Σηκωθήκαμε κατά τις 9πμ. Ίσως να ήταν κάπως αργά για τα δεδομένα του ταξιδιού, όμως το πρόγραμμα της συγκεκριμένης μέρας δεν προέβλεπε πολλά χιλιόμετρα. Είχαμε αποφασίσει να μείνουμε κάπου στην λίμνη Vidra, που ουσιαστικά σηματοδοτούσε την μέση του TransAlpina Road. Θυμάμαι πως όταν είχαμε οδηγήσει πρώτη φορά τον συγκεκριμένο δρόμο και έχοντας δει το πλήθος των ανθρώπων που είχαν κατασκηνώσει ελεύθερα στην περιοχή, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα έκανα κάτι αντίστοιχο, την επόμενη φορά που θα επισκεπτόμουν το μέρος. Πριν την έναρξη του ταξιδιού, όταν κάναμε ένα πρόχειρο σχεδιασμό με τον Στράτο, του το είχα προτείνει και συμφώνησε μαζί μου. Αυτός ήταν και ο λόγος που κουβάλησα την σκηνή και όλα τα σχετικά.
Πήγαμε να φάμε το ομολογουμένως πλούσιο πρωινό του ξενοδοχείου και στην συνέχεια περπατώντας στον κεντρικό πεζόδρομο προς την πλατεία Piata Mare, πήγαμε στο supermarket για προμήθειες για την επικείμενη κατασκήνωσή μας. Ο Στράτος είχε την ιδέα να πάρουμε κρέας και κάρβουνα, ώστε να τα ψήσουμε μόνοι μας. Το πρόβλημα ήταν η διατήρησή τους μέχρι εκεί. Έπρεπε να βρούμε και πάγο, προκειμένου να φτιάξουμε ένα αυτοσχέδιο ψυγειάκι. Μάταια όμως... Ούτε πάγος, ούτε κάρβουνα δεν βρέθηκαν, οπότε δεν είχε νόημα να αγοράσουμε το κρέας. Τις προηγούμενες μέρες είχα παρατηρήσει πως κάποια βενζινάδικα πωλούσαν σακούλες πάγου και κάρβουνα. Αποφασίσαμε λοιπόν να βρούμε πρώτα αυτά και μετά να αγοράσουμε το κρέας.
Αναχωρήσαμε λοιπόν από το όμορφο Sibiu με οδηγούς τις πινακίδες για Sebes. Στο πρώτο πρατήριο OMV που συναντήσαμε (είναι από αυτά που συνήθως διέθεταν minimarket) ανεφοδιαστήκαμε τόσο με καύσιμα, όσο και με πάγο και κάρβουνα. Ο Στράτος αγόρασε και μια εφημερίδα με την οποία τύλιξε τον πάγο για θερμοπροστασία. Από κει και πέρα σκοπός μας ήταν να βρούμε και ένα κρεοπωλείο.
Συνεχίσαμε για Sebes και στο χωριό Salista, στρίψαμε αριστερά, μπαίνοντας στο χωριό. Ο φίλος μας Ρουμάνος μοτοσικλετιστής Mihai μας είχε προτείνει να ακολουθήσουμε την διαδρομή Salista - Jina, καθώς τα συγκεκριμένα χωριά είναι πολύ όμορφα και γραφικά και θεωρούνται από τα πιο πλούσια της χώρας, Θεωρήσαμε πως άξιζε τον κόπο να τα επισκεφτούμε.
Διανύοντας μερικές δεκάδες μέτρα στο χωριό, σταθήκαμε τυχεροί. Ένα μικρό παντοπωλείο, που διέθετε από καραμέλες μέχρι γυναικεία εσώρουχα σε καλάθια, ήταν ανοιχτό και είχε κατεψυγμένα κρέατα. Φυσικά η επιλογή μας ήταν τα «mici». Πρόκειται για τα διάσημα ρουμανικά μπιφτεκάκια που οι Ρουμάνοι τα πωλούν και τα τρώνε πολύ. Αποτελεί το φαγητό κατατεθέν των εκδρομών και όταν στήνουν υπαίθριες ψησταριές, σερβίροντάς τα με μουστάρδα. Προμηθευτήκαμε και μερικές μπύρες και αναψυκτικά, ενώ το μοναδικό πλέον πρόβλημα ήταν πως δεν είχαμε σκάρα ψησίματος... όμως κάτι θα βρίσκαμε για πατέντα. Ο Στράτος συσκεύασε τα πράγματα στο αυτοσχέδιο ψυγειάκι και συνεχίσαμε την πορεία μας.
