Με αφορμή της επίσκεψής μου στην όμορφη Κρήτη, ο φιλόξενος Στέλιος μου πρότεινε μια ακόμα εκδρομή. Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε η άφιξη του Γιώργου Π., μέλος της ταξιδιωτικής παρέας του MotoAdventures. Η «συνταγή» του καλωσορίσματος γνωστή: παραλαβή του Γιώργου Π. από το λιμάνι, επίσκεψη για πρωινή χανιώτικη μπουγάτσα στο γνωστό στέκι και στην συνέχεια το πρώτο καφεδάκι της ημέρα σε οποιοδήποτε καφενείο που είναι ανοιχτό στις 7 το πρωί, με κεντρικό θέμα συζήτησης -τι άλλο;- τα ταξίδια, προηγούμενα και μελλοντικά!
Κατά τις 9πμ. ο Γιώργος Π. πήγε σε μια κοινωνική υποχρέωση και εμείς επιστρέψαμε στο σπίτι, προκειμένου να σχεδιάσουμε και να ετοιμαστούμε για την μονοήμερη εκδρομή μας.
Κατά τις 11πμ. βρισκόμασταν στο δρόμο κατευθυνόμενοι δυτικά, στον παραθαλάσσιο δρόμο προς Κίσσαμο, με θέα τον κόλπο των Χανίων και του Κισσάμου. Η τελευταία φορά που είχα ξανά οδηγήσει την συγκεκριμένη διαδρομή ήταν πριν 10 χρόνια και σε διαφορετική εποχή. Χωρίς τουρίστες και πολλή κίνηση στους δρόμους, οι εικόνες ήταν εντελώς διαφορετικές, προσφέροντας μια γοητεία στο τοπίο.
Λίγο μετά τον Κίσσαμο, αφήσαμε την παραλία και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς την ενδοχώρα. Η οδήγηση ήταν απολαυστική. Σύντομα ο δρόμος έγινε πιο στενός, προσφέροντας μια μοναδική θέα των δυτικότερων ακτών του νησιού, ενώ σε κάποιο σημείο μπορούσαμε να διακρίνουμε την διάσημη παραλία της Φαλάσαρνας. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σταματήσαμε για φωτογραφίες, αλλά -κυρίως- να θαυμάσουμε το τοπίο!
Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος, παρόλα αυτά όχι απειλητικός. Μετά το χωριό Σφηνάρι, συνεχίσαμε με κατεύθυνση το Ελαφονήσι. Ο δρόμος –πλέον- στένεψε περισσότερο και χωνόταν μέσα στους ορεινούς όγκους της περιοχής, συναντώντας περιοχές με ελιές. Δεν ήταν λίγες οι φορές βλέποντάς τις, σκεφτόμουν πως ήταν έτσι φυτεμένες, καθώς κρέμονταν σε απότομες πλαγιές. Ήδη είχε ξεκινήσει η ελαιοκομική περίοδος και σε πολλά σημεία υπήρχαν τοποθετημένα δίχτυα για το μάζεμα των καρπών τους.
Στο χωριό Λιβάδια ξαναντικρύσαμε την θάλασσα. Βρισκόμασταν πολύ κοντά στην πασίγνωστη παραλία του Ελαφονισίου. Προσπεράσαμε την Μονή Χρυσοσκαλίτισσας -στα δεξιά μας-, η οποία βρίσκεται χτισμένη σε ένα βράχο, προσφέροντας στους επισκέπτες της, θαυμάσια θέα του πελάγους. Βλέποντας το μοναστήρι, αναρωτήθηκα από πού προέρχεται το όνομά της. Την απάντηση μου έδωσε ο Στέλιος, λέγοντάς μου πως ονομάστηκε έτσι καθώς οι μοναχοί, την εποχή της Τουρκοκρατίας, έκρυβαν τα πολύτιμα αντικείμενα σε ένα σκαλί του μοναστηριού!
