Είχαν περάσει περίπου 6 μήνες από την τελευταία μου επίσκεψη στην Κοζάνη. Κρατώντας την υπόσχεσή μου στον Μίμη και στο Σάκη Α., αποφάσισα να τους ξαναεπισκεφτώ πριν αρχίσουν τα πολλά κρύα. Το ραντεβού κανονίστηκε για την Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη, με σκοπό να πραγματοποιήσουμε κάποιες βόλτες στην ευρύτερη περιοχή. Εξαιτίας κάποιων προβλημάτων και υποχρεώσεων που προέκυψαν, τελικά καταφέραμε να κάνουμε την πρώτη βόλτα στην Παρασκευή, Την ίδια μέρα θα έρχονταν ο Αχιλλέας (από Θεσσαλονίκη), ο Γιώργος Ζ. (από Ναύπλιο) και ο Στράτος (από Αθήνα.). Η πρώτη συνάντηση των «μοτο-παρεών» MotoRiders Club και Motodiadromes ήταν πλέον γεγονός!!!
Ο Σάκης Α. και ο Μίμης γνωρίζουν πολύ καλά την περιοχή τους. Ειδικότερα ο Σάκης Α., στον ελεύθερο χρόνο του, βολτάρει σε δρόμους ανακαλύπτοντας κρυμμένες ομορφιές, ενώ ταυτόχρονα ικανοποιεί και το μεγάλο του πάθος: την φωτογραφία! Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που είχα την ευκαιρία να ανακαλύψω την περιοχή μαζί τους.
Έτσι λοιπόν, μαζί ξεκινήσαμε από Κοζάνη με αρχικό προορισμό την Αιανή (20χλμ.), που βρισκόταν σε κοντινή απόσταση από την τεχνητή λίμνη του Αλιάκμονα (6χλμ.). Το αδιάφορο –φαινομενικά- χωριό διαθέτει ένα πολύ αξιόλογο αρχαιολογικό μουσείο. Είναι κατασκευασμένο σχετικά πρόσφατα και φιλοξενεί εντυπωσιακά εκθέματα από την ευρύτερη περιοχή της «Άνω Μακεδονίας» της αρχαιότητας. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές έχουν φέρει στην επιφάνεια «θησαυρούς» που χρονολογούνται ακόμα και από την Νεολιθική Εποχή. Οικιακά σκεύη, δοχεία, όπλα, κοσμήματα, αγαλματίδια είναι μόνο μερικά από τα εντυπωσιακά ευρήματα, πολλά από τα οποία είναι μοναδικά(!) ακόμα και σε παγκόσμιο επίπεδο!!!
Σταθήκαμε πολύ τυχεροί, καθώς ο Πέτρος, υπάλληλος του μουσείου (τιμή εισόδου: 3€), ήταν φίλος των παιδιών και μας έκανε μια πολλή καλή ξενάγηση. Αν και δεν ήταν αρχαιολόγος, γνώριζε πολλά πράγματα, γεγονός που μας βοήθησε να κατανοήσουμε και να επικεντρωθούμε σε διάφορα αντικείμενα που ενδεχομένως να μην δίναμε τόση σημασία. Με την συζήτηση μαζί του, γίνεται εύκολα αντιληπτό το μεράκι και το πάθος του για τα εκθέματα. Να είναι καλά ο άνθρωπος και μακάρι και άλλοι να ακολουθήσουν το παράδειγμά του! Δυστυχώς η θέση του μουσείου δεν βοηθά, ώστε να αναδείξει τους «θησαυρούς» που φιλοξενεί. Το σίγουρο είναι πως αξίζει τον κόπο να το επισκεφτεί κάποιος που θα βρεθεί στην περιοχή!!!
Αφήσαμε την Αιανή και κινούμενοι για 5-6χλμ., φτάσαμε στην γέφυρα που ενώνει τις δύο όχθες της τεχνητής λίμνης του Αλιάκμονα. Ουσιαστικά, η περιοχή αυτή αποτελεί την πεδιάδα που εκτίνεται νοτιοδυτικό τμήμα της λίμνης. Στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πρόγραμμα επέκτασής της, για λογαριασμό της ΔΕΗ. Κάναμε μια στάση να απολαύσουμε το τοπίο! Είχαμε την ευκαιρία να δούμε διάφορα είδη πουλιών, καθώς η περιοχή αποτελεί πέρασμα.
