Το καλοκαίρι του 2017 ήταν διαφορετικό από τα προηγούμενα. Σε αντίθεση με αυτό το κάναμε τα τελευταία 12 χρόνια, φέτος οι διάφορες υποχρεώσεις συντέλεσαν ώστε να μην καταφέρουμε να κανονίσουμε ένα ταξίδι εκτός Ελλάδας. Πιστεύαμε πως το γεγονός αυτό, δεν θα μας επηρέαζε. Παρόλα αυτά, λίγο πριν τελειώσει ημερολογιακά το καλοκαίρι, νιώθαμε μια έντονη ψυχολογική πίεση. Μια πίεση, η οποία θα μπορούσε να εκτονωθεί, μόνο με ένα ταξίδι. Χωρίς λοιπόν πολλές κουβέντες και σκέψεις, αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε σε μια πολυαγαπημένη περιοχή της Ελλάδας,… την Πελοπόννησο.
Την Πελοπόννησο έχουμε επισκεφτεί ουκ ολίγες φορές κατά το παρελθόν. Κάθε όμως φορά φανερώνει όμορφα μέρη, κάνοντάς με να σκέφτομαι πως αναλογικά με το μέγεθός της αποτελεί έναν τόπο με την μεγαλύτερη ποικιλία, συγκριτικά με άλλους τόπους που έχω επισκεφτεί μέχρι τώρα. Συνδυάζει μεγάλη ακτογραμμή αλλά και ορεινούς όγκους, με απίστευτη εναλλαγή βλάστησης και τοπίου. Με μια δεύτερη σκέψη, ίσως το μοναδικό σημείο που θα μπορούσε να συγκριθεί μαζί της να είναι η Κρήτη, γεγονός που αποτελεί σημείο «αντιπαράθεσης» με τους φίλους μου τους Κρητικούς!
Αυτή την φορά θελήσαμε να ταξιδέψουμε στο νοτιοανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου, στην Λακωνία και εν μέρη την Μεσσηνία, ειδικότερα στο ακρωτήριο Μαλέα και Ταίναρο. Ο Στράτος και ο Γιώργος δεν είχαν επισκεφτεί την περιοχή, ενώ προσωπικά βρέθηκα εκεί τελευταία φορά το 2010. Το ραντεβού δόθηκε για το Σάββατο το πρωί στο Ναύπλιο, προκειμένου να βρεθούμε με τον Γιώργο και να ακολουθήσουμε νότια πορεία.
Ο Στράτος και εγώ ξεκινήσαμε από Αθήνα και χρησιμοποιώντας τον μονότονο αυτοκινητόδρομο μέχρι την Κόρινθο, συνεχίσαμε μέσω της παλαιάς ΕΟ μέχρι το Ναύπλιο και ειδικότερα στους Μήλους, που κάποτε αποτελούσε έναν από τους πιο διάσημους σταθμούς τραίνου της Πελοποννήσου. Από εκεί και πέρα, ακολουθήσαμε την διαδρομή για Λεωνίδιο, οδηγώντας στην παράκτια διαδρομή, μέσω του Παράλιου Άστρους. Στο όμορφο παραλιακό χωριό κάναμε μια στάση για καφεδάκι και την απαραίτητη κουβεντούλα. Η όψη του Παράλιου Άστρους είχε αλλάξει αρκετά από το 2010 που το είχα επισκεφτεί. Η παραλιακή ζώνη είχε αναμορφωθεί πλήρως, φιλοξενώντας πλήθος καφετεριών και πεζόδρομους.
Η διαδρομή μέχρι το Λεωνίδιο ήταν όμορφη με άνετες στροφές, κάνοντας την οδήγησή μας απολαυστική. Πολλά σημεία προσέφεραν πανοραμική θέα, ενώ μικροί κολπίσκοι έδιναν την δυνατότητα σε πολλούς για μια δροσιστική βουτιά. Για τα τουριστικά δεδομένα της περιοχής, βρισκόμασταν ήδη εκτός τουριστικής περιόδου, παρόλα αυτά συναντήσαμε αρκετό κόσμο.
