Ο Έβρος -για τους περισσοτέρους- ίσως να αποτελεί μια «πικρή» ανάμνηση, λόγω της στρατιωτικής θητείας. Πέρα όμως από αυτό, αποτελεί μια πολλή όμορφη περιοχή της Ελλάδας με πολλά αξιοθέατα. Αποφασίσαμε η πρώτη μας εξόρμηση να είναι στο δυτικό και ορεινό τμήμα του νομού.
Αφήσαμε τις όμορφες Φέρες, ακολουθώντας την παλαιά εθνική οδό για Αλεξανδρούπολη. Στον κόμβο του Λουτρού, στρίψαμε δεξιά ακολουθώντας κατεύθυνση για Δαδιά (40χλμ). Ο στενός και ερημικός δρόμος περνάει μέσα από μια κατάφυτη περιοχή που θα εντυπωσιάσει και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη! Πολύ συχνά σταματούσαμε για φωτογραφίες, αλλά και να θαυμάσουμε το πανέμορφο τοπίο.
Έχοντας διανύσει περίπου 20χλμ. από τον κόμβο της παλαιά εθνικής, σταματήσαμε στο ερειπωμένο –πρώην βουλγαρικό- χωριό της Πεσσάνης. Η μικρή πετρόχτιστη γέφυρα είναι το μοναδικό απομεινάρι, που θυμίζει το χωριό. Συνεχίσαμε για 1-2 χλμ. μέχρι που βρεθήκαμε την πινακίδα για «Τρεις βρύσες» (προσοχή: νωρίτερα είχαμε βρει και μια άλλη πινακίδα, αλλά από αυτή ξεκινούσε ένας όχι τόσο βατός χωματόδρομος). Στρίψαμε αριστερά και συνεχίσαμε σε έναν στενό δρόμο με εντυπωσιακό τοπίο.
Η ελικοειδής διαδρομή κατέληγε στις Τρεις Βρύσες. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα συγκρότημα 3-4 οικημάτων του δασαρχείου. Βρίσκονται σε θέση που προσφέρει μοναδική πανοραμική θέα της περιοχής. Αυτός είναι και ο λόγος κατασκευής τους, καθώς -κατά τους καλοκαιρινούς μήνες- οι υπάλληλοι που διαμένουν, είναι υπεύθυνοι για την δασοπροστασία της περιοχής. Μπροστά ακριβώς υπήρχε ένα μικρό λιβάδι που έβοσκαν ελεύθερα άλογα.
Από εκεί ξεκινούσε μια εκπληκτική χωμάτινη διαδρομή 15 χιλιομέτρων. Κατά το 90% πρόκειται για κάτι παραπάνω από βατό χωματόδρομο! Πιστεύω πως αξίζει τον κόπο, ακόμα και για αυτούς που αποφεύγουν τις χωμάτινες διαδρομές. Το τοπίο μας αντάμειψε με το παραπάνω σε σημείο να μην θέλουμε να τελειώσει η διαδρομή!
Καταλήξαμε στην διασταύρωση της Καλλιθέας. Δεν πρόκειται για κάποιον οικισμό, αλλά για 4-5 νεόκτιστα οικήματα πάνω στον δρόμο. Αν και η κατασκευή τους έχει σχεδόν ολοκληρωθεί –μέχρι και καλοριφέρ έχουν τοποθετηθεί-, σου δίνουν την εντύπωση πως έχουν αφεθεί στην τύχη τους… κρίμα!
Στον κεντρικό –ασφάλτινο δρόμο- ακολουθήσαμε βόρεια πορεία (δεξιά κατεύθυνση). Ο δρόμος οδηγούσε στο Μεγάλο Δέρειο (21χλμ). Το τοπίο συνέχιζε να είναι στο ίδιο μοτίβο, κάνοντάς μας να μην καταλαβαίνουμε πως διανύαμε τα χιλιόμετρα.
Φτάνοντας στο Μεγάλο Δέρειο, η βλάστηση ήταν χαμηλότερη. Έξω από το χωριό κάναμε μια στάση. Είδαμε το εγκαταλελλημένο στρατιωτικό παρατηρητήριο, που πριν περίπου 30 χρόνια, οι κάτοικοι του χωριού χρειάζονταν ειδικές άδειες για να εξέλθουν από την περιοχή τους. Οδηγήσαμε 15χλμ μέχρι το Μικρό Δέρειο. Εκεί συναντήσαμε τις πινακίδες για Ρούσσα.
Στρίψαμε αριστερά και συνεχίσαμε για 10χλμ μέχρι το χωριό, που είναι γνωστό για την παραδοσιακή αρχιτεκτονική των πλιθόχτιστων σπιτιών με τις χαρακτηριστικές σκεπές. Ίσως κάποιος που έχει επισκεφτεί τα «μαστοροχώρια» της Ηπείρου, να του φανεί γνώριμη η τεχνοτροπία αυτή, καθώς οι συγκεκριμένες στέγες είναι φτιαγμένες από μεγάλες επίπεδες πλάκες και τοποθετημένες με σειρά. Πραγματικά εντυπωσιακό!
Συνεχίσαμε για 6χλμ μετά το χωριό Ρούσσα, μέχρι που βρήκαμε την μικρή πινακίδα για τις «βραχογραφίες». Ακολουθήσαμε την ασφαλτοστρωμένη, ερημική διαδρομή για περίπου 5χλμ μέχρι την επόμενη πινακίδα της αρχαιολογική υπηρεσίας. Αφήσαμε τις μοτοσικλέτες στο δρόμο και σκαρφαλώσαμε στο σημείο που έδειχνε η πινακίδα. Μετά από 20-30μ. «ανακαλύψαμε» τις βραχογραφίες που βρίσκονται πάνω στην επίπεδη επιφάνεια ενός βράχου. Δεν υπήρχε κάποια περαιτέρω σήμανση ή μονοπάτι, γι’ αυτό και θα χρειαστεί λίγη προσπάθεια για να τις βρει κάποιος.
