Η Θράκη και η Ανατολική Μακεδονία αποτελούσαν περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας που δεν είχα επισκεφτεί μέχρι τώρα. Η τύχη τα έφερε έτσι, ώστε να χρειαστεί να μείνω στην Ξάνθη για αρκετό καιρό. Θα ήταν λάθος μου, λοιπόν, να μην εκμεταλλευτώ την ευκαιρία προκειμένου να εξερευνήσω την ευρύτερη περιοχή...
Μετά από αρκετές μέρες συννεφιάς και βροχής, ξημέρωσε ένα ηλιόλουστο κυριακάτικο πρωινό. Δυστυχώς η θερμοκρασία μετά βίας ξεπερνούσε τους 10 βαθμούς. Αυτό, φυσικά, δεν μπόρεσε να αναστείλει την όρεξή μου για μια εκδρομή στα ορεινά του νομού. Κατά τις 11.30πμ. ξεκίνησα με κατεύθυνση την πόλη της Ξάνθης. Αφού φουλάρισα με βενζίνη, ακολούθησα τις πινακίδες για «Σταυρούπολη» και «Εχίνο».
Τις προηγούμενες ημέρες –μιλώντας με ντόπιους- έμαθα μια από τις δημοφιλέστερες διαδρομές των μοτοσικλετιστών –και όχι μόνο-, τον δρόμο Ξάνθη-Σταυρούπολη (25χλμ.). Αποφάσισα λοιπόν, να ήταν η πρώτη διαδρομή στην περιοχή. Βγαίνοντας από την Ξάνθη, είχα την ευκαιρία να απολαύσω την θέα της πόλης από ψηλά. Για τον λόγο αυτό υπάρχουν και 2-3 καφετέριες στο συγκεκριμένο σημείο. Συνεχίζοντας και διανύοντας τα πρώτα –κιόλας- χιλιόμετρα της διαδρομής, βρέθηκα μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο. Αρκετές φορές ο δρόμος ακολουθούσε την παραποτάμια πορεία, του Κόσυνθου.
Ο Κόσυνθος είναι ένας παραπόταμος του Νέστου, του γνωστότερου ποταμού του νομού. Στην πορεία, συνάντησα πέτρινα γεφύρια που στέκουν αγέρωχα στο πέρασμα του χρόνου παρά το «ανελέητο χτύπημα» που δέχονται από τα ορμητικά νερά του ποταμού. Πολλά από αυτά έχουν υποστεί φθορές. Σε κάθε περίπτωση όμως αποτελούν στολίδια αρχιτεκτονικής. Όπως έμαθα έχουν κατασκευαστεί από ντόπιους τεχνίτες, ενώ πολλά από αυτά έπαψαν να χρησιμοποιούνται μετά το 1925, όταν άρχισε η ασφαλτόστρωση του οδικού δικτύου.
Προσπέρασα τις διασταυρώσεις του Πιλήματος -χωριό με καταπληκτικό φαγητό- και του Εχίνου (που αποτελεί την αφετηρία για μια εξερεύνηση των γνωστών Πομακοχωρίων). Το τοπίο συνέχιζε να είναι εντυπωσιακό καθώς το υψόμετρο αυξανόταν. Η θερμοκρασία είχε πέσει κάτω από τους 10 βαθμούς, αλλά αυτό δεν με απασχολούσε καθόλου καθώς απολάμβανα την ελικοειδή διαδρομή με σχετικά καλή κατάσταση οδοστρώματος. Λίγο μετά από την διασταύρωση για το χωριό Μέγα Εύμοιρο, συνάντησα μια ξύλινη πινακίδα που οδηγούσε στην μικρή εκκλησία του Προφήτη Ηλία. Από έναν τουριστικό οδηγό είχα διαβάσει πως το συγκεκριμένο μέρος αποτελεί χώρο συνάθροισης την Πρωτομαγιά, -αλλά και κατά την διάρκεια του καλοκαιριού- των ντόπιων. Παρά το γεγονός ότι η διαδρομή των 2χλμ. μέχρι το εκκλησάκι ήταν χωματόδρομος, πήρα την απόφαση να πάω.
