Ξυπνώντας το επόμενο πρωί,μαντέψτε τι καιρό έκανε!!! Φυσικά πάλι έβρεχε. Δεν απογοητευτήκαμε φυσικά,όχι ίσως αλλά γιατί πλέον το σκηνικό ήταν γνώριμο πια. Πήραμε το πρωινό μας στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου, χαζεύοντας την λίμνη. Ήταν το κάτι άλλο. Αποφασίσαμε πριν ξεκινήσουμε για πιο βοριοανατολικά (με τελικό προορισμό την Βιέννη) να κοιτάξουμε στο internet τον καιρό. Αφού είδαμε λοιπόν οτι η κακοκαιρία θα μας ακολουθούσε καθόλι την διάρκεια της διαδρομής μας για Βιέννη αποφασίσαμε να αλλάξουμε τον προορισμό μας και να κατηφορήσουμε με προορισμό την Σλοβενία.
Αν πέρναμε τον SS167, ο δρόμος κάποια στιγμή θα σταματούσε, στο χωριό Buckstein και απο εκεί θα φορτώναμε τις μηχανές σε τρένο, το οποίο θα μας μετέφερε στην άλλη πλευρά του βουνού, στο χωριό Mallnitz, μέσα σε 20 λεπτά. Έτσι τουλάχιστον πληροφορηθήκαμε απο μια ευγενική κοπέλα σε ένα βενζινάδικο. Μας άρεσε η ιδέα του τρένου και έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε μέσω του SS167 για Buckstein. Η βροχή και το κρύο στη διαδρομή είχαν γίνει εκνευριστικά. Ύστερα απο κάποια ώρα,φτάσαμε στο Buckstein. 4 αυτοκίνητα προηγούνταν μπροστά απο εμάς, οπου περίμεναν να πάρουν εισιτήριο.
Πληρώσαμε 10€ ανα άτομο (μαζί και η μηχανή) και περιμέναμε στη βροχή. Ύστερα απο 15 λεπτά κατέφτασε και το τρένο. Εκεί τρομάξαμε λίγο βλέποντας τα βαγόνια να είναι Cabrio!!!. Νομίζαμε οτι θα ήμασταν επάνω στις μηχανές κατα την διάρκεια του ταξιδιού. Ευτυχώς πέσαμε έξω, μιας και το πρώτο βαγόνι ήταν για τους επιβάτες.
Δεν προλάβαν να περάσουν καλά καλά 15 λεπτά, είχαμε ήδη φτάσει στην απέναντι μεριά του βουνού, οπου ως προ εκπλήξεως, εκεί είχε ήλιο και ούτε ένα σύννεφο!!! Και η θερμοκρασία;;;; Θύμιζε κάτι από Ελλάδα ! Συνεχίσαμε να οδηγούμε με περισσότερα κέφια αυτή την φορά στον SS106 μέχρι που διασταυρώθηκε με τον Autobahn A10. Ακολουθήσαμε τον Α10 μέχρι το Krumpendf. Το Krumpendf είναι ένα πολύ κοσμικό και ειδυλιακό μέρος, πάνω σε μια απο τις μεγαλύτερες λιμνες της Αυστρίας. Μέσα στην λίμνη υπήρχαν αρκετά σκάφη που κάνανε βόλτες, ενώ υπήρχε κόσμος που έκανε και μπάνιο. Κάνοντας την βόλτα μας οδικώς την μισή λίμνη, καταλήξαμε σε μια περιοχή που ονομάζεται Maria Wirth. Εκεί σταματήσαμε στην καφετέρια ενός πολυτελούς ξενοδοχείου να απολαύσουμε τα καφεδάκια μας. Στον ήλιο αυτή τη φορά!!! Σιγά-σιγά την θέση των αδιάβροχων και των ζεστών ρούχων την πήραν τα κοντομάνικα θυμίζοντας μας ότι στην πραγματικότητα ήταν καλοκαίρι!!!! (παραλίγο να το ξεχνάγαμε).
