L.Izvorul Muntelui – Mãnãstirea Voroneţ – Mãnãstirea Humului – Mãnãstirea Suceviţa – Mãnãstirea Moldoviţa – Pens.Steaua Nordului

Την ημέρα αυτή θα μπορούσα να την ονομάσω: «Η μέρα των μοναστηριών». Βρισκόμαστε ήδη στην περιοχή Bucovina – Suceava που φημίζεται για τα μοναστήρια της. Ανεξαρτήτως αν κάποιος είναι θρήσκος ή όχι, αξίζει τον κόπο να τα επισκεφτεί. Πολλά από αυτά αποτελούν προστατευόμενα μνημεία της Unesco.
Ξεκινήσαμε κατά τις 11πμ. παρά το γεγονός ότι είχαμε αποφασίσει να ξεκινήσουμε νωρίτερα. Αφού ήπιαμε έναν καφέ «natural», όπως τον ονόμαζε ο ιδιοκτήτης της pensiune –χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε τελικά τι είδος καφέ είναι!- φορτώσαμε τα πράγματα στις μηχανές και αναχωρήσαμε.
Η διαδρομή συνέχισε να είναι σχεδόν παραλίμνια μέχρι το χωριό που υπήρχε η σήμανση για Targu Neamt. Από το σημείο εκείνο άρχιζε μια καταπληκτική επαρχιακή διαδρομή (15B). Το τοπίο ήταν πανέμορφο! Μια πορεία μέσα σε δασώσεις εκτάσεις. Το αρνητικό ήταν η κατάσταση του οδοστρώματος που θύμιζε «ζαρωμένο χαλί»! Ίσως έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω κάποιους από τους ρουμανικούς δρόμους.
Σταμάτησα σε μια πηγή με τρεχούμενο νερό για να γεμίσω τα παγούρια μου και να καθαρίσω την ζελατίνα της μοτοσικλέτας. Ο δρόμος περνάει από τα 900μ. υψόμετρο. Στο σημείο εκείνο υπήρχαν ταβέρνες και ξενώνας. Συνεχίζοντας και αφού είχαμε κατέβει υψομετρικά, συναντήσαμε και τις πρώτες πινακίδες για μοναστήρια: Manastirea Secu και Manastirea Neamt.
Σίγουρα τα πιο διάσημα μοναστήρια είναι: το Voronet, Humorului, Sucevita και Moldovita. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και αυτά της περιοχής μεταξύ Targu Neamt – Piatra Neamt, όπως: Secu, Neamt, Agapia.Δυστυχώς ο χρόνος και το πρόγραμμα μας επέτρεπε να επισκεφτούμε μόνο αυτά της Bucovina.
Φτάνοντας στο Targu Neamt συνεχίσαμε για Falticeni σε έναν επαρχιακό δίκτυο (15C), στενό μεν αλλά καλής σχετικά ποιότητας. Από άποψη τοπίου δεν παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον –ίσως να ήμουν και επηρεασμένος από την προηγούμενη διαδρομή. Ο δρόμος διασχίζει μια πεδιάδα.
Πριν από το Falticeni συναντήσαμε τον εθνικό δρόμο (Ε850) και στο πρώτο πρατήριο «φουλάραμε» τις μηχανές. Εγώ και ο Βαγγέλης μπήκαμε στην πόλη (5χλμ.) για να βγάλει χρήματα από μια τράπεζα, ενώ η Πλουμιστή έμεινε να μας περιμένει στο βενζινάδικο. Η πόλη Falticeni είναι μικρή και χωρίς ενδιαφέρον –τουλάχιστον από μια πρώτη ματιά. Επιστρέψαμε και ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Gura Humorului, διαμέσου ενός επαρχιακού δρόμου (209) περίπου 30χλμ. Είναι πολύ καλής ποιότητας αλλά με μοναδικό μειονέκτημα το γεγονός ότι ο δρόμος διασχίσει αρκετά χωριά με όριο ταχύτητας 50χλμ./ώρα. Η παρουσία της αστυνομίας είναι έντονη. Προφανώς έχει να κάνει με τον αυξημένο αριθμό αυτοκινητικών δυστυχημάτων στην περιοχή.
Λίγο πριν την Gura Humorului συναντήσαμε τον εθνικό δρόμο (Ε58) και κινηθήκαμε προς την πόλη. Ακολουθώντας την σήμανση για Campulung Moldovesc, σύντομα συναντήσαμε την πινακίδα για Manastirea Voronet. Μια διαδρομή δευτερεύοντα επαρχιακού δρόμου 4χλμ. ενώνει το μοναστήρι με το εθνικό δίκτυο.
