Ξυπνήσαμε και πριν αναχωρήσαμε φτιάξαμε ένα πρόχειρο πρωινό αποτελούμενο από καφεδάκι που είχε το διαμέρισμα και μερικά σάντουιτς που πήγαν και αγόρασαν ο Στράτος με τον Γιώργο. Αν και υπήρχε κοντά μας Pekara (=φούρνος), δυστυχώς δεν είχε ανοίξει ακόμα, όταν πήγαν τα παιδιά. Στην Κροατία οι φούρνοι διαθέτουν και τυρόπιτες, πίτες, κτλ, κάτι αντίστοιχο με την Ελλάδα δηλαδή…
Κατά τις 10πμ. αναχωρήσαμε με προορισμό το Sibenik. Είχαμε αποφασίσει να μην ακολουθήσουμε τον αυτοκινητόδρομο, αλλά τον παράκτιο δρόμο, που ήταν περίπου 80χλμ. Η χιλιομετρική απόσταση ήταν μικρή, οπότε δεν αγχωνόμασταν με τον χρόνο. Είχαμε, όμως, να επισκεφτούμε το Trogir και το Εθνικό Πάρκο KRKA, που ενδεχομένως θα έπρεπε να διαθέσουμε κάποιο χρόνο.
Καθυστερήσαμε λίγο μέχρι να βρούμε τον δρόμο της εξόδου από την πόλη. Συνεχίσαμε σε μια διαδρομή λιγότερο παραθαλάσσια μέχρι το Trogir. Ήμασταν συνηθισμένοι συνεχώς σε όμορφες διαδρομές και για τον λόγο αυτό η συγκεκριμένη μας φάνηκε μάλλον αδιάφορη, αλλά ευτυχώς ήταν για λίγο.
Φτάνοντας στο κέντρο της πόλης του Trogir, συναντήσαμε την μικρή γέφυρα, που ουσιαστικά ενώνει το σύγχρονο εμπορικό κέντρο με την παλαιά πόλη. Το Trogir αποτελεί ένα μικρό στολίδι των Δαλματικών Ακτών, διαθέτοντας αρκετά μνημεία. Το 380π.Χ. Έλληνες εγκαταστάθηκαν και ίδρυσαν την οχυρωμένη πόλη «Τραγύριον» (=νησί των τράγων), η οποία μετονομάστηκε από τους μεταγενέστερους κατακτητές της. Η πόλη έζησε αρκετές καταστροφές, ενώ σήμερα αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς και προστατεύεται.
Παρκάραμε τις μηχανές έξω από τα τείχη και μπήκαμε εντός αυτών από την Χερσαία Πύλη, η οποία αποτελεί και αποτελούσε την κύρια πύλη του κάστρου. Κάποτε ήταν ανασυρόμενη. Τα πέτρινα, παραδοσιακά, διατηρητέα κτίρια και τα πλακόστρωτα στενά σοκάκια σε παρέπεμπαν σε άλλη εποχή, περνώντας την πύλη. Οι επιρροές ήταν πολλές από τους Ρωμαίους, αφού ήταν υπό την κατοχή των Βενετών για πολύ καιρό και ουσιαστικά ήταν αυτοί που την αναγέννησαν μετά την καταστροφή της από τους Σαρακηνούς.
Φτάσαμε στην κεντρική πλατεία της. Ονομάζεται πλατεία Ιωάννη Παύλου Β’ και φιλοξενεί τον Καθεδρικό του Αγ.Λαυρεντίου, το Δημαρχείο, τον Πύργο του ρολογιού, την Λότζια, το Μέγαρο Τσίπικο. Λίγο παρακάτω ήταν η κλειστή εκκλησία του Αγ.Ιωάννη του Βαπτιστή. Περιεργαστήκαμε τον χώρο για αρκετή ώρα, μαζί με το πλήθος των τουριστών. Ακολουθήσαμε τα σοκάκια μέχρι που βγήκαμε από την Πύλη της Θάλασσας. Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται η παλαιά ψαραγορά που στο πέρασμα του χρόνο μετατράπηκε σε τελωνείο της πόλης. Σήμερα έχει γίνει μια όμορφη καφετέρια.
Στην προβλήτα πλήθος κόσμου έκανε βόλτα και πολλά καραβάκια (που εκτελούσαν βόλτες στην περιοχή) ήταν παρκαρισμένα. Κινηθήκαμε προς τον Πύργο του Αγ. Μάρκου, ενώ περάσαμε μπροστά από την εκκλησία του Αγ. Δομίνικου, που σου έδινε την εντύπωση πως βρισκόσουν σε άλλη χώρα.
