Μόλις ξύπνησε και ο Στράτος, κατεβήκαμε στο ισόγειο όπου η κυρά-Elena (ιδιοκτήτρια της πανσιόν) μας είχε ετοιμάσει ένα πλούσιο πρωινό αποτελούμενο από αυγά, γάλα, βούτυρο, μαρμελάδα, σαλάμι, κα, προϊόντα προερχόμενα από δική της παραγωγή. Όλα ήταν αγνά και αυτό το διαπίστωνες τόσο από την γεύση, όσο και από την όψη. Ο Στράτος ξετρελάθηκε, καθώς δεν περίμενε να συναντήσει κάτι τέτοιο!
Σιγά-σιγά ετοιμαστήκαμε και πριν αναχωρήσουμε η ιδιοκτήτρια μου ζήτησε να γράψω κάτι στο βιβλίο επισκεπτών, ενώ μου έδωσε μια ιδιόχειρη κάρτα με τα στοιχεία της πανσιόν για μελλοντική επίσκεψη.
Αφήσαμε το μικρό χωριό με σκοπό να οδηγήσουμε τον TransRarau Road. Επρόκειτο για ένα νέο δρόμο-πέρασμα που είχα δει στο ιντερνέτ 1-2 μήνες πριν την έναρξη του ταξιδιού και το είχα στο μυαλό μου. Η κυρά-Elena μου το πρότεινε από την πρώτη στιγμή που πιάσαμε κουβέντα. Το πρόγραμμα λοιπόν της συγκεκριμένης μέρας διαμορφώθηκε ως εξής: τελικά να μην επισκεπτόμασταν το μοναστήρι Sucevita αλλά να συνεχίζαμε το ταξίδι μας με ΝΔ πορεία και ειδικότερα να διασχίζαμε τον TransRarau Road, να περνούσαμε από τον βράχο Pietra Teiului, όπου βρισκόταν στην συμβολή του ποταμού Bistrita με την λίμνη Izvorul Muntelui και στην συνέχεια, οδηγώντας δυτικά, να φτάναμε μέχρι το Reghin ή το Targu Mures.
Έτσι λοιπόν αφού χαιρετηθήκαμε, αναχωρήσαμε με κατεύθυνση το Campulung Moldovenesc, διασχίζοντας τον μικρό οικισμό που διανυκτερεύσαμε και ουσιαστικά αποτελούσε προάστιο της κωμόπολης Sadova. Τα μικρά τακτοποιημένα σπίτια, που σε παρέπεμπαν σε ένα ήσυχο χωριό, δεν είχαν σχέση με την εικόνα της κωμόπολης που διέθετε αρκετά καταλύματα, καταστήματα, εκκλησίες και μικρές πλατείες σε έναν κεντρικό δρόμο, αποτελώντας τμήμα της διαδρομής Vatra Dornei - Suceava.
Κινούμενοι λοιπόν προς Suceava συναντήσαμε πινακίδες για Chili, το χωριό στο οποίο κατέληγε ο TransRarau, οπότε θεωρήσαμε πως αυτός ήταν ο δρόμος που έπρεπε να ακολουθήσουμε. Γρήγορα όμως διαπιστώσαμε πως κάτι δεν πήγαινε καλά, καθώς ο συγκεκριμένος δρόμος σύντομα μετατρεπόταν σε χωματόδρομο και μάλιστα όχι τόσο καλής κατάστασης. Ξαναελέγξαμε χάρτες και GPS διαπιστώνοντας πως είχαμε κάνει λάθος... μπορεί ο δρόμος να οδηγούσε στο Chili, αλλά δεν ήταν αυτός που θέλαμε.
Επιστρέψαμε στον κεντρικό οδικό άξονα και ακολουθήσαμε αντίθετη πορεία, προς Vatra Dornei. Στο χωριό Pojorata, συναντήσαμε την πινακίδα για τον δρόμο DJ175B και τα χωριά Rarau και Chili. Ο δρόμος αρχικά περνούσε από μικρές, τακτοποιημένες όμορφες μονοκατοικίες, κάποιες από τις οποίες ήταν καταλύματα. Περίπου 4-5χλμ. μετά ο δρόμος μπήκε μέσα σε μια κατάφυτη από έλατα περιοχή. Η ποιότητα του δρόμου ήταν εξαιρετική με οι άνετες στροφές να προσφέρουν μια απολαυστική οδηγική εμπειρία.
