Έβαλα το ξυπνητήρι να χτυπήσει κάπως νωρίτερα από του Γιώργου Z. Ήθελα πολύ να βρω χρόνο να γράψω στο ημερολόγιο μου, καθώς το προηγούμενο βράδυ ήμουν πολύ κουρασμένος. Έτσι κι έγινε. Παρόλα αυτά, ο Γιώργος Z ξύπνησε και άρχισε να ψιλοετοιμάζει τα πράγματά του.
Τελικά αναχωρήσαμε από το κατάλυμά μας κατά τις 10.30πμ. συναντώντας πολλή κίνηση στους δρόμους. Ο καιρός, ευτυχώς, δεν ήταν βροχερός, αλλά το κρύο είχε κάνει αισθητή την παρουσία του. Ξεκινήσαμε με κατεύθυνση το αεροδρόμιο, στο δρόμο για το Brasov.
Είχαμε αποφασίσει -ή για να είμαι ειλικρινής εγώ το είχα αποφασίσει- να μην πραγματοποιήσουμε την κλασσική διαδρομή μέσω Sinaia, αλλά μια παράλληλη ορεινή αυτής, που διέσχιζε το χωριό Cheie. Οδηγώντας στο εθνικό δρόμο για Ploiesti, διανύσαμε 60χλμ. μέχρι την σήμανση για Brasov (1A). Ο δρόμος ακολουθούσε ανατολική πορεία (14χλμ.) περιμετρικά της πόλης του Ploiesti, που είναι γνωστή για τα διυλιστήρια που διαθέτει και το μεγάλο ατύχημα που είχε συμβεί σε αυτά πριν περίπου 40 χρόνια. Μάλιστα είχαν χάσει την ζωή τους αρκετοί εργαζόμενοι.
Ο δρόμος ήταν σε μέτρια κατάσταση και στενός. Συναντήσαμε αρκετά φορτηγά. Κάποια στιγμή λοιπόν, φτάσαμε στην διασταύρωση για Valenii de Munte (1Α) και στρίψαμε δεξιά κινούμενοι σε μια διαδρομή με αρκετή κίνηση που περνούσε μέσα από μικρά χωριά. Κάτι το γεγονός ότι ο δρόμος ήταν στενός, κάτι τα φορτηγά, δεν μπορούσαμε να πάμε με γοργούς ρυθμούς. Όσο αφορά το τοπίο, αν εξαιρέσεις το ενδιαφέρον που είχαν τα χωριά κατά μήκος του δρόμου, δεν σε εντυπωσίαζε. Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που πίστεψα πως είχα πάρει λάθος απόφαση να ακολουθήσουμε την συγκεκριμένη διαδρομή και όχι αυτή που πάει μέσω του τουριστικού θέρετρου Sinaia.
Άλλαξα εντελώς γνώμη 15χλμ. μετά την κωμόπολη Valenii de Munte και ειδικότερα το χωριό Maneciu - Ungureni. Από εκεί ξεκινούσε μια εκπληκτική διαδρομή (35-40χλμ.) που διέσχιζε μια κατάφυτη περιοχή. Τα πανύψηλα δέντρα –πολλές φορές- έκρυβαν το λιγοστό ήλιο της συννεφιασμένης μέρας. Σε πολλά σημεία ο δρόμος ακολουθούσε έναν ποταμό, κάνοντας το τοπίο περισσότερο εντυπωσιακό! Λίγο πριν το υψηλότερο σημείο (1263μ.) περάσαμε το χωριό Cheia, γνωστό τουριστικό θέρετρο. Το μοναδικό αρνητικό της διαδρομής ήταν η παρουσία πολλών φορτηγών. Όπως μάθαμε αργότερα, ο λόγος είναι η απαγόρευση κυκλοφορίας που υπάρχει για τον δρόμο μέσω Sinaia, με αποτέλεσμα την αύξηση της κυκλοφορίας στην συγκεκριμένη διαδρομή…
Περίπου 20χλμ. πριν το Brasov, ο δρόμος διέσχιζε ένα οροπέδιο. Έχοντας πραγματοποιήσει την το όμορφο τμήμα της διαδρομής νωρίτερα, τα τελευταία χιλιόμετρα πριν το πόλη, φαίνονταν βαρετά. Πέρα από αυτό, μας περίμεναν 2 φίλοι Ρουμάνοι μοτοσικλετιστές, ο Mihai και ο Florin, γεγονός που αύξαινε την ανυπομονησία μας να φτάσουμε.
