Έφτασε η τελευταία μέρα εκτός Ελλάδας. Δεν θέλω να λέω η «τελευταία μέρα του ταξιδιού», καθώς το ταξίδι συνεχίζεται για αρκετό καιρό μετά την επιστροφή στο σπίτι...
Η συγκεκριμένη μέρα δεν είχε αξιοθέατα, παρά μόνο χιλιόμετρα μέχρι την Ελλάδα. Δεν είχαμε αποφασίσει ακόμα τι θα κάναμε τελικά, καθώς προτάσεις υπήρχαν για διανυκτέρευση από τον Μίμη και τον Αχιλλέα, σε Χαλκιδική και Θεσσαλονίκη αντιστοίχως. Η αλήθεια είναι πως και οι 2 ήταν εξίσου δελεαστικές, αλλά το πρόβλημα ήταν πως εμείς θα είχαμε ακόμα 500χλμ. μέχρι την Αθήνα και η Δευτέρα ήταν εργάσιμη μέρα.
Ο Αχιλλέας, ο Μίμης και ο Γιώργος ξύπνησαν νωρίτερα και βγήκαν βόλτα για καφεδάκι, στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που είχαμε ακολουθήσει το προηγούμενο βράδυ.
Όταν σηκώθηκε και ο Στράτος, ξεκινήσαμε μαζί να βρούμε τους υπόλοιπους και να πάρουμε πρωινό για να προετοιμαστούμε για την αναχώρηση. Πηγαίνοντας να βρούμε τα παιδιά, πετύχαμε τους δρόμους κλειστούς, λόγω της λειτανίας της εικόνας των καθολικών της πόλης. Τα άτομα που είχαν συγκεντρωθεί δεν ήταν πολλά, όμως διέθεταν παλμό, όργανα ακόμα και μικροφωνικές –μεταφερόμενες- εγκαταστάσεις προκειμένου να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Εξάλλου, σε αυτή την χώρα το μεγαλύτερο ποσοστό των πιστών είναι Χριστανοί Ορθόδοξοι, με τις υπόλοιπες θρησκίες να έχουν πολύ μικρά ποσοστά.
Κατά τις 10μμ αφήναμε την πόλη της Nis. Ακολουθώντας έναν από τους κεντρικούς δρόμους, που διέσχιζαν το ποταμό Nisava, συναντήσαμε τον αυτοκινητόδρομο Ε80 (Nis-Sofia). Στην συνέχεια, ακολουθώντας τις πινακίδες για Skopje, μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο Ε75. Ο Ε75 αποτελεί τον δρόμο που ξεκινά από την Αθήνα και καταλήγει στην κεντρική Ευρώπη. Για τα πρώτα 60-70χλμ. ο αυτοκινητόδρομος μας έδωσε την ευκαιρία να κινηθούμε με γοργούς ρυθμούς, καθώς ήταν φαρδύς και σε πολλή καλή κατάσταση. Πληρώσαμε αντίτιμο για την χρήση του περίπου 2€, τα οποία μπορούσαν να πληρωθούν είτε σε τοπικό, είτε σε ξένο νόμισμα.
Από εκεί και πέρα ο δρόμος ήταν πιο στενός, αλλά σχετικά άνετος. Ο τοπίο ήταν όμορφο, καθώς η διαδρομή διέσχιζε μια περιοχή με πλούσια βλάστηση. Κάναμε μια μικρή στάση για ανεφοδιασμό και συνεχίσαμε μέχρι τα σύνορα. Συνολικά διανύσαμε περίπου 160χλμ. από την Nis μέχρι εκεί. Είχε έρθει η ώρα να χαιρετίσουμε την όμορφη Σερβία και να συνεχίσουμε την πορεία μας προς τον νότο. Περιμένοντας τον τελωνειακό έλεγχο –που ήταν χαλαρός- σκεφτόμουν πως τελικά είχαμε πολλά ακόμα να ανακαλύψουμε σε αυτή την χώρα, που στο συγκεκριμένο ταξίδι, ουσιαστικά, αποτελούσε μια περιοχή που θα περνούσαμε transit.
Σύντομα βρεθήκαμε στα Σκοπιανά σύνορα. Οι πρώτες πινακίδες που συναντήσαμε ήταν «Welcome to Makedonja» και άλλα τέτοια... Στον έλεγχο συναντήσαμε ουρά οχημάτων, παρόλα αυτά όμως, ο έλεγχος δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Οι υπάλληλοι ήταν ευγενικοί και μάλιστα μιλούσαν κάποια σπαστά ελληνικά.
Αφήνοντας τον συνοριακό σταθμό, μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο που διασχίζει την χώρα από τον βορρά στον νότο, που ονομάζεται ο «αυτοκινητόδρομος του Μεγάλου Αλεξάνδρου». Πινακίδες μας το θύμιζαν συχνά αυτό, προσπαθώντας να μας κάνουν να το πιστέψουμε. Ο αυτοκινητόδρομος μας έδωσε την δυνατότητα να κινηθούμε με γοργούς ρυθμούς και χωρίς προβλήματα. Αστυνομία δεν συναντήσαμε πουθενά. Σε ένα μεγάλο τμήμα του, δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε το αντίθετο ρεύμα, καθώς η χάραξη ήταν τέτοια που τα 2 ρεύματα του ίδιου δρόμου, απείχαν κάποια χιλιόμετρα μεταξύ τους. Στο ίδιο τμήμα η διαδρομή ήταν εντυπωσιακή καθώς ακολουθούσε ένα φαράγγι.
