Trento - Nurnberg

4 Ιουλίου 2005:  Εγερτήριο κατά τις 9.00 με το κινητό του Βαγγέλη. Κατεβήκαμε για πρωινό, όχι κάτι τρομερό αλλά ήταν ό,τι έπρεπε για να στανιάρουμε λίγο. Από το Trento βγήκαμε σχετικά εύκολα και φουλάραμε τις μηχανές με βενζίνη... 1,19ευρώ/λίτρο! Αλλά η αυτονομία σαφώς αυξημένη.
Ακολουθήσαμε τις μπλε πινακίδες για Bolzano στην διαδρομή SS12. Ο δρόμος πολύ καλός, στροφές και οδόστρωμα που σου έκαναν το ταξίδι ευχάριστο. Το όμορφο τοπίο συμπλήρωνε ένα ποτάμι παράλληλα στην διαδρομή. Ο καιρός καλός αλλά με αρκετά διαστήματα συννεφιάς. Ο ρυθμός της διαδρομής αρκετά γρήγορος. Κίνηση δεν συναντήσαμε εκτός από τα σημεία που διασχίζαμε χωριά.  Μετά το Bolzano, ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Brennero, τα σύνορα της Ιταλίας με την Αυστρία.
Πλησιάζοντας το Brennero οι γερμανόφωνες επιγραφές σε μαγαζιά και σήμανση μας προδιέθεταν πως πλησιάζουμε την Αυστρία. Σε κάποια στιγμή, συναντήσαμε μια πινακίδα που μας ειδοποιούσε πως σε 5χλμ. θα μπαίναμε σε αυστριακό έδαφος. Στο επόμενο βενζινάδικο σταματήσαμε για να προμηθευτούμε το απαραίτητο αυτοκόλλητο, που είναι υποχρεωμένος να έχει οποιοσδήποτε κινείται στην Αυστρία. Δυστυχώς, το συγκεκριμένο βενζινάδικο είχε ξεμείνει από αυτοκόλλητα. Οπότε και συνεχίσαμε... Φτάσαμε στον κόμβο που οδηγούσε στην autostrada της Αυστρίας. Το σύστημα χρέωσης δεν έχει καμιά σχέση με αυτό της Ιταλίας. Είχαμε μάθει πως στην Αυστρία χρησιμοποιείς τον αυτοκινητόδρομο όσο θέλεις χωρίς να πληρώνεις διόδια. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι το αυτοκόλλητο, το οποίο τελικά προμηθευτήκαμε από ένα άλλο βενζινάδικο πριν μπούμε στον Α13 προς 4,20ευρώ/μηχανή. Μπαίνοντας, όμως, στον αυτοκινητόδρομο πληρώσαμε 8ευρώ, πιθανότατα για την χρήση του τούνελ του Brennero ή για την είσοδο στον αυτοκινητόδρομο.
Εν συνεχεία ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Innsbruck ακολουθώντας τον αυτοκινητόδρομο Α13 και μόλις περάσαμε τις εξόδους για Innsbruck, ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Munchen A12 και μετά Α8. Ο καιρός πολύ καλός, ηλιοφάνεια και η θερμοκρασία αρκετά ανεβασμένη. Μόλις μπήκαμε στον Α8, σταματήσαμε στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκαμε για να πιούμε ένα καφεδάκι και να ξεκουραστούμε. Αρχικά είχαμε σκεφτεί να μπούμε στο Munchen, αλλά θέλαμε να φτάσουμε στην Nurnberg μέχρι το βραδάκι. Έτσι λοιπόν, περάσαμε τον περιφερειακό του Munchen και ακολουθήσαμε τονΑ9 για Nurnberg.
Φτάνοντας στην Nurnberg κατά τις 6 το απόγευμα, ο καιρός άρχισε να γίνεται απειλητικός... έτοιμος για καρεκλοπόδαρα! Την πόλη αυτή την είχαν επισκεφτεί παλιότερα ο Μανόλης με τον Χρήστο, όποτε και ξέραμε να κινηθούμε κάπως. Μπήκαμε από μια συγκεκριμένη είσοδο της και κινηθήκαμε προς ένα εστιατόριο που γνώριζαν με γνήσια και γευστική γερμανική κουζίνα με ελληνικές επιρροές – τζατζίκι! Ήδη είχαν αρχίσει να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες, οπότε και σκεφτήκαμε να βρούμε πρώτα κάποιο ξενοδοχείο και μετά να πάμε για φαγητό... πριν προλάβουμε καλά καλά να σταματήσουμε και να αρχίσουμε να ψάχνουμε τις διευθύνσεις που είχαμε βρει από το ίντερνετ, άρχισε μια βροχή χωρίς προηγούμενο! Συμπτωματικά είχαμε σταματήσει μπροστά από ένα μαγαζί με μοτοσυκλετιστικό εξοπλισμό και οι υπάλληλοι προθυμοποιήθηκαν να μας βοηθήσουν να βρούμε το ξενοδοχείο. Δυστυχώς, όμως, η βροχή είχε δυναμώσει πλέον, οπότε και είπαμε πως θα ήταν καλύτερο να πάμε στο εστιατόριο, που ήταν κοντά, να φάμε και να περιμένουμε να κοπάσει η βροχή.