Οι επιβλητικοί πύργοι του Λεωνιδίου είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης, αλλά και το τέλος της παράκτιας διαδρομής. Είχαμε επισκεφτεί όλοι μας στο παρελθόν το Λεωνίδιο, έχοντας μάλιστα λάβει την απίστευτη φιλοξενία των ντόπιων μοτοσικλετιστών και έχοντας περιηγηθεί στην περιοχή. Συνεχίσαμε λοιπόν, οδηγώντας μέσω Πούλιθρας, με κατεύθυνση τον όρμο του Φωκιανού. Τα Πούλιθρα διαθέτουν παραλία με βότσαλα. Τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί στο πιο «in» σημείο της περιοχής, διαθέτοντας beach bar και watersports. Προσπεράσαμε το μικρό αυτό χωριό και συνεχίσαμε με τον δρόμο να σκαρφαλώνει στο βουνό, μέσω του χωριού Πελέτα. Στο τμήμα αυτό της διαδρομής, η θέα του Μυρτώου πελάγους ήταν εκπληκτική, καθώς μπορούσες να απολαύσεις το τοπίο από ψηλά. Διανύοντας μια μικρή πορεία σε ένα οροπέδιο που σχηματίζεται, βρήκαμε την πινακίδα για Φωκιανό και ακολουθήσαμε τον κατηφορικό δρόμο που κατέληγε στην ομόνυμη παραλία. Για μια ακόμα φορά η θέα ήταν μοναδική.
Στην παραλία αυτή είχαμε βρεθεί πριν μερικά χρόνια, όπου είχαμε σταματήσει σε μια ταβερνούλα για φαγητό. Μας είχε κάνει πολλή θετική εντύπωση και για αυτό, από την πρώτη στιγμή που αποφασίσαμε να κάνουμε την συγκεκριμένη εκδρομη, σκεφτήκαμε να την συμπεριλάβουμε στους προορισμούς – στάσεις μας. Φτάνοντας, διαπιστώσαμε πως πολλά πράγματα είχαν αλλάξει... Πλέον, υπήρχουν 2 ταβέρνες με ομπρέλες – ξαπλώστρες, ένα παραθαλάσσιο μπαράκι και –όπως είναι αναμενόμενο- περισσότερος κόσμος. Εκείνο όμως που μας προκάλεσε την περισσότερη εντύπωση, ήταν ο νέος παραθαλάσσιος δρόμος που ξεκινούσε από την παραλία και συνέχιζε νότια. Όπως μάθαμε αργότερα από τους ντόπιους, είχε δοθεί στην κυκλοφορία μόλις 2 μήνες πριν!
Μένοντας πιστοί στις παραδόσεις μας, επιλέξαμε να αράξουμε στην ταβέρνα που είχαμε καθίσει και την προηγούμενη φορά! Τα παιδιά που την δουλεύουν, προσπαθούν να κρατήσουν τον παρείστικο χαρακτήρα, που είχαν όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκονται εκεί, κάνοντάς τους να μην βλέπουν 100% θετική την κατασκευή του νέου δρόμου, παρά το γεγονός πως ουσιαστικά θα τους επιφέρει περισσότερα οικονομικά οφέλη. Χωρίς πολλές σκέψεις, βγάλαμε τα μοτοσικλετιστικά ρούχα και φορέσαμε τα «μπανιερά» μας και να απολαύσουμε τα πεντακάθαρα, γαλαζοπράσινα νερά της παραλίας. Χωρίς να το πολυσκεφτούμε, το μέρος θα αποτελούσε το σημείο διανυκτέρευσης για την συγκεκριμένη μέρα.