Κατά μήκος του δρόμου συναντήσαμε πολλά βενζινάδικα, που ήταν οργανωμένα και διέθεταν τρόπο πληρωμής με πιστωτική κάρτα. Χρειάστηκε να πληρώσουμε διόδια συνολικής αξίας περίπου 2,5-3€. Η ιδιαιτερότητα ήταν πως αν πλήρωνες με €, δεν δέχονταν κέρματα, μόνο χαρτονομίσματα και σου έδιναν ρέστα σε τοπικά νομίσματα (Μακεδονικά δηνάρια). Οπότε η μόνη λύση ήταν να χρησιμοποιήσεις μικρά χαρτονομίσματα της τάξης των 5€ προκειμένου να μην σου μείνουν πολλά τοπικά χρήματα.
Κάναμε μια στάση για ανεφοδιασμό με την βενζίνη να είναι περίπου 1,35€/λίτρο και η ισοτιμία του τοπικού νομίσματος: 1€=62ΜΚD. Ο ηλικιωμένος υπάλληλος του βενζινάδικος ήταν φιλικός μαζί μας και είπε και αυτός κάποιες λέξεις στα ελληνικά.
Συνολικά στα Σκόπια διανύσαμε 180χλμ. μέχρι το ελληνικό τελωνειακό σταθμό των Ευζώνων. Ουσιαστικά, δεν μπορώ να έχω άποψη για την συγκεκριμένη χώρα, καθώς την περάσαμε transit. Εντούτοις, αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι πως αποτελεί την πιο συμφέρουσα και άνετη δίοδος προκειμένου να κατευθυνθείς προς την κεντρική Ευρώπη. Προς το τέλος της διαδρομής, ο δρόμος έπαψε να είναι αυτοκινητόδρομος αλλά και πάλι ήταν πολύ άνετος, παρά το γεγονός πως κυκλοφορούσαν αρκετά φορτηγά. Οι οδηγοί είχαν σχετικά καλή οδηγική συμπεριφορά.
Περνώντας τον συνοριακό σταθμό των Ευζώνων, κάναμε μια μικρή στάση να οργανωθούμε και τότε ήταν που πήραμε την απόφαση τελικά να μείνουμε στην Θεσσαλονική. Το να πηγαίναμε απευθείας στην Αθήνα ήταν υπερβολή. Το να διανυκτερεύαμε στην Χαλκιδική θα μας πρόσθετε πολλά χιλιόμετρα για την επόμενη μέρα, που θέλαμε να φτάσουμε σχετικά νωρίς στην Αθήνα.
Ξεκινήσαμε λοιπόν για Θεσσαλονίκη με οδηγό τον Αχιλλέα. Στο περιφερειακό δρόμο της πόλης του Θερμαϊκού, κάναμε μια στάση για να χαιρετηθούμε με τον Μίμη. Είχαμε περάσει μαζί περίπου 15 μέρες, λαμβάνοντας κοινές εικόνες και εμπειρίες που θα θυμώμαστε για πάντα. Για να είμαι ειλικρινής ένιωθα λίγο άβολα που δεν συνεχίζαμε όλοι μαζί για Χαλκιδική, αλλά ήταν μη εφικτό κάτι τέτοιο... Χαιρετήθηκαμε και δώσαμε ραντεβού πως θα βρισκόμασταν σύντομα και πάλι... Τα λόγια είναι περιττά σε κάτι τέτοιες στιγμές...
Βγαίνοντας στην έξοδο της Τριανδρίας φτάσαμε στο σπίτι του Αχιλλέα. Ξεφορτώσαμε, κάναμε ένα μπάνιο και ο Αχιλλέας πρότεινε για φαγητό, είτε εντός, είτε εκτός σπιτιού. Ήμασταν βέβαιοι πως η καλύτερη περίπτωση ήταν να φάμε σπίτι με την άνεση μας. Έτσι και έγινε και παρήγγειλε τοπικές θεσσαλονικιότικες νοστιμιές τις οποίες τιμήσαμε δεόντως.
ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ... 22-9-2013
Η επόμενη μέρα μας βρήκε με το θεσσαλονικιότικο πρωινό να περιμένει στο τραπεζάκι του μπαλκονιού! Ας είναι καλά η Τριάδα που σηκώθηκε πρωί-πρωί και τα αγόρασε... μπουγάτσα με τυρί, μπουγάτσα με κρέμα, μπουγάτσα με κιμά, μπουγάτσα με σοκολότα!!! Όλα τα καλά είχε το πρωινό!!!
Χαζέψαμε με κουβεντούλα και με την ώρα να περνάει χωρίς να το καταλάβουμε. Ήταν όμως η ώρα να φύγουμε... Ξεκινήσαμε κατά τις 11πμ. και περάσαμε από το Νοσοκομείο 424 που είχε βάρδια η Τριάδα, να την χαιρετίσουμε.
Τα 530χλμ. μέχρι την Αθήνα πέρασαν μόνο με 1 στάση στον Αλμυρό, μετά την Λάρισσα... Ήταν η πρώτη φορά που δεν ένιωθα κούραση ή πλήξη για τον συγκεκριμένο δρόμο... Ίσως, τα όλα όσα είχαμε δει και οδηγήσει, μου είχαν δώσει τόση ενέργεια που δεν ένιωθα κούραση από την οδήγηση, μετά από 4.240χλμ...
Κατά το απόγευμα φτάσαμε στα διόδια της Μαλακάσας... Εκεί ήταν που σταματήσαμε για να χαιρετηθούμε... Τα πολλά λόγια ήταν περιττά...
«Άντε και του χρόνου...»
