οδήγηση.
Λίγο πριν το χωριό Πλάτανος, κάναμε μια στάση, στο σημείο που ξεκινά το μονοπάτι για το φαράγγι του Λεπιδίου. Πρόκειται για ένα μικρό φαράγγι απίστευτης φυσικής ομορφιάς, στο οποίο κυρίαρχο στοιχείο είναι ο παραπόταμος του Βρασιάτη. Τα γαλαζοπράσινα νερά του δημιουργούν μικρούς καταρράκτες, ενώ ακολουθώντας το μονοπάτι συναντάς σημεία που μπορείς να θαυμάσεις τον μέγαλο καταρράκτη που σχηματίζεται στην πλαγιά του βουνού. Ο Γιώργος Ζ. μου είχε αναφέρει πως υπάρχει βατός χωματόδρομος (μικρής σχετικά απόστασης) που οδηγεί πολύ κοντά στον καταρράκτη... Αφήσαμε την συγκεκριμένη επίσκεψη ως «παρακαταθήκη» για μια μελλοντική εκδρομή στην περιοχή.
Μείναμε για αρκετή ώρα στον χώρο και οι φωτογραφικές μηχανές «πήραν φωτιά»! Είχαμε όμως αρκετό δρόμο μπροστά μας, οπότε με βαριά καρδιά συνεχίσαμε την πορεία μας. Στο μικρό χωριό Πλάτανος, σταθήκαμε ελάχιστα, εντούτοις πραγματικά άξιζε μιας πιο καλής επίσκεψης!
Αφού περάσαμε την Σίταινα, επόμενος προορισμός μας ήταν το όμορφο, παραδοσιακό χωριό της Καστάνιτσας. Ο δρόμος που προσέγγιζε το χωριό προσέφερε μια εντυπωσιακή πανοραμική θέα. Σταματήσαμε να την απολαύσουμε. Η Καστάνιτσα είναι ένα από τα παλαιότερα χωριά του Πάρνωνα. Μέχρι τις μέρες τα παραδοσιακά πετρόχτιστα σπίτια διατηρούνται σε καλή κατάσταση, ενώ οι ασπρισμένοι λευκοί με ασβέστη τοίχοι τους, τα ξύλινα μπαλκόνια, οι στέγες από πλάκες σχιστόλιθου και τα έντονα χρώματα στα παράθυρα τα κάνουν μοναδικά!
Μερικά χιλιόμετρα μετά την Καστάνιτσα βρεθήκαμε στην διασταύρωση για Πραστό. Ακολουθήσαμε την διαδρομή που οδηγούσε στην είσοδο του χωριού. Κάπου εκεί βρεθήκαμε σε έναν ανηφορικό βατό χωματόδρομο. Συννενοήθηκαμε με τα παιδιά που οι μηχανές τους δεν ήταν για χωματόδρομο, να πάμε 2 άτομα για να ελέγξουμε την διαδρομή, πιστεύοντας πως σύντομα θα γινόταν και πάλι ασφάλτινος. Σκοπός μας ήταν να φτάσουμε στον Άγιο Πέτρο και μετά στον Άγιο Βασίλειο, ώστε να βγούμε στην Μονή Ελώνας και στο Λεωνίδιο.
Γρήγορα συνειδητοποιήσαμε πως ο δρόμος ήταν χωμάτινος μέχρι τον Άγιο Βασίλειο. Τα παιδιά που είχαμε μπει –εντωμεταξύ- στο χωριό κατάφεραν, μετά από αρκετή προσπάθεια, να βρουν κάποιον κάτοικο, ο οποίος τους ενημέρωσε για την κατάσταση του χωματόδρομου μέχρι το επόμενο χωριό. Χαρακτήριστικά ανέφερε πως το πιθανότερο είναι πως θα είχε αρκετή λάσπη και ενδεχομένως και χιόνι! Θεωρήσαμε, λοιπόν, πως ήταν καλύτερο προτιμότερο να επιστρέψουμε στην τελευταία διασταύρωση, που είχαμε συναντήσει αφήνοντας την Καστάνιτσα, και να συνεχίσουμε για Άγιο Ανδρέα. Η ελικοειδής διαδρομής, μας οδήγησε στην παραλιακή διαδρομή Ναυπλίου – Λεωνιδίου, δίνοντάς μας την ευκαιρία να απολαύσουμε την απίστευτη θέα του Αργολικού Κόλπου!
