Ξυπνήσαμε σχετικά χωρίς άγχος, καθώς το πρόγραμμα της συγκεκριμένης μέρας δεν προέβλεπε πολλά χιλιόμετρα, αλλά και όχι πολλές στάσεις σε αξιοθέατα. Ουσιαστικά μας ενδιέφερε να οδηγήσουμε τον TransSemenic (περίπου 65χλμ) και στην συνέχεια να επισκεφτούμε τους καταρράκτες του Bigar. Σκοπός μας ήταν να φτάσουμε στην παραδουνάβια πόλη Drobeta Turnu-Severin, ώστε την επόμενη μέρα να είμαστε σχετικά κοντά στο πέρασμα Calafat-Vidin για Βουλγαρία.
Κατά τις 11.30πμ αναχωρούσαμε με κατεύθυνση την κοντινή λίμνη Secu και το Semenic. Ο δρόμος της εξόδου περνούσε από το παλιό τμήμα της πόλης, που αποτελούταν από μονοκατοικίες, οι περισσότερες από τις οποίες είχαν εμφανή τα σημάδια της εγκατάλειψης. Από αυτή την μεριά της πόλης συναντήσαμε κάποια μικρογκρεμισμένα κτίρια και παλιά εργοστάσια. Η περιοχή βρισκόταν κοντά στην βιομηχανική ζώνη, που στις μέρες μας, ήταν σε κατάσταση παρακμής. Το θέαμα σου σε γέμιζε με σκέψεις για το πως θα μπορούσε να ήταν αυτή η πόλη, όταν ήταν στα καλά της...
Αφήνοντας τα τελευταία σπίτια από τα προάστια της Resita, ουσιαστικά μπαίναμε στον TransSemenic Road. Από τα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα, ο δρόμος μας έδωσε ένα δείγμα για το τι θα ακολουθούσε από άποψη φυσικού τοπίου... Η διαδρομή διέσχιζε μια κατάφυτη από δέντρα περιοχή, που σε πολλά σημεία της δεν έβλεπες ουρανό!!! Τα κλαδιά σχημάτιζαν φυσικά τούνελ! Η κατάσταση του οδοστρώματος δεν ήταν η καλύτερη, αναφορικά με όσα είχα διαβάσει και ακούσει για τον συγκεκριμένο δρόμο. Αυτό κράτησε μόνο μερικά χιλιόμετρα στην αρχή.
Σύντομα βρεθήκαμε στην διασταύρωση για Casa Baraj, σημείο που στον χάρτη απεικονιζόταν ως λίμνη, οπότε και είπαμε να ρίξουμε μια ματιά. Το Casa Baraj είναι μια λίμνη που δημιουργείται από ένα φράγμα που βρίσκεται στην άκρη της. Περιμετρικά της βρίσκονται μικρές και προσεγμένες τουριστικές εγκαταστάσεις που λειτουργούν –κυρίως- το καλοκαίρι, καθώς συναντήσαμε ξύλινες εξέδρες με ξαπλώστρες για λουόμενους. Συναντήσαμε ένα camping και 3-4 καταλύματα, αρκετά καλής ποιότητας. Γύρω από την λίμνη υπήρχαν πλατύφυλλα δέντρα, που ήταν τόσο πυκνά, που έπρεπε να ψάξεις για να βρεις κάποιο άνοιγμα, ώστε να μπορέσεις να φωτογραφήσεις την λίμνη. Για να είμαι ειλικρινής όλα αυτά -υπό άλλες συνθήκες- θα μου φάνταζαν φυσιολογικά, όμως έχοντας στο μυαλό μου την εικόνα και την αίσθηση που σου δημιουργούσε η γειτονική Resita, μου φάνηκε ανέλπιστη η παρουσία τους. Σταματήσαμε να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες και έπεσε η ιδέα μήπως να πίναμε ένα καφεδάκι σε μια από τις παραλίμνιες καφετέριες.
