Πολωνία - Ελλάδα "Ταξίδι Επιστροφής"

30 Αυγούστου 2004: Το ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Δεν καταλάβαμε πότε τελείωσε. Τα εισιτήρια μας το θύμιζαν που γράφανε 31 αναχώρηση από Τεργέστη και ώρα 19:00. Τώρα που φεύγουμε ο καιρός έφτιαξε, μας περίμενε φαίνεται... Τέλος πάντων, εμείς περάσαμε τέλεια! Η εμπειρία ήταν πραγματικά μοναδική.
Η ώρα είναι 12:00 και μαζεύουμε τα απαραίτητα για το ταξίδι, τα υπόλοιπα τα είχαμε στείλει με πούλμαν. Έτσι κι αλλιώς όσο θα κατεβαίνουμε προς τα νότια θα έχουμε όλο και πιο ζέστη, οπότε είναι περιττά τα παραπάνω ρούχα, επενδύσεις, γάντια, κτλ. Αποφασίσαμε να το κάνουμε με διανυκτέρευση, γιατί δεν είχαμε και λόγο να πάμε κατευθείαν και κομμάτια. Λέγαμε μήπως κάνουμε διανυχτέρευση στην Wien, αν ο καιρός ήταν καλός γιατί το ίντερνετ μας έδειχνε ότι θα βρέχει και εκεί... έλεος, όχι άλλο!!!
Ξεκινάμε λίγο αργοπορημένα και αποχαιρετούμε την Πολωνία. Μπαίνουμε Σλοβακία. Ο καιρός είναι τέλειος και τώρα βλέπουμε και την διαδρομή μέσα στην Σλοβακία, γιατί όταν πηγαίναμε για Πολωνία, περάσαμε νύχτα και δεν βλέπαμε την τύφλα μας. Περνάμε μέσα από βουνά, χαράδρες, ποτάμια, λίμνες. Είναι τέλεια, μόνο που δρόμος είναι στενός και θέλει προσοχή. Σταματάμε λίγο πριν την Bratislava και στα σύνορα με Αυστρία για βενζίνη και ξεκούραση.
Η ώρα είναι 16:30, λέμε να πάμε Wien για διανυκτέρευση αλλά θα φτάναμε αργά και δεν θα βλέπαμε την πόλη... άσε που είχαμε και άγχος μην βρέξει. Λέμε για Σλοβακία αλλά είναι νωρίς ακόμα... Καλύτερα να κάνουμε μερικά χιλιόμετρα ακόμα, να περάσουμε Αυστρία και βλέπουμε. 17:00 ξεκινάμε για σύνορα. Φτάνουμε στα σύνορα της Αυστρίας και για πρώτη φορά μας καθυστερούν στον έλεγχο... κάτι με τα διαβατήρια είχαν κόλλημα. Μάλλον επειδή μετά από τόσες βροχές που φάγαμε, είχαν βραχεί λίγο! Μας αφήνουν και περνάμε και ψάχνουμε στο δρόμο μας ξενοδοχείο για να αράξουμε...
Βρίσκουμε ένα πολύ καλό, πριν την Wien και αράζουμε. Είχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας. Λέμε καλύτερα εδώ για να μην μπαίνουμε και στην Wien με τόση κίνηση, αφού δεν θα μπορέσουμε να την δούμε. Εδώ που είμαστε έτσι κι αλλιώς έχουμε κάνει τη μισή διαδρομή και την επομένη χαλαρά κάνουμε άλλα 500χλμ. μέχρι την Τεργέστη. Τρώμε στο ξενοδοχείο πολύ καλά και φθηνά και πάμε για ύπνο.   31 Αυγούστου 2004: Εγερτήριο 8:00 και τι να δούμε;;; ...βρέχει!!! Αρχίζω να βρίζω. Και δεν το πίστευα πως χθες καιγόμασταν και σήμερα βροχή και κρύο. Η Μόνικα λέει ότι το ξέραμε το σκηνικό από το ίντερνετ, οπότε πόσο θα βρέχει; Άντε μέσα στην Wien και λίγο παρά έξω. Εμείς, έτσι κι αλλιώς δεν θα μπούμε Wien και όλα θα κατηφορίζουμε. Ο καιρός θα φτιάξει... Πάμε για πρωινό, φοβερό μπουφέ και να τρως μέχρι να σκάσεις και όλα αυτά στην τιμή του δωματίου.
