Sighişoara – Lacul Roşu – Gâtul Iadului – Lacul Izvorul Muntelui – Pensiune Rogin (Buhalniţa)

Ξύπνησα κατά τις 9πμ. και έκανα ένα μπάνιο, ενώ στην συνέχεια άρχισα να τακτοποιώ τα πράγματα. Παρά το γεγονός πως χθες για πολλή ώρα συζητούσαμε για το πρόγραμμα της σημερινής μέρας –μάλλον για πιθανά σενάρια-  δεν ήξερα τι ακριβώς θα κάναμε τελικά. Για να είμαι ειλικρινής προσπαθούσα να κατευθύνω τα πράγματα στο να καθίσουμε μια μέρα παραπάνω σε αυτή την όμορφη πόλη.
Αποφασίζουμε λοιπόν να αναχωρήσουμε από την Sighisoara κατά το μεσημεράκι. Πρώτα θα κάνουμε μια βόλτα στο κάστρο στο οποίο βρίσκονται όλα τα αξιοθέατα της πόλης. Το κάστρο ονομάζεται: «Citate» και η έκτασή του είναι τόσο μικρή που μπορείς να το περπατήσεις μέσα σε ένα 3ώρο.
Ξεκινήσαμε με πρώτο προορισμό το σπίτι του Vlad Dracu, του πατέρα του Vlad Tepes, (γνωστού ως Dracula).Ο Vlad Dracu έζησε στην Sighisoara την εποχή που γεννήθηκε ο γιος του και για τα επόμενα 4 χρόνια. Αναφορές για την γέννηση και την παρουσία του στην πόλη δεν υπάρχουν. Απλά το συμπέρασμα προκύπτει ως λογικό επακόλουθο με βάση τις ημερομηνίες. Ο Vlad Dracu ονομάστηκε Dracu (Δράκος) από τον τίτλο τιμής που του δόθηκε ως αρχηγός στρατεύματος που πολεμούσε ενάντια στους Τούρκους εισβολείς. Το έμβλημά του ήταν ένας δράκος, που υπάρχει και έξω από το σπίτι του (σήμερα είναι ξενοδοχείο και εστιατόριο). Έτσι, λοιπόν, ονομαζόταν Vlad Dracu.Όταν γεννήθηκε ο γιος του πήρε αυτόματα τον τίτλο Vlad Draculea (κάτι σαν ο γιος του Vlad Dracu). Αργότερα το «Draculea» έγινε «Dracula». Όλα αυτά οφείλονται -κυρίως- στο γνωστό μυθιστόρημα και στις ταινίες που έχουν γίνει σχετικά με την ζωή του Vlad Tepes – Dracula. Γενικά η ηρωική μορφή του Tepes χρησιμοποιήθηκε ποικιλοτρόπως κυρίως για να αποφέρει οικονομικά οφέλη. Εν πάση περιπτώσει η Sighisoara κατά πάσα πιθανότητα αποτελεί την γενέτειρα του, χωρίς όμως να υπάρχουν αποδείξεις.
Αφού φωτογραφήσαμε το ιστορικό σπίτι, -μαζί με το πλήθος των τουριστών- κατευθυνθήκαμε προς τον Turul cu Ceas , τον «Πύργο με το Ρολόι». O πύργος αυτός είναι ο πιο γνωστός από τους υπόλοιπους 9 (από τους 14) αμυντικούς πύργους των τειχών της πόλης. Η ηλικία του κοντά στα 600 χρόνια. Στις μέρες μας έχει γίνει Ιστορικό Μουσείο που διαθέτει ενδιαφέροντα εκθέματα της πόλης από την εποχή του Χαλκού μέχρι και τον Μεσαίωνα. Επίσης διαθέτει πληροφορίες για έναν γνωστό αστροφυσικό της πόλης.