Γρήγορα όμως εγκαταλείψαμε το συγκεκριμένο σενάριο, καθώς θεωρήσαμε προτιμότερο να το πίναμε κάπου ψηλότερα και πιο "φυσικά". Επιστρέψαμε στην προηγούμενη διασταύρωση και συνεχίσαμε την πορεία μας ανεβαίνοντας υψομετρικά, ενώ η κατάσταση του δρόμου ήταν πλέον εκπληκτική! Οι άνετες στροφές έκαναν την οδήγησή μας απολαυστική. Η βλάστηση αυξανόταν ολοένα περισσότερο, εντυπωσιάζοντάς μας ακόμα πιο πολύ! Σε κάποιο σημείο συναντήσαμε μια ξυλοκατασκευή από την οποία έτρεχε νερό από μια πηγή. Ήταν το τέλειο μέρος για στάση για τον αυτοσχέδιο καφέ μας. Τον ετοιμάσαμε στα μπουκαλάκια που διαθέταμε και τα βάλαμε μέσα στο νερό, ώστε να παγώσουν. Πραγματικά απολαμβάναμε τόσο τον καφέ μας, όσο και το τοπίο. Μετά από λίγο σταμάτησαν και άλλοι οδηγοί για να γεμίζουν δοχεία με νερό, διαλύοντας κάθε αμφιβολία μας για το αν ήταν τελικά πόσιμο.
Καθίσαμε για αρκετή ώρα, μέχρι που αποφασίσαμε να αναχωρήσουμε για το υπόλοιπο της διαδρομής. Μετά από 10χλμ βρεθήκαμε στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής, στα 1000μ, που σηματοδοτούσε το πέρασμα στην άλλη μεριά του όρους Semenic. Στην πορεία συναντήσαμε 2-3 χωριά, στα οποία έβλεπες μια προσπάθεια ανάπτυξης. Κατεβαίνοντας, πλέον, συναντήσαμε σημεία όπου υπήρχαν ελεύθεροι κατασκηνωτές. Μετά το πέρασμα για κάποια χιλιόμετρα η βλάστηση ελαττώθηκε λίγο.
Στην πορεία συναντήσαμε την λίμνη Lacul Trei Ape, καθώς η συγκεκριμένη λίμνη δημιουργείται από τα νερά 3 ποταμών. Περιμετρικά αυτής υπήρχαν και πάλι ελεύθεροι κατασκηνωτές! Πραγματικά για ένα από τα πράγματα που χαίρομαι τους Ρουμάνους, είναι η αγάπη τους για την φύση, ασχέτως που -δυστυχώς- συναντάς αρκετά σκουπίδια...
Συνεχίζοντας για Slatina-Timis, ξαναβρεθήκαμε σε ένα πυκνό από βλάστηση φυσικό περιβάλλον, όπου ένας ποταμός μας κρατούσε συντροφιά για τα τελευταία 10χλμ της διαδρομής.
Ο TransSemenic (DN175), αποτελεί μια ακόμα οδηγική απόλαυση της Ρουμανίας. Μπορεί να μην προσφέρει τα μεγάλα υψόμετρα του TransFagarasan Road και του Transalpina Road με την απίστευτη θέα, εντούτοις από άποψη φυσικού τοπίο, στέκεται αντάξιος των προσδοκιών! Η ανακατασκευή του ολοκληρώθηκε το 2012-2013 περίπου με κονδύλια από την ΕΕ. Παλιότερα η κατάστασή του ήταν κακή, ενώ σε πολλά σημεία του ήταν πλακόστρωτος. Τον επισκέπτονται και πολλοί ποδηλάτες. Αποτελεί αγαπημένο προορισμό μοτοσικλετιστών ντόπιων και ξένων. Δικαίως -κατά την γνώμη μου- βρίσκεται μέσα στις 4 καλύτερες ρουμανικές διαδρομές. Το όνομά του προέρχεται από το βουνό Semenic, το οποίο διασχίζει.
Το Slatina-Timis σηματοδοτεί το τέλος του TransSemenic και βρίσκεται στον άξονα Carasebes - Orsova. Συνεχίσαμε με νότια πορεία και νιώσαμε μετά από αρκετές μέρες την ταλαιπωρία της ζέστης και της παρουσίας αρκετών φορτηγών που δυσκόλευαν αρκετά την οδήγηση. Περίπου 30χλμ πριν την Orsova συναντήσαμε την πινακίδα για τον καταρράκτη Bigar Cascada (56χλμ). Για να είμαι ειλικρινής πίστευα πως θα ήταν μικρότερη η απόσταση από τον άξονα που κινούμασταν, αλλά ήμασταν τόσο αποφασισμένοι να τον επισκεφτούμε, που δεν μας ένοιαζαν τα επιπλέον περίπου 120χλμ.