Ο δρόμος ήταν καλύτερος και οι ρυθμοί ανέβηκαν, καθώς –πλέον- συνειδητοποιούσαμε πως θα μας έπιανε η νύχτα και το κρύο. Φτάνοντας στο Λεωνίδιο και με οδηγούς τις πινακίδες για Πούλιθρα, συνεχίσαμε παραλιακά. Μετά την Πούλιθρα ο δρόμος ανέβαινε υψομετρικά και η θέα του Μυρτώου Πελάγους γινόταν ολοένα και εντυπωσιακότερη! Μετά το Πυργούδι και μέχρι το χωριό Κουνουπιά η διαδρομή διέσχιζε ένα οροπέδιο, προσφέροντας μια ακόμα ποικιλία στην εκδρομή μας.
Στο χωριό Μαρί κάναμε μια στάση στους μικρους καταρράκτες που φιλοξενεί. Είχε έρθει η ώρα να ντυθούμε ακόμα καλύτερα, καθώς ο ήλιος είχε πέσει και το κρύο γινόταν περισσότερο αισθητό, με την θερμοκρασία να μην ξεπερνάει τους 10 βαθμούς. Το συγκεκριμένο χωριό ήταν το τελευταίο της Αρκαδίας, λίγο μετά θα μπαίναμε στην Λακωνία. Δυστυχώς άρχισε να σκοτιάζει σιγά-σιγά και αρχίσαμε να κινούμαστε σε πιο γοργούς ρυθμούς, καθώς δεν μπορούσαμε να απολαύσουμε το τοπίο. Μετά από καμιά 50χλμ φτάσαμε στο Λιμάνι Γέρακα, έχοντας ουσιαστικά σκοτεινιάσει. Σταθήκαμε άτυχοι –μη έχοντας υπολογίσει την αλλαγή στα σχέδια της διαδρομής- και δεν μπορούσαμε να δούμε την ομορφιά της περιοχής. Το Λιμάνι του Γέρακα είναι ένα μοναδικό φυσικό λιμάνι, μη ορατό από την μεριά της θάλασσας, λόγω της καμπύλης και στενής εισόδους του. Σε πολλούς είναι γνωστό ως «Το ελληνικό φιόρδ». Ένας μικρός γραφικός οικισμός βρίσκεται στην βόρεια όχθη του.
Από εκεί και πέρα συνεχίσαμε για 20χλμ. ώστε να βρεθούμε στην στενή λωρίδα γης που ενώνει στην στεριά με τον εντυπωσιακό βράχο της Μονεμβασιάς, το «ελληνικό Γιβραλτάρ», όπως τον χαρακτηρίζουν πολλοί επισκέπτες του! Η αλήθεια είναι πως ένα από τα θέματα συζήτησης της παρέας, στην διαδρομή, αποτέλεσε για το αν θα συναντούσαμε κόσμο στην Μονεμβασιά και σχεδόν πάντα καταλήγαμε πως λόγω εποχής και καιρού, μάλλον... θα είμασταν μόνοι μας... Η πραγματικότητα όμως ήταν διαφορετική...
Φτάνοντας στην πύλη της καστρόπολης της Μονεμβασιάς, συναντήσαμε αρκετά οχήματα παρκαρισμένα. Παρκάραμε και εμείς και ξεφορτώσαμε τα πράγματά μας, καθώς φροντίσαμε να βρούμε κατάλυμα εντός του κάστρου. Περνώντας την πύλη, ένοιωθες πως περνούσες σε άλλη εποχή. Η καστροπολιτεία γοητεύει με τα πλακόστρωτα δρομάκια, τις βυζαντινές εκκλησίες της, τα πετρόκτιστα αρχοντικά και τα περάσματά της με τις ψηλές καμάρες. Αποτελεί το μοναδικό δείγμα ελληνικής μεσαιωνικής πολιτείας, καθώς διατηρείται αναλλοίωτη. Πολλά βενετσιάνικα κτίσματα διατηρούν την αρχική τους διακόσμηση καθώς και τους εξώστες τους, οι οποίοι βλέπουν προς την θάλασσα.