Η ώρα περνούσε όμορφα και χαλαρά με καφέδες, μπύρες και φαγητό. Στην παραλία έχουν κατασκευάσει δημόσιες τουαλέτες και ντουζιέρες. Για τον λόγο αυτό υπήρχαν τροχόσπιτα που είχαν παρκάρει, κάνοντας «άτυπα» ελεύθερο κάμπινγκ. Λίγο πριν ο ήλιος αφήσει τις τελευταίες του ακτίδες, αποφασίσαμε να στήσουμε το σπιτικό μας λίγο πιο απόμερα, στον ευρύτερο προαύλιο χώρο του Άη Νικόλα που βρισκόταν κοντά στον κεντρικό δρόμο. Ο «άγιος των ταξιδιωτών και οδοιπόρων», θα μας «φιλοξενούσε» το βράδυ. Στήσαμε το αντίσκοινο και αράξαμε χαλαρά με κουβεντούλα, μουσικούλα και λίγο ποτάκι, όπως άρμοζε στην κατάσταση εξάλλου...
Το επόμενο πρωινό μας βρήκε ξεκούραστους και γεμάτους όρεξη για την συνέχεια του ταξιδιού, παρά το περιστατικό που είχαμε... Ένας «πιστός» με υπερβάλλοντα «θρησκευτικό ζήλο», θεώρησε πως προσβάλλαμε τον χώρο, μένοντας κοντά στην εκκλησία!!! Δεν δώσαμε ιδιαίτερη σημασία, καθώς θεωρήσαμε πως ο άνθρωπος ενδεχομένως δεν έστεκε και τόσο στα καλά του. Αφού ήπιαμε τον πρωινό καφέ μας, αφήσαμε τον Φωκιανό, ακολουθώντας τον ολοκαίνουργιο δρόμο, γεμάτοι περιέργεια για τα σημεία που θα περνούσε και για το που θα κατέληγε.Οι υποψίες μας επαληθεύθηκαν! Η διαδρομή ήταν εντυπωσιακή και η θέα που προσέφερε στο απέραντο γαλάζιο του Μυρτώου Πελάγους ήταν μοναδικό! Ήταν το καλύτερο ξεκίνημα για την ημέρα!
Καταλήξαμε στο γραφικό χωριό Κυπαρίσσι. Πριν την κατασκευή του δρόμου η πρόσβαση στο χωριό ήταν μόνο από νότια, από τον δρόμο που ερχόταν από τους Μολάους. Το απομονωμένο Κυπαρίσσι αποτελεί ένα κρυμμένο θησαυρό της περιοχής, διαθέτωντας μια απρόσμενη ομορφιά. Χτισμένο στην απότομη πλαγιά, είναι καλύμμενο καλά τόσο, ώστε για να το δεις θα πρέπει να φτάσεις πολύ κοντά. Διαθέτει γραφική, παραδοσιακή αρχιτεκτονική με λευκά σπίτια που θυμίζουν αιγαιοπελαγίτικο νησί. Ο μικρός όρμος φιλοξενεί μια μικρή μαρίνα για ψαροκάϊκα και όχι μόνο... Ήταν η γιορτή του Αγίου Φανουρίου και πλήθος κόσμος είχε επισκεφτεί με τα καλά του ρούχα την μεγάλη εκκλησία του χωριού. Αφού περιπλανηθήσαμε στα στενά δρομάκια του χωριού, καταλήξαμε στο μικρό λιμανάκι του και κάπου εκεί κοντά εντοπίσαμε ένα μικρό παραδοσιακό καφενείο. Χωρίς δεύτερη σκέψη, σταματήσαμε για έναν ελληνικό καφέ. Μια μικρή έκπληξη ήταν η τυχαία συνάντησή μας με έναν γείτονα από την Αθήνα, τον κυρ-Παναγιώτη, ο οποίος με μεγάλη χαρά μας είπε διάφορα πράγματα για το χωριό και συνομιλήσαμε με όσους θαμώνες, έτυχε να βρίσκονται εκείνη την ώρα στο καφενείο.
