Κάποια στιγμή, όμως, το βράδυ που ξύπνησα άκουσα να φυσά δυνατά ο άνεμος, ενώ κάποια άλλη στιγμή νόμιζα πως έβρεχε… Το πρωί που σηκώθηκα πως και τα δυο συνέβησαν, ενώ μας περίμενε και μια ακόμα έκπληξη: λόγω της κακοκαιρίας είχε κοπεί το ρεύμα με αποτέλεσμα να μην έχουμε ούτε νερό!!!
Σηκώθηκα λοιπόν και έγραψα ημερολόγιο, όσο άντεχε η μπαταρία του υπολογιστή. Σύντομα σηκώθηκαν και οι υπόλοιποι και στην ουσία δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα, ούτε καν καφέ να πιούμε. Η βροχή είχε ξαναρχίσει και ο ουρανός δεν έδειχνε κανένα σημάδι καλυτέρευσης… Περιμέναμε λοιπόν και το ρεύμα αλλά και να σταματήσει η βροχή… Μάλλον άδικα και για τα δύο!!! Κατά τις 10πμ. αποφασίσαμε να ετοιμαστούμε σιγά-σιγά και να αναχωρήσουμε σε κάθε περίπτωση. Η βροχή συνεχιζόταν με πιο μικρή ένταση.
Κατά τις 11πμ. ήμασταν σχεδόν έτοιμοι και ήρθε και το ρεύμα. Φορέσαμε αδιάβροχα και ξεκινήσαμε να συνεχίσουμε την πορεία μας στο εθνικό πάρκο του Durmitor. Το τοπίο ήταν εντυπωσιακό και ευτυχώς σε κάποια σημεία η βροχή σταματούσε και είχαμε την ευκαιρία να το απολαύσουμε. Σε αυτό το σκηνικό φτάσαμε σχεδόν μέχρι το Savnik, οπότε και ο καιρός άρχισε να καλυτερεύει.
Κινούμενοι προς Nicsik, σε επίσης όμορφο τοπίο, ο ήλιος μας κράτησε συντροφιά μέχρι τον επόμενο προορισμό μας, το μοναστήρι Ostrog. Μόλις φτάσαμε στην συγκεκριμένη διασταύρωση, μια πινακίδα μας ενημέρωνε πως σε 8χλμ. βρισκόταν το διάσημο ορθόδοξο σέρβικο μοναστήρι του Μαυροβουνίου που ειναι αφιερωμένο στον Άγιο Βασίλειο του Ostrog. Η ελικοειδής στενή διαδρομή, με τη φανταστική θέα μας οδήγησε εκεί, όπου συναντήσαμε πλήθος πιστών ντόπιων και ξένων.
Το μοναστήρι βρίσκεται χτισμένο σε έναν απότομο κάθετο βράχο και ουσιαστικά αποτελεί την είσοδο μιας σπηλιάς. Ανακαλύφθηκε τον 17ο αιώνα από τον Μητροπολίτη της Εζεργοβίνης Vasilije. Το 1671 πέθανε και ο το σώμα του τοποθετήθηκε σε έναν τάφο μέσα στην σπηλιά του μοναστηριού. Μετά από μερικά χρόνια αγιοποιήθηκε και το μοναστήρι αφιερώθηκε σε αυτόν. Διαθέτει εντυπωσιακές αγιογραφίες. Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πίστη του λαού του Μαυροβουνίου και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ορθόδοξους τόπους πίστης στα Βαλκάνια.
Επειδή θέλαμε να φτάσουμε στο Kotor σχετικά νωρίς και επιπλέον θέλαμε να επισκεφτούμε και το Cetinje, δεν μπήκαμε στην διαδικασία να φτάσουμε μέχρι το μοναστήρι. Ο σημαντικότερος ανασταλτικός παράγοντας ήταν η πολυκοσμία, καθώς πλήθος φορτηγών αλλά και μεμωνομένοι πιστοί είχαν επισκεφτεί τον χώρο.. Εντούτοις είναι προσεγγίσιμο με όχημα μέχρι ενός σημείου και στην συνέχεια θα πρέπει να ακολουθήσεις τα σκαλιά προκειμένου να καταλήξεις στην είσοδο της εκκλησίας.
Αφήσαμε το μοναστήρι και μέσω μιας, επίσης, εντυπωσιακής στενής διαδρομής με πολλές στροφές και καλής κατάστασης οδοστρώματος, αλλά το κυριότερο μοναδικής πανοραμικής θέας της περιοχής! Φτάσαμε κοντά στην πρωτεύουσα Podgorica, όπου στην συνέχεια, ακολουθήσαμε την σήμανση για Cetinje (45km). Από μακριά μπορούσαμε να διακρίνουμε τα μαύρα σύννεφα που βρίσκονταν στην μεριά που υπολόγιζα πως ήταν το Kotor, ο τελικός προορισμός της ημέρας. Ήλπιζα πως θα καταφέρναμε να γλιτώσουμε και πάλι την βροχή.
