Καταλήξαμε να φύγουμε κατά τις 11.30πμ. Δεν μας ένοιαζε και τόσο να φύγουμε νωρίς, αφού το πρόγραμμα της συγκεκριμένης μέρας προέβλεπε επίσκεψη στο αλατωρυχείο της Turda και στην συνέχεια θα διανυκτερεύαμε στο Sibiu. Συνολικά, λοιπόν, δεν θα ξεπερνούσαμε τα 250χλμ.
Ξεκινήσαμε με προορισμό την Turda που απείχε περί τα 80χλμ. Η διαδρομή όχι και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ίσως επηρεασμένος από αυτές που είχαμε οδηγήσει τις προηγούμενες μέρες. Παρόλα αυτά συναντήσαμε λιβάδια, τον ποταμό Mures που μας συντρόφευε για αρκετή ώρα και κάποια ενδιαφέροντα χωριουδάκια, κάνοντάς με να αλλάξω -εντελώς- άποψη για την ρουμανική επαρχία. Παλιότερα πίστευα πως η αρχιτεκτονική των χωριών της χώρας δεν είχε κάποια ιδιαίτερη ομορφιά. Ενδεχομένως, να είχα στο μυαλό μου κάποια χωριά που συναντούσα είτε φεύγοντας προς το Gurgiu, είτε στην περιοχή κοντά στην πρωτεύουσα.
Τα χωριά που συναντήσαμε -ή ενδεχομένως παρατηρήσαμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά-, μου έδωσαν μια άλλη εικόνα για την επαρχία της χώρας και ιδιαιτέρως για την Transylvania.
Φτάνοντας ακολουθήσαμε τις πινακίδες για το κέντρο και σύντομα εμφανίστηκαν οι πρώτες πινακίδες για Salina Turda, που αφορούσαν το ορυχείο ορυκτού άλατος. Η μικρή κωμόπολη αποτέλεσε μια έκπληξη για την ομορφιά και την γραφικότητά της. Μια ακόμα χαρακτηριστική πόλη της Transylvania με τα επιβλητικά παραδοσιακά σπίτι, με τα έντονα βαμμένα χρώματα, τις όμορφες πλατείες και τους πλακόστρωτους δρόμους. Με άλλα λόγια δεν είχε καμία σχέση το ιστορικό κέντρο της με την εικόνα που αποκομίζει ο επισκέπτης που απλά την διασχίζει περιφερειακά! Το ορυχείο βρίσκεται έξω από την πόλη, αλλά σε κοντινή απόσταση.
Προσεγγίζοντας τον χώρο του ορυχείου, βρεθήκαμε μπροστά σε μια κοσμοσυρροή και εκατοντάδες παρκαρισμένα οχήματα. Δεν μου περνούσε από το μυαλό πως θα ήταν τόσο πολύ γνωστό και επισκέψιμο το συγκεκριμένο μέρος! Κατευθυνθήκαμε προς τον χώρο στάθμευσης μπροστά από την νέα είσοδο του ορυχείου, κατασκευασμένη το 2010. Αφού πληρώσαμε 20RON/άτομο μπήκαμε στην γαλαρία που οδηγούσε στο εσωτερικό του ορυχείου, μέσω μιας κατηφορικής διαδρομής. Η θερμοκρασία ήταν κοντά στους 12 βαθμούς. Κάποιοι είχαν φροντίσει να έχουν μαζί τους κάποια μακρυμάνικη μπλούζα, ενώ για εμάς απλώς αποτέλεσε στιγμή δροσιάς.
Προχωρώντας συναντήσαμε σχεδιαγράμματα του ορυχείου και σήμανση για καθένα από τα σημεία ενδιαφέροντος που διέθετε. Το ορυχείο έχει βάθος 917μ. Η χρήση του ξεκινά από πολύ παλιά, ίσως τον 15ο αιώνα. Με τα χρόνια επεκτεινόταν σε μήκος και σε βάθος. Το μέρος χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο των κατοίκων από εναέριους βομβαρδισμούς, ενώ αργότερα αποτέλεσε σημείο φύλαξης και συντήρησης τυριού. Το αλάτι βρίσκεται στους τοίχους του ορυχείου.