Προσπερνώντας τον Πύργο του Αγ.Μάρκου, μπήκαμε και πάλι στα σοκάκια και ακολουθώντας διαφορετική διαδρομή, επιστρέψαμε στην Χερσαία Πύλη. Ήπιαμε ένα καφεδάκι, πριν αναχωρήσουμε για Sibenik (περίπου 60-70χλμ.). Η διαδρομή από εκεί και πέρα απέκτησε ενδιαφέρον, καθώς ήταν πάλι παράκτια, προσφέροντας εξαιρετική θέα της θάλασσας αλλά και των μικρών τουριστικών θέρετρων. Μερικά από αυτά ήταν πολύ εντυπωσιακά, όπως η Marina και το Primosten. Το δεύτερο είναι ένα νησί που συνδέεται με την ηπειρωτική χώρα μέσω μιας γέφυρας! Είναι ένα από τα ελάχιστα που συμβαίνει κάτι τέτοιο και –ουσιαστικά- η ονομασία του προέρχεται από αυτό το γεγονός, σημαίνοντας «αυτός που ήρθε κοντά με μια γέφυρα».
Αρχικά, σκεφτήκαμε να πάμε στο Sibenik, να αφήσουμε τα πράγματά μας και μετά να επισκεφτούμε το Εθνικό Πάρκο KRKA. Συνεχίζοντας, όμως, -εν κινήσει- τα σχέδια άλλαξαν, καθώς πιστέψαμε πως θα ήταν προτιμότερο να πάμε απευθείας στο πάρκο. Με τον τρόπο αυτό θα είχαμε στην διάθεσή μας περισσότερο χρόνο να διαθέσουμε εκεί.
Έτσι λοιπόν, έξω από το Sibenik, ακολουθήσαμε τις πινακίδες για «Ν.Ρ.KRKA» για περίπου 20-25χλμ., μέχρι το χώρο όπου βρίσκονταν τα εκδοτήρια εισιτηρίων. Η αλήθεια είναι πως η διαδρομή -με την χαμηλή βλάστηση- μέχρι εκεί, δεν σε προδιέθετε πως σε λίγο θα βρισκόμασταν μέσα σε ένα εθνικό πάρκο. Μόλις φτάσαμε, ενημερωθήκαμε σχετικά με το χώρο και τον τρόπο επίσκεψή του.
Το πάρκο είναι επισκέψιμο με τα πόδια και με βάρκες. Εμείς επιλέξαμε να το δούμε πεζοί. Πληρώσαμε εισιτήριο 95 kuna/άτομο και φορέσαμε κάτι πιο άνετο, αφήνοντας τις μοτοσικλέτες με τον εξοπλισμό στο κεντρικό parking. Επιβιβαστήκαμε σε ένα λεωφορείο που μας πήγε στο σημείο εισόδου της περιοχής όπου θα περιπλανιόμασταν. Εκεί υπάρχει ένα ξύλινο μονοπάτι, περίπου 2χλμ, που διασχίζει μια εντυπωσιακή περιοχή. Περιλαμβάνει πλούσια βλάστηση και πολλά νερά που δημιουργούν εντυπωσιακούς καταρράκτες, μεγαλύτερους ή μικρότερους.
Ο Εθνικός Δρυμός KRKA καλύπτει έκταση 109 τετρ.χλμ. Ιδρύθηκε το 1985 για να προστατευτούν το μεσαίο και κατώτερο τμήμα του ποταμού Krka, ο οποίος εκβάλει στον κόλπο του Sibenik. Η πηγή του ποταμού βρίσκεται κοντά στο Knin. Τα νερά ξεκινούν ένα ταξίδι 75χλμ., μέσα στο φαράγγι, μέχρι να καταλήξουν στην θάλασσα. Κατά μήκος της διαδρομής δημιουργούνται καταρράκτες που φτάνουν τα 45μ. Το δρυμός διαθέτει πλούσια βλάστηση και μεγάλη ποικιλία πτηνών.
Από τα πρώτα κιόλας μέτρα που αρχίσαμε την πεζοπορία, μας εντυπωσίασε η πλούσια βλάστηση και τα τρεχούμενα νερά. Σχημάτιζαν διαφόρου μεγέθους ορμητικά ρυάκια, καταρράκτες και λίμνες. Το μονοπάτι διέγραφε τροχιά --ουσιαστικά- περιμετρικά του κεντρικού ποταμού. Σε κάποια στιγμή βρεθήκαμε στο πρώτο από τα πολλά εντυπωσιακά μπαλκόνια της διαδρομής, που προσέφερε μια εντυπωσιακή θέα των καταρρακτών του Skradinski buk. Το ύψος τους φτάνει τα 25μ. Το θέαμα ήταν εντυπωσιακό!!!
