Εγερτήριο από τον Μίμη, όπως μας είχε υποσχεθεί και μάλιστα αρκετά νωρίς. Ένοιωθα ξεκούραστος παρά την δύσκολη προηγούμενη μέρα. Κάτσαμε να πάρουμε το πρωινό και κατά τις 9πμ. καβαλήσαμε τις μοτοσικλέτες.
Έπεσε η ιδέα να κάνουμε μια βόλτα εν κινήσει στην πόλη, έτσι για να πάρουμε μια γεύση, πριν αναχωρήσουμε προς Kulasin. Έτσι λοιπόν οδηγήσαμε σε κάποιους κεντρικούς δρόμους, περνώντας δίπλα από την γέφυρα Millenium, διάφορα πάρκα, εντυπωσιακά κτίρια, καθώς επίσης και τον πύργο –σήμα κατατεθέν- της πόλης. Η πρωτεύουσα, διαθέτει παλαιό ιστορικό κέντρο το οποίο αποτελεί την καρδιά της πόλης. Δυστυχώς, λόγω κούρασης δεν είχαμε την ευκαιρία να το επισκεφτούμε την προηγούμενη μέρα. Παρόλα αυτά, θεωρώ πως αξίζει τον κόπο να διανυκτευρεύσει κάποιος στην πόλη και να αφιερώσει κάποιο χρόνο, ώστε να περιπλανηθεί σε αυτή.
Ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Kulasin. Αν και οι δρόμοι στην πόλη δεν διέθεταν ιδιαίτερη σήμανση αναφορικά με την ονομασία τους, εντούτοις η σήμανση για τις πόλεις εκτός πρωτεύουσας ήταν αρκετά κατατοπιστική. Εξάλλου η Podgorica δεν είναι ιδιαίτερη μεγάλη καθώς φιλοξενεί περίπου 140.000 κατοίκους.
Ανεφοδιαστήκαμε με καύσιμα σε ένα πρατήριο ΕΚΟ, με την τιμή της βενζίνης να είναι στο 1.4ευρώ/λίτρο, πληρώνονταςε σε ευρώ (επίσημο νόμισμα της χώρας). Μετά από μερικά χιλιόμετρα μπαίναμε στο φαράγγι Moraca. Ο δρόμος κινούνταν παράλληλα με το ομώνυμο ποτάμι, το οποίο σε κάποια σημεία του σχημάτιζε μαιάνδρους. Το τοπίο διέθετε έντονη βλάστηση, ενώ οι βράχοι -σε πολλά σημεία της διαδρομής- κρεμόντουσαν πάνω από το κεφάλι μας. Συναντήσαμε αλλεπάλληλα μικρά τούνελ, που θύμιζαν σπηλιές, λόγω έλλειψης φωτισμού. Πραγματικά το τοπίο ήταν εντυπωσιακό και η καλή σχετικά κατάσταση του δρόμου μας βοηθούσε να το απολαύσουμε.
Σε περίπου 20χλμ. από το σημείο αναχώρησής μας συναντήσαμε μια κρεμαστή ξύλινη πεζογέφυρα που ένωνε τις 2 όχθες του ποταμού. Τυχαία την είχα ανακαλύψει από κάποιες φωτογραφίες στο διαδίκτυο και είχαμε βάλει σκοπό να την επισκεφτούμε, εφόσον –βέβαια- καταφέρναμε να την ανακαλύψουμε. Τελικά, δεν ήταν και τόσο δύσκολο καθώς πάνω σε μια δεξιά στροφή, μπορούσες να την διακρίνεις από μακριά.