Το εστιατόριο ονομάζεται: Kerscher's Imbiss (Sigmundsrt./Ecke Ergersheimer Srt.2) και πρόκειται για ένα πολύ απλό εστιατόριο που δεν σου γεμίζει το μάτι από εμφάνιση, αλλά σίγουρα σου γεμίζει το στομάχι με τα γευστικά φαγητά του σε πολύ οικονομικές τιμές! Ευτυχώς, όταν φτάσαμε, υπό καταρρακτώδη βροχή, δεν είχε κόσμο οπότε και μπορέσαμε να απλώσουμε κράνη και μπουφάν. Παραγγείλαμε σε ψευτο-γερμανικά (...ό,τι είχαν μάθει τα παιδιά από την προηγούμενη επίσκεψη τους) και αράξαμε, περιμένοντας ταυτόχρονα να κοπάσει και η βροχή. Η ώρα περνούσε και η Πλουμιστή παρήγγειλε και καφεδάκι. Αυτό αποτέλεσε την αφορμή να πιάσουμε γνωριμία με τον μάγειρα, ο οποίος μιλούσε καλά αγγλικά και μας ρώτησε από ερχόμαστε. Μας κέρασε γλυκό που είχε φτιάξει η γυναίκα του.
Πάνω στην κουβέντα, ρωτήσαμε πληροφορίες για φτηνό ξενοδοχείο. Έτυχε στο εστιατόριο να βρίσκεται ένας θαμώνας μοτοσυκλετιστής, ο οποίος προθυμοποιήθηκε να μας βοηθήσει κάνοντας κάποια τηλέφωνα. Δυστυχώς οι προσπάθειες άκαρπες, αλλά μας κατατόπισε πλήρως για την διεύθυνση του Ibis Hotel που είχαμε βρει από το ίντερνετ, το οποίο για καλή μας τύχη βρισκόταν στο κέντρο της πόλης και μάλιστα απέναντι από την κύρια είσοδο του κάστρου.
Η βροχή είχε σχεδόν σταματήσει, οπότε και πήραμε τον δρόμο για το ξενοδοχείο με την ώρα να έχει φτάσει 20.00. Εντοπίσαμε το ξενοδοχείο πολύ εύκολα αφού τα μέρη ήταν γνώριμα για τον Χρήστο και τον Μανόλη. Ευτυχώς υπήρχαν δωμάτια  στην τιμή των 25ευρώ/άτομο. Το ξενοδοχείο πολύ καλό και με κλειστό parking. Αρχικά θα μας χρέωναν και το χώρο στάθμευσης, τελικά όμως μας έβαλαν σε μια θέση για αναπηρικό όχημα χωρίς χρέωση. Ανεβήκαμε στα δωμάτια και αφού κάναμε μπάνιο και ξεκουραστήκαμε, αποφασίσαμε να βγούμε για μια μινι-βόλτα στο κάστρο.
Η Nurnberg είναι μια από τις ομορφότερες πόλεις της Γερμανίας. Κατά το παρελθόν αποτέλεσε μια από τις πλουσιότερες. Περπατώντας στους πλακόστρωτους δρόμους του κάστρου μπορείς γρήγορα να διαπιστώσεις τον πολιτισμό που άκμασε στο παρελθόν. Καλοδιατηρημένα τόσο τα τείχη, όσο και τα κτίρια που βρίσκονται εντός αυτών. Όταν βολτάραμε εμείς, η ώρα είχε πάει ήδη 22.00, Δευτέρα και δεν είχε καθόλου κόσμο... σχεδόν ερημιά. Προχωρήσαμε φωτογραφίζοντας τα διάφορα όμορφα φωτισμένα κτίρια, εκκλησίες και συντριβάνια. Καθώς περιπλανιόμασταν συναντήσαμε μια συμπαθητική κουβανέζικη καφετέρια-μπυραρία, οπότε και είπαμε να την τιμήσουμε πίνοντας ένα ποτάκι πριν πάμε για ύπνο.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο κατά τις 01.00. Περνώντας από τις γέφυρες των καναλιών που διασχίζουν την παλιά πόλη. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, θυμηθήκαμε πως έπρεπε να λαδώσουμε τις αλυσίδες. Κατέβηκε ο Μανόλης, Πλουμιστή και Νίκος και κατά λάθος χτύπησε ο συναγερμός της μηχανής του Βαγγέλη. Αμέσως, ήρθε ο τύπος από την ρεσεψιόν και μας ρώτησε στα ελληνικά: "Όλα εντάξει με τις μηχανές παιδιά;;;!!!"... Έλληνας της ξενιτιάς. Καταγωγή από Καβάλα και γεννημένος στην Γερμανία. Πιάσαμε κουβέντα. Του είπαμε από που ερχόμαστε και για που πάμε. Δεν το πίστευε... μας κέρασε 2 μπουκάλια νερό - πολύτιμα στο εξωτερικό - μας ευχήθηκε καλή συνέχεια και πήραμε τον δρόμο για τα δωμάτια... Την επομένη θα έπρεπε να ξυπνήσουμε πρωί γιατί είχαμε πολλά χιλιόμετρα μπροστά μας μέχρι τις Βρυξέλλες.