ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Το 2015 συμπληρώνονται 10 χρόνια που ξεκίνησα να ταξιδεύω στο εξωτερικό... 10 χρόνια που αισθάνομαι -αλλά αποτελεί και πραγματικότητα- πως με άλλαξαν τόσο ως ταξιδιώτη, όσο και ως άνθρωπο. Για φέτος λοιπόν αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε 2 άτομα από την ομάδα του MotoRiders Club, καθώς επαγγελματικές και άλλες υποχρεώσεις, λειτούργησαν ανασταλτικά για τους υπόλοιπους.
Αν και δεν συνηθίζω να επισκέπτομαι τις ίδιες χώρες και –ειδικότερα- τους ίδιους προορισμούς, φέτος έκανα μια εξαίρεση. Μια εξαίρεση που θα μπορούσε να γίνει για ελαχιστότατες χώρες, μια από τις οποίες είναι η Ρουμανία. Μια χώρα -εκτός από το γεγονός ότι μου αρέσει πολύ-, με την οποία έχω συναισθηματικούς δεσμούς.
H πολιτική και κοινωνική κατάσταση που επικράτησε τον Ιούλιο, δημιούργησε μια απίστευτη αγωνία και αβεβαιότητα για το μέλλον, γεγονός που το μόνο πράγμα που δεν σε έκανε να σκεφτείς, ήταν το καλοκαιρινό ταξίδι. Η λύση της Ρουμανίας -μάλλον- ήταν μονόδρομος. Από την μία δεν χρειαζόμασταν καράβι και από την άλλη το γεγονός πως η συγκεκριμένη χώρα δεν μας ήταν άγνωστη, μας έδινε την επιλογή της απόφασης για την πραγματοποίησης του ταξιδιού, ακόμα και την τελευταία στιγμή... και κάπως έτσι έγινε.
Το ραντεβού δόθηκε για το πρωί της Δευτέρας στο σπίτι μου, από το οποίο ξεκινούσαμε με προορισμό το μικρό χωριό Άγκιστρο, λίγο πριν τα ελληνο-βουλγαρικά σύνορα του Προμαχώνα. Ο Στράτος βρήκε ένα μικρό κατάλυμα με ιαματικά λουτρά, γνωστά στην περιοχή. Θέλαμε να διανυκτερεύσουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά στα σύνορα, ώστε την επόμενη μέρα να βρεθούμε στο Bucuresti νωρίτερα και με όσο το δυνατό λιγότερες καθυστερήσεις.
ΗΜΕΡΑ (1) - Δευτέρα 3/8/2015
Αθήνα - Άγκιστρο (632 χλμ)
Κατά τις 10.30πμ έφτασε και ο Στράτος από το σπίτι και χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις ξεκινήσαμε προς βορρά, ακολουθώντας τον μονότονο αυτοκινητόδρομο Αθηνών - Θεσσαλονίκης, με την θερμοκρασία να είναι σε υψηλά επίπεδα -ευτυχώς όμως καλύτερα από τις προηγούμενες μέρες του καύσωνα! Η οδήγηση κύλισε χαλαρά σε γενικές γραμμές και κάποιες μικρές στάσεις για ανεφοδιασμό, καφεδάκι και περισσότερο για κουβέντα... λες και δεν μας έφτανε η ενδοσυνεννόηση που είχαμε στις μοτοσικλέτες!!! Κάναμε μια στάση στον Αλμυρό, στο Κάστρο και λίγο πριν τις Σέρρες για να καταλήξουμε στο χωριό Άγκιστρο, που απείχε 8χλμ από τον συνοριακό σταθμό του Προμαχώνα.