Κατά τις 5μμ το απόγευμα είχαμε παρκάρει τις μοτοσικλέτες σε ένα βενζινάδικο στην είσοδο της πόλης περιμένοντας τους φίλους μας. Σε λίγο ήρθαν και οι δύο. Η χαρά ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Αμέσως πήγαμε να παρκάρουμε τις μοτοσικλέτες στο γκαράζ τους και να βγούμε μια βόλτα στην πόλη.
Τότε ήταν που αναφέραμε τον θόρυβο που είχαμε ακούσει να έρχεται από τον πίσω τροχό της Varadero. Αμέσως προθυμοποιήθηκαν να βγάλουμε τον τροχό –καθώς το γκαράζ διέθετε σχεδόν τα πάντα- και να ελέγξουμε την κατάσταση του ρολεμάν. Λίγο αργότερα οι φόβοι μας επιβεβαιώθηκαν… είχε αρχίσει να φθείρεται. Ήταν αδύνατον να αντέξει μέχρι την επιστροφή στην Ελλάδα. Έπρεπε να αντικατασταθεί. Ο Florin, μετά από μερικά τηλέφωνα, βρήκε κάποιο συνεργείο που θα έκανε την αντικατάσταση. Την επόμενη μέρα θα βρίσκαμε και τα ανταλλακτικά. Μετά από αυτά ηρέμησα…
Ο Florin μας έδωσε το σπίτι του να μείνουμε, δίνοντας μαθήματα πραγματικής φιλοξενίας. Βγάλαμε τα μοτοσικλετιστικά ρούχα, και με τον Mihai, ξεκινήσαμε να περιπλανηθούμε στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Πριν από αυτό ακολουθήσαμε τον δρόμο για την Poiana Brasov, από πολλά σημεία του οποίου μπορείς να απολαύσεις την μαγευτική θέα της πόλης και κυρίως του ιστορικού τμήματός της.
Στην συνέχεια επισκεφτήκαμε το κάστρο (citate) της πόλης . Τόσες φορές είχα επισκεφτεί –κατά το παρελθόν- την πόλη και δεν γνώριζα την ύπαρξή του. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια έχουν τοποθετηθεί πινακίδες που βοηθούν στην ενημέρωση τόσο της ύπαρξής του, όσο και της τοποθεσίας του. Η αλήθεια είναι πως λόγω της πυκνής βλάστησης στον περίγυρό του, δεν είναι ορατό. Αυτός είναι και ο λόγος –όπως μας είπαν- που έκοβαν κάποια πανύψηλα δέντρα, όταν φτάσαμε στην είσοδό του!!!
Με το που περνάς την πύλη του μικρού κάστρου, αμέσως γίνεται αντιληπτή η εγκατάλειψη που έχει υποστεί. Όπως μας διηγήθηκε ο Mihai, παλαιότερα, έσφυζε από ζωή καθώς οι χώροι του είχαν μετατραπεί σε εστιατόρια και bars, κάνοντάς το το πιο διάσημο μέρος για διασκέδαση στην πόλη. Με το πέρασμα των χρόνων εγκαταλείφθηκε, παραμένοντας μόνο οι πινακίδες να μαρτυρούν την παλιά αίγλη. Με την ευκαιρία ο Mihai μας διηγήθηκε ιστορίες από την εφηβική του ηλικία και τα χρόνια του Κομουνισμού.
Έχοντας πλέον νυχτώσει, κατευθυνθήκαμε προς το ιστορικό κέντρο της πόλης. Πολύ όμορφα φωτισμένο, δημιουργούνταν μια μοναδική ατμόσφαιρα που σε παρέπεμπε σε άλλες εποχές και ίσως σε άλλη χώρα. Έχουν πραγματοποιηθεί αρκετές ανακατασκευές κτιρίων και πεζόδρομων αλλάζοντας την όψη της περιοχής προς το καλύτερο. Αρχικά περπατήσαμε περιμετρικά των τειχών, για καταλήξουμε στους πλακόστρωτους δρόμους.