Κατεβήκαμε περισσότερα από 1300 σκαλιά, μέσω μιας ξύλινης σκάλας που θύμιζε περισσότερο σκάλα τρένου. Παρά την πολυκοσμία, κατεβήκαμε τους 13 ορόφους για να φτάσουμε στην βάση του ορυχείου. Εκεί συναντήσαμε το μοναδικό αρνητικό σημείο του συγκεκριμένου αξιοθέατου: οι υπεύθυνοι είχαν δημιουργήσει πολυχώρο αναψυχής, διαθέτοντας ότι περίπου ένα luna-park!!! Δυστυχώς αυτό συνέβαλε ώστε να χαθεί μέρος της ομορφιάς και την γοητείας του μέρους. Ένα επίσης αρνητικό ήταν πως σε κάποια σημεία (πχ. το κατέβασμα και ανέβασμα μέσω ασανσέρ), υπήρχε μεγάλη κοσμοσυρροή οπότε στηνόσουν στη σειρά. Το να το κάνεις για μια φορά, το καταλαβαίνω, αλλά για ΚΑΘΕ φορά το θεωρήσαμε υπερβολή, οπότε και αφήσαμε την επίσκεψη στην πλημμυρισμένη αίθουσα, στην οποία είχαν βάλει βαρκάκι για βόλτες κιόλας! Ανεβήκαμε και πάλι τα 1300+ σκαλιά και επισκεφτήκαμε κάποιους επιπλέον χώρους στο πρώτο επίπεδο του ορυχείου.
Επιστρέψαμε στο παρκινγκ, διαπιστώνοντας την παρουσία και άλλων μοτο-ταξιδιωτών από Βουλγαρία, Ισπανία, Κροατία, Γερμανία, Πολωνία, Ιταλία, γεγονός πως η δημοσιότητα του συγκεκριμένου αξιοθέατου έχει ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας.
Αφήσαμε το Salina Turda και -αφού διασχίσαμε την πόλη για μια ακόμα φορά-, συνεχίσαμε την πορεία μας με οδηγούς τις πινακίδες για Alba Iulia. Σκεφτήκαμε πως θα ήταν προτιμότερο και πιο σύντομο να ακολουθήσουμε την διαδρομή μέσω Blaj - Copsa Mica για να καταλήξουμε στο Sibiu. Εξάλλου την επόμενη μέρα που θα ανεβαίναμε τον Transalpina Road μέσω της πόλης Sebes, θα οδηγούσαμε μέρος της διαδρομής για την Alba Iulia.
Έτσι λοιπόν, διασχίζοντας μια πεδινή έκταση χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, παρά μόνο πως σε διάφορα σημεία κινούμασταν παραπλεύρως του ποταμού Mures, φτάσαμε στο χωριό Teius, όπου λίγο μετά στρίψαμε αριστερά με κατεύθυνση προς Blej. Ο δρόμος ήταν στο ίδιο μοτίβο με την διαφορά πως συναντήσαμε εκτάσεις με καλλιέργειες καλαμποκιού και ότι κατάφερε να με τσιμπήσει μια μέλισσα που πέρασε στο μανίκι μου!
Φτάνοντας στο Copsa Mica, συναντήσαμε την διασταύρωση με τον δρόμο Medias-Sibiu. Επρόκειτο για μια διαδρομή που είχαμε κάνει μαζί με τα παιδιά από το Brasov, όταν είχαμε επισκεφτεί την Ρουμανία το 2011, αφήνοντάς μας τι καλύτερες εντυπώσεις... Λίγο πριν το Rusi, η διαδρομή έγινε πιο εντυπωσιακή από άποψη βλάστησης αλλά κυρίως από τα χωριά που συναντήσαμε, όπως το Slimnic! Ίσως από τα ομορφότερα χωριά της Ρουμανίας και τα χαρακτηριστικότερα της Transylvania!
Κατά τις 6μμ μπαίναμε στο Sibiu. Την προηγούμενη ημέρα είχαμε κάνει μια αναζήτηση για κατάλυμα αλλά διαπιστώσαμε μια αυξημένη κίνηση τουριστών, με αποτέλεσμα τα περισσότερα να είναι πλήρη. Ανακαλύψαμε πως το Hotel Continental Forum ήταν σχεδόν απέναντί μας και κοντά στο κέντρο. Χωρίς δεύτερη σκέψη αναζητήσαμε δωμάτιο και βρήκαμε προς 75ευρώ το δίκλινο. Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας και βγήκαμε μια βόλτα στο ιστορικό κέντρο της πόλης.
