Πρόλογος…
Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να πραγματοποιηθεί το ταξίδι τον περασμένο Ιούλιο, ένα απόγευμα στα τέλη του Σεπτέμβρη, χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ο Γιώργος Ζ. από το Ναύπλιο. «Θα μπορέσεις να πάρεις άδεια στις αρχές του Οκτώβρη;», με ρώτησε. «Ο κόσμος να χαλάσει…θα το κάνω», του απαντάω. «Έτσι! …για να μην παραπονιέσαι πως δεν πήγαμε ταξίδι φέτος», μου λέει γελώντας.
Οι μέρες περνούσαν χωρίς να το σκέφτομαι καθόλου. Αν και δεν είμαι καθόλου προληπτικός, δεν άντεχα στην ιδέα πως κάτι πάλι θα γινόταν και δεν θα καταφέρναμε να κάνουμε το ταξίδι. Μια εβδομάδα πριν, έφτιαξα μια λίστα με τα πράγματα, χωρίς όμως να είμαι σίγουρος πως θα την χρησιμοποιήσω. Απλά δεν ήθελα να τρέχω τελευταία στιγμή.
Το τελευταίο 3μέρο πριν την αναχώρηση, ετοιμάστηκαν όλα. Συγκεκριμένο σχέδιο δεν είχαμε. Ξέραμε μόνο πως θα φτάσουμε Bucuresti, όπου θα μέναμε 2 μέρες και εν συνεχεία θα πηγαίναμε στο Brasov. Εκεί θα συναντούσαμε τους Ρουμάνους φίλους, Mihai & Florin. Για το μετά, το γενικό πλάνο ήταν να επισκεφτούμε την περιοχή Maramures και Herculane.
Το ταξίδι διήρκησε 11 ημέρες και διανύσαμε συνολικά περίπου 4.500χλμ.
***
Σάββατο 2.10.2010
Ξημέρωσε η 2 Οκτώβρη και το μυαλό μας ήδη ταξίδευε… Η ώρα περνούσε βασανιστικά αργά μέχρι να αναχωρήσουμε από τις δουλειές μας... Εγώ από Καλαμάτα και ο Γιώργος Ζ. από Ναύπλιο, δώσαμε ραντεβού στο 40ο χιλιόμετρο Αθηνών-Θεσσαλονίκης, στο βενζινάδικο του Σείριου. Κατά τις 7.30μμ. συναντηθήκαμε και η χαρά ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα μας. Το ταξίδι ξεκινούσε…
Το σχέδιο ήταν να διανυκτερεύαμε στην Θεσσαλονίκη, στους φιλόξενους φίλους μας Αχιλλέα & Τριάδα. Η εγκυμοσύνη της Τριάδας αποτέλεσε λόγο στο να ήμαστε –αρχικά- επιφυλακτικοί, όμως το αφοπλιστικό χιούμορ του Αχιλλέα δεν μας άφησε περιθώρια άρνησης στην πρόσκλησή τους.
Διανύσαμε 530χλμ. μονότονου αυτοκινητόδρομου, κάνοντας κάποιες παραπάνω στάσεις, κυρίως για να βρίσκουμε λόγο να πιάνουμε την κουβέντα και να αστειευόμαστε για την συνέχεια του ταξιδιού! Κατά τις 12.30 τα μεσάνυχτα φτάσαμε στο σπίτι των παιδιών… που μας περίμεναν με ανυπομονησία και ένα τραπέζι στρωμένο με τοπικές λιχουδιές…
Επόμενη μέρα…
Αν και κοιμηθήκαμε αργά, τα πειράγματα του Αχιλλέα αποτέλεσαν το ξυπνητήρι μας! Αποδεικνύοντας για ακόμα φορά την θερμή φιλοξενία του, μας ετοίμασε ένα θεσσαλονικιώτικο πρωινό… τι άλλο; Μπουγάτσα!!! Αν και η παρέα τους ήταν εκπληκτική έπρεπε να αναχωρήσουμε χωρίς περισσότερη καθυστέρηση, καθώς μας περίμεναν περίπου 700χλμ. μέχρι την ρουμανική πρωτεύουσα.
Τα 130χλμ. που μας χώριζαν από τα σύνορα ήταν πολύ άνετα μετά τα τελευταία έργα που έχουν πραγματοποιηθεί. Ο καιρός αν και συννεφιασμένος, δεν φαινόταν απειλητικός. Η θερμοκρασία ήταν τέτοια ώστε να ταξιδεύουμε χωρίς να κρυώνουμε αλλά ούτε και να ζεσταινόμαστε… Οι καλύτερες συνθήκες.
Στα σύνορα οι διαδικασίες ήταν σχεδόν ανύπαρκτες. Το γεγονός πως η καφετέρια έχει κλείσει, δηλώνει πως οι αναμονές και καθυστερήσεις αποτελούν παρελθόν. Μάλιστα Έλληνας και Βούλγαρος αστυνομικός βρίσκονται επί ελληνικού εδάφους.