Από τα πρώτα κιόλας μέτρα συνειδητοποίησα πως η επιλογή μου ήταν επιτυχημένη... Το τοπίο ήταν μοναδικό! Τα πεσμένα φύλλα των δέντρων κάλυπταν το δρόμο, δημιουργώντας ένα μακρύ κίτρινο-κόκκινο χαλί... Στο τέλος του βατού χωματόδρομου, έφτασα στην κορυφή, όπου βρίσκονταν η μικρή εκκλησία, ένα παρατηρητήριο και κάποιες ξύλινες κατασκευές με παγκάκια και τραπέζια. Περιττό να περιγράψω την πανοραμική θέα που πρόσφερε το σημείο! Παρά το κρύο που επικρατούσε απόλαυσα μερικές στιγμές ηρεμίας αγναντεύοντας την περιοχή και ξεκίνησα για να γυρίσω στο κεντρικό οδικό δίκτυο με κατεύθυνση την Σταυρούπολη.
Από εκεί και πέρα ακολουθώντας την κατηφορική διαδρομή έφτασα άνετα στην Σταυρούπολη. Επισκέφτηκα το γραφικό κέντρο του με τους πλακόστρωτους δρόμους και τα πετρόχτιστα παραδοσιακά σπίτια. Το χωριό διαθέτει ταβέρνες, ενώ στην κεντρική πλατεία υπάρχει μια ψησταριά και ένα καφενείο στην σκιά ενός πελώριου πλάτανου. Αποφάσισα να συνεχίσω με κατεύθυνση την Δράμα. Η διαδρομή ήταν ευχάριστη αν και το τοπίο δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό σε σχέση με εκείνο της διαδρομής μέχρι την Σταυρούπολη.
Στο χωριό Νεοχώριο συνάντησα μια πινακίδα για το Φρούριο της Καλύβας, που απείχε 9χλμ. από τον κεντρικό δρόμο. Αποφάσισα να το επισκεφτώ. Αφού πέρασα 1-2 μικρά χωριά, (Κάτω Ιωνικό και Ιωνικό) ακολούθησα μια ερημική αλλά ταυτόχρονα πανέμορφη διαδρομή. Ο στενός δρόμος (με τα βίας χωρούσαν 2 αυτοκίνητα), περνούσε μέσα από πανέμορφο φυσικό περιβάλλον, καθώς διέσχιζε ένα μικρό φαράγγι. Τελικά στάθηκα άτυχος καθώς φτάνοντας στις εγκαταστάσεις του φρουρίου (που με οδηγούσε η τελευταία πινακίδα), διαπίστωσα πως ήταν κλειστές... Για να πω την αλήθεια κάποιο φρούριο δεν μπόρεσα να διακρίνω καθώς το πυκνό δάσος άγριων βελανιδιών περιόριζε το οπτικό μου πεδίο. Παρά την ατυχία μου, δεν το μετάνιωσα αφού η διαδρομή μέχρι εκεί ήταν εκπληκτική.
Επέστρεψα, λοιπόν, στον κεντρικό δρόμο και συνέχισα για την πόλη της Δράμας που απείχε γύρω στα 40χλμ. Πέρασα το γνωστό Παρανέστι αλλά και τις διασταυρώσεις που οδηγούν στο Λιβαδίτη και στο φράγμα του Θησαυρού, που υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα επισκεφτώ κάποια άλλη στιγμή. Η διαδρομή στο μεγαλύτερο τμήμα της μέχρι την Δράμα, διασχίζει μια πεδιάδα. Κατά τις 3.30μμ. έφτασα στην όμορφη Δράμα και επέλεξα μια από τις κεντρικές καφετέριες για να ξεκουραστώ πίνοντας έναν καφέ.
Το απογευματάκι αναχώρησα με κατεύθυνση την Καβάλα (35χλμ.), μέχρι που συνάντησα την Εγνατία Οδό. Το κρύο είχε αρχίσει να γίνεται αισθητό για τα καλά. Ευτυχώς τα τελευταία 40χλμ. αυτοκινητόδρομου τα διέσχισα με γοργούς ρυθμούς για να επιστρέψω σύντομα στους Τοξότες Ξάνθης, όπου ήταν το μέρος διαμονής μου. Με τις καλύτερες εντυπώσεις για την περιοχή χώθηκα στην ζεστασιά του δωματίου μου, κοιτώντας τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει... Το εκδρομικό ήταν μια καλή αρχή για την εξερεύνηση της περιοχής, αφήνοντάς μου τις καλύτερες εντυπώσεις.
