Από την πρώτη στιγμή που αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τον Έβρο, στο μυαλό μας άρχισε να παίζει το σενάριο μιας εκδρομής στην γειτονική Τουρκία. Έτσι κι έγινε…
Ο βασικός μας προορισμός ήταν η πόλη Edirne (Ανδριανούπολη), που απέχει μόνο 14χλμ από το ακριτικό ελληνικό χωριό (και συνοριακό σταθμό) Καστανιές. Παρόλα αυτά, προτιμήσαμε να εισέλθουμε στην Τουρκία από τον νοτιότερο συνοριακό σταθμό των Κήπων (ο τουρκικός σταθμός ονομάζεται «Ipsala»). Σκοπός μας ήταν να πραγματοποιήσουμε μια διαδρομή επί τουρκικού εδάφους για να καταλήξουμε στο Edirne. Χωρίς να διαθέτουμε ιδιαίτερη πληροφόρηση, αρκεστήκαμε στον χάρτη μας που είχε σημειωμένη ως «ενδιαφέρουσα» την διαδρομή Malkara – Hayrabolu (40χλμ). Από εκεί θα ακολουθούσαμε βορειοδυτική πορεία για να καταλήξουμε στο Edirne. Το μήκος της διαδρομής μέσα στην Τουρκία ήταν περίπου 200χλμ.
Ξεκινήσαμε κατά τις 9πμ. και ανεφοδιαστήκαμε με καύσιμα πριν το ελληνικό συνοριακό των Κήπων. Κάτι απαραίτητο, καθώς η τιμή της βενζίνης στην γειτονική χώρα είναι η υψηλότερη στον κόσμο!!! Σε αυτό το ταξίδι η τιμή της αμόλυβδης πλησίαζε το 1,45€/λίτρο. Στα ελληνικά σύνορα περάσαμε γρήγορα και μετά από 30 λεπτά είχαμε περάσει και τον συνοριακό έλεγχο των Τούρκων.
Τα απαραίτητα έγγραφα είναι: διαβατήριο (ή ταυτότητα), άδεια, πράσινη κάρτα. Στην περίπτωση που το όνομα που αναγράφεται στην άδεια δεν είναι το δικό σας, θα χρειαστεί να έχετε ένα μεταφρασμένο πληρεξούσιο του ιδιοκτήτη μαζί σας. Προκειμένου να αποφύγετε μικροκαθυστερήσεις, λόγω της «ξεροκεφαλιάς» ορισμένων –ευτυχώς ελάχιστων- υπαλλήλων, καλό θα ήταν να έχετε σε καλή κατάσταση τα έγγραφα σας. Επίσης, στην πράσινη κάρτα -καλό θα ήταν- να αναγράφεται ακριβώς ο αριθμός της πινακίδας σας, όπως αναγράφεται στην άδεια (δηλαδή τετραψήφιο νούμερο).
Αφήσαμε τον συνοριακό σταθμό Ispala και ακολουθήσαμε τον μονότονο ευθύ δρόμο που διέσχιζε μια επίπεδη πεδιάδα. Μετά από 30χλμ περάσαμε την κωμόπολη Kesan (Κεσσάνη) και συνεχίσαμε για Malkara (Μάλγαρα) που απείχε 38χλμ. Η διαδρομή το ίδιο μονότονη, εκτός από ένα μικρό τμήμα μετά την Kesan, που διέσχιζε μια περιοχή με πεύκα.
Στα Melkara αφήσαμε τον κεντρικό εθνικό δίκτυο και στρίψαμε αριστερά για Hayrabolu (Χαριούπολη) που απείχε περίπου 40-45χλμ. Ο στενός και μέτριας ποιότητας δρόμος διέσχιζε απέραντες εκτάσεις λιβαδιών. Κάποια από αυτά καλλιεργούνταν, ενώ κάποια άλλα ήταν χέρσα. Το αποτέλεσμα ήταν ένα τοπίο με διαφορετικά σχήματα και χρώματα σε συνδυασμούς του καφέ, κίτρινου και αποχρώσεις του πράσινου. Κάπου – κάπου μέσα σε αυτά τα απέραντα ανισόπεδα λιβάδια στέκονταν μοναχικά κάποια δέντρα, δίνοντας μια διαφορετική πινελιά στο τοπίο.