9:15 και λέμε να φύγουμε, να κάνουμε χιλιομετράκια και αράζουμε στην Τεργέστη. Ξεκινάμε ανοργάνωτοι πλέον για τέτοιο καιρό γιατί δεν είχαμε μαζί μας τα απαραίτητα. Φτάνουμε στα βουνά της Αυστρίας και να πέφτει η βροχή με το τουλούμι, με συνδυασμό με ομίχλη και 10 βαθμούς θερμοκρασία. Δεν αντέχουμε άλλο... θα πάθουμε πνευμονία! Πρέπει να σταματήσουμε. Βρίσκουμε βενζινάδικο και καφέ μαζί και σταματάμε. Μπαίνουμε μέσα και στάζαμε από την κορυφή μέχρι τα νύχια! Πρέπει να πιω κάτι ζεστό, δεν γίνεται αλλιώς... ποιός εγώ, που χειμώνα - καλοκαίρι πίνω φραπέ;;; Πιστέψτε με δεν γινόταν αλλιώς.
Λέμε ότι εδώ στα βουνά, θα βρέχει και λογικό είναι και πως κατεβαίνοντας θα σταματήσει. Καθόμαστε καμιά ώρα να συνέλθουμε. Στο βενζινάδικο βρίσκω και κάτι γάντια, αυτά με δέρμα και πανί, που φοράνε οι σιδεράδες και αγοράζω 2 ζευγάρια... τι να κάνω αφού τα στείλαμε πίσω, καλά να πάθω!
12:00 πρέπει να ξεκινήσουμε. Η βροχή ασταμάτητη, περνάμε τα βουνά δεν σταματάει αλλά ρίχνει περισσότερο. Σταματάμε σε ένα πάρκινγκ γιατί δεν βλέπαμε τίποτα. Το νερό μέχρι και μέσα στο κράνος έχει μπει. Τα παπούτσια έχουν γίνει ενυδρείο και το κρύο μέχρι το κόκαλο! Το μόνο καλό είναι ότι τα μπουφάν και τα παντελόνια μας είναι από coldura οπότε δεν περνάει εύκολα το νερό. Που θα πάει λέμε, θα σταματήσει...
Φτάνουμε στο Graz, έχοντας πλέον πολύ κοντά  τα σύνορα με Σλοβενία. Περνάμε το Graz και 20χλμ. πριν τα σύνορα σταματάμε γιατί πηγαίναμε, κρυώναμε και θέλαμε τουαλέτα. Και εδώ βρίσκουμε βενζινάδικο με εστιατόριο μαζί. Μπαίνουμε και κάνουμε το μαγαζί λίμνη! Βγάζουμε τα μπουφάν. Έσταζαν τα γάντια του σιδερά. Τα στύβαμε, καθόμαστε και από τα παπούτσια μόνο ψάρια δεν έβγαιναν. Απλώνουμε όλα τα χαρτιά, εισιτήρια, διπλώματα, διαβατήρια... όλα ήταν μούσκεμα! Τρώμε ένα ζεστό φαγητό.
Η ώρα περνάει, αλλά η βροχή όχι. Πρέπει να οργανωθούμε λέω! Πάω να βρω σακούλες, ξέρετε τα γνωστά των courier, στην Αθήνα όταν πιάνει μια ξαφνική βροχή... Φοράμε τις σακούλες - παρακαλώ με την επωνυμία SHELL και όχι ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ - και τις βάζουμε στα πόδια και από πάνω την κάλτσα! σωστός;;; Ήδη ζεστάθηκε το κοκαλάκι μας... α ρε αθάνατη πατέντα!!!
Η ώρα είχε πάει 15:00 με τα πολλά και με τα λίγα. Ερώτηση κρίσεως: Θα προλάβουμε το πλοίο; Μόνικα: έχουμε ακόμα 4 ώρες, θα προλάβουμε!
Περνάμε τα σύνορα και μπαίνουμε Σλοβενία, όχι καρέκλες αλλά πολυθρόνες, μαζί με το σύνθετο έριχνε!!! Να σου τα έργα και μας στέλνει εκτός εθνικής και να πηγαίνουμε σημειωτόν. Περνάμε τα έργα και πρέπει να σταματήσω για μια ακόμη φορά. Βάζω βενζίνη και πετάω τα γάντια, έτσι κι αλλιώς δεν έκαναν πλέον, τίποτα, αλλά με έσωναν αρκετά. Ψάχνω για άλλα να πάρω και τι βρίσκω ρε; παιδιά τα γάντια του πετρελαιά! Ξέρετε αυτά τα κόκκινα, λαστιχένια... σώθηκα τώρα, δεν θα βρέχονται! Τα τσακώνω, λέω και στη Μόνικα, αλλά αυτή δεν θέλει και επιμένει στου σιδερά. Βλέπετε, εγώ δεν ήθελα αυτό το επάγγελμα και άλλαξα!!!