Σε ένα μικρό άνοιγμα του δρόμου, υπήρχε χώρος να σταθμεύσουμε τις μοτοσικλέτες λίγο πριν την γέφυρα. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό το ύψος που βρισκόταν, ενώ από κάτω μπορούσες να δεις τα κρυστάλλινα νερά του ποταμού. Η γέφυρα θύμιζε αντίστοιχη κάποιων ταινιών του δράσης, από αυτές που νομίζεις πως ίσως δεν θα καταφέρεις να τις διασχίσεις!!! Οι ξύλινες σανίδες δεν σου δημιουργούσαν 100% αίσθημα εμπιστοσύνης, ενώ οι ταλαντώσεις κατά την διάρκεια του βηματισμού ανέβαζαν την αδρεναλίνη… Ο Στράτος πέρασε απέναντι βγάζοντας μερικές φωτογραφίες. Χαμηλά στο ποτάμι, η όχθη είχε ένα μεγάλο πλάτωμα όπου ένας ντόπιος είχε στήσει μια καντίνα από καλάμια. Ένα μικρό μονοπάτι ξεκινούσε από την απέναντι πλευρά της γέφυρας που κατέληγε εκεί
Συνεχίσαμε την διαδρομή μας στο ίδιο εντυπωσιακό μοτίβο, όπου μετά από 15χλμ. συναντήσαμε στο Μοναστήρι Moraca. Η αλήθεια είναι από κάποιες φωτογραφίες που είχα βρει στο διαδίκτυο δεν έδινε την εντύπωση και κάτι του ιδιαίτερου. Εντούτοις, η πραγματικότητα ήταν διαφορετική! Μέσα σε χαμηλά τείχη, φιλοξενούνταν για πάνω από 800 χρόνια ο ναός της Παναγίας και ένας μικρότερος του Αγίου Νικολάου. Ο χώρος ήταν πολύ περιποιημένος με λουλούδια, δημιουργώντας μια αίσθηση ηρεμίας παρά την παρουσία των πολλών επισκεπτών..
Όσο περιεργαζόμασταν τον χώρο, μας πλησίασε ένα ιερέας που δεν μιλούσε ελληνικά και μας ρώτησε από πού ήμασταν. Όταν του είπαμε, άρχισε να μας λέει κάποιες λέξεις στα ελληνικά και στην συνέχεια να μας εξηγεί –όσο βέβαια μπορούσαμε να καταλάβουμε- κάποια πράγματα για τις τοιχογραφίες του ναού. Η κεντρική είσοδός του διέθετε μεταξύ άλλων την τοιχογραφία του Αγίου Δημητρίου και την Κρίση που ήταν φιλοτεχνημένα από έναν Έλληνα ιερά που ζούσε στο Άγιο Όρος, γεγονός που επιβεβαίωναν οι ελληνικές λέξεις της τοιχογραφίας. Το εσωτερικό του ναού ήταν γεμάτο τοιχογραφίες παντού! Ούτε ένα τετραγωνικό εκατοστό του τοίχου δεν ήταν ελεύθερο!!! Διέθετε αναπαραστάσεις από την ζωή του προφήτη Ηλία, του Ιωάννη του Βαπτιστή, Αγίων και άλλα διάφορα που εγώ δεν είμαι και ο πλέον ειδικός για να αναγνωρίσω. Επίσης σε κάποιο σημείο της φιλοξενεί –μέσα σε μια ειδική θήκη- το χέρι του Αγίου Χαραλάμπους!!!
Λίγο παρακάτω βρισκόταν ο πιο λιτός ναός του Αγίου Νικολάου, πιο μικρός και με λιγότερες αγιογραφίες. Δίπλα ακριβώς ήταν κάποιοι τάφοι ιερέων του μοναστηριού και περιμετρικά στα τείχη ήταν οι χώροι του μοναστηριού (πχ. δωμάτια, κουζίνα, κτλ). Έξω από τα τείχη υπήρχε μια μικρή καντίνα και ένα ορμητικό ρυάκι που κατέληγε σε μια μικρή υδροηλεκτρική μονάδα, που –προφανώς- τροφοδοτούσε το μοναστήρι με ρεύμα. Καθίσαμε για αρκετή ώρα, έως που αποφασίσαμε να συνεχίσουμε για Kulasin.
Συνεχίσαμε με την διαδρομή να γίνεται πιο εντυπωσιακή και το τοπίο πιο απόκρημνο! Ο καιρός μας βοηθούσε, λες και είχαμε κάνει συμφωνία μαζί του, παρά τις δυσοίωνες μετεωρολογικές προβλέψεις το πρωί!!! Σε λίγο φτάσαμε στην διασταύρωση για το χειμερινό προορισμό του Kulasin. Μπήκαμε στο περιποιημένο χωριό, το οποίο προσπαθούσα να φανταστώ πως θα ήταν χιονισμένο.