Μετά από 40-45χλμ. μπήκαμε στο Cetinje, χωρίς να βραχούμε καθόλου. Αντιθέτως, η καλοκαιρία μας συνόδευε. Η μικρή πόλη αποτέλεσε κατά το παρελθόν την πρωτεύουσα της χώρας. Πλησιάζοντας στο κέντρο της, διασχίσαμε δρόμους με γραφικά σπίτια, κυρίως μονοκατοικίες, συντηρημένες και βαμμένες σε γήινα χρώματα. Οι δρόμοι δεν είχαν κίνηση και σύντομα καταλήξαμε σε ένα μεγάλο πάρκο. Κινηθήκαμε περιμετρικά αυτού μέχρι που φτάσαμε σε ένα πάρκινγκ απέναντι από μια παλαιά εκκλησία. Κάναμε μια στάση για να οργανωθούμε και να δούμε τι θα κάναμε.
Ακριβώς εκεί υπήρχε ένα tourist office και ένας μεγάλος χάρτης όπου ήταν σημειωμένα τα αξιοθέατα της πόλης και κάποιες προτεινόμενες διαδρομές. Ακριβώς δίπλα ήταν κιόσκια που πωλούσαν μικροπράγματα, σαν μια υπαίθρια αγορά με σουβενίρ. Όπως διαπιστώσαμε και στην συνέχεια, το μέρος αποτελούσε σημείο άφιξης τουριστών (κυρίως λεωφορείων), που στην συνέχεια περιπλανιώντουσαν στην πόλη. Ο ιδιοκτήτης ενός από τα κιόσκια προθυμοποιήθηκε να μας βοηθήσει, δίνοντάς μας χρήσιμες πληροφορίες για να απεικονιζόμενα, στο χάρτη, αξιοθέατα. Αρχικά, λοιπόν, καθίσαμε σε μια καφετέρια μέσα στο πάρκο να πιούμε έναν καφέ κάτω από την σκιά των ελάτων.
Μόλις τελειώσαμε, περπατήσαμε προς τα 2 βασικά αξιοθέατα: το Μοναστήρι Cetinje και την εκκλησία Vlah, που ήταν και σε κοντινή απόσταση. Βρίσκονται μέσα σε ένα εκπληκτικό καταπράσινο τοπίο, γεγονός που δίνει ιδιαίτερη ομορφιά στο σύνολο. Η εκκλησία Vlah ήταν κλειστή, οπότε μείναμε να την απολαύσουμε από έξω, καθώς στέκει σε ένα μικρό ύψωμα. Είναι κατασκευασμένη το 1450, στα ερείπια μιας αρχαίας νεκρόπολης. Υπάρχαν περίπου 150 τάφοι, εκ των οποίων μόνο 2 διατηρούνται μέχρι τις μέρες μας.
Στην συνέχεια περπατήσαμε για το μοναστήρι. Αφιερωμένο στον Άγιο Πέτρο της Cetinje, του οποίου το λείψανο βρίσκεται σε μια ξύλινη σαρκοφάγο σε ένα παρεκκλήσι. Στην ίδια σαρκοφάγο εκτίθεται και το χέρι του Ιωάννη Βαπτιστή, όπως μας ανέφερε ένας φύλακας που προθυμοποιήθηκε να μας ξεναγήσει. Με κάποια ελαχιστότατα αγγλικά που ήξερε μας έδειξε κάποια πράγματα, όπως την σαρκοφάγο, αγιογραφίες του τέμπλου που ήταν φιλοτεχνημένες από έναν Έλληνα μοναχό, ρωσικές αγιογραφίες, κα.
Αφήσαμε το μοναστήρι και περπατήσαμε προς το ιστορικό κέντρο της πόλης που διέθετε πλακόστρωτους πεζόδρομους, διώροφα παραδοσιακά σπίτια, καφετέριες, καταστήματα,… Πλήθος κόσμου κυκλοφορούσε, παρά το γεγονός πως η ώρα ήταν λίγο άκυρη για βόλτες. Περπατήσαμε και αποφασίσαμε να κάτσουμε σε κάποια καφετέρια –και πάλι- μήπως και καταφέρουμε να βρούμε wifi για να κάνουμε την κράτηση του δωματίου στο Kotor. Τελικά τα καταφέραμε…
Κατά τις 5μμ. αφήσαμε το Cetinje και ακολουθώντας την διαδρομή που περνούσε από τα βουνά και όχι αυτή μέσω του παραλιακού Budva, αναχωρήσαμε για Kotor. Για την συγκεκριμένη διαδρομή μας είχε πει ο Γιώργος από ένα προηγούμενο ταξίδι, πράγμα που επιβεβαίωσε και ο τύπος από τα σουβενίρ.
