13.8.2008
Φύγαμε από το Munchen με προορισμό τη Zurich . H συνολική απόσταση που έπρεπε να διανύσουμε ήταν 315 χιλ. Έτσι μη γνωρίζοντας το βαθμό δυσκολίας του επαρχιακού δρόμου, κινηθήκαμε από την autoban ,πράγμα για το οποίο μετανιώσατε στην πορεία, καθώς ο δρόμος είναι κλειστός, ταχείας κυκλοφορίας, απλά διανύεις χιλιόμετρα χωρίς να έχεις επαφή με το τοπίο.
Με τα σύννεφα να μας ακολουθούν καθόλη τη διαδρομή, αργά το μεσημέρι φτάσαμε στη λίμνη Kostanz,έχοντας μόλις μπει ατην Ελβετία.Παρακάμψαμε της αρχικής πορείας για μια στάση στην πόλη Bregens, κτισμένη δίπλα στη λίμνη. Βγαίνοντας από την εθνική, ακλουθούσε ένα τούνελ 7χιλιομετρων,με μια άνοδο και μια κάθοδο, χωρίς φωτισμό, έντονη την αίσθηση του καυσαερίου και πολύ θόρυβο, τουλάχιστον τρομακτικό.
Το Bregens είναι μια μικρή πόλη, γραφική και ήσυχη. Αφήσαμε τη μηχανή σε ένα ανοικτό δημόσιο parking και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της πόλης. Παλιά κτίρια ,πλακόστρωτα στενά και μικρά καφέ υπήρχαν στην γύρω περιοχή.
Μετά από μια μικρή περιήγηση και αφού ξεκουραστήκαμε συνεχίσαμε το ταξίδι μας προς Zurich. Αυτή τη φορά κινηθήκαμε από επαρχιακό δρόμο. Μπαίνοντας στην επαρχία της Ελβετίας, μας έκανε εντύπωση η οργάνωση, η καθαριότητα, οι δρόμοι, η ποιότητα αυτής της χώρας. Το οδόστρωμα άψογο, κάθε χωριό που διασχίζαμε είχε και τον ποδηλατοδρόμο του. Κουρεμένα λιβάδια, γραφικές αγροικίες και παντού αγελάδες. Η συγκεκριμένη διαδρομή ήταν από τις πιο ευχάριστες του ταξιδίου.
Άρχισε να σουρουπώνει όταν μπήκαμε στη Zurich. Μια καθαρά μεγαλούπολη, με πάρα πολύ κίνηση και πολύπλοκους δρόμους. Το GPS δυσκολεύτηκε αρκετές φορές να εντοπίσει τη θέση μας, λογω των δρόμων που βρίσκονται σε πολλά επίπεδα.
Τελικά μετά από αρκετή περιπλάνηση, φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Αυτή τη φορά είχαμε κλείσει σε Etap hotel.Το συγκεκριμένο ξενοδοχείο βρίσκεται στο τεχνολογικό πάρκο της Zurich. Πρώτη απογοήτευση το γεγονός ότι δεν είχαμε να σταθμεύσουμε κάτω από το ξενοδοχείο για να κατεβάσουμε τα πράγματα, καθώς δεν επιτρεπόταν και η παρουσία της αστυνομίας ήταν έντονη. Τελικά ανέβηκα στο πεζοδρόμιο και περίμενα μέχρι η Στεργιανή να κάνει το check in. Δεύτερη απογοήτευση το ίδιο το ξενοδοχείο. Όχι ιδιαίτερα καθαρό, απρόσωπο ,με πάρα πολύ κόσμο και χωρίς διάθεση εξυπηρέτησης. Ρωτήσαμε στη reception που βρίσκεται το παρκινγκ του ξενοδοχείου και μας είπαν ότι είναι πλήρες, παρόλο που το χρέωναν στην τιμή και μας παρέπεμψαν σε ιδιωτικό 3 χλμ πιο περά.
Κάνοντας υπομονή ανεβάσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο, όπου μας περίμενε άλλη απογοήτευση. Η τουαλέτα ένα χυτό πλαστικό κουτί, χωρίς εξαερισμό, δίπλα η ντουζιέρα στην ίδια φιλοσοφία και στο βάθος του δωματίου, δίπλα από το κρεβάτι ο νιπτήρας. Εκτός την πρίζα της τηλεόρασης δεν υπήρχε άλλη πρίζα μέσα στο δωμάτιο για να φορτίσουμε άλλες συσκευές. Ο,τι Etap hotel είχαμε κλεισμένο για τη συνεχεία του ταξιδίου, το ακυρώσαμε εκείνο το βράδυ.
Με έντονη την κούραση και ίσως πιο έντονη την ψυχολογική κούραση, βγήκαμε έξω στην πόλη. Το GPS μας οδήγησε στο εμπορικό κέντρο της πόλης ,δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό. Χωρίς να έχει κάτι ενδιαφέρον στην περιοχή κινηθήκαμε λίγο πιο κάτω, σε έναν παράλληλο δρόμο από τον κεντρικό, βρήκαμε κάτι εστιατόρια που λειτουργούσαν ακόμη, καθίσαμε σε ένα που φαινόταν πιο παραδοσιακό και αφού φάγαμε γυρίσαμε στο ξενοδοχείο.
Εκεί μας περίμενε άλλη περιπέτεια. Τι θα κάναμε τη μηχανή; Με όριο ταχύτητας τα 20 χλμ ,την αστυνομία να κόβει βόλτες στο πάρκο, και παντού πινακίδες με το γερανό στριφογυρίσαμε τουλάχιστον μίση ώρα μήπως και εντοπίσουμε άλλες μηχανές η μια θέση τουλάχιστον ,να την αφήσουμε. Τελικά με τα βιντιλατερ της μηχανής να δουλεύει τρελά, μπήκα σε ένα κτίριο, απέναντι από το ξενοδοχείο, όπου ένας φύλακας, αφού του εξηγήσαμε τι είμαστε και τι προσπαθούμε να κάνουμε, μας άνοιξε ένα υπόγειο ιδιωτικό γκαράζ και αφήσαμε εκεί τη μηχανή χωρίς να πληρώσουμε ,μιας και είμαστε από την Ελλάδα, όπως μας είπε, και εκεί έχει φανταστικό ήλιο.
Την επομένη σηκωθήκαμε όσο πιο νωρίς μπορούσαμε και φύγαμε το γρηγορότερο δυνατόν από το ξενοδοχείο. Σταματήσαμε κάπου για πρωινό και κατευθυνθήκαμε στη λίμνη της Zurich. Εκεί κάπως άρχισε να αλλάζει η εικόνα για την πόλη. Φαινόταν πιο ανθρώπινη. Περπατήσαμε για λίγο στην όχθη, βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες και φύγαμε για Geneve. Ίσως αυτά που είδαμε στη Zurich δεν ήταν τα πιο αντιπροσωπευτικά της πόλης , προσωπικά πάντως δεν την επιλέγω ξανά ως προορισμό.