Αποχαιρετήσαμε τους καλοσυνάτους κατοίκους τους Κυπαρισσίου και συνεχίσαμε νότια σε μια στενή διαδρομή που κάποιες φορές διέσχιζε μικρά χωριά. Μετά από μερικά χιλιόμετρα βρεθήκαμε στον Λιμένα Ιέρακα. Το παραθαλάσσιο αυτό χωριό στους περισσότερους είναι γνωστό σαν το «ελληνικό φιόρδ». Το τοπίο είναι εντυπωσιακό που δημιουργείται από την ιδιαίτερη αυτή διαμόρφωση της ακτογραμματης στο συγκεκριμένο σημείο. Αφού βγάλαμε μερικές φωτογραφίες, συνεχίσαμε με νότια κατεύθυνση και οδηγούς της πινακίδες για Μονεμβασιά. Λίγο παρακάτω εμφανίστηκε ο εντυπωσιακός βράχος που φιλοξενεί το κάστρο της Μονεμβασίας, γνωστός σε πολλούς ως το «Γιβραλτάρ της Ελλάδος».
Είχαμε αποφασίσει να μην σταματήσουμε, καθώς το είχαμε επισκεφτεί παλιότερα και είχαμε ως στόχο να φτάσουμε νοτιότερα. Έτσι λοιπόν, ακολουθήσαμε την παραθαλάσσια διαδρομή και αφού περάσαμε τα χωριά Αγ.Παρασκευή – Τροχαλία, στρίψαμε αριστερά για Ξιφιά και Αγ.Φωκάς. Το τοπίο και πάλι άλλαξε. Οι παραλίες γίνονταν πλέον βραχώδεις και η θάλασσα φουρτουνιασμένη, αφιλόξενη για μπάνιο, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο τοπίο. Οδηγώντας σε μια όμορφη διαδρομή, φτάσαμε στον Άγιο Φωκά, που με έκπληξη διαπιστώσαμε πως φιλοξενούσε ένα νεόκτιστο ξενοδοχειακό συγκρότημα που χρησιμοποιείται κυρίως ως συνεδριακός χώρος.
Διαπιστώσαμε πως και στο σημείο αυτό, είχε κατασκευαστεί ένας νέος δρόμος που ένωνε τον Άγιο Φωκά με την Νεάπολη. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε μια όμορφη έκπληξη, καθώς δεν χρειαζόταν πλέον να επιστρέψουμε στην Μονεμβασιά για να φτάσουμε στην Νεάπολη, μέσω του παλαιού οδικου δικτύου. Συνεχίσαμε μέσω μια διαδρομής που σκαρφάλωνε στα βουνά της περιοχής, το φυσικό εμπόδιο που χώριζε την ανατολική με την δυτική πλευρά της περιοχής. Ουσιαστικά σε κάποια σημεία μπορούσες να δεις το Μυρτώο Πέλαγος από την μια και το Στενό της Ελαφοννήσου από την άλλη. Ο δρόμος κατέληγε λίγο πριν την Νεάπολη, οπότε συνεχίσαμε διασχίζοντας την παραθαλάσσια αυτή πόλη, που είναι γνωστή σε όσους θέλουν να περάσουν στην Ελαφόννησο.
Ακολουθώντας την κατεύθυνση για Αγ.Νικόλαο περάσαμε το χωριό Λάχι και λίγο παρακάτω στρίψαμε στην διασταύρωση για Βελανίδια. Ο ανηφορικός δρόμος προσέφερε την μοναδική θέα της άγριας ομορφιάς της περιοχής σε συνδυασμό το απέραντο γαλάζιο, κάνοντας την Ελαφόννησο και τα Κύθηρα να μοιάζουν τόσο κοντά! Με ανατολική πορεία σκαρφαλώσαμε και πάλι στα βουνά, προκειμένου να φτάσουμε στα απομονωμένα Βελανίδια.
