Το ξενύχτι της προηγούμενης μέρας μας έκανε να σηκωθούμε κάπως αργά… έχοντας προγραμματίσει εκδρομή στην πανέμορφη λίμνη Πλαστήρα. Κάποιοι από εμάς την είχαν επισκεφτεί στο παρελθόν. Παρόλα αυτά, είχαν την ίδια όρεξη με τους υπόλοιπους!
Η λίμνη βρίσκεται περίπου 100χλμ. από την Λαμία. Για να είμαι πιο συγκεκριμένος 100χλμ. απέχει το σημείο –έξω από την Καρδίτσα, στο χωριό Μητρόπολη- που βρίσκεται η διασταύρωση στην οποία ο επισκέπτης θα πρέπει να επιλέξει με μια φορά θα κάνει τον γύρο της λίμνης.
Εμείς επιλέξαμε να ξεκινήσουμε πρώτα από την δυτική πλευρά της λίμνης. Έτσι λοιπόν, στρίψαμε αριστερά ακολουθώντας την σήμανση για Πορτίτσα, Μοσχάτο, Καστανιά, κτλ. Ο γύρος της λίμνης είναι 72χλμ. Ο δρόμος είναι σχετικά στενός με αρκετές στροφές. Η ποιότητα του μέτρια. Συναντήσαμε έργα οδοποιΐας που καλυτερεύσουν την κατάσταση όταν ολοκληρωθούν.
Αρχικά διανύσαμε κάποια χιλιόμετρα κατά τα οποία δεν ήταν ορατή η λίμνη. Στο σημείο που την συναντήσαμε για πρώτη φορά, η διαδρομή άρχισε να περνά μέσα από πλούσια βλάστηση αποτελούμενη κυρίως από πλατάνια. Η διαδρομή δεν ήταν ακριβώς παραλίμνια. Παρόλα αυτά, δεν ήταν λίγα τα σημεία που προσέφεραν μια ανεπανάληπτη πανοραμική θέα, που θύμιζε πίνακα ζωγραφικής! Κατά μήκος της διαδρομής συναντήσαμε πολλούς ξενώνες και ταβέρνες με θέα ή όχι.
Ακολουθώντας την πανέμορφη διαδρομή, που κάποια στιγμή περνούσε από υψόμετρο 900μ., φτάσαμε σε μια ψαροταβέρνα που σέρβιρε φρέσκια πέστροφα. Την ύπαρξη της γνώριζε η Πλουμιστή. Μέσα σε ένα δάσος από πλατάνια, πάνω από ένα ποτάμι ήταν χτισμένη μια ξύλινη εξέδρα όπου βρίσκονταν τα τραπέζια της ταβέρνας. Λίγο παραπέρα βρίσκονταν οι δεξαμενές με τις πέστροφες. Φυσικά το γεύμα μας αποτέλεσε η ψητή ή τηγανιτή πέστροφα χωρίς να λείπουν και κάποιες εξαιρέσεις. Η δροσιά που δημιουργούσαν τα πελώρια πλατάνια, ο ήχος από το τρεχούμενο ποτάμι και το έντονο φυσικό τοπίο έκαναν το φαγητό περισσότερο νόστιμο!
Η ώρα περνούσε και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε για τον επόμενο προορισμός μας. Συνεχίζοντας στην πανέμορφη και καταπράσινη διαδρομή, που θύμιζε Αλπικά τοπία, φτάσαμε στο φράγμα. Κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση για φωτογραφίες αλλά και απολαύσουμε την θέα. Υπάρχει επιγραφή που πληροφορεί πως στο σημείο αυτό το 1925 ο Νικόλαος Πλαστήρας εμπνεύστηκε την κατασκευή του φράγματος, που υλοποιήθηκε το 1959 έξι χρόνια μετά τον θάνατό του.
Συνεχίσαμε με την διαδρομή να ακολουθεί τα όρια της λίμνης. Σε πολλά σημεία υπήρχαν τμήματα που έπαιζαν το ρόλο της παραλίας. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια στάση για τον απογευματινό μας καφέ αλλά και να ξεκουραστούμε σε μια σκιά καθώς η ζέστη θύμιζε καλοκαίρι. Το τοπίο ήταν μαγευτικό καθώς ο καταγάλανος ουρανός καθρεπτιζόταν στα γαλήνια νερά της λίμνης.
Αργά το απόγευμα πήραμε το δρόμο της επιστροφής –μέσω Δομοκού. Κάναμε μια μικρή στάση στο σπίτι του Βαγγέλη στην Λαμία για να πάρουμε τα πράγματα μας και ξεκινήσαμε για την Αθήνα. Παρά το ό,τι είχαμε διανύσει αρκετά χιλιόμετρα, οι εικόνες που είχαμε «μαζέψει» δεν μας άφηναν περιθώρια κούρασης…