Οι βραχογραφίες, που χρονολογούνται από το 900-1100 πΧ., απεικονίζουν σύμβολα που μοιάζουν με μικρά ανθρωπάκια… τουλάχιστον κάπως έτσι τα «μεταφράσαμε» εμείς! Δυστυχώς πέρα από τις πινακίδες, οι «υπεύθυνοι» δεν έχουν κάνει κάτι άλλο. Πολύ φοβάμαι πως αυτά τα ευρήματα 3000 -και πλέον- ετών, σε λίγα χρόνια θα αλλοιωθούν τόσο που δεν θα μπορείς να διακρίνεις τίποτα, λόγω της φυσικής καταστροφής από τα καιρικά –και όχι μόνο- φαινόμενα!
Επιστρέψαμε από την ίδια διαδρομή. Λίγο μετά την πρώτη πινακίδα για τις βραχογραφίες ένας κάθετος δρόμος οδηγούσε στον οικισμό «Τεκές», χωρίς σήμανση. Θελήσαμε να τον ακολουθήσουμε. Μετά από λιγότερο 1χλμ. φτάσαμε σε ένα μουσουλμανικό μοναστήρι. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα κτήριο που φιλοξενείται ο τάφος του δερβίση «Κιζίλ-Ντεζή». Μπήκαμε να περιεργαστούμε τον χώρο. Κάτι παιδάκια που έπαιζαν εκεί φώναξαν την μητέρα τους, η οποία με σπαστά ελληνικά, προθυμοποιήθηκε να μας δείξει τον τάφο του δερβίση, που βρισκόταν μέσα σε ένα μικρό χτίσμα. Επειδή η συνεννόηση ήταν κάπως δύσκολη, «επιστρατεύτηκε» ο πατέρας της οικογένειας. Ύστερα από ερώτησή μου για το τι ήταν τα υπόλοιπα κτίσματα, μας εξήγησε πως επρόκειτο για ξενώνες και βοηθητικούς χώρους. Μια φορά τον χρόνο μαζεύονται επισκέπτες-προσκυνητές -που φέρνουν μαζί τους κρέατα, φρούτα, κτλ- και γίνεται μια μεγάλη γιορτή. Όταν ρώτησα για την ημερομηνία της γιορτής αυτής, δεν ήξερε να μου πει… (;)
Διαβάζοντας κάποια σχετικά άρθρα από τον οδηγό που είχα, ανακάλυψα πως επρόκειτο για ένα «μυστήριο» μοναστήρι «Κιζιλμπάσηδων», που κατασκεύασαν το 1402 τα μέλη ενός Μπεκτασικού Τάγματος. Όπως αναφέρεται στον οδηγό κανένας δεν ξέρει ποιες είναι οι τελετές και τι σημαίνουν. Το εορτολόγιο έχει αρκετές ομοιότητες με αυτό του παλαιοχριστιανικού και οι τελετές τους με αντίστοιχες ορφικές. Στο πέρασμα των χρόνων έχουν αναγκαστεί πολλές φορές να εκπατριστούν και έχουν επηρεαστεί σημαντικά από τους λαούς που ήρθαν σε επαφή.
Επιστρέψαμε στο Μικρό Δέρειο και συνεχίσαμε για Μεταξάδες (18χλμ). Η βλάστηση της περιοχή ήταν λιγότερη, αλλά η ελικοειδής διαδρομή συνέχιζε να είναι όμορφη και άνετη. Στους Μεταξάδες κάναμε μια μικρή βόλτα στην γραφική κωμόπολη, για να καταλήξουμε σε ένα τουριστικό περίπτερο για μια ολιγόλεπτη στάση, που πρόσφερε μια πανοραμική θέα του χωριού.
Στο Διδυμότειχο (28χλμ) μας περίμεναν 2 φίλοι από τον στρατό και συνάδελφοι, ο Γιάννης και ο Δημήτρης. Εκπληρώνοντας μια παλιά μου υπόσχεση, τους τηλεφώνησα και δώσαμε ραντεβού για να βρεθούμε. Φτάνοντας κάναμε μια σύντομη βόλτα στο παλιό κέντρο της πόλης –ουσιαστικά μέχρι να βρούμε το σημείο συνάντησης- και μπορώ να πω πως εντυπωσιάστηκα. Οι φίλοι περίμεναν όμως και αφήσαμε την ξενάγηση για αργότερα. Όπως ήταν αναμενόμενο με την κουβέντα και την όμορφη παρέα η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε. Έτσι η περιπλάνηση στην πόλη… πήγε περίπατο!!! Το αφήσαμε για την επόμενη φορά που θα επισκεπτόμασταν την πόλη…
Κατά τις 9.30μμ. αφήσαμε το όμορφο Διδυμότειχο, με προορισμό τις Φέρες (76χλμ). Η διαδρομή μέχρι το Σουφλί δεν ήταν τόσο άνετη λόγω των έργων, του ελλιπούς φωτισμού και της κακής κατάστασης του οδοστρώματος. Φτάνοντας στις Φέρες, η ανάμνηση των όσων είχαμε δει, μας έκανε να μην αισθανόμαστε την κούραση…