Τα Βελανίδια είχα επισκεφτεί παλιότερα και μου είχαν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, τόσο για την αρχιτεκτονική τους, όσο και για τους κατοίκους τους. Βρίσκονται χτισμένα στην απότομη πλαγιά ενός βράχου, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται στενά δεδαλώδη δρομάκια προκειμένου να το διασχίσεις και να καταλήξεις στην μικρή μαρίνα που διαθέτει. Τα άσπρα παραδοσιακά σπίτια, διαθέτουν μοναδική θέα και θυμίζουν αντίστοιχο κυκλαδίτικο χωριό, με την βασική διαφορά βέβαιως πως το περιβάλλον τοπίο διαθέτει έντονη βλάστηση. Στην προηγούμενη επίσκεψη στο χωριό, είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με κάποιους κατοίκους, οι οποίοι διέθεταν μια ιδιαίτερη φιλοσοφία για το χωριό τους: ήταν φιλόξενοι, ενώ ταυτόχρονα δεν επιθυμούσαν να υπάρξει τουριστική ανάπτυξη στην περιοχή, πιστεύοντας έτσι να διατηρήσουν την γραφικότητα και την ηρεμία τους. Οι περισσότεροι από αυτούς επισκέπτονται το χωριό στις γιορτές και τους καλοκαιρινούς μήνες, ενώ τον χειμώνα οι μόνιμοι κάτοικοι δεν ξεπερνούν τους 100. Όπως μου είχαν περιγράψει οι περισσότεροι είναι ναυτικοί ή προέρχονται απο ναυτικές οικογένειες. Χαρακτηριστικά μου είχαν αναφέρει πως «δεν υπάρχει πλοίο που να μην έχει έστω έναν Βελανιδιώτη!»
Τα Βελανίδια αποτελούν το ορμητήριο για την πεζοπορία στον Φάρο του Κάβο Μαλιά, ή «φανάρι», όπως το χαρακτηρίζουν οι ντόπιοι. Για τον λόγο αυτό είχαμε αποφασίσει πως θα διανυκτερεύαμε στο συγκεκριμένο χωριό. Έχοντας όμως στο μυαλό μου την κατάσταση, είχα μια μικρή επιφύλαξη αν θα βρίσκαμε κάτι ανοιχτό για φαγητό και όσον αφορά την διαμονή, η κατασκήνωση ήταν μονόδρομος. Αφού διασχίσαμε το χωριό, κατηφορίσαμε προς την μικρή μαρίνα. Βρεθήκαμε μπροστά σε μια ταβέρνα, που δεν υπήρχε παλιότερα. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια στάση και να κουβεντιάσουμε για την συνέχεια.
Μόλις μπήκαμε στον «Ποσειδώνα», -έτσι ονομαζόταν η ταβέρνα- μας υποδέχτηκαν 2 άνδρες που καθόντουσαν και έπιναν τον καφέ τους. Ήταν οι Δημήτρηδες, ένας εκ των οποίων ήταν ο ιδιόκτητης. Η πρώτη ερώτηση που μας έκαναν ήταν «...Από ποια λέσχη μοτοσικλετιστών είστε;». Τότε καταλάβαμε πως επρόκειτο για μοτοσικλετιστές και το σίγουρο ήταν πως θα βρίσκαμε λύση για όλα! Ο Δημήτρης είχε καταγωγή από την Καλαμάτα και αποφάσισε να ανοίξει την ταβέρνα και να εγκατασταθεί μόνιμα με την γυναίκα του πριν 1 χρόνο. Στο μέρος βρέθηκε τυχαία και του άρεσε τόσο, που σχεδόν από την πρώτη στιγμή αποφάσισε πως θα μετακόμιζε εκεί, λόγω της ηρεμίας που προσέφερε ο τόπος.., όπως χαρακτηριστικά μας είπε. Η κουβέντα συνεχίστηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, για την ζωή στο χωριό και για μοτοσικλετιστικά και ταξιδιωτικά θέματα. Η μη αναμενώμενη εξέλιξη αυτή, μας έδωσε την ανακούφιση για την συνέχεια. Αφού συνεννοηθήκαμε για το ωράριο της ταβέρνας και πήραμε πληροφορίες για το μονοπάτι του φάρου, ξεκινήσαμε να τον επισκεφτούμε.