Λίγο μετά την γέφυρα στρίψαμε δεξιά με κατεύθυνση το παλιό εργοστάσιο αμιάντου. Η ελικοειδής διαδρομή διέσχισε μια έκταση με χαμηλή βλάστηση που σε πολλά σημεία της, προσέφερε μια εντυπωσιακή πανοραμική θέα της περιοχής. Μετά από περίπου 10χλμ. φτάσαμε στο εργοστάσιο. Η λειτουργία του σταμάτησε αρκετά χρόνια πριν. Οι υπεύθυνοι έχουν ξεκινήσει μια διαδικασία απόσυρσης των μηχανημάτων αλλά και κατεδάφισης των κτιρίων. Αυτό πραγματοποιείται με ειδική μέθοδο καθώς η σκόνη αμιάντου που υπάρχει είναι βλαβερή -και ενδεχομένως καρκινογόνος- για τον ανθρώπινο οργανισμό. Είδαμε από μακριά τα κτίρια, ενώ κάποιοι υπάλληλοι έσπευσαν να μας ειδοποιήσουν να μην πλησιάσουμε περισσότερο στον χώρο.
Από εκείνο το σημείο ξεκινούσε ένας βατός χωματόδρομος για περίπου 3-4 χιλιόμετρα που κατέληγε στο χωριό Μικρόβαλτο. Την ακολουθήσαμε και φτάνοντας στο χωριό, συνεχίσαμε με κατεύθυνση για Τρανόβαλτο. Πολύ σύντομα βρεθήκαμε στην διασταύρωση για Μπουχάρια. Στρίψαμε αριστερά και οδηγήσαμε σε μια όμορφη διαδρομή για 6-7χλμ. Βρεθήκαμε στο ξύλινο σπίτι που σηματοδοτούσε την αρχή ενός πέτρινου διαδρόμου. Αφήσαμε τις μοτοσικλέτες στο πλάτωμα και ξεκινήσαμε πεζοί να επισκεφτούμε το συγκεκριμένο αξιοθέατο.
Πρόκειται για ένα γεωλογικό πάρκο. Η ονομασία τους –κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από την λέξη «μπουχάρι» που σημαίνει «καμινάδα». Οι ντόπιοι τους συγκεκριμένους σχηματισμούς, ονομάζουν με πολλούς τρόπους: «Οι καμινάδες των μαγισσών», «Οι κυρίες με τα ομπρελίνα», «Οι χαράδρες των ακοίμητων γιγάντων και των νεράιδων», «Το φαράγγι των δαιμόνων»… Στην πραγματικότητα είναι φυσικές γεωμορφές που προήλθαν από τη διάβρωση του εδάφους σε διάστημα χιλιάδων χρόνων. Έχουν το σχήμα χωμάτινης κολόνας και αποτελούνται από άμμους, κροκάλες, μάργες και αργίλους με πιθανή "συγκολλητική" ύλη οξείδια του σιδήρου και διοξείδιο του πυριτίου. Την κορυφή των κολόνων αυτών καλύπτει μια σχιστολιθική πλάκα που "έπαιξε" το ρόλο της ομπρέλας στην εξέλιξη του σχηματισμού. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακότατο!!!
Οι πέτρινοι διάδρομοι που έχουν κατασκευαστεί, κατέληγαν σε διάφορα παρατηρητήρια, δίνοντάς μας την ευκαιρία να θαυμάσουμε ο μοναδικό αυτό τοπίο. Δυστυχώς, το συγκεκριμένο αξιοθέατο δεν έχει προβληθεί όσο θα του άξιζε, με αποτέλεσμα η επισκεψιμότητά του να περιορίζεται σε ντόπιους επισκέπτες. Πραγματικά, όμως, αποτελεί κάτι το εξαιρετικό και η καλύτερη ώρα να το επισκεφτεί κανείς είναι το απόγευμα. Το φως του ηλιοβασιλέματος αναδεικνύει περισσότερο την γοητεία του!
Αφήσαμε τα Μπουχάρια και βάλαμε ως επόμενο προορισμό την γέφυρα του Βενέτικου ποταμού (64χλμ.) που βρίσκεται μερικά χιλιόμετρα πριν τα Γρεβενά (επί του εθνικού δρόμου Καλαμπάκας-Γρεβενών). Ο δρόμος, στο μεγαλύτερο μέρος του, διέσχιζε μια περιοχή με αρκετή βλάστηση. Κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση στο σημείο της διαδρομής που περνάει κοντά από το Μοναστήρι της Ζάβορδας. Η μονή βρίσκεται «σκαρφαλωμένη» πάνω σε έναν ψηλό και απόκρημνο βράχο στην βάση του οποίου περνάει ο ποταμός Αλιάκμονας. Εξαιτίας του προγράμματος επέκτασης της ομώνυμης τεχνητής λίμνης, σε λίγο καιρό, ο ποταμός θα πλημμυρίσει την περιοχή, κάνοντας το μοναστήρι να μοιάζει πως βρίσκεται σε νησί!!! Το γεγονός αυτό, ίσως να αποτελεί μια καλή αφορμή να επισκεφτούμε την περιοχή στο μέλλον.