Με οδηγούς την σήμανση για Matesevo, αφήσαμε σύντομα το χωριό και μπήκαμε σε έναν στενό –σχεδόν ερημικό δρόμο- που χωνόταν μέσα σε περιοχή με έντονη βλάστηση! Κατά μήκος της διαδρομής συναντούσαμε οικισμούς με όμορφα και περιποιημένα σπίτια και μου φαινόταν παράξενο, καθώς θεωρούσα την περιοχή απομονωμένη.
Επίσης, συναντήσαμε χώρους κοπής και επεξεργασίας ξύλου, καθώς και σημεία όπου βρίσκονταν μεγάλοι κορμοί σε σωρούς. Ο δρόμος ήταν πολύ στενός, παρόλα αυτά όσο κινούμασταν έτυχε να συναντήσουμε φορτηγά μεταφοράς ξύλων. Οδηγήσαμε σε υψόμετρο που ξεπέρασε τα 1500μ.(με οδηγούς τις πινακίδες για Andrijevica) με το σκηνικό να γίνεται ολοένα και εντυπωσιακότερο! Σταματήσαμε αρκετές φορές για φωτογραφίες για αυτό τα χιλιόμετρα δεν περνούσαν γρήγορα. Επιπλέον οι συνεχόμενες στροφές δεν μας άφηναν να κινηθούμε με γοργούς ρυθμούς. Μετά από περίπου 30 χιλιόμετρα βγήκαμε και πάλι στο εθνικό δίκτυο και στρίψαμε αριστερά με κατεύθυνση το Berane.
Η συγκεκριμένη κωμόπολη δεν αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο. Η ονομασία της προέρχεται από το τουρκικό «Bir»+«ane» που σημαίνει «ένα σπίτι». Πρόκειται για μια σχετικά αδιάφορη πόλη που βρίσκεται στο δρόμο για Βελιγράδι. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν μια μικρή εκκλησία, που βρίσκεται λίγο μετά την πόλη σε έναν βράχο δίπλα στο ποτάμι και το Μουσείο Πολέμου.
Εμείς είχαμε πλέον καθυστερήσει, καθώς από την αρχή της ημέρας είχαμε διανύσει περί τα 100χλμ.και ήμασταν στην μέση των προγραμματισμένων. Παρά το γεγονός πως ο καιρός μας είχε ευνοήσει, εξαιτίας των στροφών αλλά και της απίστευτης ομορφιάς του τοπίου, είχαμε μείνει πίσω χρονικά. Έτσι λοιπόν, ανεβάσαμε ρυθμούς και με κατεύθυνση προς Podgorica, φτάσαμε στην Mojlovac. Λίγο παρακάτω βρεθήκαμε στην διασταύρωση για Zabljak, έναν από το πιο διάσημους χειμερινούς προορισμούς της χώρας.
Ο καιρός προς εκείνη την κατεύθυνση φαινόταν να βαραίνει, ενώ η ώρα περνούσε. Σκεφτόμασταν πως θα ήταν πολύ δύσκολο να διανύσουμε αρκετά χιλιόμετρα στην περίπτωση που το οδικό δίκτυο ήταν δύσκολο. Μόλις όμως ακολουθήσαμε την διαδρομή μετά τη Mojlovac, σύντομα μας οδήγησε εντός του διασημότερου Εθνικού Φυσικού Πάρκου του Μαυροβουνίου: το Durmitor.
Το πάρκο έχει έκταση περίπου 390τ.χλμ. και συμπεριλαμβάνει του ορεινούς όγκους Sinjavina. Αρχικά, ο δρόμος ακολουθεί τον ποταμό Tara που σε κάποια σημεία φτάνει κοντά στις όχθες, ενώ σε κάποια άλλα υψώνεται πολλά μέτρα πάνω από αυτές. Ουσιαστικά, βρισκόταν μέσα σε ένα φαράγγι, που ονομάζεται Tara Klisura. Το σίγουρο είναι πως το τοπίο εντυπωσιάζει και τους πιο απαιτητικούς επισκέπτες, ενώ ο δρόμος βρίσκεται σε πολλή καλή κατάσταση, τόσο σε ποιότητα, όσο και σε χάραξη. Το γεγονός αυτό έκανε την οδήγησή μας απολαυστική και τους ρυθμούς μας πιο γοργούς..