Από τα Βελανίδια ξεκινά ένας τσιμεντένιος δρόμος, που στην συνέχεια γίνεται βατός χωματόδρομος για να καταλήξει στον Όσιο Θωμά. Από εκεί ξεκινά ένα μονοπάτι. Για αυτούς που ξέρουν από πεζοπορία, ο βαθμός δυσκολίας είναι 3/5 και θα χρειαστεί κάποιος 1.10 – 1.30 ώρα (ανάλογα με το πόσο γρήγορα περπατάει) για να προσεγγίσει τον φάρο. Σε γενικές γραμμές δεν είναι δύσκολο, αλλά απαραίτητα είναι τα αθλητικά παπούτσια και η προμήθεια νερού. Προς τις απογευματινές χώρες είναι κάπως καλύτερα, καθώς ο ήλιος είναι λιγότερος, αλλά για τους φωτογράφους, θεωρώ πως θα ήταν καλύτερες οι πρωινές ώρες, καθώς το απόγευμα ο φάρος κρύβεται στην σκιά του βράχου που υψώνεται πίσω του. Σε γενικές γραμμές δεν έχει υψομετρικές διαφορές το μονοπάτι, αλλά στο μεγαλύτερο τμήμα του περπατάς σε βραχώδες έδαφος. Το τελευταίο σπίτι που συναντήσαμε πριν την είσοδο του μονοπατιού ήταν ενός βοσκού, γνωστός ως ο «βλάχος». Όπως μας είπαν δεν ήταν λίγες οι φορές που έχει βοηθήσει να βρουν το μονοπάτι πεζοπόροι που είχαν χαθεί. Πριν το σπίτι του είναι η εκκλησία του Όσιου Θωμά, η οποία διαθέτει μια πηγή με τρεχούμενο νερό... «ιαματικό» νερό, όπως μας προέτρεψε ένα ζευγάρι γερόντων, που συναντήσαμε και αν κρίνουμε από την ηλικία τους, μάλλον είχαν δίκιο!
Φτάνοντας η υπομονή και επιμονή μας ανταμείφθηκε με το παραπάνω!!! Ο Κάβος Μαλιάς ή Μαλέας ήταν γνωστός από την αρχαιότητα, καθώς αποτελούσε σημαντικό ναυτικό πέρασμα. Οι συχνές εναλλαγές του καιρού προκαλούσαν πολλά προβλήματα ιδίως με τους έντονους τοπικούς ριπαίους ανέμους που παρατηρούνται μέχρι την εποχή μας. Ήδη στην ομηρική Οδύσσεια, ο Οδυσσέας αναφέρει ότι, καθώς επιχειρούσε να περάσει τον Μαλέα στο ταξίδι επιστροφής του από την Τροία στην Ιθάκη, η δύναμη του βοριά και του ρεύματος τον έσπρωξαν εκτός πορείας. Αράξαμε αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο με τα κύμματα να χτυπούν αλύπητα τα βράχια κάτω από τον φάρο Φανταζόμασταν την αγωνία ναυτικών την ώρα που θα περνούσαν το σημείο, έχοντας στο μυαλό τους την έκφραση των αρχαίων Ελλήνων, που αναφέρει ο Στράβων: «Μαλέαν δε κάμψας, επιλάθου των οίκαδε» (=αν αποφασίσεις να περάσεις τον Μαλέα ξέχνα πως έχεις οικογένεια).
Η ώρα περνούσε και αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής, καθώς ο ήλιος έπεφτε και θέλαμε να επιστρέψουμε πριν σκοτεινιάσει. Μετά από 1.30 ώρα βρισκόμασταν να κάνουμε μπάνιο στην παραλία Παναγιάς (Γυαλός) των Βελανιδιών, μπροστά από την ταβέρνα του Δημήτρη. Αφού χαλαρώσαμε από την κούραση και την ζέστη της πεζοπορίας και ξεπλύναμε το αλάτι από πάνω μας (να είναι καλά ο Δημήτρης), αράξαμε στην ταβέρνα μέχρι αργά για να απολαύσουμε την νόστιμη κουζίνα του «Ποσειδώνα». Αργά το βράδυ, στήσαμε πάλι την σκηνή μας στον προαύλιο χώρο μιας μικρής εκκλησίας, ακριβώς μπροστά από την ταβέρνα. Για μια ακόμα βραδιά οι «άγιοι των ταξιδιωτών» μας φιλοξένησαν...
