Η συγκεκριμένη ημέρα δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο εκτός από την διαδρομή που κάναμε προκειμένου να βρεθούμε όσο το δυνατόν νοτιότερα και κοντύτερα στην ορεινή διαδρομή “Transalpina”.
Ξυπνήσαμε το πρωί κατά τις 8-8.30πμ. με σχετική άνεση. Ένιωθα πως είχα χορτάσει τον ύπνο για πρώτη φορά στο ταξίδι. Έτσι λοιπόν ετοιμαστήκαμε, φορέσαμε τα μοτοσικλετιστικά και σχεδόν ήμασταν έτοιμοι προς αναχώρηση, όσο αφορά τα πράγματά μας. Κάτσαμε λοιπόν και περιμέναμε να ετοιμαστεί το πρωινό μας. Η ιδιοκτήτρια της πανσιόν, μας είχε ήδη ετοιμάσει τον καφέ μας τον οποίο απολαμβάναμε στο καθιστικό. Ο χώρος ήταν στολισμένος folklore. Η διακόσμηση περιελάμβανε πιάτα, κατσαρόλες, τραπεζομάντηλα και κάθε λογής άλλα μικροπράγματα σχετικά με την περιοχή, σε σημείο κάποιες φορές να αγγίζουν τα όρια της υπερβολής. Παρόλα αυτά δεν ήταν ενοχλητικό…
Κάποια στιγμή μας έφερε το πρωινό μας που περιείχε αυγά, ντομάτες, αγγούρια, σαλάμι, κοτόπουλο, τυρί, μελιτζανοσαλάτα, βούτυρο, μαρμελάδα, μέλι και άλλα που δεν θυμάμαι αυτή την στιγμή… Πολύ πλούσιο και χορταστικό, σε σημείο να θέλεις να ξανακοιμηθείς για να χωνέψεις…!!!
Όταν τελειώσαμε προθυμοποιήθηκε να μας δείξει ένα παραδοσιακό δωμάτιο του σπιτιού που αποτελεί χαρακτηριστικό όλων περίπου των σπιτιών του χωριού. Ειδικότερα, πρόκειται για ένα παραδοσιακά διακοσμημένο δωμάτιο που ανοίγει σε ειδικές εκδηλώσεις και γιορτές ή λύπες του σπιτιού, πχ. γάμους, κηδείες, βαπτίσεις, Χριστούγεννα, κτλ. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι με το χαρακτηριστικό –και επίσημο- χρώμα του χωριού, που είναι το μπλε. Όλος ο τοίχος ήταν ζωγραφισμένος –χειροποίητα- με λουλούδια. Στο πάνω μέρος του ήταν τοποθετημένα πιάτα –πάλι- με χειροποίητες ζωγραφιές και διαφορετικά μεταξύ τους. Το ράφι των πιάτων –όπως μας ανέφερε- ήταν φιλοτεχνημένο από τον διάσημο ζωγράφο της περιοχής Stan Ιοan “Patras” (το «Patras» είναι παρατσούκλι). Επίσης το συγκεκριμένο δωμάτιο διέθετε εικόνες Αγίων ηλικίας άνω των 100 ετών. Τα χαλιά και κάποιες κουβέρτες ήταν φτιαγμένες στον αργαλειό από την γιαγιά της. Καθώς μας τα έδειχνε μπορούσαμε να διακρίνουμε την υπερηφάνεια που ένιωθε…
Χαιρετίσαμε την ιδιοκτήτρια της πανσιόν και αναχωρήσαμε με προορισμό την εκκλησία που βρισκόταν λίγο παρακάτω. Οι ντόπιοι με καμάρι ανέφεραν πως είναι το υψηλότερο ξύλινο κατασκεύασμα στην Ευρώπη, ύψους περίπου 75μ. Περνώντας από ένα μικρό δάσος, φτάσαμε μπροστά την επιβλητική εκκλησία! Πραγματικά εντυπωσιακή!
Η ώρα είχε φτάσει 11πμ. όταν αναχωρήσαμε με κατεύθυνση την Alba Iulia. Ακολουθήσαμε δυτική πορεία με σήμανση τις πινακίδες Satu Mare.
Η διαδρομή περνούσε μέσα από καταπράσινους αγρούς… Είναι πολύ όμορφα να ξεκινάς την μέρα σου με αυτές τις εικόνες. Σε κάνουν άλλον άνθρωπο. Σε κάνουν να νιώθεις, τόσο γεμάτος, τόσο ευχαριστημένος, τόσο αυτάρκης… Σε κάνουν να αντιληφθείς με πόσα ανούσια πράγματα καταναλώνεσαι καθημερινά, τα οποία σε βάζουν σε διαδικασίες που σου «εξαφανίζουν» την ζωή… Πάνω στην μοτοσικλέτα, με τον καταγάλανο ουρανό, τον ήλιο να σε λούζει, αλλά το κρύο να μην σε αφήνει να τον αισθανθείς… ταξιδεύεις… μακριά από τα πάντα… νιώθεις τόσο ελεύθερος…
Μετά το χωριό Remeti μπήκαμε σε ένα μικρό πυκνό δάσος. Τρομερά εντυπωσιακό! Δεν μας έφτανε να το διασχίσουμε… θέλαμε να σταματήσουμε, να απολαύσουμε τα χρώματα, τις μυρωδιές του… Κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση… καθώς μας περίμενε αρκετός δρόμος.
