Ξημέρωσε η τελευταία μέρα στο όμορφο Μαυροβούνιο… Μόλις σηκώθηκα πήγα απευθείας στο μπαλκόνι να απολαύσω, για μια ακόμα φορά, τη θέα του φιόρδ. Σε λίγο ξύπνησαν και οι υπόλοιποι και φτιάξαμε καφέ, που μας είχε προμηθεύσει η ιδιοκτήτρια. Το πρωινό μας ήταν και μια κατσαρόλα λουκουμάδες που μας πρόσφερε η μαμά της ιδιοκτήτριας. Πραγματικά, οι Μαυροβούνιοι είναι «διακριτικά» φιλόξενοι άνθρωποι και λέω «διακριτικά» καθώς το δείχνουν χωρίς πολλές φαμφάρες και εντυπωσιασμούς. Θεωρώ πως αισθάνεσαι την φιλοξενία τους και ίσως αυτό να αποτελεί και έναν λόγο που μπορείς να θεωρήσεις πως είναι πραγματική…
Ο προορισμός της σημερινής μέρας ήταν το κροατικό Dubrovnik που απείχε περί τα 90χλμ. Μέσω ίντερνετ βρήκαμε κάποιο δωμάτιο για να μείνουμε το οποίο ανέφερε πως το check in θα μπορούσε να γίνει μετά τις 2μμ.Οπότε ήμασταν σχετικά χαλαροί όσο αφορά την αναχώρησή μας.
Κατά τις 11.30πμ πήγαμε όλοι μαζί στο κάστρο το οποίο ήταν πλημμυρισμένο από κόσμο! Είναι γνωστό πως πολλά πλοία επισκέπτονται τα Kotor, πραγματοποιώντας ημερήσια εκδρομή! Η εικόνα του μέρους δεν είχε καμιά σχέση με αυτή της προηγούμενης νύχτας. Παρά την πολυκοσμία, το μέρος ήταν εντυπωσιακό και σου έδινε την εντύπωση πως βρισκόσουν σε κάποια καστρόπολη της Ιταλίας.
Αφού αγοράσαμε κάποια μπλουζάκια με το σήμα του Μαυροβουνίου, πήραμε τον δρόμο για τα σύνορα, κινούμενοι περιμετρικά του φιορδ. Υπάρχει και εναλλακτική διαδρομή (εθνικό δίκτυο) που έρχεται από το Treminje, όμως δεν ακολουθεί την ακτογραμμή. Ο δρόμος που περνά μέσα από το Kotor και συνεχίζει για τα σύνορα, προσφέρει μοναδικές εικόνες του φιορδ και των βραχονησίδων της περιοχής. Είναι στενός αλλά η κατάσταση του οδοστρώματος αρκετά καλή, φτάνει βέβαια να μην έχει κίνηση… και σε αυτό εμείς ήμασταν σχετικά τυχεροί καθώς η εποχή δεν ήταν τουριστική.
Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος, αλλά όχι τόσο απειλητικός. Πίστευα πως αν μας έπιανε κάποια βροχή θα ήταν μάλλον στην Κροατία και ειδικότερο στο Dubrovnik. Για αυτό και θέλαμε να φτάσουμε εγκαίρως, ώστε να τακτοποιηθούμε και κινηθούμε πεζοί στην πόλη. Η διαδρομή, λοιπόν, ήταν εντυπωσιακή και τα χιλιόμετρα περνούσαν χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Τα μικρά χωριά που συναντούσαμε είχαν μια ήπια τουριστική ανάπτυξη, τέτοια ώστε να καλύψουν τις ανάγκες των επισκεπτών, χωρίς ιδιαίτερες υπερβολές.
Κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση στο παραλιακό Perast. Ουσιαστικά, σταματήσαμε στο πάρκινκ που ήταν πάνω στο δρόμο, καθώς στο συγκεκριμένο γραφικό χωριό, μπορούσε να μπει κανείς μόνο πεζός. Ακριβώς απέναντί βρίσκονταν τα δύο νησάκια, μερικών τετραγωνικών μέτρων, που φιλοξενούν τους ναούς, από τους οποίους έχουν πάρει και τα ονόματά τους. Συνεχίζοντας, βρεθήκαμε στην διασταύρωση που ο εθνικός δρόμος συναντά τον παραλιακό και από εκεί και πέρα (μετά από καμιά 20χλμ.) φτάσαμε στον τελωνειακό σταθμό του Μαυροβουνίου.