Το Άγκιστρο βρέθηκε σχεδόν τυχαία...και λέω "σχεδόν", καθώς είχα ακούσει στο παρελθόν κάποιες αναφορές για τα ιαματικά λουτρά της περιοχής. Ο Στράτος ψάχνοντας στο ιντερνέτ, ανακάλυψε την ύπαρξη ξενώνων στο συγκεκριμένο χωριό που διέθεταν χαμάμ! Είπαμε λοιπόν να δοκιμάσουμε. Η τιμή τους ήταν πολύ καλή, περίπου 45 ευρώ (με πρωινό) και καμιά 15 ευρώ για ενοικίαση του χαμάμ για 30 λεπτά παραμονής (ανεξαρτήτως ατόμων).
Μια που θα ήμασταν κοντά στην Θεσσαλονίκη, μιλήσαμε με τον Αχιλλέα, μήπως και βρισκόμασταν. Φυσικά, όπως ήταν και αναμμένο, δέχθηκε την πρόσκληση και δώσαμε ραντεβού κατά τις 8μμ. Στο χωριό φτάσαμε ακολουθώντας την σήμανση στην διασταύρωση, ακριβώς πριν τον τελωνειακό σταθμό. Η διαδρομή που μας οδήγησε στο Άγκιστρο ήταν καταπράσινη, ανεβάζοντάς μας την διάθεση για την επιλογή μας. Πολύ εύκολα καταλήξαμε στο ξενοδοχείο Hotel ΧΑΜΑΜ. Το πολύ τακτοποιημένο συγκρότημα διαθέτει εξωτερικές πισίνες (κλειστές) που λειτουργούν ως χαμάμ. Εντούτοις, υπάρχει ένα χαμάμ που επικοινωνεί με το ξενοδοχείο και είναι το παλιότερο. Όπως μας ανέφεραν οι υπάλληλοι είναι από την βυζαντινή εποχή και η διαφορά με τα υπόλοιπα -λειτουργικά- είναι πως μπορείς να φτάσεις σε αυτό χωρίς να βγεις από το κτίριο του ξενοδοχείου. Κάναμε, λοιπόν, κράτηση για να δοκιμάσουμε.
Το λουτρά ήταν γνωστά από παλιά, όπου χρησιμοποιούνταν από τους κατοίκους για μπάνιο, πλύσιμο ρούχων, κα. Τα νερά προέρχονται από το όρος Τσιγκέλι και η θερμοκρασία τους φτάνει περίπου τους 41 βαθμούς. Ανά περιόδους η θερμοκρασία μειώνεται, όπως την περίοδο που δοκιμάσαμε εμείς που ήταν κοντά στους 38. Η ροή των νερών φτάνει τα 400 κυβικά μέτρα ανά ώρα.
Κατά τις 8μμ έφτασε και ο Αχιλλέας με πολλή διάθεση για χαβαλέ. Αυτός είχε ξαναεπισκεφτεί το μέρος και γνώριζε το όλο σκηνικό. Μετά από 30-40 λεπτά μας κάλεσαν να κατέβουμε στο χαμάμ, όπου την ώρα που το κλείνεις, είναι αποκλειστικά για σένα. Ο χώρος ήταν απλός και καθαρός. Το μικρό χαμάμ, φαινόταν παλιό, παρόλα αυτά είχε στοιχεία ανακαίνισης. Από τον έναν τοίχο του, μέσω 3 οπών, έβγαινε το νερό που τροφοδοτούσε την μικρή πισίνα. Στο σημείο εκείνο ήταν διαμορφωμένο, ώστε να μπορείς να καθίσεις, ώστε να δέχεσαι την ορμή του νερού να πέφτει πάνω σου, κάνοντάς σου μασάζ. Η αίσθηση ήταν εκπληκτική!!!
Μετά από το χαμάμ, όπως ήταν αναμενόμενο, άνοιξε η όρεξή μας. Ο Αχιλλέας ανέλαβε να μας πάει κάπου που ήξερε, οπότε βρεθήκαμε στην ταβέρνα του Ξύλινου Χωριού, που βρισκόταν πολύ κοντά μας. Ουσιαστικά επρόκειτο για ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα. Το φαγητό ήταν νόστιμο και φθηνό. Η βραδιά κύλισε με πολλή κουβέντα και χαβαλέ, χαρακτηριστικά που δεν λείπουν ποτέ από τις συναντήσεις μας με τον Αχιλλέα! Κατά τις 1.30 πήγαμε για ύπνο χωρίς να καταλάβουμε πως είχε περάσει η ώρα... Το ταξίδι ξεκινούσε με τις καλύτερες συνθήκες!!!
