Πρόλογος
Ιούλιος 2007… Στα φετινά σχέδια έχει προγραμματιστεί ένας ταξιδιωτικός προορισμός διαφορετικός από τους προηγούμενους: Βαλκάνια και ειδικότερα Ρουμανία. Όταν τελείωσα τις σπουδές δεν είχα μοτοσικλέτα. Όταν άρχισα να οδηγώ και να ταξιδεύω με αυτή, η Ρουμανία αποτελούσε μια χώρα που ήθελα να επισκεφτώ. Την ακριβή αιτία δεν την γνωρίζω… ίσως για να δω την χώρα υπό μια άλλη ματιά, ίσως για να δω όσα δεν κατάφερα τα χρόνια των σπουδών, ίσως για να δω τις αλλαγές που έχει επιφέρει η χρόνος, ίσως τελικά να ζητούσα μια «αφορμή» για να επιστρέψω στον χώρο που πέρασα τα φοιτητικά μου χρόνια…
Όπως και να είναι «ο κύβος ερρίφθη». Το ταξίδι ήταν πλέον γεγονός. Προορισμός η Ρουμανία. Αν και νόμιζα πως την γνώριζα, με εξέπληξε θετικά. Ο συνολικός αριθμός χιλιομέτρων 4.700, εκ των οποίων τα 2.300χλμ. εντός Ρουμανίας. Η διάρκεια του ταξιδιού: 17 ημέρες. Η παρέα αποτελούνταν από τον Μανώλη, την Πλουμιστή και τον Βαγγέλη.
******
Αναχωρήσαμε από την Αθήνα την Παρασκευή (6.7.2007) το απόγευμα με προορισμό την Θεσσαλονίκη, όπου και διανυχτερεύσαμε. Το πέρασμα από την Βουλγαρία θα γινόταν κατά την διάρκεια της ημέρας. Τα χρόνια που ταξίδευα περνώντας την γειτονική χώρα, είχα ακούσει αρκετές ιστορίες –φήμες θα έλεγα καλύτερα- περί ληστειών, ψεύτικων αστυνομικών, κτλ. Προσωπικά δεν μου είχε τύχει τίποτα, αλλά ούτε και κάτι σε κάποιον από το οικείο περιβάλλον μου, γνωστούς και φίλους. Παρόλα αυτά πάντοτε προτιμούσα να ταξιδεύω μέρα ώστε να έχω και το χρονικό περιθώριο στην περίπτωση που μου τύχαινε κάτι. Έτσι κάναμε και αυτή την φορά. Κατά τις 9.30πμ. του Σαββάτου (7.7.2007) καθίσαμε για έναν καφέ στην παραλιακή οδό της Θεσσαλονίκης αγναντεύοντας τον Λευκό Πύργο και τον Θερμαϊκό Κόλπο. Αναχωρήσαμε κατά τις 10.30πμ με προορισμό τον τελωνιακό σταθμό του Προμαχώνα που απέχει περί τα 130χλμ. Ο δρόμος μέχρι εκεί είναι πολύ άνετος και σε καλή κατάσταση. Γίνονται έργα διαπλάτυνσης σε πολλά σημεία του. Ακολουθώντας τις πινακίδες για Σέρρες, Βουλγαρία και Προμαχώνα, κατά τις 12 φτάσαμε στον συνοριακό σταθμό.
Οι διαδικασίες πλέον ήταν εντελώς τυπικές. Ο τελωνιακός υπάλληλος αρκέστηκε στο να μας ρωτήσει αν έχουμε όλα τα έγγραφα (δίπλωμα, άδεια κυκλοφορίας, διαβατήριο ή καινούργια ταυτότητα) και το κυριότερο πράσινη κάρτα για την μοτοσικλέτα. Η πράσινη κάρτα είναι απαραίτητη. Ίσως αποτελεί το μοναδικό έγγραφο που ελέγχουν επισταμένως τόσο οι Έλληνες όσο και οι Βούλγαροι. Εκδίδεται από την ασφαλιστική εταιρεία.