Στρίψαμε, λοιπόν, αριστερά και συνεχίσαμε σε μια πιο στενή διαδρομή, όμως καλής κατάστασης οδόστρωμα και στο μεγαλύτερο μέρος της μέσα σε όμορφο τοπίο. Με οδηγό τις πινακίδες για Bozovici, διασχίσαμε αρκετά χωριά, τα περισσότερα από τα οποία φτωχικά. Το Bozovici ήταν αρκετά μεγάλο και διέφερε από τα υπόλοιπα. Λίγο μετά ο δρόμος ξαναέμπαινε σε μια κατάφυτη περιοχή που έμοιαζε με μικρό φαράγγι, στην βάση του οποίου έτρεχε ο ποταμός Minis, παράλληλα με τον δρόμο.
Μετά από μερικά χιλιόμετρα φτάσαμε στην είσοδο του καταρράκτη Bigar, σημείο στο οποίο περνούσε και ο 45ος παράλληλος της Γης. Αρκετά αμάξια ήταν παρκαρισμένα, γεγονός που φανερώνει πως ελκύει αρκετούς επισκέπτες. Για να εισέλθεις στον χώρο πληρώνεις 5RON. Βεβαίως δεν είναι λίγοι αυτοί που πηδούν τον φράχτη ακριβώς δίπλα στην είσοδο μπροστά στα μάτια του υπαλλήλου(!), προκειμένου να προσεγγίσουν τον καταρράκτη, κατεβαίνοντας ένα απότομο μονοπάτι. Στην αρχή αυτό μου φάνηκε άσχημο, όμως στην συνέχεια τους έδωσα και ένα δίκιο...
Μπαίνοντας στο χώρο, περνάς μια ξύλινη γέφυρα κάτω από την οποία βρίσκεται ο καταρράκτης και ο ποταμός Minis. Για να φτάσεις μέχρι εκεί κατεβαίνεις μια σκάλα(!), χωρίς σκαλιά, αλλά ότι έχει σχηματιστεί από τα χώματα. Για να φτάσεις, ώστε να φωτογραφίσεις τον καταρράκτη, πρέπει να βρεις διάδρομο από πέτρες για να περάσεις το ποτάμι, που δεν είναι και τόσο ρηχό σε κάποια σημεία, καθώς και για να βρεθείς κοντά στον καταρράκτη το κάνεις βρίσκοντας κάποιο προσωπικό μονοπάτι στον βράχο. Δεν είναι κάτι το τραγικό, αλλά από την στιγμή που έχουν βάλει εισιτήριο, -τουλάχιστον- θα έπρεπε να έχουν κάποια υποτυπώδη υποδομή... αλλιώς άστο ελεύθερο και στην τύχη του...
Πέρα από τα τραγελαφικά, ο καταρράκτης με εντυπωσίασε και αν δεν τον είχα δει σε φωτογραφίες, θα με εντυπωσίαζε ακόμα περισσότερο! Ένας θολωτός καταπράσινος βράχος δημιουργεί έναν κυκλικό καταρράκτη σαν να τρέχουν νερά από ομπρέλα! Κάθισα αρκετή ώρα για να τον φωτογραφίσω και να απολαύσω το θέαμα! Στην συνέχεια θελήσαμε να επισκεφτούμε και την σπηλιά της περιοχής... Εκεί να δει το μάτι σου πατέντα! Δυο δοκοί έπαιζαν το ρόλο γέφυρας και μια σκάλα, σαν αυτή που ανεβαίνουμε σε τοίχους, την είχαν σε επικλινή θέση για να ανεβαίνει ο επισκέπτης μια πλαγιά από πέτρες! Για να φτάσεις δε στην είσοδο της σπηλιάς, ανέβαινες -κατά το δοκούν- ένα βράχο με την βοήθεια ενός συρματόσκοινου... Σχεδόν αναρρίχηση! Μπορεί να μας φαινόταν αστείο, αλλά ταυτόχρονα σκεφτόμουν πως θα μπορούσε να συμβεί σοβαρό ατύχημα. Η σπηλιά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, καθώς ήταν εφικτό να δεις μόνο την είσοδο της μέσω μιας επιπλέον αναρρίχησης. Σε κάθε περίπτωση άξιζε τον κόπο η επίσκεψη.