Επισκεφτήκαμε το μουσείο (5RON/άτομο) και ανεβήκαμε στην κορυφή του πύργου. Η εικόνα της πόλης από ψηλά μας εντυπωσίασε! Νόμιζες πως βρισκόσουν σε πόλη της κεντρική Ευρώπης! Στο ξύλινο κάγκελο του πύργου, υπήρχαν μικρές μπρούτζινες πινακίδες που έδειχναν την κατεύθυνση και την απόσταση (σε ευθεία) γνωστών πόλεων εντός και εκτός Ευρώπης. Με λίγο ψάξιμο βρήκαμε και την Αθήνα (απόσταση: 915χλμ.)
Τέλος μας εντυπωσίασε και το ρολόι. Η ηλικία του είναι περίπου 400 χρόνια. Λειτουργεί κανονικά και ο επισκέπτης μπορεί να δει και τον μηχανισμό του. Μάλιστα σταθήκαμε τυχεροί και πετύχαμε την αλλαγή ώρας 12->1μμ. οπότε και παρακολουθήσαμε την συντονισμένη κίνηση των τροχαλιών, γραναζιών και αντίβαρων. Πραγματικά εντυπωσιακό! Το ρολόι διαθέτει 3 ξύλινα αγάλματα, μορφές από την ελληνική αρχαία ιστορία ενώ η κάθε μέρα συμβολίζεται με μια διαφορετική μινιατούρα. Κινούνται και συντονίζονται ανάλογα με τον χρόνο.
Ακριβώς κάτω από τον πύργο υπάρχει το Μουσείο Βασανιστηρίων. Η τιμή εισόδου είναι 3RON/άτομο. Φιλοξενεί  απεικονίσεις για τον τρόπο βασανισμού, αλλά και τα αντίστοιχα σύνεργα. Ουσιαστικά είναι μόνο μια αίθουσα και όχι κάτι το εντυπωσιακό. Το σημαντικότερο της επίσκεψης μας σε αυτό ήταν αυτά που μας ανέφερε ο υπεύθυνος για τα βασανιστήρια και κυρίως για την αλήθεια του Vlad Tepes (όσα προανέφερα)
Να επισημάνω πως υπάρχουν 3 μουσεία στον χώρο τα οποία μπορείς να επισκεφτείς με κοινό εισιτήριο που είναι οικονομικότερο.
Φύγαμε και κινούμενοι προς την κεντρική είσοδο της Citate, κατευθυνθήκαμε προς την κορυφή του λόφου όπου βρίσκεται η γερμανική εκκλησία και το κοιμητήριο. Το εντυπωσιακό δεν είναι τόσο η εκκλησία, όσο ο κλειστός – σκεπαστός διάδρομος με τα 173 σκαλιά που οδηγούν σε αυτή.
Επιστρέψαμε κατά τις 2.30μμ. στο Burg Hostel για να πάρουμε τα πράγματα και να τα τοποθετήσουμε στις μηχανές. Το δωμάτιο το είχαμε αδειάσει πριν τις 12 (όπως έλεγε ο κανονισμός), αλλά τα πράγματα τα είχαμε αφήσει σε έναν χώρο που μας είχαν υποδείξει οι υπεύθυνοι. Αυτό το hostel μου έκανε πολλή καλή εντύπωση και θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα!
Μάθαμε πως η πόλη διαθέτει μια πολύ δραστήρια ομάδα νέων που δραστηριοποιείται στον τομέα των πολιτιστικών εκδηλώσεων. Συμπτωματικά στεγάζεται στον hostel που μείναμε. Μερικά από τα μέλη τα είχαμε γνωρίσει στον πρωινό μας καφέ όταν κάποια στιγμή εμφανίστηκαν 3 άτομα με παραδοσιακές μεσαιωνικές φορεσιές, μας καλημέρισαν, μας ευχήθηκαν καλή διαμονή και μας ενημέρωσαν για τις επόμενες εκδηλώσεις που θα γίνουν τον Αύγουστο. Και όλα αυτά υπό μορφή αναγγελίας, όπως βλέπουμε σε ταινίες εποχής! Αργότερα τους είδαμε να κάνουν το ίδιο σε διάφορα σημεία του Citate.