Αφήσαμε τα ελληνικά φυλάκια και μπήκαμε στα βουλγαρικά. Οι περισσότεροι υπάλληλοι μιλάνε ελληνικά, οπότε και δεν αντιμετωπίσαμε πρόβλημα συνεννόησης. Λίγο πριν βγούμε από τις εγκαταστάσεις συναντήσαμε τον υπάλληλο στον οποίο τα οχήματα πληρώνουν τον φόρο «χρήσης του οδικού δικτύου». Οι μοτοσικλέτες εξαιρούνται. Έτσι περάσαμε ελεύθερα και συνεχίσαμε με οδηγούς τις πινακίδες για SOFIA.
Ο δρόμος είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Μπορεί να μην είναι στα ευρωπαϊκά πρότυτ, αλλά η οδήγηση είναι άνετη και το τοπίο όμορφο. Σε μερικά σημεία θα έλεγα και εντυπωσιακό! Γρήγορα συναντήσαμε τα πρώτα χωριά, Πολλά από τα καταστήματα είχαν ελληνικές επιγραφές. Αποτελούν ένα δείγμα τόσο των ανάμεικτων ελληνο-βουλγαρικών στοιχείων του πληθυσμού, αλλά και των περαστικών τουριστών της περιοχής.
Γενικά όσοι ταξιδεύουν στην Βουλγαρία γνωρίζουν πως σε πολλά από τα χωριά υπάρχουν αστυνομικά μπλόκα που ελέγχουν την ταχύτητα. Τις περισσότερες φορές τα αντιθέτως κινούμενα οχήματα κάνουν σινιάλο με τα φώτα τους προειδοποιώντας έτσι για την παρουσία αστυνομίας. Παρόλα αυτά χρειάζεται προσοχή.
Προσωπικά –αλλά και σε άλλους- μου έχει τύχει να με σταματήσουν στο παρελθόν, μόνο και μόνο επειδή είχα πινακίδες με ξένα νούμερα. Σκοπός τους ήταν το λεγόμενο «λάδωμα» προκειμένου γλιτώσεις την κλήση (που κατά τα λεγόμενα τους συνοδεύεται με κατακράτηση εγγράφων, ενώ η κλήση θα πρέπει να πληρωθεί σε κάποιο αστυνομικό τμήμα της πόλης). Αναφέρω το περιστατικό ώστε να μην βρεθείτε προ εκπλήξεων στην περίπτωση που ο αστυνομικός σας μιλήσει ελληνικά λέγοντας «πόσα ντίνεις;;;»
Συνεχίσαμε διανύοντας περίπου 180χλμ. μέχρι που μπήκαμε στα περίχωρα της πρωτεύουσας Sofia. Μόλις περάσαμε το μόνιμα εγκατεστημένο αστυνομικό μπλόκο, συναντήσαμε τις γραμμές του τραμ, τον πλακόστρωτο δρόμο και αμέσως μετά την πινακίδα για Russe (Pyce) και Varna (από το σημείο αυτό και μετά ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Russe – Varna). Στρίψαμε δεξιά ακολουθώντας πλέον τον περιφερειακό δρόμο. Μερικά μέτρα παρακάτω συναντήσαμε το πρατήριο της ελληνικής εταιρείας ΕΚΟ, όπου κάναμε στάση για έναν καφέ.
Μετά την ολιγόλεπτη στάση, συνεχίσαμε κινούμενοι στον περιφερειακό δρόμο για 10-15χλμ. Σην πινακίδα –και πάλι- για Russe, μπήκαμε σε έναν άλλο αυτοκινητόδρομο και συναντήσαμε ένα πρατήριο της SHELL. Κάναμε στάση για ανεφοδιασμό.
Το βουλγαρικό νόμισμα είναι το λέβα (περίπου 1€ = 1,9λέβα). Στα πρατήρια δέχονται και € αλλά σε καθόλου συμφέρουσα ισοτιμία. Για τον λόγο αυτό υπάρχουν 2 λύσεις: η πρώτη είναι να αλλάξετε € σε λέβα μόλις μπείτε στην χώρα (ακριβώς με το που περνάς τον έλεγχο διαβατηρίων) και η δεύτερη είναι να χρησιμοποιήσετε πιστωτική κάρτα ή κάρτα αναλήψεων VISA (είναι συμβατές με τις ελληνικές). Θα πρέπει να υπολογίσετε πως στην Βουλγαρία θα διανύσετε περί τα 550χλμ. Καλό θα ήταν να φουλάρετε πριν μπείτε στην χώρα.
