Olbia - Porto Theodoro

Σάββατο 12/8/2006
Σηκωθήκαμε χωρίς άγχος και πήραμε το πρωινό μας, κλασσικά, στο ξενοδοχείο. Εν συνεχεία, βγήκαμε για ψώνια και κατευθυνθήκαμε προς την περιοχή του αεροδρομίου στην οποία υπάρχουν 2 μεγάλα εμπορικά κέντρα. Βρήκα την ευκαιρία να αγοράσω ένα ζευγάρι παπούτσια σε σχετικά συμφέρουσα τιμή. Αναγκάστηκα να σηκώσω χρήματα από το ΑΤΜ, καθώς η κάρτα αναλήψεων που είχα δεν λειτουργούσε για να την χρησιμοποιήσω απευθείας στις αγορές μου. Όπως έμαθα εκ των υστέρων, ήταν καινούργιας γενιάς και τα μηχανήματα των καταστημάτων δεν είχαν αναβαθμιστεί εγκαίρως, ώστε να είναι συμβατή!
Πριν αναχωρήσουμε φάγαμε κάτι πρόχειρο στα Mac Donald’s του εμπορικού κέντρου. Κατευθυνθήκαμε προς το Porto Theodoro, ένα μικρό χωριό με πολύ όμορφα και γραφικά σπίτια.
Αποφασίσουμε να σταματήσουμε για μπάνιο στην τεράστια παραλία Theodoro, με την κατάλευκη ψιλή άμμο και τα καταγάλανα νερά. Παρά το γεγονός της πολυκοσμίας που επικρατούσε, μου έκανε τρομερή εντύπωση πως οι ξαπλώστρες ήταν δωρεάν! Για να πω την αλήθεια ήμουν τόσο δύσπιστος για αυτό, που πίστευα πως όση ώρα βρισκόμασταν στην παραλία, θα εμφανιζόταν κάποιος και θα μας ζητούσε χρήματα για τις ξαπλώστρες!!! Μετά από αρκετή ώρα πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την Oldia. Θα πρέπει να πω πως κάθε βράδυ που περνούσαμε στην πόλη, είχε αρχίσει να μας αρέσει. Ίσως να την είχαμε συνηθίσει... Ίσως να την προσέξαμε περισσότερο και να διαπιστώσαμε τις ομορφιές της. Το σίγουρο είναι πως η αρχική απογοητευτική εντύπωση είχε αλλάξει. Σε αυτό συνέβαλαν οι Μαροκινοί μικροπωλητές, που με τις δημιουργίες τους εντυπωσίασαν τόσο την Δέσποινα, όσο και έμενα. Τιμήσαμε την τοπική κουζίνα, τρώγοντας πίτσα σε ένα από τα λιγοστά εστιατόρια που διαθέτει η πόλη, αναλογικά πάντα με την τουριστική επισκεψιμότητα της πόλης. Στην συνέχεια σκεφτήκαμε να καθίσουμε σε ένα από τα παγκάκια που βρίσκονταν μπροστά στην κεντρική Βιβλιοθήκη, έχοντας έτσι την ευκαιρία να παρατηρήσουμε το «σουλάτσο» των περαστικών.
Πραγματικά επικρατούσε ένας χαμός... Πιτσιρίκια πηγαινοερχόντουσαν κάνοντας «καμάκι» στα κορίτσια. Άλλα καβάλα στα σκούτερς τους (στην Ιταλία οδηγούν από 16 χρονών) και όλο καμάρι, ανεβοκατέβαιναν τον δρόμο. Νεαρά ζευγαράκια καλοντυμένα, απολάμβαναν την νυχτερινή τους έξοδο καθισμένα στα παγκάκια και στα πεζούλια της Βιβλιοθήκης. Κάνοντας το σχετικό παιχνίδι μεταξύ τους. Κάποια άλλα κάπνιζαν στα κρυφά. Εικόνες που κάποιες στιγμές με έκαναν να νιώσω πως βρίσκομαι σε κάποια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας... Η ώρα είχε φτάσει 12 όταν αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, αν και ο κόσμος που κυκλοφορούσε ήταν ακόμα πολύς.