Η ονομασία Μονεμβασία, προέρχεται από την στενή λωρίδα γης που την συνδέει με την στεριά και αποτελεί την «μόνην έμβασιν». Λέγεται πως χτίστηκε από τον Μίνωα, ενώ στο πέρασμα των αιώνων πέρασαν διάφοροι κατακτητές: Σπαρτιάτες, Σλάβες, Άραβες, Φράγκοι, Βυζαντινοί, Ενετοί, Τούρκοι,... Οι επιρροές από όλους αυτούς τους λαούς, έχουν δημιουργήσει ένα μοναδικό αποτέλεσμα!
Αφού τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας, ξεκινήσαμε να κάνουμε μια βόλτα, ακολουθώντας τον κεντρικό πλακόστρωτο δρομάκι. Πλήθος κόσμου είχε επιλέξει την Μονεμβασιά για επίσκεψη αλλά και για διασκέδαση, αφού συναντήσαμε και αρκετά μικρά μπαράκια. Επιλέξαμε ένα από τα 2-3 διαθέσιμα εστιατόρια και δοκιμάσαμε τοπικά εδέσματα. Κάπως έτσι τελείωσε η μέρα…
Το κυριακάτικο πρωινό μας βρήκε να πίνουμε καφεδάκι στο μπαλκόνι του δωματίου μας με θέα την θάλασσα… Πραγματικά εκπληκτικό! Παρατηρώντας τον χώρο, υπήρχαν στιγμές που ξεχνούσες σε ποια εποχή βρισκόσουν…
Για την συγκεκριμένη μέρα δεν είχε κάποιο σχέδιο… αλλά ακόμα και να είχαμε κάτι κατά νου, θα έπρεπε να το αναβάλουμε, καθώς ο καιρός είχε βαρύνει αρκετά. Παρόλα αυτά δεν ήταν δυνατόν να αφήναμε την Μονεμβασιά, χωρίς να κάναμε μια πρωινή βόλτα και να επισκεπτόμασταν σημεία που δεν είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ. Έχοντας ως οδηγό έναν τουριστικό χάρτη που μας έδωσε η ιδιοκτήτρια του καταλύματός μας, περιπλανηθήκαμε στα σοκάκια ανακαλύπτοντας όμορφες γωνιές με εντυπωσιακές εκκλησίες, παραδοσιακά οικήματα και σημεία με απίστευτη πανοραμική θέα. Βγήκαμε από τα τείχη και προσεγγίσαμε στον φάρο που βρίσκεται στο ανατολικότερο σημείο του βράχου. Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε και την Άνω Πόλη, αλλά τα έργα ανακατασκευής του χώρου μας άλλαξαν τα σχέδια.
Κατά τις 12.30 αναχωρήσαμε, ακολουθώντας την διαδρομή Μολάοι – Σπάρτη. Κινηθήκαμε σχετικά γρήγορα, παρά το γεγονός ότι μας έπιασε βροχή, καθώς ο δρόμος ήταν αρκετά καλός. Αν και αρχικά υπήρξε η σκέψη να κάνουμε μια βόλτα από το ναυάγιο του Γυθείου, τελικά προτιμήσαμε να το αναβάλλουμε λόγω βροχής. Έτσι συνεχίσαμε για Σπάρτη και από εκεί για Τρίπολη.
Λίγο πριν την Τρίπολη, αποχαιρετήσαμε τον Σάκη και την Diana, που συνέχισαν για Αθήνα, ενώ εμείς –κατόπιν τηλεφωνήματος στον Γιώργο Ζ. στο Ναύπλιο- αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τον Ναυπλιώτη φίλο μας! Έτσι ακολουθήσαμε το δρόμο για Άστρος –αρχικά- και στο χωριό Στάδιο, κατευθυνθήκαμε προς Στενό, όπου ουσιαστικά μας έβγαζε στην παλαιά Ε.Ο Τρίπολης – Άργους, στην ελικοειδή διαδρομή του Κολοσούρτη, με την εξαιρετική θέα του Αργολικού Κόλπου.
Ο Γιώργος Ζ. μας περίμενε σπίτι του, όπου είχαμε την ευκαιρία να τα πούμε και να αστειευτούμε. Πάνω από όλα όμως, είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε όλοι μαζί και να δώσουμε το επόμενο εκδρομικό ραντεβού μας… ελπίζοντας σε σύντομο χρονικό διάστημα!
Καλή ταξιδιωτική χρονιά σε όλους!
