Ένα ταξίδι στα Ιωάννινα αποτελεί πάντα –εκτός των άλλων- μια καλή ευκαιρία για να επισκεφτούμε τα Ζαγοροχώρια. Με την εκδρομή αυτή, μας δόθηκε η δυνατότητα να συνταξιδέψουμε με τον Γιώργο (νεότερο μέλος), αλλά και να απολαύσουμε, για μια ακόμα φορά, την υπέροχη φιλοξενία του!
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, με προορισμό το Μονοδέντρι. Είναι ένα γραφικό χωριό στο Κεντρικό Ζαγόρι. Σε πολλούς από εμάς είναι διάσημο καθώς αποτελεί την αφετηρία για το εντυπωσιακό φαράγγι του Βίκου. Ακολουθώντας το εθνικό δίκτυο προς Κακαβιά και Κοζάνη, φτάσαμε στον κόμβο που οδηγεί στο Κ.Ζαγόρι. Η διασταύρωση αυτή απέχει περί τα 10χλμ. από τα Ιωάννινα και την συναντάς λίγο μετά το χωριό Μεταμόρφωση. Δεν ξέρω αν η ο ονομασία του χωριού είναι συμβολική ή τυχαία, αλλά περνώντας το πραγματοποιείται μια εντυπωσιακή «μεταμόρφωση» του τοπίου!
Ανεβαίνοντας υψομετρικά, μέσω μιας άνετης και ευχάριστης διαδρομής, διασχίσαμε μια περιοχή με αμέτρητα μεγάλα πλατάνια. Ένα φυσικό τοπίο πραγματικά εκπληκτικό! Με οδηγούς τις πινακίδες για «Μονοδέντρι», φτάσαμε στην διασταύρωση για Κήπους, Τσεπέλοβο, Κουκούλι. Εκεί ήταν που ο Γιώργος μας πρότεινε να επισκεφτούμε ένα πέτρινο γεφύρι που παρουσίαζε ενδιαφέρον.
Σε λιγότερο από 5-6χλμ. βρεθήκαμε μπροστά στο μοναδικό αξιοθέατο. Όπως φροντίσαμε να μάθουμε, το γεφύρι ονομάζεται: «το γεφύρι του Κόκκορη». Μάλιστα, έχει πρωταγωνιστήσει σε κάποια διαφημιστικά και έχει φιλοξενηθεί σε περιοδικά. Δικαίως, βέβαια, καθώς είναι πολύ γραφικό και καλοσυντηρημένο. Αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της εξαιρετικής τοπικής αρχιτεκτονικής και τεχνοτροπίας. Είναι ένα στολίδι που στέκι αγέρωχο ανάμεσα από δυο τεράστιους βράχους εδώ και πολλά χρόνια. Η επίσκεψη σε αυτό θεωρούμε πως αξίζει… Αφού απολαύσαμε την υπέροχη θέα του, το αφήσαμε μετά από λίγο. Επιστρέψαμε στην διασταύρωση για Βίτσα και Μονοδέντρι. Οδηγώντας στο στενό δρόμο το υψόμετρο αυξανόταν. Περνώντας την Βίτσα συναντήσαμε την κατηφορική διαδρομή (συντομότερη) που οδηγεί στο Μονοδέντρι. Αν συνεχίζαμε ευθεία, θα μπορούσαμε μετά από 19χλμ. να φτάσουμε στην Αρίστη, μέσω μιας καινούργιας διαδρομής .
Μετά από λίγο βρεθήκαμε στο χώρο στάθμευσης του χωριού, όπου και παρκάραμε τις μηχανές. Περπατώντας για μερικά μέτρα στο λιθόστρωτο σοκάκι, φτάσαμε στον αιωνόβιο πλάτανο της κεντρικής πλατείας. Το σημείο αυτό αποτελεί την αφετηρία πολλών πεζοποριών:
- για τους Κήπους, διασχίζοντας μέρος του φαραγγιού (διάρκειας 2 ωρών – 5χλμ.)
- για το Βίκο, διασχίζοντας μέρος του φαραγγιού (διάρκειας 4,5ωρών – 9χλμ)
- για το Πάπιγκο, διασχίζοντας μέρος του φαραγγιού (διάρκειας 9 ωρών) ,και
- για το Μοναστήρι της Αγ. Παρασκευής, την Σπηλιά και στα Σπιτάκια, που απέχουν περί τα 600-700μ. Εμείς επιλέξαμε την τελευταία διαδρομή καθώς οι υπόλοιπες απαιτούν κατάλληλο εξοπλισμό, προετοιμασία και ξεναγό-οδηγό. Η διαδρομή που οδηγεί στο φαράγγι δεν είναι δύσκολο να την βρει κανείς. Ακολουθώντας το πλακόστρωτο δρομάκι, σύντομα φτάνει στην πινακίδα που αναφέρει πως το 1997 το φαράγγι μπήκε στο βιβλίο «Γκίνες», ως το βαθύτερο του κόσμου! Το βάθος του φτάνει τα 900μ.
Περπατώντας, σύντομα φτάσαμε στην είσοδο της Μονής της Αγ. Παρασκευής. Το εντυπωσιακό είναι πως κυριολεκτικά κρέμεται στο χείλος του φαραγγιού! Ταυτόχρονα στους επισκέπτες δίνεται η δυνατότητα να απολαύσουν την καταπληκτική θέα που προσφέρουν τα «μπαλκόνια» του. Αξίζει να αναφέρουμε πως υπάρχει μια μικρή έκθεση αγιογραφίας των μοναχών. Από εκεί και πέρα η διαδρομή γίνεται μέσω μονοπατιού περιμετρικά του φαραγγιού. Σε κάποια σημεία του είναι στενότερο και σε άλλα φαρδύτερο. Δεν συνίσταται στους φίλους με υψοφοβία. Παρόλα αυτά, θεωρώ πως είναι εύκολα προσβάσιμο. Συνεχίζοντας φτάσαμε στις εσοχές των βράχων που μοιάζουν με εισόδους σπηλιών. Λόγω αυτού ονομάζονται «Σπηλιές». Εκεί διαπιστώσαμε πως η διαδρομή συνεχίζεται, ενώ πριν περίπου 4 χρόνια κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό. Ακολουθώντας το μονοπάτι φτάσαμε στα «Σπιτάκια». Δεν είναι τίποτα άλλο από ερείπια πέτρινων παραπηγμάτων που χρησιμοποιούσαν –πιθανότατα- παλιότερα βοσκοί.
Από το σημείο αυτό ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να απολαύσει την θέα του φαραγγιού από μια διαφορετική οπτική γωνία! Το καλύτερο, όμως, σημείο με την εντυπωσιακότερη θέα, που θα ικανοποιήσει και τον απαιτητικότερο επισκέπτη, αποτελεί το σημείο όπου τελειώνει το μονοπάτι… Σε ένα μικρό φυσικό μπαλκόνι μπορείς να απολαμβάνεις με τις ώρες το τοπίο που θυμίζει πίνακα ζωγραφικής!!! Αυτό κάναμε και εμείς…
Από εκεί επιστρέψαμε από το ίδιο μονοπάτι γεμάτοι υπέροχες εικόνες. Το Μονοδέντρι διαθέτει καφενεία και ταβέρνες οι οποίες είναι γνωστές για τις τοπικές πίτες τους. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από τα Ιωάννινα αποτελώντας το «ορμητήριο» για καταπληκτικές διαδρομές με την μοτοσικλέτα ή τα πόδια.