ΗΜΕΡΑ (2) - Τρίτη 4/8/2015
Άγκιστρο - Bucuresti (596χλμ)
Το ξυπνητήρι χτύπησε κατά τις 7.30πμ, αφού ο Αχιλλέας ήθελε να φτάσει εγκαίρως στην δουλειά του, αλλά και εμείς θέλαμε να ξεκινήσουμε νωρίς καθώς δεν γνωρίζαμε σε τι κατάσταση θα βρίσκαμε τους βουλγαρικούς δρόμους. Μας είχαν ανησυχήσει διάφορες αναφορές για έργα στους δρόμους, παρακάμψεις και καθυστερήσεις στην γέφυρα που διασχίζει τον Δούναβη στο Russe-Gurgiu.
Αφού λοιπόν πήραμε το πρωινό μας, είχε έρθει η ώρα του αποχωρισμού με τον Αχιλλέα. Χαιρετηθήκαμε και ο καθένας πήρε τον δρόμο του. Η κατάσταση στον τελωνιακό σταθμό του Προμαχώνα ήταν πολύ σύντομη και χαλαρή, καθώς πλέον οι συνοριακοί φύλακες των 2 γειτονικών κρατών συστεγάζονται σε κοινό κτίριο και ο έλεγχος πραγματοποιείται απευθείας και από τους δυο μαζί. Κατά τις 10.30πμ βρεθήκαμε επί βουλγαρικού εδάφους, ακολουθώντας τις πινακίδες για Sofia. Ένας νέος αυτοκινητόδρομος είχε αντικαταστήσει ένα σημαντικό τμήμα του παλιού δρόμου, δίνοντάς μας την ευκαιρία να κινηθούμε σε πιο γοργούς ρυθμούς με ασφάλεια, χωρίς άγχος για πιθανά αστυνομικά μπλόκα. Η θερμοκρασία ήταν πολύ καλή, κάνοντας την οδήγησή μας περισσότερο ευχάριστη και απολαυστική.
Η ώρα κύλισε πολύ ευχάριστα, χωρίς να αντιληφθούμε πως διανύσαμε τα περίπου 180χλμ σχεδόν μέχρι την βουλγαρική πρωτεύουσα. Και λέω "σχεδόν", καθώς περίπου 30χλμ πριν, ο νέος αυτοκινητόδρομος κατέληγε σε έναν κόμβο, όπου η έξοδος από αυτόν, μας οδηγούσε στην παλαιά -γνωστή σε εμένα- είσοδο της Sofia και ειδικότερα στην διασταύρωση του νότιου μέρους του περιφερειακού. Αν όμως συνεχίζαμε ευθεία, οι πινακίδες μας ενημέρωναν πως θα περνούσαμε tranzit την πόλη. Έχοντας σταματήσει λίγο πριν τον εν λόγω κόμβο για να το συζητήσουμε, σταματά επίσης ένα φορτηγάκι, όπου ο οδηγός προθυμοποιείται να μας βοηθήσει μιλώντας μας ελληνικά. Προφανώς επρόκειτο για Βούλγαρο που είχε δουλέψει στην Ελλάδα. Μας είπε λοιπόν πως συνεχίζοντας ευθεία -που ουσιαστικά επιλέγαμε την "άγνωστη" διαδρομή- θα φτάναμε εκεί που θέλαμε, με την διαφορά πως θα αποφεύγαμε τα έργα που γίνονταν στο παλαιό οδικό δίκτυο. Χωρίς να το πολυσκεφτούμε αποφασίσαμε να το ρισκάρουμε...