Ύστερα από κάμποση ώρα, και αφού συνήλθαμε απο το κρύο, συνεχίσαμε το ταξίδι προς Σλοβενία και πιο συγκεκριμένα προς την Ljubljana (πρωτεύουσα). Ακολουθήσαμε την Autobahn A2 και ύστερα την Α11. Μετά από 50 χιλιόμετρα, φτάσαμε στα σύνορα, όπου αφού δείξαμε τα διαβατήρια μας (φορώντας ακόμη τα κράνη!),περάσαμε με συνοπτικές διαδικασίες στην Σλοβενία. Μετά τα σύνορα ακολούθησε ένα μεγάλο και καινούργιο τούνελ, μήκους 8 χιλιομέτρων, οι εργασίες του οποίου είχαν τελειώσει στα τέλη του 2006.Βγαίνοντας από το τούνελ...μια πινακίδα μας καλωσόριζε πλέον στην Σλοβενία . Πληρώσαμε διόδια 1,6€ πριν το τούνελ, για να μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε τον αυτοκινητόδρομο της Σλοβενίας, έτσι ώστε να φτάσουμε στην πρωτεύουσα. Η πρωτεύουσα απείχε από τα σύνορα γύρω στα 85 χιλιόμετρα. Ο αυτοκινητόδρομος ήταν καινούργιος, αν και σε ένα σημείο κοβόταν και συνέχιζε επαρχιακός για περίπου 15 χιλιόμετρα, όπου μετά ξαναγινόταν αυτοκινητόδρομος.
Φτάνοντας στην Ljubljana, η πόλη θύμιζε λίγο Ρουμανία στον Νίκο. Οι συνοικίες στα προάστια ήταν το ίδιο στύλ – ανατολικού τύπου μπλόκ γκρίζου χρώματος. Προχωρώντας προς το κέντρο, η εικόνα γινόταν ολοένα και πιο διαφορετική. Αποφασίσαμε να κάτσουμε και να ξεκουραστούμε για περίπου ένα 30λεπτο σε μία κεντρική καφετέρια, στο ιστορικό κέντρο. Δεν κάτσαμε πολύ, γιατί έπρεπε να βρούμε και δωμάτιο για διανυκτέρευση. Ξεκινώντας για ανεύρεση δωματίου, φάγαμε αρκετό χρόνο, μιας και ρωτώντας τρία με τέσσερα ξενοδοχεία στο κέντρο, παίρναμε καταφατικές απαντήσεις οι οποίες ήταν και ακριβές. Λίγο ψάξιμο ακόμα και καταφέραμε να κλείσουμε με 110€ το τρίκλινο για 2 βράδια, σε ένα ξενοδοχείο που βρισκόταν 6 τετράγωνα μακριά απο το ιστορικό κέντρο. Τις μηχανές προθυμοποιήθηκε ο ξενοδόχος να τις βάλει στην πίσω μεριά του ξενοδοχείου, ο οποίος και ήταν ανοιχτός χώρος-εστιατορίου μεν, αλλά με γκαραζόπορτα που κλείδωνε το βράδυ δε.
Το βράδυ βγήκαμε φυσικά για να δούμε το κέντρο καλύτερα. Το ιστορικό κέντρο το διέσχιζε ένα κεντρικό ποτάμι. Η οριοθέτηση του ιστορικού κέντρο γίνεται απο το ιστορικό κάστρο της Ljubljana, ένα επιβλητικό μεσαιωνικό κάστρο που πιθανολογείται οτι είχε πρωτοαναφερθεί σαν ύπαρξη γύρω στο 1.140 μ.Χ. Κατα μήκος του ποταμού αυτού, το μέρος ήταν γεμάτο μαγαζιά, μπαρ και εστιατόρια, πολύ όμορφα στημένα/διακοσμημένα και προσεγμένα. Θύμιζαν λίγο την περιοχή του Θησείου στην Αθήνα. Καθίσαμε σε ένα απο αυτά για να πιούμε ένα ποτό αυτή την φορά και όχι καφέ, χαζεύοντας τον κόσμο. Στην συνέχεια χαθήκαμε λίγο στα στενά παραπέρα απο το ποτάμι, για να βρούμε κάπου να φάμε. Επιστρέψαμε για ένα δεύτερο ποτό, στο Bachus Lounge Bar. Πολύ συμπαθητικό μαγαζί, αλλα δυστυχώς η κούραση μας είχε ήδη καταβάλει, οπότε σιγά σιγά ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο μας για ξεκούραση.