Λίγο μετά αφήσαμε την περιοχή Maramures και μπήκαμε στην περιοχή Satu Mare. Στο χωριό Orasul Nou αφήσαμε τον δρόμο 19 και μπήκαμε σε έναν δευτερέυων δρόμο προκειμένου να φτάσουμε συντομότερα στην Baia Mare. Από κει και πέρα ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Dej & Cluj-Napoca. Η κατάσταση του δρόμου μέτρια και με σημεία καλυτέρευσης κάπου - κάπου. Ευτυχώς δεν συναντήσαμε έργα.
Το εντυπωσιακότερο σημείο της συγκεκριμένης διαδρομής ήταν μετά το χωριό Semcuta Mare και μέχρι το χωριό Glod, περίπου 30χλμ. Πρόκειται για μια θαυμάσια, καταπράσινη διαδρομή με άνετες στροφές και μέτρια κατάσταση οδοστρώματος. Το τοπίο όμως μας αποζημίωσε με το παραπάνω…
Στο Cluj συναντήσαμε κίνηση. Τα έργα του περιφερειακού δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα και αναγκαστήκαμε να περάσουμε σχεδόν μέσα από την πόλη. Το μποτιλιάρισμα μας καθυστέρησε. Η σήμανση μέτρια. Κάποια στιγμή θυμήθηκα όταν είχαμε ξαναπεράσει το 2007… τι αγανάκτηση τότε… Θυμήθηκα την διαδρομή.
Αφήσαμε το Cluj με προορισμό την πόλη Turda που απείχε περί τα 25χλμ. Είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε κάποιες εγκαταστάσεις εξόρυξης άλατος, αλλά ο οδηγός έγραφε πως την ώρα που φτάσαμε ήταν εκτός ωραρίου επίσκεψης. Χωρίς να χάνουμε χρόνο, καθώς άρχισε να πέφτει ο ήλιος και το κρύο να γίνεται εντονότερο, συνεχίσαμε για Alba Iulia (περίπου 60χλμ.), κάνοντας μόνο μια στάση για βενζίνη και ξεκούραση.
Φτάνοντας στην Alba Iulia η πόλη δεν σε προδιαθέτει για το τι διαθέτει. Αυτό εξάλλου αποτελεί χαρακτηριστικό το ρουμανικών πόλεων. Τα τετραγωνισμένα bloc κατοικιών έχουν σκεπάσει τις περισσότερες φορές τις ομορφιές των πόλεων. Εν πάση περιπτώσει, με οδηγούς τις πινακίδες για «Citate» και με λίγη υπομονή, φτάσαμε στο κέντρο της πόλης. Εκεί βρίσκεται το εντυπωσιακό κάστρο που αποτελεί πραγματικό στολίδι.
Ρωτώντας κάποιους αστυνομικούς μας ενημέρωσαν για την ύπαρξη ενός ξενοδοχείου πολύ κοντά στο κάστρο, ονόματι «
hotel Citate» (τιμή: 135RON/δίκλινο). Δεν μπήκαμε στην διαδικασία να ψάξουμε παραπάνω αν και η τιμή δεν ανταποκρίνοταν σε αυτά που προσέφερε… παλιό ξενοδοχείο, προσφάτως ανακαινισμένο με προσπάθειες περικοπών στην ανακαίνιση…
Αυτό που μας ενδιέφερε ήταν να προλάβουμε να κάνουμε μια βόλτα στο κάστρο. Ξεκινήσαμε λοιπόν –αφού πήγα σε ένα κοντινό βιβλιοπωλείο και αγόρασα έναν τουριστικό οδηγό… επιτέλους!!!- και περιπλανηθήκαμε στο πενταγωνικό κάστρο. Τα κτίρια περιλαμβάνουν εκκλησίες, παλάτια, πανεπιστήμιο… και κυρίως 3 πύλες που είναι εντυπωσιακότατες! Είχε αρχίσει να νυχτώνει και άναψαν και οι προβολείς που τα φωτίζουν… δίνοντας άλλη ομορφιά και γοητεία στο τοπίο.
Είχε φτάσει η ώρα για φαγητό. Είχα ρωτήσει στο ξενοδοχείο και μου είχαν αναφέρει το «
Pub 13», που βρισκόταν κοντά στις πύλες. Το βρήκαμε σχετικά εύκολα. Στην αρχή νομίζαμε πως ήταν κλειστό λόγω του ελάχιστου φωτισμού εξωτερικά. Τελικά όταν περάσαμε στην βαριά ξύλινη πόρτα, βρεθήκαμε στο εσωτερικό των τειχών, στον προμαχώνα των ιππεών. Αυτό ο χώρος που παλαιότερα χρησιμοποιούταν ως εργαστήριο για την κατασκευή όπλων στις μέρες μας είχε μετατραπεί σε ένα εστιατόριο με μεσαιωνικό στυλ. Το φαγητό αρκετά καλό…
Κατά τις 10.30μμ γυρίσαμε ψόφιοι στο ξενοδοχείο… Καθώς συζητούσαμε το πρόγραμμα της επόμενης μέρας μας πήρε ο ύπνος…
