Ξυπνήσαμε ακούγοντας την βροχή να πέφτει… Ο ουρανός συννεφιασμένος, αλλά το ηθικό μας ήταν τόσο ανεβασμένο που αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες. Παρόλα αυτά με το που ξεκινήσαμε η βροχή σταμάτησε… ο καιρός –για μια ακόμη φορά- ήταν με το μέρος μας!
Το Bucuresti αποτελεί μια ιδιαίτερη πόλη για μένα. Η 6ετής παραμονή μου ως φοιτητής έχει δημιουργήσει τέτοια σχέση που με κάνει να την νιώθω τόσο οικεία, όσο και την Αθήνα. Ξεκινώντας την περιπλάνησή μας στους κεντρικούς δρόμους, μου έρχονταν αναμνήσεις, σε σημείο –κάποιες φορές- να μπερδεύω το παρόν με το παρελθόν…
Στην
προηγούμενη επίσκεψή στην πόλη το 2007, είχαμε επισκεφτεί τα κυριότερα αξιοθέατα της πόλης. Επειδή στόχος μας ήταν η περιοχή Maramures και Herculane, η παραμονή μας στο Bucuresti αποτέλεσε την αφορμή να επισκεφτούμε παρά μόνο κάποια βασικά σημεία του, αλλά και να συναντήσουμε φίλους.
Προκειμένου να μην επαναλαμβάνομαι, όσο αφορά τις πληροφορίες (σε σχέση με το 2007) για την ρουμανική πρωτεύουσα, θα αναφερθώ σε διαφορετικά πράγματα, προσπαθώντας να δώσω κάποιες νέες πληροφορίες.
Σύμφωνα με τον μύθο, το Bucuresti πήρε το όνομά του από έναν βοσκό που ονομαζόταν Bucur (στα ρουμανικά σημαίνει «χαρά») και ίδρυσε την πόλη δίπλα στον ποταμό Dimbovita. Στις αρχές του περασμένου αιώνα, το Bucuresti ήταν μια από τις πιο κομψές πόλεις στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Το αποκαλούσαν «μικρό Παρίσι», γιατί το ύφος που διέκρινε την πόλη, από την αρχιτεκτονική των σπιτιών μέχρι την κουλτούρα των κατοίκων του, ήταν πέρα για πέρα γαλλικό. Τα αρχοντικά σε παριζιάνικο ύφος στόλιζαν τις λεωφόρους και τις αριστοκρατικές συνοικίες, πολλά από τα οποία διατηρούνται μέχρι σήμερα.
Ξεκινώντας προσεγγίσαμε την κεντρική πλατεία Unirii (Piata Unirii) όπου βρίσκεται μια σκεπαστή αγορά φρούτων και λαχανικών και ένα ογκώδες πολυκατάστημα (Unirea) σοβιετικής αισθητικής. Κινηθήκαμε στον κεντρικό δρόμο blvd. Basescu, φτάνοντας την ιστορική πλατεία Universitatii, που βρίσκονται τα Πανεπιστήμια Χημείας, Γεωλογίας, Φυσικής, κτλ. Τα περισσότερα κτίρια περιμετρικά της πλατείας είναι νεοκλασικά δίνοντας ένα ξεχωριστό ύφος. Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται το Εθνικό Θέατρο και το παλαιότερο νοσοκομείο της χώρας το Spitalul Coltea.
Οδηγώντας επί της οδού Kongalniceanu, περάσαμε μπροστά τα εντυπωσιακά κτίρια της Λέσχης Αξιωματικών, της Νομαρχίας, του Δημαρχείου, της Νομικής, την Opera μέχρι που φτάσαμε στην Ιατρική Σχολή. Κάναμε μια στάση και την επισκεφτήκαμε. Διηγήθηκα διάφορες ιστορίες στον Γιώργο Z, χωρίς να μπορώ να συνειδητοποιήσω πως τις θυμόμουν… Συνεχίσαμε περνώντας μπροστά από το Cotroceni (που στις μέρες μας φιλοξενεί τον πρωθυπουργό της χώρας), την Academia Militara (Ακαδημία Στρατού) με το εντυπωσιακό άγαλμα και την συνοικία Panduri, την παλιά μου γειτονιά. Οι αναμνήσεις «ξεπετάγονταν» ανεξέλεγκτα μέσα από τα βάθη του μυαλού μου…
Εν συνεχεία κατευθυνθήκαμε προς το «Παλάτι του Λαού» (Casa Poporului). Πρόκειται για ένα κτίριο που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της πόλης. Με επιφάνεια που φτάνει τα 330.000 τ.μ. είναι σήμερα το δεύτερο μεγαλύτερο κτίριο δημόσιας διοίκησης στον κόσμο, μετά το Πεντάγωνο των ΗΠΑ.