Συνεχίσαμε μπαίνοντας στον αυτοκινητόδρομο για 80χλμ. περίπου. Είναι πολύ καλής κατάστασης, φαρδύς και σε ευρωπαϊκά πρότυπα. Περνάει από τα βουνά, ακολουθώντας εναλλασσόμενα τούνελ και ψηλές γέφυρες. Θυμίζει –θα έλεγα- την διαδρομή Genova-Ventimiglia, στην Ιταλία. Το τοπίο είναι όμορφο και καταπράσινο.
Στα 10-15χλμ. μετά το τέλος του αυτοκινητόδρομου βρίσκεται το χωριό Zl. Panega. Είναι το πρώτο χωριό μετά τον κόμβο αριστερά για Russe και Varna (αριστερή και δεξιά κατεύθυνση αντίστοιχα), ακολουθώντας την αριστερή πορεία.
Στο χωριό υπάρχει ένα εστιατόριο που το ξέρουν οι περισσότεροι που κάνουν την διαδρομή Ρουμανία – Ελλάδα. Είναι δοκιμασμένο, καθαρό και με γρήγορη εξυπηρέτηση. Οι τιμές είναι και σε € με κανονική ισοτιμία. Οι σερβιτόρες μιλάνε ελληνικά και ρουμανικά. Δηλαδή συνεννοείται άνετα κάποιος για να φάει!!! Σταματήσαμε να φάμε και να ξεκουραστούμε, ενώ η ζέστη της ημέρας έφτανε στο ζενίθ... Η παραγγελία ήταν: «Μπριτζόλ, σαλάτ, καρτόφι» (=μπριζόλα, σαλάτα, πατάτες), στα 5€.
Κατά τις 6μμ. κάναμε κουράγιο και αποφασίσαμε να αναχωρήσουμε για τα επόμενα περίπου 200χλμ. μέχρι τα βουλγαρο-ρουμανικά σύνορα, στο Russe. Η διαδρομή από το σημείο αυτό και μετά είναι κάπως μονότονη. Για την άποψη αυτή ίσως να ευθύνεται η προσμονή της άφιξης μας στην Ρουμανία, ή η υπερβολική ζέστη...
Εν πάση περιπτώσει η διαδρομή είναι πιο μοναχική. Ο δρόμος είναι σε καλή σχετικά κατάσταση αλλά όχι όπως πριν. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφέρω πως θα πρέπει να προσέξετε το σημείο λίγο πριν το Pleven που θα πρέπει να στρίψετε δεξιά αφού περάσετε κάτω από μια γέφυρα. Υπάρχει σχετική σήμανση, αλλά θέλει λίγη προσοχή. Στην διαδρομή συναντήσαμε αστυνομικά μπλόκα εντός και εκτός χωριών.
Κατά τις 8.30μμ. φτάσαμε στα βουλγαρικά σύνορα. Ο έλεγχος ήταν τυπικός. Περάσαμε άνετα τα φυλάκια και κατευθυνθήκαμε προς την γέφυρα που ενώνει τα 2 κράτη. Περάσαμε πάνω από το φυσικό τους σύνορο, τον ποταμό Δούναβη! Ακόμα δεν μπορούσα να πιστέψω πως βρισκόμουν εκεί με την μοτοσικλέτα μου! Κάποιες στιγμές ένιωθα πως τις σκηνές αυτές τις είχα φανταστεί... Διασχίσαμε την σιδερένια γέφυρα απολαμβάνοντας το τοπίο και πατήσαμε επί ρουμανικού εδάφους. Ένιωσα πως βρισκόμουν σε οικείο περιβάλλον!
