7 Ιουλίου 2005:Ξυπνήσαμε νωρίς για να προλάβουμε το πρωινό και για να αναχωρήσουμε για το Amsterdam. Η ατυχία ήταν πως έβρεχε καταρρακτωδώς! Μόλις έκοψε η βροχή βρήκαμε την ευκαιρία να τις φορτώσουμε στις μηχανές. Ευτυχώς, το Amsterdam απείχε μόνο 200χλμ. και κάτι, οπότε δεν υπήρχε άγχος. Η ώρα είχε φτάσει 11.00πμ. και αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε. Βγήκαμε στο ring και πήραμε την διαδρομή για Antwerp. Δυστυχώς, όμως αντί να πάρουμε τον αυτοκινητόδρομο Α1, ακολουθήσαμε τον Α12, ο οποίος στην αρχή είναι αυτοκινητόδρομος και εν συνεχεία γίνεται εθνική οδός, χωρίς όμως ιδιαίτερα προβληματα.
Μόλις φτάσαμε στον περιφερειακό της Antwerp συναντήσαμε τρομερή κίνηση και η σήμανση δεν βοηθούσε ιδιαίτερα λόγω έργων. Ακολουθήσαμε την διαδρομή για Breda (A1), εν συνεχεία για Rotterdam, Utrecht και Amsterdam. Μέχρι λίγο πριν τα σύνορα Ολλανδίας - Βελγίου, τα οποία βρίσκονται μόλις συναντήσετε στα δεξιά σας τους τεράστιους ανεμόμυλους αιολικής ενέργειας, η βροχή μας κυνηγούσε κατά διαστήματα. Το γεγονός αυτό αλλά και η ανάγκη ανεφοδιασμού μας ανάγκασαν να σταματήσουμε για λίγο στο τελευταίο βενζινάδικο επί βελγικού εδάφους – ευτυχώς καθώς η τιμή της βενζίνης στην Ολλανδία κυμαίνεται στο 1,4ευρώ/λίτρο!!!. Με το που μπήκαμε στην Ολλανδία, όχι μόνο η βροχή σταμάτησε, αλλά βγήκε και ένας ήλιος που μας άλλαξε την διάθεση... καλός οιωνός!!!
Φτάνοντας στον περιφερειακό του Amsterdam ακολουθήσαμε τις πινακίδες για κέντρο αφού σταματήσαμε για λίγο προκειμένου να δούμε πως θα φτάναμε στο ξενοδοχείο που είχαμε βρει από το ίντερνετ. Με τον χάρτη που είχαμε το βρήκαμε πολύ εύκολα αλλά δεν είχαμε την ίδια τύχη με τα δωμάτια, καθώς ήταν όλα πιασμένα! Μας πρότειναν, λοιπόν, να ρωτήσουμε ένα τουριστικό γραφείο που βρισκόταν ακριβώς στο κέντρο της πόλης. Βρήκαμε το γραφείο αλλά δεν βγάλαμε άκρη καθώς δεν υπήρχαν φτηνά κεντρικά ξενοδοχεία με parking. Επιπλέον, το γραφείο ήθελε προμήθεια.
Τελικά, τυχαία, βολευτήκαμε σε μια πανσιόν, χαρακτηριστική της πόλης. Παλιό σπίτι, στενά και μικρά δωμάτια, στα οποία ανεβαίνεις από μια μικρή και στενή σκάλα... Στο ρόλο ρεσεψιόν η pub του ισογείου…Στο ρολο της ιδιοκτήτριας μια “τρελαμένη” Ιρλανδέζα( με ατάκα: relax darling!) Βάλαμε τα πράγματα στα δωμάτια, φορέσαμε πιο ελαφριά ρούχα, αφού ο καιρός ήταν καλός, δέσαμε τις μηχανές μεταξύ τους σε ένα πεζοδρόμιο κοντά στο ξενοδοχείο, πήραμε τον τουριστικό οδηγό και τον χάρτη της πόλης με σημειωμένα τα αξιοθέατα από την “τρελαμένη” του μοτέλ και ξεκινήσαμε.
Φτάσαμε στην γνωστή κεντρική πλατεία Dam, που ήταν κατακλυσμένη από πλήθος κόσμου. Κατευθυνθήκαμε πάνω στην Raadhuisstraat και διασχίσαμε τα κύρια κανάλια μέχρι την Wasterkerk, που διαθέτει έναν πύργο ύψους 85μ. τον ψηλότερο της πόλης. Στην σκιά της εκκλησίας βρήκαμε το άγαλμα της Άννας Φρανκ. Στο κανάλι που βρίσκεται δίπλα είχαμε την ευκαιρία να δούμε πολλές από τις πλωτές κατοικίες. Εν συνεχεία κινηθήκαμε προς την πολύχρωμη Bloemenmarkt (αγορά λουλουδιών), την Rembrandtplein, ένα από τα κέντρα νυχτερινής ζωής και την "Γέφυρα των 15 Γεφυρών". Τέλος κατευθυνθήκαμε προς την περίφημη Red Light District (περιοχή με τα κόκκινα φαναριών), στην οποία βρισκόταν κοντά και στο μοτέλ μας.
Εντύπωση μας έκανε η μεγάλη πληθώρα ποδηλάτων, που έχουν την "απόλυτη" προτεραιότητα στους δρόμους... ίσως περισσότερη και από τους πεζούς!!! Αυτό που μας παραξένεψε ήταν οι κλειδαριές που χρησιμοποιούσαν οι ποδηλάτες για να τα ασφαλίσουν, οι οποίες ήταν πολύ καλύτερες από αυτές που χρησιμοποιούσαμε για τις μηχανές μας. Αφού χαζέψαμε στην περιοχή των Κόκκινων Φαναριών, στην οποία συναντήσαμε μέχρι ομάδες Ιαπώνων και οικογένειες να βολτάρουν μαζί μας, δοκιμάσαμε την αραβική κουζίνα ενός εστιατορίου και περπατήσαμε στους πλακόστρωτους δρόμους μέχρι αργά... Μόλις επιστρέψαμε στο μοτέλ, συναντήσαμε τον ιδιοκτήτη στον οποίο δώσαμε μια κονκάρδα της λέσχης ώστε να την βάλει στην συλλογή της pub. Μιλήσαμε λίγο για το ταξίδι μας και την Ελλάδα καθώς τύχαινε να την έχει επισκεφτεί. Κατά τις 3.00 ανεβήκαμε για ύπνο...