Φτάσαμε στο χώρο στάθμευσης όπου υπήρχε ένα παζάρι με μικροπωλητές. Το μοναστήρι βρίσκεται περιστοιχισμένο από τείχη. Μοιάζει με φρούριο. Μπήκαμε στο εσωτερικό του πληρώνοντας το αντίτιμο των 4RON/άτομο. Η εκκλησία που βρίσκεται στο κέντρο της περιποιημένης αυλής-κήπου είναι εντυπωσιακή. Είναι μακρόστενη, με την χαρακτηριστική σκεπή της περιοχής. Οι τοίχοι της είναι καλυμμένοι με αγιογραφίες, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά.
Διαβάζοντας κάποια πράγματα από τον τουριστικό οδηγό έμαθα πως τα περισσότερα μοναστήρια της περιοχής τα έχτισε ο Stefan cel Mare, μια θρυλική μορφή της Ρουμανίας. Η αρχιτεκτονική τους έχει και αμυντικό ρόλο. Οι αναπαραστάσεις των αγιογραφιών αναπαριστούν εικόνες από την Παλαιά Διαθήκη, την Αποκάλυψη, την Κρίση, την ζωή και τα μαρτύρια των Αγίων, το γενεαλογικό δέντρο του Χριστού, την ζωή της Παναγίας, εικόνες Αγίων, αγγέλων, προφητών, κα. Η πολλαπλές απεικονίσεις είχαν ρόλο εκπαιδευτικό για τους κατοίκους της κάθε περιοχής κυρίως τους αναλφάβητους χωρικούς. Κάθε μοναστήρι είναι αφιερωμένο σε θρησκευτική μορφή και παρουσιάζει κάποια ιδιαιτερότητα.
Στο Voronet είναι χαρακτηριστικό το μπλε χρώμα, που κυριαρχεί στις αγιογραφίες. Μάλιστα η συγκεκριμένη απόχρωση έχει πάρει το όνομα του μοναστηριού, «μπλε Voronet». Περιμετρικά της εκκλησίας, στα κτίρια, φιλοξενείται μουσείο με εκκλησιαστικά αντικείμενα.
Αναφορικά με την φωτογράφηση και την βιντεοσκόπηση σε αυτούς τους χώρους: Γενικά στην Ρουμανία για να  χρησιμοποιήσει κάποιος την φωτογραφική μηχανή θα πρέπει να πληρώσει κάποιο αντίτιμο, περίπου 10-20RON (βέβαια στο Snagov είδαμε και 20€!!! ...αλλά επρόκειτο για απατεώνα!) Σε κάποιους από τους χώρους αυτούς υπάρχουν φύλακες που επιτηρούν για την φωτογράφηση (πχ. Peles). Στα μοναστήρια δεν υπάρχει έλεγχος, ίσως γιατί οι υπεύθυνοι πιστεύουν στην καλή θέληση των επισκεπτών λόγω του χώρου. Προωθούν την ιδέα πως τα όλα τα έσοδα (πχ. εισιτήρια επίσκεψης, φωτογράφησης, βιντεοσκόπησης) διατίθενται για την συντήρηση των μοναστηριών και κυρίως των αγιογραφιών.
Μόλις τελειώσαμε την επίσκεψη κατευθυνθήκαμε στις μοτοσικλέτες. Η Πλουμιστή βρήκε την ευκαιρία να κάνει άλλη μια αγορά ενός παραδοσιακού ρουμανικού πουκαμίσου.
Αναχωρήσαμε κατευθυνόμενοι προς την πόλη Gura Humorului. Με οδηγούς την σήμανση για Manastirea Humorului. Λίγο αργότερα βρεθήκαμε μπροστά στο μοναστήρι. Η θεματολογία των αγιογραφιών αντίστοιχη με αυτή του Voronet με χαρακτηριστικό χρώμα το κόκκινο. Η αρχιτεκτονική ίδια. Το διαφορετικό ήταν η ύπαρξη ενός πύργου. Τον επισκεφτήκαμε και ανεβήκαμε στην κορυφή του μέσω μιας στενής και απότομης σκάλας που περνούσα με δυσκολία!!! Αν δεν μάζευα τους ώμους μου θα σφήνωνα! Η θέα από την κορυφή του καταπληκτική!
