Το δυτικό τμήμα της Μακεδονίας είναι από τα μέρη της Ελλάδας που έχω επισκεφτεί λιγότερο, όσο καιρό ταξιδεύω με μοτοσικλέτα. Οι συνεχόμενες προσκλήσεις του ξάδελφου Μίμη, τελικά, με έκαναν να πάρω την απόφαση. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή…
Ακολουθώντας την Εγνατία Οδό από τα Γιάννενα, μετά από 140χλμ. βρέθηκα στην Κοζάνη. Αν και δεν συνηθίζω να χρησιμοποιώ αυτοκινητόδρομους, θα μπορούσα να ομολογήσω, πως το συγκεκριμένο κομμάτι της Εγνατίας, κάθε άλλο παρά μονότονο είναι! Συνεχόμενες γέφυρες και τούνελ διασχίζουν τους ορεινούς όγκους της Πίνδου, περνώντας μέσα από καταπράσινα τοπία σε υψόμετρο που φτάνει τα 1500μ.
Δυστυχώς όμως, ο καιρός δεν ήταν σύμμαχός μου, με αποτέλεσμα μετά τον κόμβο των Γρεβενών να ξεκινήσει μια δυνατή βροχή που κράτησε μέχρι την Κοζάνη. Αν και είχαμε συνεννοηθεί με τον ξάδερφο πως θα τον συναντούσα σε μια καφετέρια της Κοζάνης, αυτός δεν άντεξε και ήρθε μέχρι την αρχή της πόλης –ενώ έβρεχε ασταμάτητα!- για να με υποδεχτεί! Ένα δείγμα της φιλοξενίας που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους της Κοζάνης!!!
Αφού τακτοποιήθηκα στο σπίτι του, το βραδάκι βγήκαμε μια βόλτα να πιούμε ένα καφεδάκι, αλλά και να γνωρίσω τους φίλους του μοτοσικλετιστές. Κάπως έτσι έγινε η γνωριμία με τον Σάκη Α., ένα από τα πιο ενεργά μέλη της μοτοσικλετιστικής ταξιδιωτικής παρέας των « Μοτο-Διαδρομών». Όπως ήταν αναμενόμενο η συζήτηση εστιάστηκε σε ταξιδιωτικά και μοτοσικλετιστικά θέματα και, παρά τις δυσοίωνες μετεωρολογικές προβλέψεις για την επόμενη μέρα, κανονίστηκε μια εκδρομή στην ευρύτερη περιοχή… Το ραντεβού δόθηκε για τις 9πμ. της επόμενης μέρας.
Ξημέρωσε μια συννεφιασμένη μέρα, αλλά η παρέα είχε πολλή όρεξη για βόλτα. Οι συμμετέχοντες ήταν: Σάκης Α. (Honda Transalp), Μίμης (Kawasaki Vulcan 900), Γιώργος Κ. (Suzuki Bandit 600).
Το πλάνο ήταν να κινηθούμε ανατολικά, ακολουθώντας –αρχικά- την παλαιά Ε.Ο. για Γρεβενά και -από ένα σημείο και πέρα- για Γιάννενα. Το τοπίο συμπεριλάμβανε καταπράσινα λιβάδια σε ένα οροπέδιο με υψόμετρο 600-800μ. Ο δρόμος ακολουθούσε πορεία πολύ κοντά στην Εγνατία Οδό και σε αρκετά τμήματα παράλληλη. Περίπου 3-4 χλμ. μετά τον κόμβο για Σιάτιστα, στρίψαμε δεξιά κινούμενοι προς Νεάπολη. Σε κάποιο σημείο κάναμε μια στάση και κατεβήκαμε 200-300μ. προκειμένου να φτάσουμε την κοίτη ενός παραπόταμου του Αλιάκμονα. Το ορμητικό ποτάμι είχε πάρει ένα καφέ χρώμα, λόγω του χώματος που κατέβαζε από τα βουνά. Τα δέντρα δεν είχαν ανθίσει ακόμα. Παρόλα αυτά έδιναν μια ιδιαίτερη ομορφιά στο τοπίο.
Στη Νεάπολη κάναμε μια μικρή στάση για τον πρώτο καφέ της ημέρας. Από τα λίγα πράγματα που είδα, η μικρή κωμόπολη δεν παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Για εμάς όμως αποτέλεσε σημείο ξεκούρασης και συζήτησης/ενημέρωσης για τις ομορφιές της περιοχής.