Ακολουθήσαμε την διαδρομή και με την βοήθεια των χαρτών που είχα αποθηκευμένα στο tablet, βρεθήκαμε τελικά στον κόμβο που οδηγούσε σε Varna και Vidin, την διασταύρωση δηλαδή που επιλέγουμε κάθε φορά που κατευθυνόμαστε προς το Russe.
Συνεχίσαμε με καλούς ρυθμούς, χωρίς ιδιαίτερη ταλαιπωρία. Με μια μικρή ενδιάμεση στάση πριν το Pleven, φτάσαμε στα σύνορα, με μεγάλη αγωνία για το τι θα συναντούσαμε. Τα πρώτα δείγματα δεν ήταν και τα καλύτερα... Μια τεράστια ουρά φορτηγών είχε σχηματιστεί -περίπου 2 χλμ- πριν τα σύνορα, ενώ μπαίνοντας μια μεγάλη σειρά επιβατηγών οχημάτων πήγαινε σιγά προς τον έλεγχο.
Παρακάμψαμε την ουρά και συνεχίσαμε προς το σημείο που γινόταν ο έλεγχος κάποιων φορτηγών, χωρίς -ουσιαστικά- να ξέρουμε τι να κάνουμε. Κάποιος που φαινόταν να είναι υπάλληλος του τελωνείου, μας έκανε νόημα να προχωρήσουμε και χωρίς να το πολυσυζητήσουμε, περάσαμε χωρίς ουσιαστικά να μας κάνουν έλεγχο... σε τελική ανάλυση εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης βρισκόμασταν... τι έλεγχοι και αηδίες;;;
Σχεδόν μέχρι το μέσο της γέφυρας όλα ήταν καλά, μέχρι το σημείο που βρήκαμε μια μακριά ουρά από ακινητοποιημένα -σχεδόν- οχήματα. Η μια λωρίδα κυκλοφορίας κλειστή, με αποτέλεσμα η κίνηση να διεξάγεται μόνο από το ένα ρεύμα. Παρακάμψαμε -όσο ήταν εφικτό- αρκετά αυτοκίνητα μέχρι το σημείο που τελικά μπήκαμε και εμείς στην ουρά, συνεχίζοντας σιγά-σιγά την πορεία μας μέχρι το τέλος της γέφυρας. Μόλις τελείωσε το μαρτύριο, συνειδητοποιήσαμε πως τελικά ξεπεράσει το εμπόδιο και την ταλαιπωρία σχετικά ανώδυνα, με το τι θα είχαμε υποστεί υπό άλλες συνθήκες!!!
Ξεμπερδέψαμε με τον έλεγχο και αφού ανεφοδιαστήκαμε με καύσιμα, συνεχίσαμε για τα 60 τελευταία χιλιόμετρα της ημέρας. Ο δρόμος μέχρι το Βουκουρέστι είχε αλλάξει αρκετά, ευτυχώς προς το καλύτερο... Κατά τις 7μμ μπαίναμε στην πρωτεύουσα. Η χαρά μου φαινόταν ακόμα και μέσα από το κράνος! Κάθε φορά που επιστρέφω σε αυτή την πόλη, νοιώθω εκπληκτικά...
Για καλή μας τύχη η κίνηση στους δρόμους ήταν ελάχιστη και σύντομα φτάσαμε στο Ibis Hotel (30euro) που βρισκόταν πίσω από το Palace Parliament, αφού περάσαμε τον δρόμο με τα σιντριβάνια, το νερό των οποίων λαμπύριζε στο φως του ήλιου που έδυε... Ταχτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο και αφού κάναμε ένα μπανάκι, είπαμε να πάμε για φαγητό, που άλλου;;; στο εστιατόριο La Mama που προτιμούμε σε κάθε ταξίδι μας στην πόλη.
Πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο παρκάραμε τις μοτοσικλέτες στην πλατεία Revolutiei και κάναμε μια μικρή βόλτα με τα πόδια, φωτογραφίζοντας, αλλά κυρίως κάνοντας ξενάγηση στον Στράτο με αναφορές από το παρελθόν...