Ευτυχώς η κατάσταση ήταν πολλή χαλαρή. Δεν συναντήσαμε εκείνες τις ουρές οχημάτων, που συναντά κανείς κυρίως του καλοκαιρινούς μήνες. Ο έλεγχος ένα βήμα πριν τον χαρακτηρίσεις «ανύπαρκτος». Μια ματιά στο διαβατήριο και «καλό ταξίδι…». Άφησα το Μαυροβούνιο με τις καλύτερες εντυπώσεις. Μια χώρα με εκπληκτικές διαδρομές, σχεδόν στο 100% όπου και να οδηγήσαμε!!! Τόσο τα βουνά της, όσο και η θάλασσά της είναι όμορφα, ενώ οι άνθρωποί της είναι φιλόξενοι, χωρίς υπερβολικές εκδηλώσεις! Θεωρώ πως αποτελεί έναν από τους καλύτερους μοτοσικλετιστικούς προορισμούς…
Μπήκαμε στην Κροατία μετά από έναν επίσης τυπικό και απλό έλεγχο. Η αλήθεια είναι πως -από άποψη τοπίου- αν δεν ήταν οι συνοριακοί σταθμοί, δεν θα καταλάβαινες κάποια διαφορά μεταξύ των 2 γειτονικών χωρών. Σύντομα, βρήκαμε τον δρόμο που ακολουθεί την ακτογραμμή και οδηγούσε στο Dubrovnik. Τα χωριά διέθεταν μια ήπια τουριστική ανάπτυξη που φαινόταν οργανωμένη. Παντού υπήρχαν ενημερωτικές πινακίδες που πληροφορούσαν τους επισκέπτες για τα αξιοθέατα αλλά και τα καταλύματα, τα εστιατόρια, κτλ. Τα περισσότερα σπίτια ακολουθούσαν την τοπική αρχιτεκτονική: πετρόχτιστα από λευκή πέτρα και κόκκινη κεραμιδοσκεπή.
Μετά από 20χλμ. ξαφνικά ξεπρόβαλλε μπροστά μας η πιο γνωστή εικόνα της πόλης του Dubrovnik, η οποία απεικονίζει το κάστρο από ψηλά. Φυσικά όπως ήταν αναμενόμενο κάναμε μια στάση να απολαύσουμε το τοπίο και να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες. Συνεχίσαμε για την πόλη, με σκοπό να βρούμε το κατάλυμα (Deranja Apartments - 85,5€/4άτομα). Ο Στράτος είχε βάλει τα στοιχεία του στο GPS, αλλά όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια δεν βοήθησε. Τελικά ρωτώντας, μαζί με το Γιώργο το ανακαλύψαμε και κατά τις 3.30μμ. βρισκόμασταν καθοδόν προς το κάστρο και την παλιά πόλη που απείχε περί τα 700μ. από το σπίτι. Ο καιρός ήταν οριακά να μην βρέξει, αλλά θεωρήσαμε πως ήταν καλύτερα να κινηθούμε προς το κάστρο και αν έπιανε βροχή να μπαίναμε σε κάποιο καφέ μέχρι να σταματούσε.
Μπήκαμε στο κάστρο από την πύλη «Πίλε», την πύλη που βρίσκεται προς την μεριά της πόλης. Φαίνεται πολλή μικρή –ενώ δεν είναι- σε σχέση με τα τεράστια τείχη που υψώνονται κοντά της και σε κάποια σημεία τους φτάνουν τα 25μ. ύψος, ενώ το πλάτος τους τα 6μ. Συνολικά το μήκος περιμετρικά είναι 1940μ. Στην είσοδο βρίσκεται το άγαλμα του προστάτη της πόλης, ο Άγιος Βλάσιος, μια μορφή που απεικονίζεται σε πολλά σημεία εντός των τειχών.
