Vatra Dornei – Bistriţa – Pensinea Moţilor (Poduri Bricesti)

Η σημερινή μέρα θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε «trial day». Κατά τις 10πμ. ξύπνησε και η Πλουμιστή και μαζί πήγαμε για καφεδάκι στο εστιατόριο. Η καταπράσινη πανοραμική θέα ήταν εντυπωσιακή...
Όταν ξύπνησε και ο Βαγγέλης, μαζευτήκαμε όλοι μαζί και τελικά αναχωρήσαμε κατά τις 12. Κινηθήκαμε προς Vatra Dornei που απέχει γύρω στα 40χλμ. Από νωρίς καταλάβαμε πως θα ταλαιπωρούμασταν. Πραγματοποιούνταν έργα στον δρόμο αναγκάζοντάς μας να οδηγούμε με αργούς ρυθμούς. Σε διάφορα σημεία η διέλευση γινόταν από το ένα ρεύμα. Για την ομαλή διέλευση είχαν τοποθετηθεί φανάρια, που μας καθυστερούσαν.
Αν και η κατάσταση του δρόμου δεν μας άφησε το περιθώριο να απολαύσουμε την διαδρομή, το τοπίο κατά μήκος της ήταν πάρα πολύ όμορφο. Με μέση ταχύτατα 35χλμ./ώρα φτάσαμε στην Vatra Dornei. Σταματήσαμε στο πρατήριο για να γεμίσουμε τα ντεπόζιτά μας. Η απογοήτευση ήρθε όταν ρώτησα για τη κατάσταση του δρόμου από εκεί μέχρι την Bistrita (85χλμ.)... ο δρόμος ήταν το ίδιο κακός! Το χειρότερο ήταν πως υπήρχαν και πολλά σημεία που ήταν χωματόδρομος. Για να είμαι πιο σαφής ο δρόμος ήταν έτοιμος για πίσσα, στρωμένος με χαλίκι.
Όσα σημεία δεν ήταν με χαλίκι, είχαν το παλιό οδόστρωμα που ήταν γεμάτο μπαλώματα! Ένα δράμα δηλαδή! Ελάχιστα ήταν τα σημεία που ήταν τελειωμένα και αυτά μέσα στα χωριά κυρίως. Αυτό σημαίνει πως εν μπορούσαμε να ανοίξουμε το ρυθμό μας. Η κατάσταση διορθώθηκε –κάπως- 20χλμ. από την Bistrita. Και πάλι όμως χρειάστηκαν περίπου 2 ώρες για να διανύσουμε την απόσταση Vatra Dornei-Bistrita σε ένα δίκτυο που θεωρείται εθνικό (Ε58-Ε576). Με βάση τις προσωπικές μου εκτιμήσεις δεν νομίζω πως τα έργα αυτά θα τελειώσουν σε λιγότερο από 3 χρόνια. Για τον λόγο δεν θα πρότεινα την συγκεκριμένη διαδρομή σε κάποιον, αν και το τοπίο είναι εκπληκτικό!
Στην Bistrita κάναμε μια στάση καθώς είχα φτάσει στα όρια της σωματικής και ψυχικής μου αντοχής. Ένα εστιατόριο για καφεδάκι ήταν ότι καλύτερο εκείνη την ώρα. Κατά τις 4.30μμ. αναχωρήσαμε με οδηγούς τις πινακίδες για Cluj-Napoca, την παλιά πρωτεύουσα της Ρουμανίας.
Ο δρόμος εθνικός (Ε576) αλλά όχι καλής κατάστασης. Τα πολλά μπαλώματα του δρόμου μας δημιουργούσαν επιπλέον καταπόνηση στα ήδη ταλαιπωρημένα σώματά μας. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε για περίπου 80-90χλμ. Περίπου 10χλμ. πριν το Cluj η κατάσταση καλυτέρευσε κάπως. Παρόλα αυτά η αυξημένη κίνηση μας δημιούργησε μεγάλη καθυστέρηση και κούραση.
Στην πόλη του Cluj ταλαιπωρηθήκαμε λίγο μέχρι να βρούμε το δρόμο για Τurda. Κάτι η κίνηση, κάτι η κούραση μας έκαναν να μοιάζει η περιπλάνησή μας ατελείωτη!