Αναχωρήσαμε με σκοπό να ακολουθήσουμε έναν δρόμο που έβγαζε απευθείας στην Sucevita. Μετά από ερώτηση σε ντόπιους έμαθα πως πρόκειται για δασικούς χωμάτινους δρόμους. Επιστρέψαμε προς την πόλη και ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Suceava, κινούμενοι στο εθνικό δίκτυο (Ε576). Λίγο παρακάτω βρεθήκαμε στον κόμβο για Radauti. Στρίψαμε αριστερά και ακολουθήσαμε το επαρχιακό δίκτυο, πολλή καλής ποιότητας και άνετες στροφές. Το τοπίο ήταν όμορφο. Στο χωριό Solca πήραμε την κατεύθυνση για Marginea, του βορειότερου σημείου του φετινού ταξιδιού, μερικά χιλιόμετρα από τα ουκρανικά σύνορα. Ο δρόμος ήταν δευτερεύον επαρχιακός αλλά πολύ καλής ποιότητας. Ουσιαστικά ήταν μια ευθεία 13χλμ.
Στο χωριό Marginea ακολουθήσαμε τον επαρχιακό δρόμο (17Α) που αποτελεί μια από τις ομορφότερες διαδρομές της Ρουμανίας. Μερικά χιλιόμετρα έξω από την Marginea συναντήσαμε την επιβλητική Sucevita. Με μια πρώτη ματιά μοιάζει περισσότερο με φρούριο, παρά με μοναστήρι. Δεσπόζει σε μια καταπληκτική καταπράσινη τοποθεσία. Το επισκεφτήκαμε (είσοδος 4RON/άτομο). Αντίστοιχη αρχιτεκτονική με τα προηγούμενα. Το χαρακτηριστικό χρώμα των αγιογραφιών το πράσινο και το κόκκινο.
Αφήσαμε την Sucevita με προορισμό την Moldovita, που απείχε γύρω στα 50χλμ. Το τελευταίο μοναστήρι που θα επισκεπτόμασταν. Η διαδρομή ίσως από τις ομορφότερες που έχω κάνει. Μέσα σε εντυπωσιακό τοπίο, με μεγάλα δέντρα και καταπληκτική θέα περνάει μια διαδρομή που φτάνει σε υψόμετρο 1.100μ. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν το πόσο όμορφα ήταν! Πραγματικά νόμιζες πως βρισκόσουν στις Άλπεις. Κατά μήκος της διαδρομής συναντήσαμε πολλούς ντόπιους να κάνουν «πικ-νικ». Η κατάσταση του οδοστρώματος πάρα πολύ καλή. Η ομορφιά του τοπίου δεν σε άφηνε να κινηθείς με γοργούς ρυθμούς. Στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής υπάρχει μνημείο που αναφέρει πως ο συγκεκριμένος δρόμος κατασκευάστηκε το 1968.
Κατά τις 8μμ. παρά κάτι φτάσαμε στην Moldovita. Βγάλαμε εισιτήριο (4RON/άτομο) και το επισκεφτήκαμε. Το μοναστήρι δεν παρουσιάζει κάτι χαρακτηριστικό στις αγιογραφίες. Ίσως να έχει πιο έντονο το κίτρινο χρώμα. Η ιδιαιτερότητά του είναι πως δεν είναι χτισμένο από τον Stefan Cel Mare, αλλά από τον Petru Rares. Η επίσκεψη στα μοναστήρια επιτρέπεται μέχρι τις 8μμ.
Αναχωρήσαμε προς αναζήτηση ενός καταλύματος, Καταλήξαμε στην Pensiune «Steaua Nordului», προς 120lei/τρίκλινο. Ήταν 3 αστέρων και με καταπληκτική θέα. Τα δωμάτια χλιδάτα. Τακτοποιήσαμε τα έγγραφα με την συμπαθητική κοπέλα της ρεσεψιόν και πήγαμε για φαγητό στο εστιατόριο.
Εκεί είχαμε και μια μικρή έκπληξη: γνωρίσαμε 2 Έλληνες που δούλευαν σε μια κατασκευαστική εταιρεία. Είπαμε 2-3 κουβέντες. Αργότερα καθίσαμε στην βεράντα και απολαύσαμε την φωτιά που είχαν ανάψει κάποιοι μοτοσικλετιστές – πελάτες του ξενοδοχείου, ως μικρό event…
Κατά τις 1πμ. επιστρέψαμε στο δωμάτιο...