Η συγκριμένη μέρα αποτέλεσε την τελευταία της παραμονής μας στην Ρουμανία. Δεν είχαμε κάποιο πρόγραμμα να ακολουθήσουμε. Το μόνο που θέλαμε ήταν να κινηθούμε σε χαλαρούς ρυθμούς, χωρίς κούραση.
Σηκωθήκαμε κατά τις 10πμ. Ψιλοέβρεχε… ήταν μια καλή ευκαιρία να παρατείνουμε την παραμονή μας στα κρεβάτια και ενδεχομένως να ασχοληθούμε λίγο με την τακτοποίηση των αποσκευών και προσωπικά με το ημερολόγιο.
Γρήγορα το ψιλόβροχο σταμάτησε… πήραμε τις μοτοσικλέτες και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο και ειδικότερα την πλατεία Revolutiei (Επανάστασης). Τις αφήσαμε κοντά στις καφετέριες (Galleron & Turabo) και πεζοί –πλέον- κινηθήκαμε προς το εντυπωσιακό κτίριο Ateneum Roman. Η πλατεία περιστοιχίζεται από όμορφα και επιβλητικά κτίρια, όπως Palatul Regal (Παλάτι του Βασιλιά), το Κοινοβούλιο, το Μνημείο της Επανάστασης, την εκκλησία Κratsulescu. Κατά την περιπλάνησή μας είχα την ευκαιρία να αναφέρω στον Γιώργο Ζ. πληροφορίες σχετικές με τα συγκεκριμένα κτίρια. Είχαμε την ευκαιρία να σταθούμε απέναντι από το μπαλκόνι που μίλησε ο Ceausescu, όταν ο κόσμος άρχισε να τον «γιουχάρει» και αυτός τράπηκε σε φυγή μέσω ενός ελικοπτέρου που προσγειώθηκε στην οροφή του Κοινοβουλίου.
Δίπλα στην εκκλησία Κratsulescu βρίσκεται ένα πολύ μεγάλο και διάσημο βιβλιοπωλείο της πόλης. Ο Γιώργος Ζ σκέφτηκε μήπως έβρισκε κάτι σαν ενθύμιο να αγοράσει. Το θεώρησα μια πολλή καλή ιδέα. Το επισκεφτήκαμε και τελικά εγώ μόνο πήρα έναν λεύκωμα της Ρουμανίας και κάτι χάρτες.
Στην συνέχεια περπατώντας περάσαμε μπροστά από την Sala Palatului, όπου αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους χώρους που πραγματοποιούνται συναυλίες, παραστάσεις, αλλά και αποφοιτήσεις των σχολών. Προχωρήσαμε και κινούμενοι κατά μήκος της λεωφόρου Victoriei, όπου φιλοξενεί πλήθος νεοκλασικών κτιρίων, κάποια από τα οποία έχουν μετατραπεί σε μουσεία. Αποτελεί μια από τις πολυσύχναστες εμπορικές λεωφόρους της πρωτεύουσας.
Σε κάποια στιγμή φτάσαμε στην πλατεία Romana. Εκεί βρίσκεται το οικονομικό πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου. Διηγήθηκα στον Γιώργο Ζ την ιστορία που συνδέεται με την ύπαρξη μιας μεταλλικής σφαίρας στην σκεπή του πανεπιστημίου. Περπατώντας φτάσαμε στην πλατεία Universitate, μέσω των κεντρικότατων δρόμων Basescu & Magheru. Η πλατεία Universitate αποτελεί το σημείο «μηδέν» της χώρας καθώς από εκεί ξεκινούν όλες οι χιλιομετρικές μετρήσεις των διαφόρων σημείων-πόλεων.
