Το πρωινό της Κυριακής ο καιρός ήταν εξαιρετικός. Φάγαμε το πρωινό μας, ήπιαμε το καφεδάκι μας και είπαμε να βάλουμε μπρός την επισκευή της μηχανής του Γιώργου Ζ.. Μόλις ολοκληρώθηκε η επισκευή μαζέψαμε τα πράγματα μας, αποχαιρετίσαμε την οικογένεια μου και ξεκινήσαμε για την διαδρομή που είχαμε σχεδιάσει.
Η βόλτα μας ξεκίνησε από το χωρίο μου την Βαρειά, ένα παραλίμνιο χωρίο της λίμνης Τριχωνίδας, της μεγαλύτερης σε έκταση ελληνικής λίμνης μιας και η μεγάλη Πρέσπα που την ξεπερνά μοιράζεται μεταξύ τριών κρατών.
Πρώτη στάση στην κωμόπολη Παραβόλα. Το συγκεκριμένο χωρίο είναι χτισμένο μεταξύ ενός λόφου και τους πρόποδες του Παναιτωλικού όρους. Στην κορυφή του λόφου υπάρχει το αρχαίο κάστρο Βουκάτιο. Πρόκειται για ένα φρούριο και οικισμό. Σήμερα σώζονται τα ερείπια των τειχών της ακρόπολης με στρογγυλούς πύργους και τμήμα του περιβόλου των τειχών της πόλης που απλώνονταν χαμηλότερα. Τα τείχη είναι κτίσματα του 4ου αιώνα π.Χ. Οι ημικυκλικοί και τετράγωνοι πύργοι είναι κτίσματα των βυζαντινών χρόνων.
Μετά το Βουκάτιο κινηθήκαμε παραλίμνια με κατεύθυνση το χωριό κάτω Μυρτιά. Η Μυρτιά είναι ένα χωρίο διασκορπισμένο μέσα στους πορτοκαλεώνες. Διασχίζοντας στο χωριό φτάνεις στα ιαματικά λουτρά Μυρτιάς. Οι εγκαταστάσεις των λουτρών είναι απαρχαιωμένες και πλέον μη αξιοποιήσιμες, όμως η θέση τους ακριβώς δίπλα στην λίμνη Τριχωνίδα αποζημιώνει τον επισκέπτη. Ένα άλλο αξιοθέατο στο χωριό Μυρτιά είναι ο Νερόμυλος και η Νεροτριβή που διαθέτει. Στο σημείο του σε λειτουργία Νερόμυλου υπάρχουν ακόμα δύο που βρίσκονται εκτός λειτουργίας. Οι μύλοι είναι φτιαγμένοι στην «ρίζα» ενός γκρεμού στην κορυφή του οποίου υπάρχει το εκκλησάκι της Παναγίας.
Από την Μυρτιά μέσω Βαρειάς κινηθήκαμε προς το χωρίο Νερομάνα. Στην διαδρομή μεταξύ Βαρειάς – Νερομάνας η θέα προς την λίμνη είναι εκπληκτική. Επίσης υπάρχει και εδώ κάστρο με εκκλησία ανάλογο του Βουκατίου που οι ντόπιοι το αποκαλούμε «Παλιομανάστηρο». Φτάνοντας στην Νερομάνα αμέσως καταλαβαίνεις γιατί το χωριό ονομάζεται έτσι. Από το κέντρο του χωριού μέσα από ένα βράχο ξεπηδάει μεγάλη ποσότητα νερού. Το νερό στην συνέχεια διασχίζει το χωριό και σχηματίζει μικρούς καταρράκτες. Πάνω από τον βράχο που ξεπηδάει το νερό, έχει δημιουργηθεί ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στον Σωτήρα Χριστό.
Αφήσαμε την Νερομάνα και πήραμε το δρόμο για το χωριό Καλλιθέα. Η διαδρομή με θέα την λίμνη Τριχωνίδα είναι καταπληκτική. Από κάποια σημεία της διαδρομής μπορείς να δεις και την λίμνη Λυσιμαχεία. Φτάνοντας στην Καλλιθέα αντιλαμβάνεσαι και εδώ πως το όνομα του χωριού δεν είναι τυχαίο. Οι ντόπιοι την αποκαλούν και «Μπαλκόνι της Αιτωλίας».
Από την Καλλιθέα πήραμε τον δρόμο για το Θέρμο. Στην διαδρομή περάσαμε και από το χωριό του Κοσμά του Αιτωλού ή Πατροκοσμά. Λίγο πριν φτάσουμε στο Θέρμο κάναμε μια στάση στο μοναστήρι του Πατροκοσμά και αφιερώσαμε λίγο χρόνο περιπλανώμενοι στο χώρο της Μονής που δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάσαμε στο Θέρμο και επισκεφτήκαμε τον αρχαιολογικό χώρο του Αρχαίου Θέρμου, κέντρου της Αιτωλικής Συμπολιτείας κατά τους αρχαίους χρόνους. Δύστυχως, ο χώρος ήταν κλειστός όποτε δεν καταφέραμε να δούμε και πολλά από τα αρχαιολογικά ευρήματα.
Είχε πλέον μεσημεριάσει για τα καλά και η πείνα μας είχε κυριεύσει, σε ένα από τα ταβερνάκια του Θέρμου απολαύσαμε κρασάκι και τοπικούς μεζέδες. Η ώρα με την κουβέντα πέρασε γρήγορα και άρχισε να σουρουπώνει.
Για την επιστροφή επιλέξαμε να φτάσουμε στην Αντίρριο μέσω Ναυπάκτου, από το Θέρμο στην Ναύπακτο πήραμε την συντομότερη διαδρομή μέσω της γέφυρας «Μπανιά». Και το κομμάτι αυτό της διαδρομής μέσα από το βουνό και σε ορισμένα σημεία κατά μήκος του ποταμού Εύηνου είναι εκπληκτική. Δεν μπορέσαμε όμως να την απολαύσουμε, όσο θα θέλαμε, γιατί είχε αρχίσει νυχτώνει για τα καλά. Με το τελευταίο φώς της μέρας αντικρίσαμε την γέφυρα Ρίου Αντιρρίου. Αποχαιρετιστήκαμε και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