Η συγκεκριμένη διαδρομή ήταν περίπου 45χλμ. Ο ελικοειδής, στενός δρόμος σκαρφάλωνε πάνω από τα 1000μ.μέσα σε ένα τοπίο με χαμηλή βλάστηση. Το ανάγλυφο ήταν εντυπωσιακό και σύντομα βρεθήκαμε στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε με αλλεπάληλα πέταλα, σε ένα τοπίο με έλατα, που κατέληγε σε ένα οροπέδιο, που φιλοξενούσε ένα χωριό. Το συγκεκριμένο ήταν γνωστό για τα hamon, ένα τοπικό κρέας. Ο δρόμος συνέχιζε και πάλι ανεβαίνοντας υψομετρικά, μέχρις το σημείο που ξεπρόβαλε μπροστά μας η εντυπωσιακή θέα της θάλασσας. Κάτω χαμηλά φαινόταν το νοτιότερο φιόρδ της Ευρώπης που φιλοξενούσε το όμορφο Kotor. Όπως ήταν αναμενόμενο σταματήσαμε να απολαύσουμε την μοναδική θέα!!!
Στην συνέχεια ο δρόμος συνέχισε να είναι εντυπωσιακό, με αλλεπάλληλες στροφές και σημεία που σου έδιναν διαφορετικά σημεία θέας της περιοχής. Πραγματικά μιας από τις εντυπωσιακότερες διαδρομές κατά γενική ομολογία!!! Κατηφορίζοντας φτάσαμε στο Kotor. Περάσαμε μπροστά από το φρούριο και συνεχίσαμε να βρούμε το δωμάτιο που είχαμε κλείσει και τα καταφέραμε σχετικά χωρίς δυσκολίες.
Το διαμέρισμα (Sunset Apartmani – 64€/4άτομα) είχε μια εντυπωσιακή θέα του φιορδ, που μας έκανε να μην θέλουμε να ξεκολλήσουμε. Κάναμε ένα μπάνιο ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε το φρούριο «by night». Πραγματικά ήταν εντυπωσιακό! Με το που περάσαμε την κεντρική πύλη, νόμιζες πως έμπαινες σε μια άλλη εποχή! Το μεσαιωνικό κομμάτι της πόλης τοποθετείται σε ένα τριγωνικό κομμάτι γης που περιβάλλεται από τον κόλπο του Kotor. Διαθέτει 3 πύλες: την κεντρική Πύλη της Θάλασσας, τη βόρεια Πύλη του Ποταμού και τη νότια Πύλη Γκούρντιτς. Περνώντας την Πύλη της Θάλασσας, δεσπόζει ο Πύργος του Ρολογιού του 1602, ενώ ένα μικρότερο οικοδόμημα σε σχήμα πυραμίδας χρησιμοποιήθηκε ως χώρος τιμωρίας των αδιάντροπων πολιτών. Εκεί βρίσκεται και η μεγαλύτερη αλλά και κεντρικότερη πλατεία του Κότορ, η Τρογκ οντ Ορούτζγια (η Πλατεία των Οπλων).
Από εκεί ξεκινά η περιήγηση που θα σας περάσει από ασύμμετρα κτίσματα σε στενά δρομάκια, πλατείες με μεσαιωνικά μνημεία, χώρους για ανοιχτές αγορές. Περάσματα με σκαλοπάτια για τις γειτονιές. Εκκλησίες, καθεδρικούς και μουσεία, ιστορικά κτίσματα που στεγάζουν γραφεία, μέγαρα, αλλά και σπίτια απλών ανθρώπων που εξακολουθούν να κατοικούν εκεί. Ειδικά στα παλαιά σπίτια υπάρχουν αρχιτεκτονικά στοιχεία πολλών περιόδων, όπως της ρωμαϊκής με αριθμούς, επιγραφές με δράκους και λιοντάρια, αλλά και μπαρόκ στοιχεία με θυρεούς και πλούσια διακοσμημένες αψίδες. Και μέσα σ΄όλα αυτά ξεπροβάλλουν ξενοδοχεία, γκαλερί, πολιτιστικά κέντρα, καφέ και εστιατόρια, μπαράκια, μπουτίκ και εμπορικά, καταστήματα με σουβενίρ και οι απαραίτητες αντικερί με τις περίτεχνες πορσελάνες.
Περιπλανηθήκαμε για αρκετή ώρα μέσα στα σοκάκια, βγάζοντας φωτογραφίες και ανακαλύπτοντας όμορφες γωνιές, ενώ ψηλά μπορούσαμε να απολαύσουμε την θέα του φωτισμένου φρουρίου. Αποφασίσαμε να φάμε κάτι εκτός κάστρου, σε κάποια εστιατόρια που βρίσκονταν μπροστά στην θάλασσα. Τα περισσότερα ήταν πιτσαρίες, οπότε το μενού της ημέρας είχε πίτσα. Περάσαμε ευχάριστα την ώρα, ενώ στην επιστροφή είχαμε και πάλι(!) συνάντηση με αστυνομία για αλκοτέστ!!! Ευτυχώς, η μια μπύρα που είχαμε πιει δεν ήταν ικανή να μας οδηγήσει σε περιπέτειες!!! Επιστρέψαμε στο δωμάτιο και για μια ακόμα φορά, είχα την καλύτερες εντυπώσεις από μια μέρα στο Μαυροβούνιο…