Περάσαμε χωρίς να βγάλουμε ούτε τα κράνη! Κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση στα duty free για τα τελευταία τηλέφωνα και τσιγάρα και κατευθυνθήκαμε προς τον βουλγαρικό τελωνειακό σταθμό. Ήδη άρχισα να νιώθω, αυτό που νιώθω μόλις ξεκινώ ένα ταξίδι… το συναίσθημα πως αφήνεις πίσω σου όλα τα προβλήματα, πως δεν έχεις παρελθόν… μόνο μέλλον…
Η διάσχιση της Βουλγαρίας ήταν άνετη. Η σήμανση πλέον είναι πολλή καλή. Για τα πρώτα 180χλμ. ακολουθήσαμε στις πινακίδες για SOFIA. Ο κεντρικός οδικός άξονας σηματοδοτείται πλέον με πινακίδες και με λατινικά γράμματα. Απαραίτητα έγραφα για το όχημα είναι: (α) άδεια κυκλοφορίας, (β) πράσινη κάρτα. Για τους αναβάτες αρκεί η ταυτότητα νέου τύπου και το δίπλωμα οδήγησης (παλαιού ή νέου τύπου).
Όπως έχω περιγράψει και στο
ταξίδι που είχα κάνει το 2007 , χρειάζεται προσοχή στα radar της αστυνομίας, αν και στις περισσότερες περιπτώσεις τα αντίθετα διερχόμενα οχήματα προειδοποιούν με τα φώτα τους. Προτιμήσαμε να μην μπούμε στην διαδικασία αλλαγής χρημάτων (στα σύνορα υπάρχει κάποιο exchange office) και να χρησιμοποιήσουμε τις πιστωτικές κάρτες, οι οποίες ήταν αποδεκτές στα βενζινάδικα. Οι μοτοσικλέτες δεν πληρώνουν κάποιο φόρο διέλευσης της χώρας.
Φτάνοντας στον περιφερειακό (ring) της SOFIA στρίψαμε δεξιά ακολουθώντας την σήμανση για PLEVEN & RUSE. Κάναμε μια στάση στο πρατήριο ΕΚΟ για ανεφοδιασμό και ξεκούραση. Στην συνέχεια –μέχρι να αφήσουμε τον περιφερειακό- συναντήσαμε κάποια σημεία με αρκετό μποτιλιάρισμα. Από εκεί και πέρα οδηγήσαμε για περίπου 70χλμ. στον αυτοκινητόδρομο που περνάει μέσα από βουνά.
Μετά το χωριό Zlanta Panega ο δρόμος είναι στενότερος και με μέτρια κατάσταση οδοστρώματος. Δεν μπορώ να πω πως ταλαιπωρηθήκαμε, αν και ο Γιώργος Ζ. παραπονέθηκε πως κουράστηκε. Ίσως να παίζει ρόλο η μοτοσικλέτα του.
Κατά τις 6μμ φτάσαμε στα βουλγαρικά σύνορα που βρίσκονται κοντά στην πόλη RUSSE. Περάσαμε τον τυπικό έλεγχο και κατευθυνθήκαμε προς γέφυρα που ενώνει τις απέναντι όχθες του Δούναβη, στο φυσικό σύνορα των 2 κρατών στο συγκεκριμένο σημείο. Μόλις διασχίζαμε την γέφυρα ένιωθα τόσο οικεία… ένιωθα πως πήγαινα στο σπίτι μου…
Περάσαμε τα ρουμανικά σύνορα (Giurgiu) και κινηθήκαμε στο οδικό δίκτυο που οδηγούσε στο Bucuresti (70χλμ.). Ο δρόμος έχει αλλάξει αρκετά από την τελευταία φορά. Τα έργα έχουν συμβάλει πολύ στην ευκολότερη κυκλοφορία. Ο καιρός ήταν καλός, αλλά η θερμοκρασία αρκετή χαμηλή, εξαιτίας –ενδεχομένως- και του ότι είχε αρχίσει να νυχτώνει.
Θα πρέπει να αναφέρουμε πως οι μοτοσικλέτες δεν χρειάζεται να προμηθευτούν vignette (φόρος χρήσης του οδικού δικτύου), η ισοτιμία συναλλάγματος ήταν: 1€ = 4,2 RON και η βενζίνη κοστίζει περίπου 1ευρώ/λίτρο.
Κατά τις 7μμ. μπαίναμε στην ρουμανική πρωτεύουσα… Δεν είχαν αλλάξει πολλά πράγματα. Οτιδήποτε διαφορετικό –πάντως- φαινόταν μάλλον προς θετική κατεύθυνση. Έχοντας βρει κατάλυμα από την Ελλάδα, κατευθυνθήκαμε απευθείας προς τα εκεί. Το συμπαθητικό hostel
Happy Hostel (τιμή δίκλινου: 22 ευρώ) βρισκόταν στην περιοχή Tineretului. Ήταν καθαρό και διέθετε μια μικρή αυλή που αποτέλεσε τον χώρο στάθμευσης των μοτοσικλετών μας.
Αφού τακτοποιήθηκαμε, αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, πριν καταλήξουμε σε ένα γνωστό ρουμανικό εστιατόριο,
La Mama, κοντά στην πλατεία Revolutiei. Θεωρώ πως ήταν καλύτερη επιλογή για μια πρώτη επαφή με την τοπική κουζίνα. Ο Γιώργος Ζ., ως ειδικός γευσιγνώστης, εξέφρασε θετικά σχόλια…
Πριν επιστρέψουμε στο hostel, ήπιαμε ένα καφεδάκι σε μια ένα νεοκλασσικό κτίριο που φιλοξενεί ένα όμορφο cafe, το
Grand Cafe Galleron. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να θυμηθούμε τα παλιά και να συζητήσουμε για την Ρουμανία στο πέρασμα του χρόνου.
Το ταξίδι είχε ξεκινήσει… Δεν μπορούσα να πιστέψω πως βρισκόμουν στην Ρουμανία. Νόμιζα πως ζούσα ένα όνειρο…