Συνεχίσαμε στον δρόμο Kongalniceanu που περνάει μπροστά από το Circul Militar (Λέσχη Αξιωματικών) και την Prefectura (Νομαρχία) & Primarie (Δημαρχείο), που εντυπωσιάζουν με τον νεοκλασικό χαρακτήρα και επιβλητικότητα που διαθέτουν. Εκεί βρεθήκαμε στο πάρκο Cismigiu. Είναι ένα από τα ομορφότερα και πιο περιποιημένα πάρκα της πόλης. Ο ήλιος που είχε ήδη κάνει δειλά την εμφάνιση του, είχε συμβάλλει ώστε το πάρκο να γεμίζει σιγά – σιγά από κόσμο που ήθελε να βολτάρει και να περάσει ευχάριστα την ώρα του. Για εμάς αποτέλεσε το μέρος όπου κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση με θέα την τεχνητή λίμνη του…
Αργότερα διασχίσαμε το πάρκο και βρεθήκαμε στην Sala Palatului και καθίσαμε στις καφετέριες του δρόμου Episkopiei για να ξεκουραστούμε. Πριν επιστρέψουμε στον ξενοδοχείο πήγαμε για φαγητό και περπατήσαμε λίγο ακόμα μέχρι να νυχτώσει. Είναι κάτι που μου αρέσει πολύ να κάνω όταν βρίσκομαι στο Bucuresti…
Κατά τις 11μμ. επιστρέψαμε στο hostel… Η αλήθεια ήταν πως είχα ήδη αρχίσει να στενοχωριέμαι που βρισκόμασταν στο τέλος του ταξιδιού…
11.10.2010 / Επιστροφή…
Όταν ξυπνήσαμε με χαρά διαπιστώσαμε την καλυτέρευση του καιρού, γεγονός που θα έκανε πιο άνετη την επιστροφή μας. Φυσικά για την κατάσταση του καιρού στην Ελλάδα δεν είχαμε ιδέα… Όπως και να είναι ήταν πολύ καλύτερο για την ψυχολογία μας να ξεκινάμε με καλό καιρό, γνωρίζοντας τα χιλιόμετρα που μας περιμένουν…
Το σχέδιο μας ήταν να διανυκτερεύαμε στην Θεσσαλονίκη, στον Αχιλλέα και την Τριάδα που μας περίμεναν πως και πως… Ο Αχιλλέας ήθελε να ακούσει εντυπώσεις. Μάλλον κάπως έτσι θα αντιδρούσε οποιοσδήποτε έχει ζήσει στην Ρουμανία και γενικότερα σε μια χώρα του εξωτερικού.
Ετοιμάζοντας τις αποσκευές είχαμε μια μικρή περιπέτεια: η μπαταρία στο τηλεχειριστήριο του συναγερμού είχε τελειώσει με αποτέλεσμα να μην μπορώ να απομονώσω τον συναγερμό. Μετά από μια μικρή περιπλάνηση καταφέραμε με τον Γιώργο Ζ να την αντικαταστήσουμε.
Κατά τις 11πμ. αφήσαμε hostel με προορισμό τα ρουμανο-βουλγαρικά σύνορα… Ο έλεγχος στα σύνορα κάτι λιγότερο από τυπικός… σχεδόν ανύπαρκτος… κατάσταση που δεν θύμιζε με τίποτα στο παρελθόν… Διασχίζοντας την γέφυρα του Δούναβη –με κατεύθυνση την Ελλάδα- αισθανόμουν λύπη… κάτι που ελάχιστες φορές είχα αισθανθεί όσο ήμουν φοιτητής… Τώρα ένιωθα πως άφηνα ένα μέρος πολύ οικείο… πολύ δικό μου… υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα το ξανάβλεπα σύντομα…
Η διάσχιση της Βουλγαρίας ήταν πολύ άνετη, χωρίς προβλήματα. Υπήρξαν κάποιες παρακάμψεις που επιμήκυναν χιλιομετρικά το ταξίδι μας. Προβλήματα με αστυνομία δεν είχαμε. Καμιά 100χλμ. μετά την Sofia είχε αρχίσει να νυχτώνει και ο καιρός είχε βαρύνει. Περίπου 100χλμ. από τα σύνορα άρχισε να βρέχει και σιγά-σιγά να δυναμώνει. Είχαμε γλιτώσει την βροχή αν και είχαμε φτάσει τόσο βόρεια, τόσο ορεινά… και την συναντήσαμε λίγο πριν επιστρέψουμε στην Ελλάδα! Και μάλιστα την χειρότερη στιγμή, που νύχτωνε και ήμασταν κουρασμένοι…
Στα ελληνικά σύνορα ο αστυνομικός με ρώτησε: «Από πού έρχεστε ρε παιδιά με τέτοιον καιρό;». Όταν του απάντησα, μου αποκρίθηκε «… μπράβο στο κουράγιο σας!»
Κατά τις 9μμ. φτάσαμε στο νέο σπίτι των παιδιών λαμβάνοντας την θερμή φιλοξενία τους… Ανοίξαμε ένα μπουκάλι λευκό κρασί που είχαμε πάρει από την Ρουμανία και αρχίσαμε την διήγηση του ταξιδιού… Ίσως τελικά ένας από τους λόγους που αξίζει να ταξιδεύεις –και ειδικότερα με μοτοσικλέτα- είναι για αυτές στις στιγμές που τυχαίνει να βρίσκεσαι με φίλους, ανοίγεις ένα μπουκάλι κρασί και θυμάσαι τα μέρη που έχεις επισκεφτεί…