Το επόμενο πρωινό σηκωθήκαμε αρκετά πρωί, ώστε να μαζέψουμε τα πράγματα. Δεν θέλαμε να δημιουργήσουμε κάποιο θέμα στον Δημήτρη με την παρουσία μας στην εκκλησία, αν και νομίζω πως οι κάτοικοι ήταν χαλαροί. Αφού λοιπόν ήπιαμε έναν γρήγορο καφέ, ξεκινήσαμε προς το Ταίναρο, το μεσαίο μεγάλο ακρωτήριο της νότιας Πελοποννήσου ή αλλίως «μεσαίο πόδι» όπως το λένε οι περισσότεροι. Λίγο μετά την Νεάπολη, σταματήσαμε στον φίλο του Δημήτρη -τον άλλο Δημήτρη- που διαθέτει συνεργείο για να τον χαιρετίσουμε, με τον οποίο δώσαμε ραντεβού να τα ξαναπούμε κάποια στιγμή! Οδηγήσαμε μέσω Μολάων για να βρεθούμε στο Γύθειο. Θέλαμε να επισκεφτούμε το γνωστό ναυάγιο που βρίσκεται λίγα μόλις χιλιόμετρα πριν την πόλη.
Το επιβλητικό ναυάγιο «Δημήτριος» προκαλεί δέος σε όσους το αντικρίζουν• είναι πολλά χρόνια προσαραγμένο στην παραλία Σελινίτσας. Γνωστό και ως πλοίο φάντασμα το έχουν πλαισιώσει πολλές ιστορίες και μύθοι. Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίστηκαν πως ήταν ένα από τα πολλά παράνομα τσιγαράδικα της εποχής. Το εντυπωσιακό ναυάγιο έχει γίνει πλέον κομμάτι της παραλίας και τουριστική ατραξιόν της περιοχής. Το πλοίο είχε καταπλεύσει έκτακτα στο Γύθειο στις τέσσερις Δεκεμβρίου του 1980 λόγω ασθενείας του πλοιάρχου και της ανάγκης εισαγωγής του σε νοσοκομείο. Με αφορμή τον κατάπλου δημιουργήθηκαν προβλήματα οικονομικής φύσεως με το πλήρωμα, αλλά και θέματα βλαβών στη μηχανή καθώς και ελλείψεις ασφαλείας στο πλοίο, ενώ παράλληλα επιβλήθηκαν ασφαλιστικά μέτρα από διάφορους δανειστές. Αυτά αναφέρει η βιβλιογραφία: «Τα ναυάγια στις ελληνικές θάλασσες», του Χρήστου Ντούνη, Αρχηγού Λιμενικού Σώματος.
Αφήσαμε το ναυάγιο και αφού διασχίσαμε το γραφικό Γύθειο, συνεχίσαμε με νότια πορεία προς τον Κότρωνα (μέσω Σκουταρίου), προκειμένου να φτάσουμε στο Ταίναρο, ακολουθώντας την ανατολική πλευρά της Μάνης, ή αλλιώς Προσήλιας Μάνης. Μετά τον παραλιακό ψαροχώρι Κότρωνας, οδηγήσαμε σε μια στενή διαδρομή που περνούσε από μικρά χωριά, χωρίς ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Στην πλευρά αυτή της Μάνης, δεν συναντά κανείς τους επιβλητικούς μανιάτικους πύργους, ούτε και τις αντίστοιχες παραλίες. Παρόλα αυτά, αρκετά νότια το σκηνικό αλλάζει...