Ο δρόμος κατέληγε στην εντυπωσιακή παραλία. Πραγματικά δεν είχε καμιά σχέση με την «καλοκαιρινή» εικόνα που είχα για αυτή. Ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες. Η εικόνα της κατάλευκης αμμουδιάς και η αγριεμένη θάλασσα σου έδινε εντύπωση πίνακα ζωγραφικής. Αφήσαμε τις μοτοσικλέτες στο πάρκινγκ και περπατήσαμε για αρκετή ώρα στην παραλία, φωτογραφίζοντας το ανεπανάληπτο τοπίο!
Αφήσαμε το Ελαφονήσι και επιστρέφοντας για ελάχιστα χιλιόμετρα προς την κατεύθυνση από την οποία είχαμε έρθει, συναντήσαμε τις πινακίδες για Βάθη-Έλος-Παλαιόχωρα. Ο δρόμος διέσχιζε μια ορεινή διαδρομή, που σε κάποια σημεία από πάνω μας κρέμονταν απότομοι βράχοι. Παρά τις πολλές στροφές, η οδήγηση ήταν απολαυστική, ενώ ήταν ελάχιστα τα οχήματα που συναντήσαμε.
Πλησιάζοντας στην Παλαιόχωρα, ξανασυναντήσαμε την θάλασσα και ειδικότερα του φουρτουνιασμένου Λιβυκού Πελάγους! Σταματήσαμε σε μια κλειστή μικρή καντίνα -που δουλεύει μόνο το καλοκαίρι- η οποία προσφέρει μια φανταστική πανοραμική θέα της περιοχής! Ο αέρας ήταν δυνατός και κρύος, αλλά αυτό δεν μας πτόησε καθόλου, ώστε να πάρουν οι φωτογραφικές μηχανές φωτιά!!!
Η ελικοειδής, στενή, κατηφορική διαδρομή κατέληγε στην Παλαιόχωρα. Την προσπεράσαμε, χωρίς να κάνουμε στάση και συνεχίσαμε προς τους Άνυδρους, διασχίζοντας ένα μικρό όμορφο φαράγγι!
Στο χωριό Άνυδροι, σταματήσαμε σε ένα πολύ γουστόζικο μαγαζί, ονόματι: «Το Σχολείο», καθώς η προηγούμενη χρήση του ήταν Δημοτικό Σχολείο του χωριού –και ενδεχομένως της περιοχής. Αν και σου δίνει την αίσθηση πως βρίσκεται στο πουθενά και ελάχιστοι είναι αυτοί που θα γνωρίζουν την ύπαρξή του, εντούτοις η πραγματικότητα είναι διαφορετική… Τους καλοκαιρινούς μήνες γίνεται το αδιαχώρητο από Έλληνες και ξένους τουρίστες! Κάναμε λοιπόν μια στάση να δοκιμάσουμε την τοπική κουζίνα και να ξεκουραστούμε.
Η ώρα περνούσε χωρίς να το καταλάβουμε. Πήραμε λοιπόν την απόφαση να συνεχίσουμε καθώς θα άρχιζε να νυχτώνει. Ο δρόμος από εκεί και πέρα ήταν στο ίδιο μοτίβο: στενός, με πολλές στροφές ενώ σε κάποια σημεία του έφτανε τα 1000μ. υψόμετρο! Οδηγήσαμε, συναντώντας τα χωριά Ροδοβάνι, Καμπανός, Επανωχώρι, Αλικιανός, προσπαθώντας να απολαύσουμε την διαδρομή, όσο είχε ακόμα φως. Δυστυχώς, περίπου 40-50χλμ. πριν τα Χανιά είχε πλέον νυχτώσει, οπότε και χάσαμε την ευκαιρία να χαρούμε το τοπίο. Δεν πειράζει, όμως, αποτελεί μια αφορμή να ξαναεπισκεφτούμε την περιοχή!