Αναχωρήσαμε με ανατολική πορεία (προς Γιάννενα) και μετά από 10-15χλμ. βρεθήκαμε στην διασταύρωση για Ομαλή, Ανθούσα, κτλ. Οδηγώντας σε ένα δευτερεύον επαρχιακό δίκτυο, με σχετικά καλή κατάσταση οδοστρώματος και αρκετές στροφές, ανεβήκαμε υψομετρικά, προσεγγίζοντας τα 1000μ. περίπου. Το εντυπωσιακό είναι πως περνούσαμε μέσα από κάποια χωριά με πετρόχτιστα σπίτια, τα περισσότερα, όμως, εγκαταλελειμμένα. Στο χωριό Ανθούσα, κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση, προκειμένου να τα φωτογραφίσουμε το εσωτερικό ενός από αυτά. Προς μεγάλη έκπληξη τόσο δική μου, όσο και του Σάκη Α., βρήκαμε παλαιά έπιπλα και αντικείμενα αφημένα στην φθορά των χρόνου και των καιρικών φαινόμενων!
Αφήσαμε την Ανθούσα και ακολουθώντας μια εκπληκτική διαδρομή κινηθήκαμε σε μια περιοχή με μοναδικού κάλλους φυσικό τοπίο. Πλατάνια, βελανιδιές, ποτάμια συνέθεταν ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα που σου θύμιζε πίνακα ζωγραφικής. Κάναμε αρκετές στάσεις για φωτογραφία, αλλά το κυριότερο θέλαμε να απολαύσουμε το τοπίο, τους ήχους και τις μυρωδιές της φύσης. Περίπου 15χλμ. μετά (σε ασφαλτοστρωμένη διαδρομή) βρεθήκαμε στο μοναστήρι Αγίας Τριάδας Βυθού.
Το μοναστήρι χρονολογείται από το 1700μ.Χ. περίπου και έχει πλούσια ιστορία. Διαθέτει ένα εντυπωσιακό αγιογραφημένο εσωτερικό στην εκκλησία, ενώ τα οικήματα είναι φτιαγμένα από πέτρα και ξύλο. Βρίσκεται στην κορυφή ενός μικρού λόφου και με δυσκολία μπορείς να το διακρίνεις από τον δρόμο από όπου το προσεγγίζεις, λόγω της πλούσιας βλάστησης. Στις άκρες του δρόμου, κατά μήκος της διαδρομής μέχρι εκεί, συναντήσαμε χιόνια!
Την Μονή γνώριζαν τα παιδιά και κυρίως ο Σάκης Α. που την είχε επισκεφτεί πολλές φορές. Σε αυτή μένει αρκετά χρόνια ένας μοναχός με τον οποίο είχαμε την ευκαιρία να πιούμε ένα καφεδάκι και να συζητήσουμε κάποια πράγματα. Ο Σάκης Α. μας έκανε μια μικρή ξενάγηση στους χώρους, στην τραπεζαρία, στους κοιτώνες. Μας ανέφερε πως δεν είναι λίγοι αυτοί που φιλοξενούνται κατά καιρούς στην Μονή, τόσο στις ημέρες που γιορτάζει, όσο και άλλοτε.
Κάπου τότε άρχισε να βρέχει δυνατά. Παρόλα αυτά πήραμε την απόφαση να συνεχίσουμε με επόμενο προορισμό τον Πεντάλοφο, ένα από τα πιο όμορφα πετρόχτιστα χωριά της περιοχής. Η διαδρομή (περίπου 5-6χλμ.) συνέχισε να είναι πολλή όμορφη. Δυστυχώς, εμείς δεν μπορέσαμε να την απολαύσουμε λόγω της δυνατής βροχής. Φτάνοντας στον Πεντάλοφο, κατευθυνθήκαμε προς την κεντρική πλατεία για να βρούμε κάποιο καφενείο. Σταθήκαμε τυχεροί, καθώς είχαμε την ευκαιρία να γευτούμε τοπικούς μεζέδες και τσίπουρο.
Το χωριό είναι χτισμένο σε 5 λόφους και εξαιτίας αυτού του γεγονότος έχει την συγκεκριμένη ονομασία. Τα περισσότερα σπίτια είναι φτιαγμένα από πέτρα με την παραδοσιακή τοπική αρχιτεκτονική. Το χωριό αποτελεί τόπο καταγωγής πολλών μαστόρων πέτρας που βρέθηκαν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας –αλλά και του κόσμου-, δημιουργώντας πραγματικά «έργα τέχνης»!!!
Μόλις έκοψε λίγο η ένταση της βροχής, ο Σάκης Α. και εγώ κάναμε μια απόπειρα να φωτογραφήσουμε κάποια όμορφα σημεία του χωριού. Η ομίχλη έδινε ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα στο τοπίο.