Φτάνοντας στο δρόμο Καλαμπάκας-Γρεβενών (40χλμ.), στρίψαμε δεξιά και μπήκαμε με μια περιοχή με εντονότερη βλάστηση. Ψηλά δέντρα και ένας δρόμος με αρκετές άνετες στροφές μας οδήγησε στο γεφύρι του Βενέτικου. Το συγκεκριμένο σημείο δεν περνά απαρατήρητο σε όσους περνούν από εκεί. Οι σμιλεμένοι ψηλοί βράχοι –που θυμίζουν αντίστοιχους των Μετεώρων- και ο ποταμός δημιουργούν ένα γοητευτικό αποτέλεσμα. Κάναμε μια στάση να ξεκουραστούμε, να απολαύσουμε το τοπίο αλλά και να επικοινωνήσουμε με τον Αχιλλέα που είχε φτάσει στα Γρεβενά και μας περίμενε για να συνεχίσουμε παρέα την εκδρομή.
Ξεκινήσαμε για Γρεβενά. Διανύσαμε περίπου 15χλμ. Σε μια από τις καφετέριες του κέντρου της πόλης, μας περίμενε ήδη ο Αχιλλέας. Αφού έγινε η γνωριμία με τα παιδιά, καθίσαμε να ξεκουραστούμε και να συζητήσουμε την συνέχεια του ταξιδιού. Η καταγωγή του Αχιλλέα είναι από το Κριμήνι, ένα από τα χωριά του Βοΐου. Γνωρίζοντας καλά την περιοχή, μαζί με τους Κοζανίτες φίλους κατέστρωσαν την υπόλοιπη διαδρομή μέχρι το Μοναστήρι της Αγ.Τριάδας (80χλμ.), στο οποίο θα διανυκτερεύαμε.
Ο δρόμος μέχρι το Κριμήνι (30χλμ.) περνούσε μέσα από μια κατάφυτη περιοχή. Οι άνετες στροφές έκαναν την οδήγησή μας απολαυστική. Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής συναντήσαμε ελάχιστα οχήματα. Το υψόμετρο έφτασε τα 1000μ. Σε πολλά σημεία είχαμε μια εντυπωσιακή πανοραμική θέα των βουνών. Τα μικρά χωριά, που συναντήσαμε, ήταν καλοδιατηρημένα κρατώντας την παραδοσιακή πετρόχτιστη αρχιτεκτονική της περιοχής.
Φτάσαμε στο Ροδοχώρι και λίγο μετά καταλήξαμε στην κεντρική πλατεία του Κριμηνίου. Τα δύο αυτά χωριά είναι πολύ διαφορετικά στο ύφος και στο τοπίο από τα υπόλοιπα του Βοΐου. Νομίζεις πως είναι βγαλμένα από παραμύθι. Το Κριμήνι –ιδιαίτερα- είναι περισσότερο γραφικό και ήρεμο με όμορφα καλοδιατηρημένα σπίτια από πέτρα. Στο κέντρο του στέκει η επιβλητική εκκλησία του Αγ. Ευσταθίου στην σκιά 2-3 τεράστιων πλατάνων. Πυκνή βλάστηση, αρχοντόσπιτα με λουλουδιασμένες αυλές, καλντερίμια αλλά και μια οθωμανική βρύση είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του.
Κάναμε μια στάση και ο Αχιλλέας με υπερηφάνεια μας ξενάγησε στο χωριό, αναφέροντάς μας ιστορίες του τόπου αλλά και στιγμές από τα παιδικά του χρόνια. Περπατήσαμε στα στενά δρομάκια, ανακαλύπτοντας όμορφες γωνιές. Μετά από αρκετή ώρα αναχωρήσαμε με προορισμό το Τσοτύλι (11χλμ). Στην έξοδο περάσαμε από ένα παλιό πέτρινο γεφύρι που ένωνε τις όχθες του μικρού ποταμού Πραμόριτσα.
Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο Τσοτύλι το οποίο βρίσκεται στο παλαιό εθνικό δίκτυο Κοζάνης-Ιωαννίνων. Αγοράσαμε κάποια φαγώσιμα και αναχωρήσαμε με κατεύθυνση προς Γιάννενα και ειδικότερα για τον Πεντάλοφο (30χλμ.). Τότε περίπου επικοινωνήσαμε και με τον Γιώργο Ζ και τον Στράτο που βρίσκονταν στην Νεάπολη και κατευθυνόντουσαν και αυτοί προς τον ίδιο προορισμό με εμάς. Έχοντας πλέον νυχτώσει, δεν μπορούσαμε να απολαύσουμε την διαδρομή. Έτσι κινηθήκαμε με πιο γοργούς ρυθμούς και κατά τις 8μμ. είχαμε φτάσει στον Πεντάλοφο.
Εκεί αποφασίσαμε εγώ με τον Σάκη Α. να πάμε προς το μοναστήρι της Αγ.Τριάδας (9χλμ.), ενώ οι υπόλοιποι θα περίμεναν τα παιδιά που υπολείπονταν μερικά χιλιόμετρα. Δεν θέλαμε να καθυστερήσουμε, καθώς ο πάτερ-Σεραφείμ μας περίμενε. Ο Σάκης Α. είχε κανονίσει να διανυκτερεύσουμε μέσα στο μοναστήρι και δεν ήταν σωστό να αργοπορήσουμε. Ακολουθώντας, λοιπόν, μια στενή διαδρομή μέσω Βυθού, κατά τις 8.30μμ είχαμε συγκεντρωθεί όλοι στο μοναστήρι.
Ο πάτερ-Σεραφείμ μας υποδέχτηκε με την σεμνότητα που τον διακρίνει. Μας είχε ετοιμάσει ένα δωμάτιο με 6 κρεβάτια. Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας και κατεβήκαμε στην κουζίνα για να καθίσουμε και να ετοιμάσουμε κάτι για φαγητό. Ο πάτερ μας έκανε να αισθανθούμε σαν στο σπίτι μας, αποδεικνύοντας -για μια ακόμα φορά- πόσο κοντά στον κόσμο είναι. Κατά τις 11μμ. καθίσαμε όλοι μαζί στην τραπεζαρία να φάμε, ενώ ο ιερομόναχος μας κράτησε απλά συντροφιά. Μόλις τελειώσαμε το φαγητό, καθαρίσαμε τον χώρο και αρχίσαμε να συζητάμε διάφορα θέματα αναφορικά με το μοναστήρι και την ιστορία του.
Επιγραμματικά λοιπόν θα αναφέρω: το μοναστήρι στη σημερινή του θέση ιδρύθηκε το 1792, κοντά στην παλαιότερη Μονή των Ταξιαρχών, το Παλιομονάστηρο. Ο ναός, χτισμένος με πελεκητή πέτρα, αποτελεί λαμπρό δείγμα της οικοδομικής αρχιτεκτονικής του Βοΐου και είναι φημισμένος για το μοναδικό αθωνικού τύπου καθολικό και τις υπέροχες τοιχογραφίες του. Είναι Βυζαντινού ρυθμού με τρεις τρούλους, θαυμάσιο ξυλόγλυπτο τέμπλο και υπέροχες τοιχογραφίες. Ολόκληρο το οικοδόμημα που τον υποστηρίζει είναι ιδιαίτερα επιβλητικό και έχει τη δυνατότητα φιλοξενίας μέχρι και 100 ατόμων.
Σήμερα, στυλοβάτης του μοναστηριού είναι ο πάτερ-Σεραφείμ, που διακρίνεται για την εργατικότητα και την ευσέβειά του, φροντίζοντας με πολλή αφοσίωση την Μονή. Ο ηγούμενος Σεραφείμ, από την Ανθούσα Βοΐου, πράος, καλοσυνάτος, λιγομίλητος και πάντα ιδιαίτερα εξυπηρετικός. Το μοναστήρι γνώρισε την εγκατάλειψη και την καταστροφή, όμως δε λύγισε, αγωνίστηκε σκληρά, αναγεννήθηκε και ορθώνεται πάλι περήφανο για το λαμπρό του παρελθόν με προθυμία να προσφέρει σε οποιονδήποτε ζητήσει τη φιλοξενία και τη χάρη του.
Για τους περισσότερους από την παρέα μας, ήταν η πρώτη φορά που μείναμε σε μοναστήρι, αποκομίζοντας τις καλύτερες και θετικότερες εντυπώσεις. Ανεξαρτήτως πίστης στην θρησκεία για τον καθένα από εμάς, όλοι νιώσαμε την γαλήνη και την ηρεμία που εκπέμπει ο χώρος, αλλά, κυρίως, η παρουσία του ιερομόναχου. Τον ευχαριστούμε για την φιλοξενία του και ελπίζουμε και άλλοι να μιμηθούν το έργο και τον χαρακτήρα του…