Πλήθος τουριστών είχε κατακλείσει το μέρος καθώς το Dubrovnik αποτελεί τον πιο διάσημο προορισμό της Κροατίας, καθώς –ενδεχομένως- και των Δαλματικών Ακτών. Μπαίνοντας συναντήσαμε την Μεγάλη Κρήνη του Ονόφριο, ακριβώς απέναντι από τον Ναό του Σωτήρος. Από εκείνο το σημείο ξεκινούσε ο κεντρικότερος πεζόδρομος του κάστρου, η Placa που κατέληγε –ουσιαστικά- στην πλατεία Λότζιας.
Στην πλατεία Λότζιας ξεχωρίζει ο Πύργος του Ρολογιού, το οποίο μπορείς να διακρίνεις από μακριά, ενώ στο κέντρο της πλατείας υπάρχει ο κίονας του Ορλαντο που αποτελεί διάσημο σημείο συνάντησης. Περιμετρικά της πλατείας τα εκπληκτικά κτήρια του Οίκου της Φρουράς, του Μεγάρου Σπόνζα και η Εκκλησία του Αγ.Βλασσίου, κλ εντυπωσιάζουν με την αρχιτεκτονική και την επιβλητικότητα τους!
Από εκεί περπατήσαμε προς το παλιό λιμάνι που στις μέρες μας φιλοξενεί εστιατόρια και πλήθος μικρών σκαφών. Κινηθήκαμε μέσω της βόρειας και νότιας προβλήτας, προς το φρούριο του Αγ.Ιωάννη. Ξαναμπήκαμε εντός των τειχών μέσω μιας μικρής πύλης και φτάσαμε στο επιβλητικό κτίριο του Καθεδρικού και του Θησαυροφυλακίου. Επισκεφτήκαμε το εσωτερικό. Σε λίγο έπεσαν οι πρώτες ψιχάλες που μας υποχρέωσαν να βρούμε καταφύγιο σε μια πιτσαρία και να χαλαρώσουμε πίνοντας μπύρα. ΟΙ τιμές πλησίαζαν αντίστοιχες ελληνικές (βλέπεις ήμασταν σε τοπ τουριστικό σημείο), ενώ μπορούσες να πληρώσεις και σε ευρώ (με ισοτιμία 1ευρώ=7kuna)
Ευτυχώς, οι ψιχάλες έμειναν μόνο ψιχάλες και ουσιαστικά αποτέλεσαν μόνο την αφορμή να σταματήσουμε για να ξεκουραστούμε από το περπάτημα. Η ομορφιά και το κλίμα του κάστρου μας είχε συναιπάρει με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνουμε πως περνούσε η ώρα. Μετά την στάση για ξεκούραση, συνεχίσαμε περπατώντας προς την 2η κεντρική πύλη του κάστρου, την πύλη «Πλότσε», αυτή του λιμανιού. Από εκείνο το σημείο είχαμε μια ξεχωριστή θέα του παλιού λιμανιού που σε συνδυασμό με την ώρα, το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό!!! Καθίσαμε να απολαύσουμε την θέα και να ρεμβάσουμε…
Βγήκαμε από τα τείχη προς αναζήτηση εστιατορίου. Θεωρήσαμε πως θα ήταν καλύτερο να βρούμε κάτι εκτός του κάστρου. Ψάξαμε λίγο πριν καταλήξουμε το Mimosa, ένα εστιατόριο με καλό φαγητό, αλλά τιμές που δεν θύμιζαν σε τίποτα αυτές που είχαμε συνηθίσει. Εν πάσει περιπτώσει, βρισκόμασταν στο Dubrovnik και αυτό δεν έπρεπε να το ξεχνάμε…
Γυρίσαμε στο δωμάτιο περπατώντας και πέσαμε για ύπνο χωρίς να καθίσουμε για κουβεντολόι… Οι εντυπώσεις από την Κροατία ήταν θετικές, ενώ το Dubrovnik δικαίως κατέχει τον τίτλο της ομορφότερης πόλης της χώρας…