Περνώντας τα χωριά Διμιρίστικα και Λάγια αρχίζεις να νιώθεις αυτό που έχεις φανταστεί για τους πύργους της Μάνης, παρά το γεγονός πως η εγκατάλλειψη των περισσότερων κτιρίων είναι εμφανής. Λίγο μετά την διασταύρωση για Κορογονιάνικα το τοπίο γίνεται εντυπωσιακό, αφού ο κατηφορικός δρόμος σου προσφέρει απίστευτη θέα της περιοχής, καθώς μπροστά σου εκτείνεται ένα κομμάτι γης που σου δίνει την εντύπωση πως αποτελεί το φυσικό όριο ανάμεσα στον Μεσσηνιακό και Λακωνικό Κόλπο. Από εκεί και πέρα και μέχρι να φτάσεις στο τέλος του δρόμου, συναντάς τους εντυπωσιακούς μανιάτικους πύργους σε ένα ξερό και αφιλόξενο περιβάλλον με σχεδόν παντελή έλλειψη δέντρων! Ένα τοπίο μοναδικό που παρόμοιο δεν υπάρχει στην ηπειρωτική Ελλάδα. Περάσαμε έξω από το Μαρμάρι και συνεχίσαμε στον δρόμο που καταλήγει στο αρχαιολογικό χώρο του Ταινάρου, στο σημείο που στην αρχαιότητα οι Έλληνες τοποθετούσαν τις πύλες του Άδη, εκεί όπου υπάρχει και το ιερό του Ταινάριου Ποσειδώνα.
Αφήσαμε τις μοτοσικλέτες και αλλάξαμε ρούχα στο πάρκινγκ λίγο πριν τον αρχαιολογικό χώρο και ξεκινήσαμε για τον φάρο του Ταινάρου. Αυτή τη φορά το μονοπάτι ήταν σαφώς πιο εύκολο από αυτό του Μαλέα. Ο βαθμός δυσκολίας ήταν 2/5 και η διάρκεια περί τα 30-40 λεπτά. Ο φάρος βρίσκεται στο φημισμένο Κάβο Ματαπά όπως το λένε οι ναυτικοί. Το Ακρωτήριο Ταίναρο μοιάζει με λόγχη που μπαίνει στη θάλασσα. Είναι ο νοτιότερος φάρος της ανατολικής Ηπειρωτικής Ευρώπης. Αποτελεί πόλο έλξης πολλών επισκεπτών και πραγματικά αξίζει τον κόπο! Η θέα που προσφέρει είναι ανεπανάληπτη!
Η ώρα ήταν ήδη 5μμ όταν αποφασίσαμε να επιστρέψουμε από τον φάρο στις μοτοσικλέτες. Αποφασίσαμε να οδηγήσουμε προς την Καλαμάτα, χωρίς να κάνουμε κάποια ενδιάμεση στάση την όμορφη και ενδιαφέρουσα Μεσσηνιακή Μάνη, αφενός γιατί δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε μια επιπλέον διανυκτέρευση, αφετέρου θέλαμε να αφήσουμε κάτι για μια επόμενη εκδρομή μας στην περιοχή. Αν και προσωπικά έχω βρεθεί αρκετές φορές σε αυτούς τους τόπους, πάντα μένει κάτι για ανακαλύψεις... Έτσι πήραμε πορεία βόρειο-δυτική για να διανυκτερεύσουμε σε μια περιοχή κοντά στην Μεσσήνη. Το βράδυ βγήκαμε για να φάμε σε ένα ιδιαίτερο ταβερνάκι, στην Καλαμάτα, την ταβέρνα του Βάγια, που όσοι την γνωρίζουν, αντιλαμβάνονται πως αποτελεί ένα κρυμμένο διαμάντι της πόλης.
Αργά το βράδυ βρεθήκαμε στο μπαλκόνι του καταλύματος να συζητούμε τα όσα είχαμε δει στο 3μερο αυτό ταξιδάκι μας. Η παραδοχή ήταν κοινή και μία: όλοι μας ήμασταν τόσο γεμάτοι και ευχαριστημένοι με τα μέρη και τους ανθρώπους που συναντήσαμε...