Το τοπίο ήταν τόσο όμορφο που δεν καταλάβαμε για πότε βρεθήκαμε στο χαμηλότερο σημείο του μονοπατιού. Εκεί υπήρχε ένα πλάτωμα. Πολλοί έκαναν μπάνιο με θέα τους καταρράκτες. Μέσω μιας γέφυρας περάσαμε στην απέναντι όχθη του ποταμού και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς το σημείο όπου είχαμε ξεκινήσει την διαδρομή μας. Συνεχίζοντας, υπήρχαν σημεία με εντυπωσιακή θέα των καταρρακτών, μερικά από τα οποία βρίσκονταν σε κοντινή απόσταση από αυτούς, τόσο ώστε να βρέχεσαι από τα αιωρούμενα σταγονίδια.
Συναντήσαμε τον μηχανισμό του 2ου υδροηλεκτρονικού σταθμού στον κόσμο. Λειτούργησε το 1895, μόνο με 2 μέρες διαφορά από τον 1ο σταθμό που ήταν στους καταρράκτες του Νιαγάρα στις ΗΠΑ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το Sibenik να διαθέτει ηλεκτρικό ρεύμα, νωρίτερα από πολλές Ευρωπαϊκές πόλεις!!!
Στην έξοδο-είσοδο του μονοπατιού υπάρχουν κάποια πέτρινα οικήματα που είναι χώροι ενημέρωσης, free wifi, καφετέρια, souvenir shop. Λίγο παραπέρα είναι ο χώρος αναμονής για την επιβίβαση στο λεωφορείο που μας επέστρεψε στα εκδοτήρια και στο κεντρικό parking (τελευταίο λεωφορείο στις 7μμ.)
Κατά τις 5.30μμ. πήραμε το δρόμο για το Sibenik. Εύκολα βρήκαμε το διαμέρισμα όπου θα διανυκτερεύαμε (Apartments Madlena - 50€/4άτομα). Μόλις φτάσαμε μας περίμενε η συμπαθέστατη ιδιοκτήτρια με την κόρη της. Το δωμάτιο ήταν καθαρό, περιποιημένο και με μια όμορφη θέα στην θάλασσα και στο κάστρο της πόλης. Χαλαρώσαμε λίγο και απολαύσαμε την θέα πίνοντας λεμονάδα που μας πρόσφερε η ιδιοκτήτρια.
Ντυθήκαμε και ετοιμαστήκαμε να επισκεφτούμε την παλαιά πόλη. Το Sibenik μνημονεύεται πρώτη φορά το 1066. Οι επιρροές που έχει υποστεί από τους κατακτητές του ήταν πολλές, καθώς πέρασαν Ουγροκροάτες, Βενετοί, Γάλλοι, Αυστριακοί… Οικοδομήθηκαν 3 φρούρια και αρκετές εκκλησίες, η γνωστότερη εκ των οποίων είναι αυτή του Αγ.Ιακώβου. Το παλαιό κέντρο με τα στενά πέτρινα σοκάκια σε κάνουν να πιστεύεις πως βρίσκεσαι σε κάποια ιταλική πόλη. Η περιοχή αυτή βρίσκεται κοντά στην προβλήτα, στην οποία είναι αραγμένα αρκετά ιστιοπλοϊκά και ουσιαστικά αποτελεί την καρδιά της διασκέδασης και της ζωής της πόλης. Τουρίστες δεν συναντήσαμε πολλούς. Μάλιστα, είχαμε την ευκαιρία να παραβρεθούμε σε έναν κροατικό γάμο, την ώρα που επισκεφτήκαμε την επιβλητική εκκλησία του Αγ.Ιακώβου.
Ακριβώς δίπλα ήταν η παλιά Λότζια, το Μέγαρο του Κόμη (που έχει μετατραπεί σε Μουσείο) και η εκκλησία της Αγ.Βαρβάρας. Περιπλανηθήκαμε για αρκετή ώρα στα σοκάκια, μέχρι που συναντήσαμε τυχαία το εστιατόριο Kike, το οποίο μας είχε προτείνει και η κόρη της ιδιοκτήτριας. Απολαύσαμε την νόστιμη κουζίνα του, που είχε ιταλικές επιρροές, όπως άλλωστε και γενικότερα η κροατική κουζίνα. Ενώ καθόμασταν διαπιστώσαμε πως ήδη βρισκόμασταν αρκετά βόρεια και το κρύο είχε κάνει αισθητή την παρουσία του πλέον… Το φθινόπωρο πλέον άρχισε να θυμίζει χειμώνα, παρά καλοκαίρι…