Κατά τις 3μμ. περνούσαμε την πύλη του Citate της Sighisoara με κατεύθυνση το Targu Mures. Κινηθήκαμε σε εθνικό οδικό δίκτυο Ε60 για 34χλμ. μέχρι το χωριό Balauseri. Ο δρόμος καλός και το τοπίο συμπαθητικό και ευχάριστο. Στο κόμβο στρίψαμε δεξιά για Sovata. Ο επαρχιακός δρόμος (13Α) μέχρι την Sovata ασφαλτοστρώθηκε ξανά πριν 2 χρόνια. Η διαδρομή άνετη. Συναντήσαμε αρκετούς μοτοσικλετιστές. Στο βενζινάδικο που σταματήσαμε έμαθα πως πραγματοποιούνταν μια συνάντηση μοτοσικλετιστών στην γειτονική πόλη Gheorgeni.
O μοτοσικλετισμός στην Ρουμανία έχει αναπτυχθεί τα τελευταία 3-4 χρόνια. Παρόλα αυτά οι ντόπιοι μοτοσικλετιστές δείχνουν μεγάλο πάθος για την δίκυκλη μετακίνηση. Αναπτύσσουν έντονο συναίσθημα αλληλεγγύης μεταξύ τους. Δεν υπάρχει περίπτωση να συναντηθούν μοτοσικλετιστές στον δρόμο και να μην χαιρετηθούν. Ακόμα και στα φανάρια!
Έμαθα λοιπόν πως κάθε σαββατοκύριακο οι μοτοσικλετιστές κάνουν ανοιχτές συναντήσεις σε πόλεις της Ρουμανίας. Το προηγούμενο ΣΚ βρισκόντουσαν στο Brasov. Με τον τρόπο αυτό γνωρίζουν την χώρα τους και τους δίνεται η ευκαιρία να γνωριστούν μεταξύ τους. Μπράβο τους!
Πριν χωριστούμε με τους Ρουμάνους μοτοσικλετιστές μας έδωσαν μερικές πληροφορίες για την διαδρομή που θα ακολουθούσαμε. Μετά την Sovata κατευθυνθήκαμε για Praid και εκεί στρίψαμε δεξιά για Gheorgheni. Η επαρχιακή διαδρομή (13Β) των 52χλμ. ήταν καταπληκτική!!! Ίσως από τις καλύτερες που έχω κάνει! Ένα μοναδικό αλπικό τοπίο που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχα της Κ.Ευρώπης! Η κατάσταση του δρόμου αρκετά καλή και με πολλές άνετες στροφές που κάνουν την διαδρομή απολαυστική!
Μερικά χιλιόμετρα πριν το Gheorgheni ο δρόμος παύει να είναι τόσο εντυπωσιακός. Φτάνοντας στην πόλη ακολουθήσαμε την σήμανση για Lacul Rosu (Κόκκινη Λίμνη). Πρόκειται για μια ακόμα καταπληκτική ορεινή διαδρομή, με ανεπανάληπτα τοπία! Το μεγάλο μειονέκτημα είναι η κατάσταση του οδοστρώματος. Είναι μέτριο, ίσως και κακό θα έλεγα: άσφαλτος παλιά και κακής ποιότητας, με σαμαράκια. Το αποτέλεσμα όμως σε αποζημιώνει και με το παραπάνω!
Η λίμνη Lacul Rosu απέχει γύρω τα 25χλμ. Είναι μια λίμνη που νομίζεις πως το νερό της είναι ανακατωμένο με χώμα. Το περίεργο και εντυπωσιακό είναι πως μέσα σε αυτή υπάρχουν πολλοί κορμοί δέντρων, που είναι νεκροί. Όταν λέω «υπάρχουν κορμοί δέντρων» δεν εννοώ κορμοί που επιπλέουν... σου δίνεται η εντύπωση πως οι ρίζες τους στην λίμνη και οι κορμοί έχουν κοπεί. Εντυπωσιακό και σπάνιο...