Διασχίσαμε μερικά μικρά αγροτικά χωριά για να καταλήξουμε στην -μάλλον αδιάφορη- κωμόπολη Hayrabolu. Κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση για συνάλλαγμα. Από εκεί και πέρα, ακολουθήσαμε τη σήμανση για «Uzunkopru» και «Edirne». Η διαδρομή στο ίδιο μοτίβο, με άνετες στροφές και ελάχιστη κίνηση. Στο Uzunkopru (41χλμ) συναντήσαμε μια αγροτική κωμόπολη όχι ιδιαίτερα προσεγμένη και χωρίς κάποιο ενδιαφέρον, εκτός από την πέτρινη γέφυρα. Η ετοιμολογία του ονόματος της πόλης είναι: Uzun-kopru = μακρυά-γέφυρα και προέρχεται από την πέτρινη γέφυρα που διαθέτει στην έξοδό της. Μια επιγραφή που συναντήσαμε, μόλις την διασχίσαμε, μας ενημέρωνε πως πρόκειται για την μακρύτερη πέτρινη μονοκόμματη γέφυρα του κόσμου, μήκους 1270 μέτρων! Η αλήθεια είναι πως η ομορφιά του συγκεκριμένου αξιοθέατου «χανόταν» εξαιτίας του υπόλοιπου –μάλλον μίζερου- σκηνικού.
Συνεχίσαμε οδηγώντας σε μια αγροτική επίπεδη περιοχή και -αφού περάσαμε το Kircasalih (Μεγάλο Ζαλούφι)- φτάσαμε στη Havsa (27χλμ). Εκεί ακολουθήσαμε την μπλε πινακίδα για Edirne (πράσινη οδηγεί στην πόλη μέσω αυτοκινητόδρομου). Μετά από 30χλμ μπαίναμε στην πόλη της Edirne (Ανδριανούπολης). Διανύοντας μερικές μόνο δεκάδες μέτρα, σου δινόταν αίσθηση μια τακτοποιημένης και προσεγμένης όμορφης πόλης. Όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια, δεν ήταν απλώς μια αίσθηση, αλλά μια πραγματικότητα!
Η Ανδριανούπολη ιδρύθηκε από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Ανδριανό τον 2ο αιώνα μ.Χ. Διαθέτει πλούσια ιστορία. Για κάποια χρονική περίοδο υπήρξε πρωτεύουσα του οθωμανικού κράτους. Η γεωγραφική της θέση είναι σημαντική, καθώς βρίσκεται στο σταυροδρόμι Ευρώπης – Ασίας και -όπως είναι φυσικό- αυτός ήταν ο λόγος της μεγάλης οικονομικής άνθησης που γνώρισε. Σήμερα, το γεγονός πως προτιμάται ελάχιστα από τουρίστες, βοήθησε στο να διατηρηθεί ο παραδοσιακός χαρακτήρας της. Είναι μια πόλη που προσελκύει τους λίγους που την επισκέπτονται για να θαυμάσουν τα όμορφα τζαμιά, τις κλειστές αγορές και τις γέφυρες.
Ακολουθώντας την κεντρική οδό και την σήμανση για κέντρο (Sehir Merkezi), καταλήξαμε στο εντυπωσιακό και επιβλητικό τζαμί Selimiye Camii. Δεσπόζει πάνω σε ένα λόφο και είναι ορατό από –σχεδόν- οποιοδήποτε σημείο της πόλης. Αφήσαμε τις μοτοσικλέτες στο πίσω μέρος του τζαμιού (μπροστά από το οθωμανικό νεκροταφείο) και ξεκινήσαμε την «περιπλάνησή» μας.
Προκειμένου να πάρουμε "δυνάμεις", επισκεφτήκαμε μια από τις πολυάριθμες ταβέρνες που βρίσκονται στην περιοχή. Τοπικές σπεσιαλιτέ είναι τα τηγανητά πανέ συκωτάκια και τα κεφτεδάκια. Αν τύχει και βρεθείτε στην πόλη, μην χάσετε την ευκαιρία να τα δοκιμάσετε!
Το πρώτο αξιοθέατο που είδαμε ήταν το Selimiye Camii. Αποτελεί -κατά γενική ομολογία- το ωραιότερο έργου του μεγάλου Οθωμανού αρχιτέκτονα Μιμάρ Σινάν. Αφού περάσαμε μέσα από μια κλειστή αγορά, καταλήξαμε στον εσωτερικό του ναού. Το πρώτο πράγμα που μας εντυπωσίασε ήταν η αρμονία και γαλήνη που ενέπνεε ο χώρος. Πλήθος κόσμου το επισκέπτεται, τόσο ως τουρίστες, όσο και ως προσκυνητές. Πέρα από το εσωτερικό, εντυπωσιακοί ήταν και οι πανύψηλοι μιναρέδες (71μ.) με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, καθώς διαθέτουν 3 μπαλκόνια!