Περάσαμε γρήγορα τον έλεγχο διαβατηρίων. Περισσότερος ήταν ο χρόνος στην κουβέντα που έκανα με τον υπάλληλο για την βιντεοκάμερα που είχα στημένη στο τιμόνι της μοτοσικλέτας, παρά ο έλεγχος. Ούτε και εδώ πληρώσαμε κάτι. Οι μοτοσικλέτες -σε αντίθεση με τα υπόλοιπα οχήματα- δεν πληρώνουν την λεγόμενη Vienetta, που είναι ο φόρος χρήσης του οδικού δικτύου. Μπορεί κάποιος να την προμηθευτεί από τα πρατήρια βενζίνης. Το νόμισμα της Ρουμανίας είναι το “Lei” ή “RON”, με ισοτιμία περίπου 1€ = 3,1 RON (δεν είναι σταθερή). Πριν από καιρό το ρουμανικό κράτος αντικατέστησε τα παλιά νόμισμά του με καινούργια αφαιρώντας τα 4 τελευταία μηδενικά (πχ. το 10.000 lei > 1 RON, όπου RON είναι το νέο νόμισμα, μάλλον η νέα ισοτιμία). Πολλοί είναι οι Ρουμάνοι που μιλάνε ακόμα με την παλιά ισοτιμία, λόγω συνήθειας. Παρόλα αυτά οι τιμές αναγράφονται στην νέα ισοτιμία. Χρήματα μπορεί κάποιος να αλλάξει στα ανταλλακτήρια (Exchange Office) χωρίς προμήθεια. Επίσης μπορεί να κάνει ανάληψη σε νόμισμα RON από ΑΤΜ με την σχετική προμήθεια της τράπεζας. Η απόσταση που χωρίζει την πρωτεύουσα της Ρουμανίας, το Bucuresti (Βουκουρέστι) από τα σύνορα είναι 65χλμ. Η διαδρομή στο μεγαλύτερο μέρος της είναι σε καλή κατάσταση, χάρη στα έργα των τελευταίων χρόνων. Καλό θα ήταν κάποιος που έρχεται πρώτη φορά να αποφύγει να ταξιδέψει νύχτα λόγω των κάρων που κυκλοφορούν και δεν είναι ορατά.
Κατά τις 9.30μμ. μπήκαμε στο Bucuresti. Ακολουθώντας τις πινακίδες για κέντρο (centru) φτάσαμε στην κεντρική πλατεία Piata Unirii. Κινηθήκαμε προς το σημείο που βρισκόταν το hostel που είχαμε κάνει κράτηση. Μετά από μια μικρή αναζήτηση το βρήκαμε. Δυστυχώς λόγω λάθους του υπαλλήλου, δεν είχε γίνει σωστή κράτηση, και την συγκεκριμένη μέρα και το hostel ήταν πλήρες!!!
Ευτυχώς βρήκαμε ένα άλλο ονόματι: Lucky House Hostel(Popa Stoica din Farcas 74). Η τιμή 40 RON/άτομο σε τετράκλινο δωμάτιο. Μετά από μια αναζήτηση –για μια ακόμη φορά- το βρήκαμε. Ίσως τελικά το όνομα του hostel (Lucky) να ταίριαζε 100% στην περίπτωσή μας!!! Διέθετε κλειστό χώρο στάθμευσης για τις μοτοσικλέτες μας, ήταν καθαρό και οι ιδιοκτήτες τους Doru και Dana -όπως αποδείχτηκαν αργότερα- ήταν πολύ συμπαθείς, φιλόξενοι και εξυπηρετικοί άνθρωποι!
Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας, κάναμε ένα μπανάκι και βγήκαμε για μια νυχτερινή βόλτα στους κεντρικούς δρόμους του Bucuresti για μια μίνι ξενάγηση της Πλουμιστής αλλά και για να φάμε κάτι.
Πόσα πράγματα είχαν αλλάξει από την τελευταία φορά που επισκέφτηκα την πόλη... Όπου κοιτούσα οι εικόνες μπλέκονταν με αυτές του παρελθόντος, κάνοντας ένα παιχνίδι συναισθημάτων... Καλωσορίσαμε, λοιπόν, στην Ρουμανία...