Ανηφορίζαμε αυξάνοντας το υψόμετρο μας, μέχρι που φτάσαμε περίπου στα 1500μ. Το σημείο είχε μια απίστευτη πανοραμική θέα της περιοχής και των ορεινών όγκων που υψώνονταν τριγύρω.
Ο TransRarau Road (DJ175B) ασφαλτοστρώθηκε προσφάτως και αποτελεί έναν από τους καλύτερους δρόμους/περάσματα της Ρουμανίας. Μαζί με τους TransFagarasan, TransAlpina, TransSemenic είναι στους 4 καλύτερους της χώρας! Το μήκος του είναι περί τα 40χλμ, ενώ κινούμενος από βορρά προς νότο, προσεγγίζεις το υψηλότερο σημείο περίπου στα 16χλμ. Το όνομά του το έλαβε από το βουνό που διασχίζει, ενώ στην ομώνυμη κορυφή οδηγούν αρκετά μονοπάτια.
Αφού φωτογραφίσαμε το τοπίο, συνεχίσαμε και λίγο παρακάτω συναντήσαμε μια πινακίδα για Rarau. Είπαμε να ακολουθήσουμε τον στενό, αλλά καλής ποιότητας, ελικοειδή δρόμο που τελείωνε σε ένα μικρό σαλέ. Το κτίριο διέθετε εστιατόριο, ενώ κατασκευαζόταν και ένα μικρό ξενοδοχείο. Από το σημείο πλήθος κόσμου ακολουθούσε διάφορα μονοπάτια για την κορυφή Rarau, που υψώνονταν επιβλητικά απέναντί μας! Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες απολαμβάνοντας την θέα του βράχου και αναχωρήσαμε, καθώς με την πολυκοσμία κινδύνευε να χαθεί η γοητεία του τοπίου. Κάποιος ντόπιος μας ενημέρωσε πως χωματόδρομος οδηγούσε σε μια περιοχή με κεραίες και μεγαλύτερο υψόμετρο, προσφέροντας μοναδική θέα της περιοχής. Δεν το δοκιμάσαμε λόγω χρόνου, αλλά κυρίως γιατί ο χωματόδρομος δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση.
Επιστρέψαμε στην προηγούμενη διασταύρωση και συνεχίσαμε προς το χωριό Chili. Από το σημείο και μετά ο TransRarau Road γινόταν αρκετά στενός, τόσο που σε κάποια σημεία του αν διασταυρώνονταν 2 οχήματα, θα έπρεπε το ένα από αυτά να μπει στα ειδικά ανοίγματα του δρόμου που υπήρχαν σε τακτά σημεία! Η ελικοειδής στενή διαδρομή, διέσχιζε μια περιοχή με έντονη βλάστηση και πανύψηλα έλατα. Η κλίση ήταν απότομη σχετικά, αλλά η εξαιρετική κατάσταση του οδοστρώματος σου έδινε μια αίσθηση ασφάλειας. Το τοπίο ήταν ανεπανάληπτο!
Διανύοντας 15-20χλμ φτάσαμε στο κεντρικό δρόμο Vatra Dornei - Poiana Teiului (DN17B) και ακολουθήσαμε πορεία προς Poiana Teiului, που βρισκόταν στην λίμνη Izvorul Muntelui. Η διαδρομή από εκεί και πέρα ήταν εξίσου εντυπωσιακή, καθώς διέσχισε -ουσιαστικά- ένα φαράγγι, στην βάση του οποίου ήταν ο ορμητικός ποταμός Bistrita, με το δρόμο να είναι πότε στα αριστερά και πότε στα δεξιά του. Σε πολλά σημεία του υπήρχαν κρεμαστές πεζογέφυρες που ένωναν τις 2 απέναντι όχθες, βοηθώντας τους κατοίκους να πηγαίνουν στα χωράφια τους. Δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στον πειρασμό και να διασχίσουμε μια από αυτές, ως ευκαιρία να κάνουμε μια μικρή στάση για καφεδάκι με θέα τον ποταμό, που λόγω της βροχής της προηγούμενης μέρας ήταν λασπωμένος...
