Η συγκεκριμένη μέρα είχε ως κύριο προορισμό και αξιοθέατο τον Εθνικό Δρυμό Plitvice, που αποτελεί το σημαντικότερο αξιοθέατο της Κροατίας, μαζί με το Dubrovnik. Το ζήτημα ήταν ποια διαδρομή θα ακολουθούσαμε για να φτάσουμε μέχρι εκεί.
Αφού λοιπόν απολαύσαμε το πρωινό μας, αγοράζοντας στριφτές τυρόπιτες από έναν τοπικό φούρνο και ο Μίμης έφτιαξε καφεδάκι, καθίσαμε να συζητήσουμε τις εναλλακτικές διαδρομές. Αρχικά, είχαμε σκεφτεί να ακολουθούσαμε ένα τμήμα του αυτοκινητόδρομου μέχρι το ύψος του Zadar και στην συνέχεια να οδηγούσαμε και πάλι παραλιακά για κάποια χιλιόμετρα και μετά κινούμενοι ανατολικά θα φτάναμε στον δρυμό. Τα χιλιόμετρα ήταν αρκετά και για αυτό σκεφτήκαμε το ενδεχόμενο του αυτοκινητόδρομου, παρά το γεγονός της μονοτονίας και των διοδίων.
Κοιτώντας τον χάρτη, ο Γιώργος πρότεινε να κινηθούμε εκτός ακτογραμμής, αλλά μέσω της ενδοχώρας και ειδικότερα την διαδρομή Drnis – Knin- Gracac – Bruvno – Korenica. Η αλήθεια είναι πως δεν γνωρίζαμε πως ήταν η διαδρομή αν και μερικά τμήματά της, στους χάρτες απεικονίζονταν, ως ενδιαφέροντα. Επιπλέον, ήταν αρκετά πιο σύντομη, περίπου στα 200χλμ.
Χωρίς πολλές σκέψεις, «ο κύβος ερρίφθη» και ξεκινήσαμε με το νέο πλάνο. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος, χωρίς όμως να φαίνεται απειλητικός. Σε πολλά σημεία του έφτιαξε αλλά σε γενικές γραμμές ήταν μουντός. Ο δρόμος ήταν σε καλή κατάσταση και χάραξη αν και σχετικά όχι φαρδύς. Εντούτοις, η οδήγηση ήταν άνετη και απολαυστικής και σε αυτό συνέβαλε το γεγονός πως η κίνηση ήταν ελαττωμένη. Οδηγός μας ήταν η σήμανση για Ν.Ρ. Plitvice Jezero, που ξεκινούσε σχεδόν από το Sibenik.
Σε γενικές γραμμές η κροατική επαρχία ήταν πολλή συμπαθητική και ενδιαφέρουσα, χωρίς να έχει κάποιο ιδιαίτερο αξιοθέατο… Τα χωριά ήταν περιποιημένα και γραφικά, χωρίς κακογουστιές. Στα περισσότερα υπήρχαν ερείπια μισογκρεμισμένων πέτρινων σπιτιών, αλλά και πολλά ανακαινισμένα. Όλα διέθεταν κεραμιδοσκεπή, και μικρούς κήπους. Η βλάστηση ήταν σχετικά χαμηλή, ενώ στο τμήμα Drnis – Otric, είχε περισσότερο ενδιαφέρον με περισσότερη βλάστηση και σημεία με ωραία θέα.
Στο μικρή κωμόπολη Gracac, αποφασίσαμε να μπούμε για να βρούμε βενζινάδικο, καθώς από το Sibenik, δεν είχαμε συναντήσει ούτε ένα!!! Δυστυχώς, δεν βρήκαμε ούτε στο Gracac. Παρόλα αυτά είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια στάση για καφέ σε μια όμορφη καφετέρια, δίπλα στην γέφυρα ενός ποταμού. Αφήσαμε στο Gracac και οδηγήσαμε μέχρι το χωριό Korenica, στο οποίο συναντήσαμε βενζινάδικο. Όπως ήταν αναμενόμενο ανεφοδιαστήκαμε και συνεχίσαμε για τον εθνικό δρυμό που απείχε περί τα 15-20χλμ. από εκεί. Καθώς ο δρόμος άρχισε να εισέρχεται στην περιοχή του δρυμού, η βλάστηση αυξήθηκε σημαντικά και σύντομα κινούμασταν σε μια περιοχή με πανύψηλα δέντρα. Ταυτόχρονα έκανε την εμφάνισή της και η τουριστική ανάπτυξη της περιοχής αποτελούμενη από αρκετά καταλύματα και εστιατόρια. Βεβαίως, ήταν οργανωμένα, με σήμανση και χωρίς κακόγουστα κτίρια.
Φτάσαμε στο χωριό Rastovaca, όπου ουσιαστικά βρίσκονται οι 2 είσοδοι στο πάρκο. Πλήθος κόσμου κινούνταν εκεί. Σκεφτήκαμε πως θα ήταν καλύτερα να πάμε αρχικά στο κατάλυμα που είχαμε βρει από το ίντερνετ και αφού αφήναμε τα πράγματά, στην συνέχεια θα επισκεφτόμασταν το πάρκο. Το διαμέρισμα που είχαμε νοικιάσει ήταν στο χωριό Rakovica, που απείχε 11χλμ. από τις εισόδους.