Αρχικά συναντήσαμε την Biserica Νearga (Μαύρη Εκκλησία), η ονομασία της οποίας προέρχεται από το χρώμα της. Λέγεται πως αρχικά ήταν καλυμμένη με φύλλα χρυσού. Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν την πόλη την έκαψαν, ώστε να λιώσει ο χρυσός και να τον λεηλατήσουν. Ο Mihai μας ανέφερε και μια ακόμα ιστορία σχετικά με αυτή: κατά την ανέγερσή της, δούλευε σε αυτή ένα παιδί ηλικίας 15 ετών περίπου. Η εξυπνάδα του άγγιζε τα όρια της ιδιοφυίας. Μάθαινε πάρα πολύ γρήγορα, με αποτέλεσμα σε λίγο καιρό να αρχίζει να δίνει λύσεις και να αυτοσχεδιάζει σε αρχιτεκτονικά και τεχνικά ζητήματα που προέκυπταν. Βλέποντας την εξέλιξή του, ο πρωτομάστορας φοβήθηκε ότι κινδυνεύει η θέση του. Κάποια μέρα λοιπόν, που το παιδί ήταν ανεβασμένο ψηλά στην σκεπή το έσπρωξε με αποτέλεσμα να πέσει και να σκοτωθεί. Η ενοχές για την πράξη του, τον οδήγησαν να φτιάξει ένα άγαλμα που απεικονίζει ένα μικρό παιδί να είναι σκυμμένο ψηλά στην σκεπή και να κοιτάζει προς τα κάτω. Δεν ξέρω αν είναι αληθινή η ιστορία, πάντως η ύπαρξη του συγκεκριμένου αγάλματος είναι φαίνεται άσχετη από την υπόλοιπη διακόσμηση…
Η περιήγηση συνεχίστηκε στην κεντρική πλατεία, την πλατεία Sfatului, που είναι γνωστή από την ύπαρξη του επιβλητικού κίτρινου κτιρίου, που λειτουργεί στις μέρες ως μουσείο. Παλαιότερα ήταν το δημαρχείο της πόλης. Στην συνέχεια της βόλτας συναντήσαμε αρκετές εκκλησίες διαφορετικών θρησκειών, δείγμα της ποικιλομορφίας των κατοίκων της πόλης. Καταλήξαμε στο μικρό δρομάκι strada Sforii, που είναι ένας από τους μικρότερους δρόμους της Ευρώπης, μήκους 83μ. και πλάτους 1,82μ. Φτάνοντας ο Mihai αστειευόμενος είπε: «Προσοχή! Θα βγει το λεωφορείο!»
Η περιπλάνησή μας τελείωσε πηγαίνοντας σε ένα εστιατόριο, όπου μας περίμεναν ο Florin και ένα φιλικό τους ζευγάρι ο Marcel και η γυναίκα του Bianca και οι δύο «τρελαμένοι» μοτοσικλετιστές. Το εστιατόριο διέθετε παραδοσιακές γεύσεις. Το φαγητό ήταν νόστιμο. Κάτσαμε αρκετή ώρα συζητώντας μοτοσικλετιστικές ιστορίες και μελλοντικά ταξίδια. Τα παιδιά μας έκαναν το τραπέζι.
Αργότερα ήρθε στην παρέα και η κοπέλα του Mihai. Η βραδιά συνεχίστηκε με κουβέντα και κρασί… και μάλιστα αρκετό. Το κύριο θέμα συζήτησης ήταν το επικείμενο ταξίδι τους στην Ελλάδα και κυρίως τα πειράγματα στον Florin, που τον έκαναν να καταλήξει να πίνει το κρασί με την κανάτα!!!
Επιστρέψαμε σπίτι με το ταξί… είχαν σχεδιάσει να πιούν, οπότε δεν πήραν αυτοκίνητα μαζί τους. Στο δρόμο για το σπίτι σκεφτόμουν πόσο τυχαία είχε γίνει αυτή η γνωριμία με τα παιδιά η οποία εξελισσόταν σε μια πολλή καλή φιλία. Αφορμή αποτέλεσε η κοινή αγάπη για τα ταξίδια και την μοτοσικλέτα…