Χαρακτηριστικό δείγμα της μεγαλομανίας του Ceausescu, κτίστηκε τη δεκαετία του 1980 για να στεγάσει την κεντρική επιτροπή του κόμματος, το προεδρικό γραφείο και τα υπουργεία. Δούλεψαν 20.000 εργάτες και 700 αρχιτέκτονες για να υψώσουν 12 ορόφους όπου βρίσκονται τα 1.100 δωμάτια. Στα τέσσερα υπόγεια, όπου οι φήμες λένε ότι στεγάζονταν οι μυστικές υπηρεσίες του κόμματος, βρίσκεται ακόμα και πυρηνικό καταφύγιο.
Πολύτιμα μάρμαρα και φύλλα χρυσού στολίζουν το εσωτερικό και 4.500 πολυέλαιοι -με τον μεγαλύτερο να ζυγίζει 1,5 τόνο- φωτίζουν τις αίθουσες. Μετά την πτώση του Ceausescu και την ανατροπή του καθεστώτος η νέα κυβέρνηση της Ρουμανίας δυσκολεύτηκε να αποφασίσει τη νέα χρήση αυτού του τερατώδους οικοδομήματος, το οποίο πολλοί συνηθίζουν να αποκαλούν «Casa Nebunului», δηλαδή το «Σπίτι του Τρελού».
Τελικά αποφασίστηκε να στεγαστούν εδώ η Γερουσία και η Βουλή, ενώ αρκετές αίθουσες χρησιμοποιούνται για διεθνή συνέδρια.
Κάναμε μια ολιγόλεπτη στην κεντρική πλατεία που βρίσκεται μπροστά του και αποτελεί την αρχή της λεωφόρου Unirii, οποία είναι κατά μερικά μέτρα μακρύτερη από αυτή των «Ηλυσίων Πεδίων» του Παρισιού. Ένα από τα δημιουργήματα του Ceausescu, στο πλαίσιο της ματαιοδοξίας του. Παρόλα αυτά αρκετά εντυπωσιακό!
Επιστρέψαμε στο κέντρο και ειδικότερα κοντά στην κεντρική πλατεία Επανάστασης (Piata Revolutiei), προκειμένου να ξεκουραστούμε και απολαύσουμε το καφέ μας ε ένα από τα cafe που φιλοξενεί η περιοχή. Με την ώρα να πλησιάζει 3μμ. αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό σε ένα αραβικό εστιατόριο
Ali Baba, που ήταν στις πρώτες προτιμήσεις στα φοιτητικά μας χρόνια. Όταν φτάσαμε με έκπληξη διαπιστώσαμε πως πολλά είχαν αλλάξει –εντυπωσιακά θετικά- όσο αφορά την εμφάνισή του… όμως η κουζίνα δεν ήταν όπως παλιά… παρόλα αυτά αρκετά νόστιμα!
Κατά το απόγευμα και πριν επιστρέψουμε στο hostel, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το ιστορικό κέντρο της πόλης. Στην προηγούμενη επίσκεψή μου είχε αρχίσει ένα πρόγραμμα αναβάθμισή του. Η καρδιά της πόλης, η κάποτε παραδομένη στην εγκατάλειψη ιστορική συνοικία Lipscani, έχει αλλάξει πάρα πολύ –κάτι που σπρώχνει στην ανηφόρα και τις τιμές των ακινήτων στην περιοχή. Ξενοδοχεία, καταστήματα, γουστόζικα cafe, εστιατόρια, όλα βρίσκουν εδώ τη θέση τους δίπλα στα εναπομείναντα παλιά αρχοντικά. Η περιπλάνηση στα πλακόστρωτα δρομάκια ήταν πραγματικά απολαυστική! Πόσες όμορφες γωνιές διέθετε αυτή περιοχή της πόλης… δεν μπορούσα να το φανταστώ όταν είχα έρθει πρώτη φορά ως φοιτητής!
Με την ευκαιρία επισκεφτήκαμε την διάσημη εκκλησία Stavropoleos, αφιερωμένη στους αρχαγγέλους Μιχαήλ – Γαβριήλ. θεμελιώθηκε το 1724, επί των ημερών του Νικόλαου Μαυροκορδάτου, ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας, από τον Ηπειρώτη Ιωαννίκιο Στρατονικέα, ιερομόναχο και αρχιμανδρίτη από την επαρχία της Πωγωνιανής, όπως μας πληροφορεί η εντοιχισμένη με ελληνική επιγραφή πλάκα στο υπέρθυρο της κύριας εισόδου. Στην εσωτερική αυλή μπορεί κανείς να βρει μαρμάρινους σταυρούς και ταφόπλακες με ελληνικά γράμματα και κείμενα!
Περιπλανηθήκαμε πεζοί για αρκετή ώρα… είχαν αλλάξει πολλά πράγματα στο Bucuresti, ευτυχώς προς το καλύτερο…