Αφήσαμε και εντυπωσιακό τζαμί και κατηφορίσαμε στον λόφο για να συναντήσουμε το Eski Cami, ένα επίσης όμορφο τζαμί που θαυμάσαμε εξωτερικά μόνο. Το χαρακτηριστικό είναι πως συνδυάζει δύο βασικά στυλ τζαμιού. Περνώντας μέσα από το Bedesten Carsisi (παζάρι), καταλήξαμε στον πλακόστρωτο πεζόδρομο Saraclar caddesi. Εκεί ήταν η καρδιά του παλιού τμήματος της πόλης. Πλήθος κόσμου απολάμβανε το απόγευμα βολτάροντας. Κατά μήκος του πεζόδρομου, εκτός τα πολλά μαγαζάκια, παρατηρήσαμε τα παλιά, ξύλινα, παραδοσιακά διώροφα σπίτια. Κάποια από αυτά έχουν ανακαινιστεί. Περιπλανηθήκαμε στην περιοχή και καταλήξαμε για καφεδάκι δίπλα από το εντυπωσιακό χάλκινο συντριβάνι.
Παράλληλα στο πεζόδρομο βρισκόταν η κλειστή αγορά Ali Pasa Kapali Carsisi, η μεγαλύτερη της πόλης. Την επισκεφτήκαμε και ρίξαμε μια ματιά στα εμπορεύματα των πολλών μικρών μαγαζιών που διέθετε. Βγήκαμε στην έξοδο που βρίσκεται στην Londra Asfalti, απέναντι από το Ucserefeli Camii. Το συγκεκριμένο τζαμί, έχει την αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητα ότι διαθέτει 3 εξώστες και οι μιναρέδες του είναι χτισμένοι σε διαφορετικές χρονικές περιόδου. Στο ίδιο δρόμο βρίσκονταν τα hamam Sokollu Mehmet Pasa. Τα κατεστραμμένα τζάκια κολλημένα στον εξωτερικό τοίχο που βλέπει στο δρόμο (απέναντι από το τζαμί), αποδεικνύουν ότι τα ιεροδιδασκαλία συνδέονταν κάποτε με τα λουτρά.
Η ώρα πλησίαζε 7μμ. Θέλαμε να προλάβουμε φως, όταν θα περνούσαμε από τις γέφυρες της πόλης. Επιστρέψαμε λοιπόν στις μοτοσικλέτες και ξεκινήσαμε για την έξοδο της πόλης ακολουθώντας τις πινακίδες Pazarkule (Yunanistan), δηλαδή τα τουρκο-ελληνικά σύνορα. Σε κοντινή απόσταση συναντήσαμε την πρώτη πέτρινη γέφυρα που συνδέει τον ποταμό Tunca. Πραγματικά εντυπωσιακή! Λίγο παρακάτω βρισκόταν η δεύτερη –μεγαλύτερη- γέφυρα που συνδέει τον ποταμό Meric (τον ποταμό Έβρο). Στην κοίτη του ποταμού είναι συγκεντρωμένα πολλά εστιατόρια και υπαίθρια αναψυκτήρια, απέναντι από το αναστηλωμένο σιντριβάνι του Haci Abil Bey. Το υπέροχο ηλιοβασίλεμα με φόντο το ποτάμι και την όμορφη γέφυρα συνέθεταν ένα μοναδικό τοπίο, λες και έβγαινε από πίνακα ζωγραφικής…
Όταν ο ήλιος έπεσε. Αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο για τα σύνορα που απείχαν 10-14χλμ, τμήμα του οποίου ήταν εντυπωσιακότατο! Ο έλεγχος ήταν τυπικός και ξεμπερδέψαμε σχετικά γρήγορα. Ο ελληνικός συνοριακός σταθμός των Καστανιών, απείχε 130χλμ από τις Φέρες, όπου ήταν η βάση μας.
Κατά τις 11μμ. επιστρέψαμε με μια ενδιάμεση στάση στην Ορεστιάδα. Συνολική απόσταση 333χλμ. εκ των οποίων τα 210χλμ ήταν στην Τουρκία. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν αξίζει τον κόπο να πραγματοποιήσει κανείς όλη αυτή την διαδρομή για να καταλήξει στην Edirne, από το να περάσει απευθείας από τις Καστανιές. Είναι θέμα υποκειμενικό. Εμείς πέρα από τα άλλα, το επιλέξαμε με μια διάθεση «εξερεύνησης», αφού την διαδρομή Φέρες – Διδυμότειχο την είχαμε κάνει αρκετές φορές. Το σίγουρο είναι πως η Ανδριανούπολη είναι μια πολύ όμορφη πόλη που αξίζει το κόπο να την επισκεφτεί κάποιος. Έχοντας ταξιδέψει σε αρκετά μέρη της Τουρκίας, μπορώ να πω αποτελεί μια καλή πρόγευση για όσους επισκέπτονται πρώτη φορά την χώρα.