Η πόλη Turda απέχει 39χλμ. από το Cluj και βρίσκεται στην διαδρομή (Ε60-Ε81) για Bucuresti. Μόλις φτάσαμε ακολουθήσαμε την διαδρομή (E81) για Bucuresti και Alba Iulia και εν συνεχεία για Campeni, Stei, κτλ.
Ο δρόμος (74) αυτός είναι επαρχιακός. Αν και η ποιότητα του οδοστρώματος είναι μέτρια, στα δικά μας μάτια φάνταζε αυτοκινητόδρομος εξαιτίας των όσων είχαμε τραβήξει μέχρι τότε!!! Στην αρχή –μέχρι το χωριού Buru- το τοπίο ήταν αδιάφορο και μονότονο. Κάναμε μια στάση πριν το χωριό Buru σε μια παρακμιακή υπαίθρια terasa, Από εκεί και πέρα ο δρόμος χωνόταν μέσα στο πράσινο ακολουθώντας την κοίτη του ποταμού. Παρά την κούραση μας το εντυπωσιακό τοπίο μας έδινε το κουράγιο να συνεχίσουμε.
Στον σχεδόν ερημικό δρόμο κινηθήκαμε με σχετικά καλό ρυθμό. Ο ήλιος είχε πέσει και είχε πάψει να μας ταλαιπωρεί η ζέστη. Συνεχίσαμε με σκοπό να φτάσουμε όσο το δυνατό πιο κοντά στο Pestera Ghatului (Σπήλαιο του Πάγου), που απείχε γύρω στα 80-90χλμ. από το Buru.
Σε ένα από τα χωριά σταμάτησα σε έναν αστυνομικό και του ζήτησα πληροφορίες. Κυρίως με ενδιέφερε αν υπήρχαν καταλύματα κατά μήκος της διαδρομής. Είχα ανησυχήσει καθώς τα χωριά που διασχίζαμε φαίνονταν να είναι ξεχασμένα... Πληροφορήθηκα πως υπήρχαν αρκετά καταλύματα κυρίως όσο θα πλησιάζαμε στο σπήλαιο.
Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και το κρύο να γίνεται αισθητό. Βρισκόμασταν περίπου 20χλμ. από το σπήλαιο όταν βρεθήκαμε μπροστά από την Pensiune Motilor, κοντά στο χωριό Poduri Bricesti.. Ο Βαγγέλης πρότεινε να συνεχίσουμε λίγο ακόμα αλλά η Πλουμιστή και εγώ προτείναμε να ρωτήσουμε και σε αυτή που συναντήσαμε.
Μετά από λίγο καταλήξαμε να μείνουμε σε αυτή. Ουσιαστικά πρόκειται για μια οικογενειακή κατάσταση. Μείναμε σε ένα τρίκλινο δωμάτιο ενός παλιού σπιτιού προς 80RON/τρίκλινο. Η τιμή είναι χαμηλή. Δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο. Μας έκανε εντύπωση, όμως, ο οικογενειακός χαρακτήρας. Ο παππούς, η γιαγιά και τα παιδιά πετάχτηκαν όλο χαρά με το που είδαν τις μοτοσικλέτες. Κανόνισα με την γυναίκα που μας έδειξε το δωμάτιο να μας φτιάξει κάτι να φάμε. Μερικά λουκάνικα, πατάτες και τυρί...
Μας  προσέφεραν tuica και καθίσαμε στον όμορφα διαμορφωμένα κήπο να περιμένουμε το φαγητό. Υπήρχε και μια άλλη παρέα που έτρωγε... Όταν ετοιμάστηκε το φαγητό μας το σερβίρισαν στο ίδιο τραπέζι. Πολύ ευγενικοί και φιλόξενοι άνθρωποι!
Εκεί βρήκαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε και να μιλήσουμε όλοι μαζί για διάφορα θέματα. Προσπάθησα να βάλω και τα παιδιά στην κουβέντα κάνοντας τον μεταφραστή. Περάσαμε πολύ ευχάριστα τον χρόνο μας…