Κατά τις 5μμ επιστρέψαμε στις μοτοσικλέτες και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, όπως ακριβώς είχαμε έρθει. Υπήρχε και εναλλακτικό σενάριο να πάμε Ovorita ή Moldova Noua προκειμένου να ακολουθήσουμε παραδουνάβια διαδρομή, αλλά θα μας φόρτωνε με αρκετά επιπλέον χιλιόμετρα -και καθυστέρηση σε χρόνο λόγω κίνησης φορτηγών. Εξάλλου είχαμε ξαναοδηγήσει την παραδουνάβια διαδρομή το 2011. Επιστρέψαμε στον άξονα Carasebes - Orsova σε περίπου 30 λεπτά και σύντομα βρεθήκαμε στην Orsova, αντικρίζοντας τον επιβλητικό Δούναβη για μια ακόμα φορά μετά από 4 χρόνια! Όσες φορές και να τον δεις, πάντα σου προκαλεί δέος με το μέγεθός του!
Ακολουθώντας την παραποτάμια διαδρομή, περάσαμε την γέφυρα που ενώνει τις δύο γειτονικές χώρες, Ρουμανία και Σερβία και συνεχίσαμε παραπέρα για την πόλη Drobeta Turnu-Severin που το επισκεπτόμουν για πρώτη φορά.
Η παραδουνάβια αυτή πόλη έχει παράλληλη ρυμοτομία εκτός από το ιστορικό κέντρο της που έχει μια μεγάλη πλατεία και μερικούς δρόμους τριγύρω. Τα περισσότερα σπίτια είναι μονοκατοικίες - βίλες, ιδίως στην περιοχή του κέντρου που βρήκαμε εμείς κατάλυμα. Από το λίγο που οδηγήσαμε σε αυτή, θεωρώ πως μπορείς να κυκλοφορήσεις άνετα, αλλά πέρα από αυτό δεν μπορώ να πω και πολλά άλλα πράγματα.
Η πόλη δημιουργήθηκε κοντά στο αρχαίο ρωμαϊκό κάστρο. Από την αρχαιότητα έγινε αντιληπτή σημαντική στρατηγική θέση της, καθώς αποτελούσε το σταυροδρόμι από την ανατολική στην δυτική πλευρά του Δούναβη και τον έλεγχο του περάσματος. Η πόλη είναι χτισμένη στη αριστερή όχθη του ποταμού που αποτελεί και το σύνορο με τη Σερβία, εκεί που τελειώνουν οι Portile de Fier (=Σιδηρές Πύλες). Από το Bucuresti απέχει 340 περίπου χιλιόμετρα. Κατά τη Ρωμαϊκή Περίοδο αναφέρεται με το όνομα «Drobeta». Στην εποχή του Τραϊανού κατασκευάστηκε η μέχρι τότε μεγαλύτερη γέφυρα της αυτοκρατορίας, με αρχιτέκτονα τον Απολλόδωρο τον Δαμασκηνό. Είχε μήκος 1.135μ., πλάτος 14,5μ. και ύψος 18,6μ. σε μια σειρά από 20 αψίδες και ένωνε τις δύο όχθες του Δούναβη.
Πριν 2-3 μέρες κοιτώντας τυχαία στο booking είχα βρει την Pensiunea Ambiental (32ευρώ/δίκλινο), η οποία ήταν οικονομική και είχε καλές κριτικές. Σημείωσα την διεύθυνση της. Ψάχνοντας, ρωτήσαμε τυχαία σε 1 ξενοδοχείο που βρέθηκε μπροστά μας και μας γέμιζε το μάτι, αλλά ήταν γεμάτο. Είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας στην συγκεκριμένη pensiune και σταθήκαμε τυχεροί. Ήταν αξιοπρεπής, καθαρή, οικονομική και με parking.
Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας και αράξαμε στο lobby, καπνίζοντας και συζητώντας. Με την κουβέντα πέρασε η ώρα, οπότε σκεφτήκαμε να παραγγείλουμε delivery από κάποια φυλλάδια που είχα δει. Η συμπαθητική κοπέλα μας έκανε την παραγγελία και μείναμε τελικά στην πανσιόν.
Η συζήτηση κράτησε μέχρι αργά, αναλύοντας το ταξίδι, όσα είχαμε δει, τους δρόμους που είχαμε οδηγήσει, όλα όσα είχαν αλλάξει από τις προηγούμενες επισκέψεις μου... Κατά ένα περίεργο λόγο, διαπίστωσα, και πως ο Στράτος έχει μια ιδιαίτερη συμπάθεια και προτίμηση για την χώρα αυτή... και ας μην έχει ζήσει 6 χρόνια ως φοιτητής... Αντικειμενικά είναι μια πανέμορφη χώρα, σίγουρα η καλύτερη της Βαλκανικής Χερσονήσου και όχι μόνο...