Περνάμε Maribor, Ljubijana, μας καθυστερούν και σε όλα τα διόδια. Βλέπετε είναι το ευρώ που μας ξεσκίζει. Δίνεις ευρώ και ξεκινάνε με κομπιουτεράκι και κάνουμε πράξεις. Κάτι μου θυμίζει αυτό... καλά Χριστούγεννα! Φτάνουμε στα σύνορα με Ιταλία, δηλαδή 15χλμ. πριν την Τεργέστη και τότε σταματάει, να βρέχει. Δηλαδή 500χλμ. βρεχόμασταν ασύστολα.
Η ώρα 18:30 και το άγχος φουλ! Σταματάω να ρωτήσω από που θα πάμε για λιμάνι γιατί άμα χάσεις την έβαψες. Μας δείχνει ένας ιταλός... λοξός αριστερά θα δούμε πινακίδα πιο κάτω. Ξαναρωτάμε να το σιγουρέψουμε. Μας λέει ένας να πάμε ευθεία... κοιταζόμαστε με την Μόνικα, τώρα τι να κάνουμε; Μας κορνάρει, να τον ακολουθήσουμε και πάμε μαζί του... κάτι ξέρει. Ήξερε; Ναι, μας έβγαλε στο λιμάνι γρήγορα αλλά διαμετρικά αντίθετα από εκεί που θέλαμε εμείς!  Τα έχουμε, πλέον, χάσει εντελώς! Μόνο πανικός κυριαρχεί, ρωτάω κάποιον λιμενικό. Μας λέει 4χλμ. από την αντίθετη πλευρά. Άντε πάλι, εγώ τρέχω σαν τρελός για να φτάσω! Φτάνουμε κάπου δίπλα, βλέπουμε τον καπνό του πλοίου αλλά όχι το ίδιο. Ξαναρωτάμε και μας δείχνει  κάποια γέφυρα, να ανέβουμε και μετά δεξιά και βγαίνουμε ακριβώς.
Κομμάτια πάλι εγώ και φτάνω, βλέποντας το καράβι 20 μέτρα να έχει φύγει από την προβλήτα και έναν ιταλό να μας φωνάζει: STOP, STOP!!! 18:55 και το καταραμένο είχε φύγει! Αίσχος! ούτε 19:00 ακριβώς δεν έφυγε και ούτε καθυστέρηση είχε, όπως όταν ερχόμασταν! Δεν το πιστεύαμε. Με τα εισιτήρια στα χέρια και με τέτοια ταλαιπωρία, χάσαμε τελικά το πλοίο! Μου ερχόταν, έτσι όπως ήμουν βρεγμένος, να πέσω στην θάλασσα!
Μας λέει ένας έλληνας, της ΑΝΕΚ, να πάμε στα γραφεία που ήταν ανοιχτά! Ο τύπος εκεί μας λέει ότι ή θα κάτσουμε Τεργέστη και θα φύγουμε σε 2 μέρες που έχει καράβι ή θα πάρουμε καράβι από Angona με τα ίδια εισιτήρια. Ο τύπος δεν έφερε αντίρρηση σε τίποτα, γιατί ήξερε πως το καράβι έφυγε πιο νωρίς.
Αποφασίζουμε να πάμε την επομένη Angona γιατί το καράβι θα έφτανε την ίδια μέρα Ελλάδα, με αυτό της Τεργέστης. Το πακέτο σε αυτή την περίπτωση είναι ότι πρέπει να διανυκτερεύσουμε Τεργέστη και να κάνουμε την επόμενη μέρα 500χλμ. μέχρι Angona, δηλαδή παραπάνω έξοδα τα οποία δεν τα υπολογίσαμε. 18χλμ. έξω από την Τεργέστη βρίσκουμε ένα ξενοδοχείο με 50ευρώ το δωμάτιο. Μια χαρά! Ο καιρός χαλούσε και εδώ. Απίστευτος αέρας και έτοιμος να βρέξει. Λες να μας βγει σε καλό που χάσαμε το πλοίο; Πάντως με τέτοιον αέρα θα πρέπει να κουνάει για τα καλά! Ας κουνάει όσο θέλει, την πέφτουμε για ύπνο γιατί έχουν Γολγοθά αύριο το πρωί... 01 Σεπτεμβρίου 2004: Ξυπνάμε 8:00 και όντως ήταν όλα βρεγμένα. Φέραμε βροχή και στην Ιταλία. Πάμε για πρωινό. 2 κρουασάν φούρνου, 2 καπουτσίνο και πληρώνουμε 4,80ευρώ και εδώ φτηνά. Μόνο στην Ελλάδα έχει ο καφές 3,50... τι να πω; Αίσχος!