Η πόλη θεωρείται από τις γραφικότερες της Ρουμανίας, καθώς διατηρεί αναλλοίωτα στοιχεία της μεσαιωνικής πόλης. Βρίσκεται σχεδόν πάνω στο πέρασμα από την Βλαχία στην Τρανσυλβανία. Το κέντρο της πόλης περιλαμβάνει πολυάριθμα διατηρητέα κτίρια. Η μεσαιωνική πόλη χωρίζεται σε δύο μέρη, στην πάνω και κάτω πόλη. Διατηρείται επίσης η μεσαιωνική οχύρωση της πόλης και οι πύργοι που περιλάμβανε. Η πόλη διαθέτει δύο μεγάλα μουσεία. Το υπαίθριο εθνογραφικό μουσείο ASTRA, το οποίο περιλαμβάνει 340 κτίρια ανάμεσά τους ανεμόμυλους και νερόμυλους και το μουσείο έργων τέχνης Μπρούκενταλ στο οποίο εκτίθενται έργα πολύ σημαντικών ζωγράφων
Το Sibiu είχα ξαναεπισκεφτεί το 2007 και η αλήθεια είναι πως η εικόνα του ήταν αρκετά διαφορετική από τότε... Φυσικά είχε μεσολαβήσει το γεγονός πως υπήρξε πολιτιστική πρωτεύουσα μαζί με το Λουξεμβούργο από τότε, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την εντυπωσιακή ανάπτυξή της. Η βόλτα μας ξεκίνησε από τον πολυσύχνατο πεζόδρομο Nicolae Balcescu, κατά μήκος του οποίου υπάρχουν διώροφα παραδοσιακά σπίτια, βαμμένα σε έντονα χρώματα, τα οποία έχουν αρκετές γερμανικές και αυστρο-ουγγρικές επιρροές.
Πλήθος μαγαζιών συναντήσαμε στην πορεία μας, μέχρι να καταλήξουμε στην διάσημη Piata Mare (=μεγάλη πλατεία) στην οποία διεξαγόταν το φεστιβάλ "40 ani cintecul muntilor", που αφορούσε παραδοσιακή δημοτική μουσική της Ρουμανίας, αλλά και άλλων κρατών που συμμετείχαν. Τότε συνειδητοποιήσαμε και τον λόγο της μεγάλης επισκεψιμότητας την συγκεκριμένη περίοδο. Πλήθος κόσμου παρακολουθούσε την συναυλία και τους χορευτές, πίνοντας και χορεύοντας.
Συνεχίσαμε περνώντας τον Turnul Sfatului, της παλαιάς πύλης, που συνδέει την Piata Mare με την Piata Mica (=μικρή πλατεία), που διαθέτει ένα πιο γραφικό χαρακτήρα. Παρόλο που είναι πιο ήσυχη, διαθέτει περισσότερα καφέ και εστιατόρια. Εκεί βρίσκεται και η Podul Minciunilor (= Γέφυρα των Ψεμμάτων). Υπάρχουν 3 θρύλοι για την ονομασία της συγκεκριμένης γέφυρας:
- στο παρελθόν οι ερωτευμένοι άνδρες του Sibiu πήγαιναν στην συγκεκριμένη γέφυρα και δήλωναν δημοσίως τον έρωτά τους. Επειδή όμως σε κάποιες περιπτώσεις προδίδονταν, τότε χαρακτήριζαν την γέφυρα ως «Γέφυρα των ψεμάτων».
- στον Μεσαίωνα υπήρχαν οι λεγόμενες «μάγισσες» όπου προέβλεπαν το μέλλον. Όταν λοιπόν δεν επαληθεύονταν τα λεγόμενά τους, τότε τις έριχναν από την συγκεκριμένη γέφυρα.
- στο παρελθόν στην γέφυρα υπήρχαν μικροπωλητές, που κρυφάκουγαν τις συζητήσεις των περαστικών. Με τον τρόπο αυτό διαδίδονταν διάφορες φήμες που τις περισσότερες φορές ήταν ανακριβείς. Όσοι ήθελαν να διαδώσουν μια συκοφαντία, κουτσομπολιό πήγαιναν στην γέφυρα.
Συνεχίσαμε το περπάτημα για να καταλήξουμε σε κοντινή απόσταση στην πλατεία Piata Heute, όπου φιλοξενεί την Ευαγγελική Εκκλησία, στην οποία λέγεται πως είναι θαμμένος ο γιος του Vlad Tepes. Εκεί, σε ένα ρομαντικό βιενέζικο καφέ, πετύχαμε ζωντανή κλασική μουσική, ενώ ο κόσμος απολάμβανε το όλο σκηνικό καθισμένος στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας. Στο ίδιο σημείο σύγχρονοι σιδεράδες είχαν στήσει πάγκους εργασίας και παρουσίαζαν την δουλειά τους "ζωντανά"!
Περιπλανηθήκαμε για αρκετή ώρα στο κέντρο και αφού φάγαμε, καθίσαμε σε ένα από τα καφέ του πεζοδρόμου για να απολαύσουμε μια παγωμένη μπύρα. Κάποια στιγμή, ο Στράτος μου λέει: "...το Sibiu είναι η ομορφότερη πόλη της Ρουμανίας που έχω επισκεφτεί, ενώ η Ρουμανία είναι η ομορφότερη χώρα της Βαλκανικής Χερσονήσου..."