Εκείνο που είναι περισσότερο εντυπωσιακό είναι το τμήμα του δρόμου που ακολουθεί. Οι ντόπιοι το ονομάζουν: Gatul Iadului, «Ο λαιμός της Κόλασης». Πρόκειται για μια διαδρομή περίπου 5χλμ. που περνάει ανάμεσα από βράχους 300 μέτρων! Εντυπωσιακό!!! Σε μερικά σημεία τα περάσματα είναι πολύ στενά. Το τοπίο είναι απόκρημνο και προκαλεί δέος! Θεωρώ πως είναι από τις πιο εντυπωσιακές διαδρομές που έχω οδηγήσει! Η Ρουμανία με εντυπωσίασε για μια ακόμη φορά... Κάναμε αρκετές στάσεις για να απολαύσουμε και να φωτογραφήσουμε το ανεπανάληπτο τοπίο!
Μόλις βγαίνουμε από τον «λαιμό της Κόλασης» ανεβάζουμε λίγο τους ρυθμούς μας. Ενώ αρχικά είχαμε αποφασίσει να μείνουμε στην Lacul Rosu, αλλάξαμε γνώμη όταν είδαμε την πολυκοσμία που επικρατούσε. Αποτελεί ένα πολύ τουριστικό προορισμό ντόπιων αλλά και πολλών ξένων (κυρίως Ούγγρων) τουριστών. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στην διαδρομή μέχρι το σημείο εκείνο ήταν πως δεν υπάρχουν βενζινάδικα. Οπότε θα ήταν καλύτερα να φουλάρει κάποιος στη Sovata ή στο Bicaz.
Κατά τις 7μμ φτάσαμε στο Bicaz και ακολουθήσαμε την σήμανση για Vatra Dornei. Σε λίγα χιλιόμετρα συναντήσαμε το φράγμα της λίμνης Lacul Izvorul Muntelui. Κινούμενοι στα όρια της λίμνης περάσαμε τα χωριά Potoci και Buhalnita, αναζητώντας κατάλυμα. Στην 2η προσπάθειά μας βρήκαμε την συμπαθητική Pensiunea, 50μ. απόσταση από τον κεντρικό δρόμο. Για να πω την αλήθεια ο δρόμος των 50μ. ίσως να θέλει εντούρο για να τον διασχίσεις αλλά εμείς τα καταφέραμε!!!
Οι «Pensiune» είναι είτε δωμάτια σε βίλες και μεγάλα σπίτια (συνήθως στην επαρχία, σαν hostel αλλά πιο ήπια και καθαρή κατάσταση), είτε χώροι που διαθέτουν ξύλινα σπιτάκια (όπως στην Φιλανδία). Και εδώ υπάρχουν κατηγορίες και αντίστοιχα διαφορετικές τιμές. Οι περισσότερες διαθέτουν και εστιατόριο. Νομίζω πως είναι η καταλληλότερη λύση για μοτοσικλετιστές καθώς όλες –σχεδόν- διαθέτουν και πάρκινγκ. Προσωπικά δεν είχα χρησιμοποιήσει αυτή την λύση... αλλά την βρήκα πολύ συμφέρουσα και βολική.
Η συγκεκριμένη Pensiune ονομάζεται: Pensiune Rogin και είναι πολύ κοντά στην λίμνη. Είναι ένα συγκρότημα μικρών ξύλινων σπιτιών με κοινό μπάνιο αλλά και διαμερίσματα σε μεγαλύτερα ξύλινα σπίτια, Διαθέσιμα ήταν μόνο 2 δίκλινα προς 45lei/το σπίτι (2 κρεβάτια). Το φαγητό καλό και μπόλικο... Βασικά φάγαμε ότι είχε η κουζίνα. Η κατάσταση είναι κάπως οικογενειακή. Ο ιδιοκτήτης με ρώτησε πως και γνωρίζω ρουμάνικα. Όταν του εξήγησα, η γυναίκα του μου είπε πως η κόρη της σπουδάζει Ιατρική στο 6ο έτος στο Iasi. Πριν πάμε για ύπνο έριξε και μια σύντομη βροχούλα... έτσι για να μην ξεχνιώμαστε!