Όταν αποφασίσαμε να αναχωρήσουμε η βροχή είχε αρχίσει πάλι. Το σχέδιο να επισκεφτούμε το χωριό Χρυσαυγή, μάλλον δεν ήταν εφικτό. Ο Σάκης Α. είχε στενοχωρηθεί γιατί την προηγούμενη μέρα, μου είχε πει τόσα πολλά για αυτό και ήθελε να μου το δείξει… Έτσι λοιπόν, πήραμε τον δρόμο επιστροφής για Κοζάνη, οδηγώντας στην παλαιά Ε.Ο.
Περίπου 20χλμ. μετά βρεθήκαμε στον κόμβο για Χρυσαυγή. Η βροχή είχε σταματήσει και ο Σάκης Α. δεν κρατήθηκε στο να προτείνει να επισκεφτούμε το όμορφο χωριό (7χλμ.). Όλοι συμφώνησαν και ξεκινήσαμε ακολουθώντας μια στενή ελικοειδή διαδρομή. Σε κάποιο σημείο ο Σάκης Α., σταμάτησε να μου δείξει μια μικρή πινακίδα που έγραφε: «Προσοχή νάρκες». Επρόκειτο για ένα μικρό ναρκοπέδιο που βρισκόταν δίπλα στον δρόμο!!! Φυσικά περιφραγμένο.
Μόλις φτάσαμε στην κεντρική πλατεία του χωριού, συναντήσαμε έναν κατηφορικό λιθόστρωτο δρόμο, τον οποίο ακολουθήσαμε. Καταλήξαμε σε έναν πολύ όμορφα διαμορφωμένο χώρο που φιλοξενούσε έναν ανακαινισμένο πέτρινο νερόμυλο, μια πετρόχτιστη τοξωτή γέφυρα και έναν εντυπωσιακό καταρράκτη!!! Ο σύλλογος του χωριού με πολύ κόπο και μεράκι έχει δημιουργήσει έναν χώρο αναψυχής και ψυχαγωγίας. Παιδική χαρά, ψησταριά, ξύλινα παγκάκια και πέτρινοι διάδρομοι συμπληρώνουν το τοπίο. Αποτελεί ένα πολύ φιλόξενο σημείο για όσους επισκέπτονται το χωριό. Αποτελεί έναν πολύ όμορφο προορισμό για όσους αγαπούν την φύση.
Όπως ήταν αναμενόμενο οι φωτογραφικές μηχανές «πήραν φωτιά»!!! Δεν βρίσκαμε στο κουράγιο να αφήσουμε αυτό το όμορφο μέρος. Όλοι μαζί σταθήκαμε στο πέτρινο γεφύρι απολαμβάνοντας την πανοραμική θέα του χώρου! Ο Σάκης Α. μου υποσχέθηκε πως την επόμενη φορά που θα επισκεπτόμουν την περιοχή, η Χρυσαυγή θα αποτελούσε ένα από τα σημεία διανυκτέρευση μας…
Είχε ήδη αρχίσει να πέφτει το φως όταν αποφασίσαμε να αναχωρήσουμε με προορισμό την Κοζάνη που απείχε περί τα 50χλμ. Η διαδρομή ήταν άνετη με αρκετές στροφές, αλλά το τοπίο σε αποζημίωνε. Κάποια στιγμή συναντήσαμε την διασταύρωση για Ομαλή, όπου είχαμε στρίψει αρχικά. Από κει και πέρα η διαδρομή ήταν γνωστή.
Όταν φτάσαμε στην Κοζάνη πήγαμε στο στέκι των παιδιών για ένα τελευταίο καφεδάκι με την βροχή να συνεχίζει ασταμάτητα και με ένταση. Όπως ήταν αναμενόμενο το θέμα συζήτησης ήταν τα μέρη που επισκεφτήκαμε. Τα παιδιά ρωτούσαν τις εντυπώσεις μου. Φυσικά ήταν οι καλύτερες και απόδειξη αυτού ήταν πως ήδη είχα αρχίσει να σκέφτομαι πότε θα κατάφερνα να ξαναεπισκεφτώ τους Κοζανίτες φίλους μου…
Εν κατακλείδι, θα ήθελα ολόψυχα να ευχαριστήσω τα παιδιά των « Μοτο-Διαδρομών» και ειδικότερα τον Σάκη Α. και τον Μίμη, για την υπέροχη φιλοξενία τους. Γνωρίζοντάς τους, αντιλαμβάνεται κανείς την αγάπη τους τόσο για τα μοτοταξίδια, όσο και για τον τόπο τους. Πάντα πρόθυμοι να σε ξεναγήσουν, δεν θα διστάσουν ακόμα και να αφήσουν τις δουλειές τους, για να σε κάνουν να νιώσεις όμορφα και να ευχαριστηθείς. Ένα μεγάλο ευχαριστώ… Εύχομαι καλά ταξίδια και θα τα ξαναπούμε σύντομα!