Απολαμβάνοντας την διαδρομή, μετά από μερικά χιλιόμετρα βρεθήκαμε στην γέφυρα της λίμνης Izvorul Muntelui. Εκεί συναντήσαμε την Pietra Teiului, γνωστή και ως "Πέτρα του Διαβόλου". Πρόκειται για έναν βράχο, ύψους 23μ., που στέκει στο σημείο συμβολής του ποταμού Bistrita με την λίμνη Izvorul Muntelui. Όταν το επισκεφτήκαμε εμείς, τα νερά της λίμνης είχαν υποχωρήσει, οπότε ο βράχος φαινόταν να υψώνεται σε ένα λιβάδι που έβοσκαν αγελάδες. Εντούτοις τον χειμώνα δεν είναι έτσι, καθώς προβάλει μέσα από το νερό!
Η παρουσία του βράχου και επιθυμία να εξηγηθεί για το πως βρέθηκε εκεί, δεν θα μπορούσε παρά να του αποδοθεί ένας ντόπιος θρύλος, ο οποίος αναφέρει το εξής: ο διάβολος θέλοντας να σταματήσει τα νερά του ποταμού Bistrita, που πότιζε την περιοχή, έκοψε ένα κομμάτι της κορυφής Ceahlaul προκειμένου να σταματήσει να νερά του ποταμού. Έχοντας στο αριστερό του χέρι τον βράχο, εμφανίστηκαν οι πρώτες αχτίδες φωτός. Ο διάβολος φοβήθηκε μήπως τον βρει το φως, άφησε τον βράχο στο σημείο που βρισκόταν εκείνη την στιγμή και επέστρεψε στο σκοτάδι... Έτσι και βρέθηκε ο συγκεκριμένος βράχος εκεί που είναι...
Αφήσαμε τον βράχο και κινηθήκαμε προς Toplanita - Reghin (150χλμ). Η διαδρομή αρχικά ήταν πολύ κοντά στην λίμνη και στην συνέχεια διέσχιζε όμορφα μικρά χωριά σε ένα πανέμορφο φυσικό περιβάλλον. Σε κάποια σημεία η βλάστηση ήταν εντονότερη, ενώ ακολουθούσαμε και την κοίτη ενός ποταμού για αρκετά χιλιόμετρα. Πραγματοποιήσαμε 1-2 στάσεις για ξεκούραση και αυτοσχέδιο καφεδάκι. Λίγο πριν το Reghin έπεσαν οι πρώτες ψιχάλες που μας υποχρέωσαν να σταματήσουμε σε ένα βενζινάδικο για 10 λεπτά... μετά όλα μια χαρά! Πάλι την είχαμε γλιτώσει!!!
Διασχίσαμε το μικρό αλλά εντυπωσιακό Reghin με τα πολύχρωμα παραδοσιακά κτίρια, τους τακτοποιημένους δρόμους και τις όμορφες πλατείες. Πραγματικά, διασχίζοντας την συγκεκριμένη πόλη ένιωθες πως βρισκόσουν ξαφνικά αλλού!!! Είπαμε να συνεχίσουμε για Targu-Mures όπου θα διανυκτερεύαμε. Είχαμε δει κάποιες φωτογραφίες της πόλης και μας είχε φανεί πολλή γραφική!
Κατά τις 7.30μμ μπαίναμε στο κέντρο του Targu Mures. Η πόλη φαινόταν ήσυχη και πολύ όμορφη. Κινηθήκαμε στον δρόμου του κέντρου απολαμβάνοντας την θέα των παραδοσιακών κτιρίων με τις ουγγρικές επιρροές. Ταυτόχρονα, ρίχναμε και καμιά ματιά για κατάλυμα. Τυχαία έπεσε το μάτι μας στο Hotel Plaza (68euro δίκλινο), το οποίο όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια ήταν πολύ κυριλέ διαθέτοντας spa, sauna, κτλ, τα οποία δεν χάσαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε! Αυτή η ποικιλία στο ταξίδι με εντυπωσιάζει!!!
Το βράδυ βγήκαμε για φαγητό στο εστιατόριο Restaurant Tempo, το οποίο διέθετε ρουμανικές και ουγγρικές γεύσεις. Μας το πρότεινε η κοπέλα στην ρεσεψιόν. Ήταν πολύ καλό και γευστικό παρά τον κόσμο που είχε. Επιστρέφοντας περπατήσαμε στους κεντρικούς δρόμους του κέντρου της πόλης, διαπιστώνοντας πως υπήρχε ζωή. Νέοι κυκλοφορούσαν, ενώ κάποιες μπυραρίες και καφετέριες ήταν γεμάτα κόσμο...
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο σαφώς ευχαριστημένοι για την γεμάτη ημέρα μας...