Γρήγορα, γρήγορα ξεκινάμε γιατί δεν θα θέλαμε να βλέπουμε και αυτό το καράβι να φεύγει από την Angona χωρίς εμάς... θα έκανα την μηχανή JetSki. Το ξενοδοχείο ήταν πάνω στον παραλιακό δρόμο και όχι στην εθνική, την γνωστή autostrada. αλλά και από αυτόν τον δρόμο θα μπορούσαμε να πάμε. Αποφασίζουμε να πάμε αυτόν και βλέπουμε. Έλα όμως που τα πρώτα 50χλμ. μας φάνηκαν για 200 γιατί είναι στενός όλο διαβάσεις, φανάρια, άνοδο-κάθοδο μια λωρίδα, επαρχιακός εντελώς!
Σκεφτόμαστε πως αν συνεχίσουμε θα χάσουμε και αυτό το καράβι γιατί η ώρα περνούσε και τα χιλιόμετρα  δεν φεύγανε. Οπότε μπαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο και βουρ για Venezia. Για autostrada την περιβόητη, δεν τρελάθηκα κιόλας! Δύο λωρίδες άνοδο - κάθοδο με διάζωμα στην μέση. Για να πας  γρήγορα, έχεις μια λωρίδα την αριστερή γιατί η δεξιά είναι γεμάτη νταλίκες, τόσες πολλές δεν έχω ξαναδεί σαν καραβάνι, οπότε εκεί που λες να τρέξεις στην αριστερή, όλο και κάποιος θα σε κόψει, αν σε δει βέβαια, αλλιώς σε κόβει στα δύο.
Πολύ επικίνδυνα, προσπεράσεις χωρίς να βλέπουν, νταλίκα να περνάει νταλίκα και μέχρι να προσπεράσεις εσύ, ανεμοδέρνεσαι από πίσω... τι να πω παιδιά... ήταν σαν Ελλάδα! Περνάμε έξω από Venezia, ουρά από αυτοκίνητα και νταλίκες στην είσοδο προς την πόλη. Πρέπει να είναι ωραία πάντως, θα ήθελα να σταματήσω αλλά δεν μας παίρνει ούτε για κατούρημα που λένε. Περάσαμε έξω από Bologna, μετά από Rimini και μετά ήταν η Angona. Καιρός να αφήσουμε την autostrada και να μπούμε Angona.
Οι ρυθμοί έχουν πέσει, γιατί έτσι όπως πήγαινα κομμάτια, είχαμε κερδίσει 1 ώρα. Μπαίνοντας, τώρα, Angona πληρώνουμε διόδια... πόσο λέτε; 20 ευρώ για 450χλμ. της παλιοεθνικής τους! Απίστευτο! Εδώ είπα "γεια σου Ελλάδα, με τα όλα σου και με τα φθηνά σου διόδια!" Αφού φτάσαμε μέχρι εδώ σώοι, γιατί άπειρες φορές θα μας είχαν φάει "μπαμπέσικα"... πάλι καλά!
Τώρα πρέπει να βρούμε το καράβι. Ευτυχώς, έχουμε χρόνο. Πάλι καλά! Ψάχνουμε, ρωτάμε, η ζέστη είναι αφόρητη και εδώ είναι το ίδιο χάλι με την Τεργέστη. Λιμάνι χωρίς σήμανση, στενή πρόσβαση και αν πετύχεις νταλίκα μπροστά σου, την έβαψες! Με τα πολλά και με τα λίγα το βρίσκουμε. Περιμένουμε, φυσικά όπως και όταν ήρθαμε να αδειάσει. Πάει η Μόνικα αλλάζει τα εισιτήρια.
Η ώρα είναι 15:30, μπαίνουμε μέσα, ευτυχώς χωρίς απρόοπτα. Πάμε στην καμπίνα, αράζω και βλέπω από το παράθυρο το λιμάνι της Angona και μου έρχεται στο μυαλό όλη αυτή η περιπέτεια, τα απίστευτα μέρη που είδα, την ταλαιπωρία που φάγαμε και λόγω καιρού, αλλά το ξαναέκανα ευχαρίστως με όλη την παρέα όμως, τον Σάκη, τον Μανώλη κι όλα τα φιλαράκια που αυτή την στιγμή που εγώ γυρίζω πατρίδα αυτοί έκαναν τον γύρο της Ελλάδας χαλαρά! Είμαστε "χιλιομετροφάγοι" τι να κάνουμε; Α! Ακούω να ανεβάζουν πόρτες, το καράβι σφυράει και απομακρύνεται και μην ξεχνιόμαστε εεε!!! Με μια ώρα καθυστέρηση, αναχωρεί, έτσι για να μας την σπάσει... Τα λέμε 2/9/2004 Ελλάδα! Καλή αντάμωση!
Συνολικά χιλιόμετρα: 5.527,4χλμ.