Μόλις φτάσαμε στα Χανιά, αλλάξαμε ρούχα και κατευθυνθήκαμε προς το γραφικό λιμάνι της πόλης, όπου τα στενά δρομάκια του γύρω από αυτό, κρύβουν μικρούς «γευστικούς θησαυρούς». Σε μια αυτές τις ταβέρνες καθίσαμε και εμείς, της οποίας η προηγούμενη χρήση ήταν οθωμανικό χαμάμ! Απολαύσαμε την νόστιμη κουζίνα της, κουβεντιάζοντας… και κάπως έτσι έκλεισε η βραδιά.
ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
Η επόμενη μέρα ξημέρωσε με βαριά συννεφιά και με πολύ δυνατό αέρα! Ευχάριστο γεγονός αποτέλεσε η άφιξη ενός ακόμα μέλους του MotoAdventure, του Μερκούρη από το Ηράκλειο, ο οποίος ήρθε αυθημερόν προκειμένου να συναντηθούμε.
Παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, ο Στέλιος πρότεινε να επισκεφτούμε το όμορφο φαράγγι του Θέρισου. Ξεκινήσαμε λοιπόν προς τα εκεί. Με το που μπήκαμε στο φαράγγι, αμέσως γίνεται αντιληπτή η μοναδική ομορφιά του! Τα πανύψηλα πλατάνια έδιναν μια μοναδική αίσθηση, ενώ οδηγούσαμε σε μια ελικοειδή διαδρομή κατά μήκος ενός ξεροπόταμου. Ο Στέλιος με ενημέρωσε πως τα νερά τρέχουν υπογείως αυτού, ενώ τον χειμώνα με τις βροχές, ο ξεροπόταμος αποκτά ζωή! Για κακή μας τύχη, άρχισε να ψιχαλίζει. Κάναμε μια στάση πριν φτάσουμε στο χωριό Θέρισος για να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες και στην συνέχεια επιστρέψαμε προς τα Χανιά. Επόμενος προορισμός μας ήταν το χωριό Αρμένοι.
Ακολουθώντας το εθνικό δίκτυο για Ρέθυμνο, βγήκαμε στην έξοδο για Αρμένοι και σύντομα βρεθήκαμε σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο, ονόματι «Τζίτζικας». Η ιδέα να επισκεφτούμε το συγκεκριμένο μαγαζί, ήταν στο μυαλό τόσο το δικό μου, όσο και του Στέλιου! Την ύπαρξη του γνώριζα από την τελευταία επίσκεψή μου στο νησί, με αφορμή τον γάμο των φίλων μας Ρουμάνων μοτοσικλετιστών, όπου είχαν κάνει το τραπέζι του γάμου τους εκεί. Από τότε, σκεφτόμουν πως θα ήταν να το επισκεπτόμουν τέτοια εποχή. Πρόκειται για ένα ξύλινο μαγαζί, κάτω από μεγάλα πλατάνια, που αντί για τοίχους έχει τζαμαρίες, οι οποίες σου δημιουργούν μια εντυπωσιακή αίσθηση ενώ βρέχει!
Εκεί είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε την νόστιμη κουζίνα του, αλλά κυρίως να γνωρίσω καλύτερα τον Μερκούρη με τον οποίο γρήγορα ένιωσα πως τον γνώριζα χρόνια! Δεν είναι τυχαίο άλλωστε… φίλος του Στέλιου και τον Γιώργου Π. Πέρα όμως από αυτό, το σημαντικότερο είναι πως άνθρωποι που έχουν κοινό πάθος τα ταξίδια, μέσα από τις εμπειρίες τους, νιώθουν πως ταιριάζουν, νιώθουν κάπου έχουν ξαναγνωριστεί… ίσως κάπου εκεί στον δρόμο…
Ευχαριστώ πολύ για την υπέροχη φιλοξενία τους!