Μας υποδέχτηκε η ιδιοκτήτρια του Apartaments Plavic (58€/4άτομα), μια συμπαθητική κυρία με πολλή διάθεση για κουβέντα. Τα δωμάτια αρκετά καλά, αν και όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια, είχαν κάποιες ελλείψεις. Όμως σε γενικές γραμμές για τα χρήματα που δώσαμε, ήταν εντάξει. Μας έδωσε σημαντικές πληροφορίες για την επίσκεψή μας στον δρυμό και τότε ήταν που συνειδητοποιήσαμε πως –δυστυχώς- ο χρόνος ήταν λίγος προκειμένου να επισκεφτούμε ολόκληρο το πάρκο.
Επιγραμματικά η κατάσταση έχει ως εξής: το πάρκο παραμένει ανοιχτό μέχρι να δύσει ο ήλιος, όμως τα καραβάκια και λεωφορεία που υπάρχουν και συμμετέχουν σε διάφορες μεταφορές των επισκεπτών, σταματούν να λειτουργούν στις 7μμ. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να έχεις φτάσει σε συγκεκριμένα σημεία του πάρκου, αλλιώς κινδυνεύεις να μείνεις εκεί και να επιστρέψεις είτε περπατώντας ή ακόμα και κολυμπώντας!!!
Το πάρκο διαθέτει 2 βασικά τμήματα και για τον λόγο αυτό υπάρχουν και 2 είσοδοι. Μεταξύ τους συνδέονται με ένα σύστημα μεταφοράς με καραβάκια. Το τμήμα από το οποίο εισέρχεται κάποιος από την είσοδο 1, διαθέτει περισσότερο «στατικές» λίμνες, ενώ το άλλο διαθέτει καταρράκτες, γεγονός που το κάνει και πιο εντυπωσιακό.
Εμείς είχαμε περιθώριο περίπου 2-3 ώρες, οπότε ήταν πρακτικά αδύνατο να επισκεφτούμε ολόκληρο το πάρκο, που σε γενικές γραμμές χρειάζεται 4-6 ώρες, ανάλογα τον ρυθμό περπατήματος του επισκέπτη. Το σίγουρο είναι πως το τοπίο σε συναρπάζει τόσο, που δεν αντιλαμβάνεσαι πως περνάει η ώρα! Εμείς επιλέξαμε την είσοδο 2 (τιμή εισόδου: 110 kuna) που οδηγούσε στο τμήμα του πάρκου με τους καταρράκτες. Οι λίμνες που σχηματίζονται βρίσκονται σε διαφορετικά επίπεδα και επικοινωνούν μεταξύ τους με καταρράκτες και μικρά ποτάμια. Χωρίζονται στις 12 επάνω λίμνες όπου η στάθμη της ψηλότερης βρίσκεται στα 636,6μ. και στις 4 κάτω λίμνες που η χαμηλότερη βρίσκεται στα 503μ. Αυτές οι λίμνες είναι αποτέλεσμα της συμβολής των πολλών μικρών ποταμών που ρέουν στην περιοχή. Ο Μαύρος ποταμός είναι ο μεγαλύτερος από όλους, ενώ οι λίμνες τροφοδοτούνται επίσης από υπόγεια ποταμάκια και πηγές. Η επιφάνεια που καλύπτουν όλες μαζί είναι περίπου 2 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ από την χαμηλότερη ξεκινά ο ποταμός Korana – στον οποίο και καταλήγουν όλα τα νερά των λιμνών. Το ψηλότερο σημείο του Πάρκου βρίσκεται στα 1.280μ. ενώ το χαμηλότερο στα 380μ. Το υψόμετρο μεταξύ των λιμνών είναι σχεδόν 135μ. Ο μεγαλύτερος καταρράκτης είναι ο Veliki Slap και έχει ύψος 70μ.
Κινηθήκαμε για περίπου 5χλμ. μέσα στον πάρκο με τις φωτογραφικές μηχανές να παίρνουν φωτιά! Οπουδήποτε και να κοιτούσες ήταν ένας πίνακας ζωγραφικής!!! Το νερό και η βλάστηση δημιουργούσαν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα! Ακολουθώντας την σήμανση «C», μετά από 3 ώρες φτάσαμε στο σημείο όπου μας παρέλαβε ένα λεωφορείο και επιστρέψαμε στην είσοδο 2, από την οποία είχαμε εισέλθει.
Η ιδιοκτήτρια μας είχε δώσει πληροφορίες και για ένα εστιατόριο, ονόματι «Marko», που βρισκόταν 2-3χλμ. μετά από το δωμάτιό μας. Το φαγητό ήταν σχετικά νόστιμο και οικονομικό. Εξάλλου, από την κουζίνα της Κροατίας, δεν είχαμε και ιδιαίτερες απαιτήσεις… Επιστρέψαμε στο δωμάτιο κατά τις 9μμ. Το κρύο θύμισε χειμώνα. Καθίσαμε και συζητήσαμε όλα όσα είχαμε δει την συγκεκριμένη μέρα και κατά γενική ομολογία, είχαμε όλοι εντυπωσιαστεί! Αν και η τιμή του εισιτηρίου ήταν λίγο τσιμπημένη, εντούτοις αξίζει τον κόπο να το επισκεφτεί κάποιος, με την προϋπόθεση πως θα διαθέσει αρκετό χρόνο, για να το δει με ηρεμία και να απολαύσει την ανεπανάληπτη ομορφιά του…
