Poduri Bricesti – Peştera Gheţatul – Lacul Teliuc

Ξύπνημα κατά τις 9πμ. νιώθοντας πως είχα ξεκουραστεί. Καθίσαμε στον κήπο και ήπιαμε ένα καφεδάκι. Είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με την γιαγιά της οικογένειας, η οποία μας εξήγησε κάποια πράγματα για τις παραδοσιακές ενδυμασίες, τον τρόπο ύφανσης. Μας έδειξε κάποιες φωτογραφίες που ήταν ντυμένη με την παραδοσιακή φορεσιά της περιοχής. Ο εγγονός της, ήθελε να βγει μια φωτογραφία με την μοτοσικλέτα. Του υποσχεθήκαμε πως θα του την στέλναμε όταν επιστρέφαμε στην Ελλάδα.
Αναχωρήσαμε κατά τις 10.30πμ. Διανύσαμε περίπου 20χλμ. και περάσαμε τα χωριά Albac και Scarisoara, μέχρι να φτάσουμε στο χωριό Garda. Εκεί βρίσκεται η διασταύρωση με τον χωματόδρομο που οδηγεί στην είσοδο του σπήλαιου Pestera Ghetalul ή Pestera de Scarisoara, όπως το γνωρίζουν πολλοί.
Εγώ με την Πλουμιστή αποφασίσουμε να φτάσουμε μέχρι την είσοδο του σπηλαίου με τις μοτοσικλέτες. Υπάρχουν επίσης 2 ακόμα τρόποι: (α) πεζοί, μέσω ενός μονοπατιού διάρκειας 2 ωρών, (β) νοικιάζοντας τζιπάκι, ή κάρο (για τιμές δεν γνωρίζουμε)
Περίπου τα 2 πρώτα χιλιόμετρα ο χωματόδρομος είναι βατός. Μόλις φτάσαμε στην 2η διασταύρωση άρχισαν τα δύσκολα… Ο ανηφορικός χωματόδρομος (7,5χλμ) δεν ήταν πλέον βατός. Τα μοναδικά οχήματα που μπορούσαν να κινηθούν εκεί, ήταν τζιπάκια 4Χ4, κάρα και μοτοσικλέτες εντούρο!!! Παρόλα αυτά συνεχίσαμε… Μετά από 30 λεπτά και με  πολλή προσοχή και υπομονή φτάσαμε περίπου 100μ. πριν την είσοδο του σπηλαίου. Από κει και πέρα, πεζοί πλέον, ακολουθήσαμε το μονοπάτι στο δάσος που οδηγούσε στα εκδοτήρια εισιτηρίων. Για καλή μας τύχη το επόμενο γκρουπ επισκεπτών, θα έμπαινε στο σπήλαιο μετά από 15 λεπτά. Βγάζουμε τα εισιτήρια (5RON/άτομο) και καθήσαμε  να ξαποστάσουμε…
Από ψηλά μπορούσαμε να δούμε τον πάγο. Το σπήλαιο είναι ένα από τα 10 της Ευρώπης που περιέχουν πάγο από την Εποχή των Παγετώνων. Ανακαλύφθηκε από έναν Αυστριακό το 1863. Υπολογίζεται πως η ηλικία των πάγων φτάνει τα 3.500 χρόνια. Δημιουργήθηκε την εποχή που όλα τα τριγύρω βουνά (Muntii Apuseni) ήταν καλυμμένα με πάγους. Η θερμοκρασία εντός του σπηλαίου το χειμώνα κατεβαίνει στους -7 βαθμούς Κελσίου και το καλοκαίρι φτάνει μέχρι +1βαθμό Κελσίου.
Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια προς το άνοιγμα της σπηλιάς, νιώσαμε -από τα πρώτα κιόλας σκαλιά-, την διαφορά θερμοκρασίας. Μόλις φτάσαμε στη είσοδο, είχαμε την αίσθηση πως βρισκόμαστε μπροστά σε ψυγείο! Το σπήλαιο χωρίζεται σε 4 τμήματα. Μόνο το ένα είναι επισκέψιμο από κόσμο. Το τμήμα αυτό χωρίζεται σε 3 αίθουσες. Το δάπεδο είναι παγωμένο. Πρόκειται για ένα στρώμα πάγου 26 μέτρων!!! Η πιο εντυπωσιακή είναι η αίθουσα «biserica» (εκκλησία). Ο λόγος είναι οι παγωμένοι σταλαγμίτες που θυμίζουν το ιερό εκκλησίας. Το πορτοκαλί-κίτρινο φως με τους αναδυόμενους υδρατμούς, δίνουν ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα στον χώρο...
Η ξενάγηση στο χώρο διαρκεί γύρω στα 30 λεπτά. Ο λόγος είναι ο κανονισμός που έχει θέσει το Πανεπιστήμιο Σπηλαιολογίας του Cluj, ώστε να προστατευθεί το σπήλαιο. Ανεβήκαμε, λοιπόν, την σκάλα και σε λίγο επιστρέψαμε στις μηχανές. Μας περίμενε η «κατάβαση»... Με πολλή υπομονή και προσπάθεια περάσαμε τον άσχημο χωματόδρομο –ευτυχώς- χωρίς προβλήματα.
Αναχωρήσαμε με προορισμό το χωριό Lunca μέσω του επαρχιακού δρόμου 75, για περίπου 70χλμ. Η διαδρομή παρείχε όμορφο, καταπράσινο τοπίο, καθώς διέσχιζε τα βουνά. Το αρνητικό ήταν η μέτρια –γεμάτος μπαλώματα- κατάσταση του οδοστρώματος.
Στο χωριό Lunca συναντήσαμε τον εθνικό δρόμο Ε79 (113χλμ.) που όμως και πάλι δεν έμοιαζε με εθνικό δρόμο. Η κατάστασή του είναι μέτρια και στενός. Σε κάποια σημεία η διαδρομή συναντά καταπληκτικό τοπίο που περνάει μέσα από δάση. Μόλις περάσαμε το Brad η κατάσταση του δρόμου διορθώθηκε, ακολουθώντας την κατεύθυνση για Deva. Διασχίσαμε τα βουνά Muntii Metalifeti, όπου βρίσκονται ορυχεία χρυσού - ασημιού – ήδη από την αρχαιότητα.
Μετά την Deva, συνεχίσαμε για Alba Iulia και στον κόμβο για Hunedoara ακολουθήσαμε την κατεύθυνση για την συγκεκριμένη πόλη κινούμενοι στον δρόμο 68Β για 14χλμ.
Η αδιάφορη –κατά τα άλλα- πόλη Hunedoara, διαθέτει ένα εντυπωσιακό κάστρο γοτθικής αρχιτεκτονικής. Δυστυχώς την ώρα που φτάσαμε (7μμ.) το βρήκαμε κλειστό. Αποφασίσαμε λοιπόν να το επισκεπτόμασταν την επομένη και να βρούμε κατάλυμα στην γειτονική λίμνη Lacul Teliuc (7χλμ.). Κινηθήκαμε προς τα εκεί με οδηγούς τις πινακίδες για Cincis. Λόγω καύσωνα οι περισσότεροι κάτοικοι της πόλης είχαν καταλύσει τα camping, τις pensiune και τα ξενοδοχεία περιμετρικά της λίμνης. Αναγκαστήκαμε να επιλέξουμε το camping Madelina (60RON/σπιτάκι 3 κρεβατιών) που με το ζόρι παρείχε τα απαραίτητα.
Ενδιαφέρον είχε το περιστατικό όταν πήγαμε να φάμε κάτι. Η ιδιοκτήτρια της υπαίθριας ψησταριάς και της pensiune Flora, ήξερε λίγα ελληνικά καθώς δούλευε σε ελληνική ταβέρνα στην Γερμανία. Είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια ευχάριστη κουβέντα πριν επιστρέψουμε για ύπνο.