Με τον καιρό να δείχνει τις καλύτερες διαθέσεις του, ήξερα ότι αυτό το Σαββατοκύριακο δεν άξιζε να χαθεί η ευκαιρία για εκδρομικό. Έτσι λοιπόν, με συνοπτικές διαδικασίες έγινε η πρόταση για βραδινή διαμονή στην Λαμία και Σάββατο, με το καλό, πρωινή εξόρμηση στα ορεινά Τρίκαλα. Εγώ είχα πάει ήδη από Παρασκευή βράδυ, αναχωρώντας μετά την δουλειά. Σάββατο πρωί, γύρω στις 9:30, εμφανίστηκε ο Σάκης. Καθήσαμε για ένα πρωινό καφεδάκι της μισής ώρας και γεμάτοι όρεξη και οι δύο μας, ξεκινήσαμε για Τρίκαλα.
Το πρώτο πράγμα που μας ξύπνησε για τα καλά, εκτός του καφέ, ήταν φυσικά η πολύ όμορφη και παιχνιδιάρικη ανάβαση του Δομοκού, ενώ η θερμοκρασία βρισκόταν στα ιδανικά επίπεδα για την εποχή, καθώς και η κίνηση να παίζει σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Κατεβαίνοντας τον Δομοκό, συνεχίσαμε τις μεγάλες ευθείες μέχρι να καταλήξουμε λίγο έξω από την Καρδίτσα. Στρίβοντας έξω από Καρδίτσα προς Τρίκαλα, συνεχίσαμε για περίπου άλλα 35 χιλιόμετρα. Ένα αξιοσημείωτο είναι ότι καθ’ όλη τη διαδρομή από Δομοκό μέχρι και Τρίκαλα, στους περισσότερους δρόμους γίνονται ή μόλις τελείωσαν έργα διαπλάτυνσης του οδοστρώματος, προφανώς λόγω της παλιάς επικινδυνότητας των δρόμων (πολλές διασταυρώσεις, τρακτέρ να βγαίνουν ξαφνικά από τα χωράφια κ.α.).
Φτάνοντας λίγο έξω από την πόλη των Τρικάλων, υπάρχει πινακίδα που δείχνει προς ‘Πύλη’ στα αριστερά. Από εκεί, μετά από 18 χιλιόμετρα περίπου, φτάνουμε στη γραφική αυτή κωμόπολη, όπου και ανακαλύπτουμε γιατί πήρε αυτό το όνομα: Είναι κτισμένη στους πρόποδες της Πίνδου και συγκεκριμένα στο πέρασμα μεταξύ Θεσσαλίας και Ηπείρου. Τα δύο βουνά που υψώνουν το ανάστημά τους ακριβώς πίσω από την Πύλη είναι ο Κόζιακας και ο Ίτανος, τα οποία διαχωρίζονται από τον Πορταϊκό ποταμό. Λίγες εκατοντάδες μέτρα παραπέρα από την Πύλη, και με κατεύθυνση Περτούλι/Ελάτη, σταματήσαμε να δούμε από κοντά και να φωτογραφίσουμε το επιβλητικό μονότοξο, κτισμένο από πέτρα, γεφύρι της Πύλης, ύψους 13 μέτρων, που «ενώνει» τα δύο αντικριστά βουνά.
Συνεχίζοντας από εκεί, το υψόμετρο αρχίζει να ανεβαίνει σταθερά, έως ώσπου 13 χιλιόμετρα μετα στροφών, καταλήγουμε στην πανέμορφη Ελάτη, ένα χωριό που βρίσκεται σε υψόμετρο 900 μέτρων, περιτριγυρισμένο από πυκνή βλάστηση. Θεωρείται το μεγαλύτερο από τα υπόλοιπα ορεινά χωριά του νομού και από ότι ανακαλύψαμε, είναι το πιο ανεπτυγμένο τουριστικά. Το χειμώνα φιλοξενεί αρκετό κόσμο, μιας και το Χιονοδρομικό κέντρο Περτουλίου βρίσκεται μόλις 7 χιλιόμετρα μακριά, ενώ το καλοκαίρι προσφέρεται για ορειβασία, πεζοπορία. Μιας και η ώρα είχε πάει 12:30, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε προς Περτούλι. Η διαδρομή μεταξύ Ελάτη – Περτούλι είναι πανέμορφη, ενώ θυμίζει αρκετά τις Αυστριακές Άλπεις, μιας και ο δρόμος βρίσκεται ανάμεσα σε καταπράσινα λιβάδια με έλατα, σε υψόμετρο 1000 μέτρων! Λίγο αργότερα μπήκαμε στο Περτούλι, οπου χαρακτηριστικό σημάδι του είναι η πανέμορφη πέτρινη εκκλησία της Αγίας Κυριακής, στα αριστερά.
Στο Περτούλι αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό στην πολύ όμορφη Ταβέρνα του Παναγιώτη, που βρίσκεται σε ένα υψωμένο σημείο, οπου μπορεί κάποιος να θαυμάσει τα έλατα απέναντι του. Εκτός του εκπληκτικού φαγητού, η εξυπηρέτηση στην συγκεκριμένη ταβέρνα ήταν κάτι παραπάνω από άψογη, με αρκετά προσιτές τιμές, αφήνοντας μας τις καλύτερες εντυπώσεις! Κατά τις 2:00μμ αποφασίσαμε να προχωρήσουμε μερικά χιλιόμετρα παρακάτω, έτσι ώστε να επισκεφτούμε το πέτρινο μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής, που βρίσκεται ακριβώς στην άκρη μιας στροφής, έχοντας θέα την κοιλάδα του Περτουλιώτη ποταμού. Δυστυχώς λόγω εργασιών ανακατασκευής/ανάπλασης, το μοναστήρι ήταν κλειστό και έτσι αρκεστήκαμε με λίγες φωτογραφίες.
Επιστροφή λοιπόν στην Ελάτη για τον μεσημεριανό μας καφέ και ξεκούραση. Γύρω στις 4:00μμ αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς Πύλη, έτσι ώστε να επισκεφτούμε την εκκλησία ονομαζόμενη Πόρτα Παναγιά, μιας και ο Σάκης είχε διαβάσει κάτι σχετικό. Φτάνοντας ξανά στην Πύλη, υπήρχε πινακίδα για την συγκεκριμένη εκκλησία, η οποία βρίσκεται μόλις λίγες δεκάδες μέτρα μακριά και την ακολουθήσαμε. Η εκκλησία θεωρείται μια από τις πιο παλιές εκκλησίες της περιοχής. Χρονολογείται από το 1283, είναι βυζαντινής μορφής, ενώ υπάρχουν φήμες ότι έχει κτισθεί στη θέση του αρχαίου ναού της Αθηνάς. Το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό της είναι τα δύο ψηφιδωτά -ολόσωμες εικόνες- του Χριστού και της Παναγίας που φιλοξενεί. Την ώρα που φτάσαμε στην εκκλησία, είχαμε την τύχη να βρούμε τον ευγενέστατο και εξυπηρετικότατο φύλακα της, ο οποίος μας άνοιξε την εκκλησία και μας είπε και με λίγα λόγια την ιστορία της.
Η ώρα είχε πάει 5:30 οπότε αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στη Λαμία πριν μας πιάσει το βράδυ στο δρόμο. Το συγκεκριμένο εκδρομικό κρύβει και άλλους προορισμούς που δυστυχώς λόγω χρόνου δεν προλάβαμε να επισκεφτούμε, αλλά είμαστε σίγουροι ότι κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον θα έχουμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε ξανά.