Το απόγευμα φτάσαμε στην ψηλή μακριά γέφυρα που ένωνε τις απέναντι όχθες του ποταμού, ενώ αυτός βρισκόταν πολλά μέτρα από κάτω. Το σημείο φιλοξενεί πλήθος από μαγαζιά με σουβενίρ, καφετέρια-εστιατόριο, εταιρίες Rafting, κα. Σταματήσαμε να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες και να ξεκουραστούμε, ενώ μόνο 25χλμ μας χώριζαν από το Zabljak.
Από εκεί και πέρα ο δρόμος σκαρφάλωνε στα 1550μ. και στην συνέχεια διέσχιζε μεγάλο οροπέδιο που φυσούσε αρκετά δυνατά ο άνεμος. Ο ήλιος έπεφτε σιγά-σιγά και το κρύο γινόταν ολοένα πιο αισθητό. Το τοπίο ήταν αλπικό. Σχετικά σύντομα φτάσαμε στην Zabljak. Πλήθος μικρών οικειών, με απότομες σκεπές -για να αντέχουν στα χιόνια- βρίσκονταν εκεί. Γρήγορα αντιληφθήκαμε πως οι περισσότερες από αυτές αποτελούσαν ενοικιαζόμενα δωμάτια-διαμερίσματα. Βρισκόμασταν όμως εκτός εποχής και πολλά από αυτά ήταν κλειστά.
Το χωριό διαθέτει εστιατόρια, μαγαζιά και βενζινάδικο και ότι άλλο χρειάζεται ένας οργανωμένος χειμερινός προορισμός. Σταματήσαμε να βάλουμε βενζίνη, όταν μας προσέγγισε ένα τύπος για μας προτείνει κατάλυμα. Μας μοίρασε κάρτες και μας πρότεινε να μείνουμε σε αυτόν σε συμφέρουσα τιμή: 10ευρώ/άτομο. Η τιμή μας φάνηκε καλή και αποφασίσαμε, μαζί με τον Γιώργο, να του ρίξουμε μια ματιά, μέχρι οι υπόλοιποι να ξεμπερδέψουν με τον ανεφοδιασμό των μηχανών. Η αλήθεια είναι πως δεν πηγαίναμε και με τόσο όρεξη, αλλά ήταν μια καλή λύση, καθώς νοιώθαμε κουρασμένοι για πολλές αναζητήσεις και επιπλέον είχαν αρχίσει να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες.
Οι εγκαταστάσεις (Auto-Camp Razvrste – 40€/4άτομα) του ιδιοκτήτη που μας πρότεινε την διαμονή, συμπεριελάμβαναν κάμπινγκ, δωματιάκια, κουζίνα, εστιατόριο και κτίρια που εξυπηρετούσαν του κατασκηνωτές. Από εκείνο το σημείο ξεκινούσε ένα μονοπάτι που οδηγούσε στην λίμνη Jezero (20-25 λεπτά πεζοπορίας). Είδαμε το διαμέρισμα (μεζονέτα) που θα νοικιάζαμε και μας φάνηκε μια χαρά για την τιμή του. Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε να μείνουμε και ο ιδιοκτήτης –μέσω της κόρης του που μιλούσε αγγλικά- προθυμοποιήθηκε να πάει και να φέρει τα παιδιά, καθώς το camp βρισκόταν 1-2χλμ. από το κέντρο του Zabljak.
Μέχρι να έρθουν τα παιδιά μας κέρασε ένα καφεδάκι και ασχοληθήκαμε και λίγο με το ίντερνετ. Μόλις βολευτήκαμε στο σπίτι, κατεβήκαμε στο χωριό για φαγητό, σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο, που τυχαία πρότεινε ο Μίμης επειδή του άρεσε το όνομα του: «Old Wolf». Το φαγητό ήταν πολύ καλό και αυτή την φορά δοκιμάσαμε κρέατα και σούπες, μαγειρεμένα με τοπικές συνταγές.
Το κρύο ήταν αισθητό και όταν επιστρέψαμε στο σπίτι η θερμοκρασία ήταν κοντά στους 10 βαθμούς. Νομίζαμε πλέον πως βρισκόμασταν στον χειμώνα, οπότε και οι θερμάστρες άναψαν. Καθίσαμε να συζητάμε μέχρι αργά, πίνοντας τοπική μπύρα…