Η διαδρομή μέχρι να συναντήσουμε το κύριο τμήμα του TransAlpina Road που ένωνε το Sebes με το Novaci, ήταν πολλή όμορφη! Παρά το γεγονός πως ο δρόμος ήταν σχετικά στενός και όχι σε τόσο καλή κατάσταση η οδήγηση ήταν απολαυστική καθώς διέσχιζε μια περιοχή με πλούσια βλάστηση και μερικά πανέμορφα χωριά με αποκορύφωμα αυτό της Jina. Τα πολύχρωμα σπίτια κατά μήκος του δρόμου, με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της περιοχής και τις εκκλησίες με της κωνικές σκεπές πραγματικά εντυπωσίαζαν! Ήταν στιγμές που ένοιωθες πως βρισκόσουν σε κάποια χώρα της κεντρικής Ευρώπης.
Μετά από καμιά 30χλμ φτάσαμε στην διασταύρωση του Transalpina Road που ερχόταν από το Sebes. Στρίψαμε αριστερά με οδηγό την πινακίδα για Novaci (119χλμ). Βρισκόμασταν πλέον στον κεντρικό άξονα του συγκεκριμένο δρόμου που διασχίζει από βορρά προς νότο τους ορεινούς όγκους της περιοχής. Η κατάσταση του οδοστρώματος, όσο και η σχεδίαση του δικτύου ήταν τέτοια που προσέφερε μια ανεπανάληπτη ευχαρίστηση οδήγησης. Δεν μπορούσες τι να πρώτο-ευχαριστηθείς: τον δρόμο ή το τοπίο;;; Τα πανύψηλα δέντρα και ο ποταμός Sebes έδιναν μια ιδιαίτερη γοητεία! Οδηγούσαμε συνεπαρμένοι!
Μετά από μερικά χιλιόμετρα συναντήσαμε την πρώτη λίμνη που δημιουργείται από το φράγμα στον ποταμό Sebes. Η λίμνη ονομάζεται Lacul Tau και όπως ήταν αναμενόμενο σταματήσαμε να θαυμάσουμε το τοπίο και να το αποθανατίσουμε με μερικές φωτογραφίες.
Λίγο παραπέρα βρίσκεται ένα εστιατόριο. Περνώντας είδαμε αρκετές μοτοσικλέτες παρκαρισμένες, οπότε θεωρήσαμε πως θα ήταν μια καλή ιδέα για μια μικρή στάση. Η βεράντα του εστιατορίου είχε θέα τμήματος της λίμνης Lacul Tau. Η αλήθεια είναι πως όσες μέρες ταξιδεύαμε στην Ρουμανία, είχαμε δει ελάχιστες μοτοσικλέτες, με εξαίρεση το αλατωρυχείο Salina Turda. Στον Transalpina Road όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά... Πλήθος μοτοσικλετιστών ντόπιων και ξένων είχαν επιλέξει να οδηγήσουν σε αυτή την όμορφη διαδρομή! Στο εστιατόριο που σταματήσαμε συναντήσαμε παρέες μοτοσικλετιστών που έπιναν τον καφέ τους. Το ίδιο κάναμε και εμείς.
Η ώρα είχε πάει 3.30μμ όταν συνεχίσαμε την πορεία μας. Το γεγονός πως είχαμε κάνει λίγα χιλιόμετρα και η ώρα είχε περάσει οφειλόταν στην καθυστερημένη αναχώρηση από το Sibiu, τις καθυστερήσεις για τα ψώνια και την στάση για καφεδάκι. Συνεχίσαμε στο ίδιο μοτίβο δρόμο, ενώ το τοπίο γινόταν εντυπωσιακότερο. Σε κάποιο σημείο που κάναμε μια στάση για να ρυθμίσω κάτι στην κάμερα, ο Στράτος είδε έναν βράχο του οποίου η δομή ήταν τέτοια, ώστε να μπορούσε να αφαιρέσει μια επίπεδη πέτρινη πλάκα... αυτό θα αποτελούσε την ψησταριά μας! Ξεκόλλησε λοιπόν ένα κομμάτι διαστάσεων 40x20εκ και το φόρτωσε στην μοτοσικλέτα!
Σύντομα προσεγγίσαμε την δεύτερη λίμνη Lacul Oasa, που είναι μεγαλύτερη από την πρώτη και σε μεγαλύτερο υψόμετρο! Ο δρόμος κινείται περιμετρικά αυτής και σε κάποια σημεία της, μικρές γέφυρες προσέφεραν πανοραμική θέα.
Συνεχίζοντας η διαδρομή σκαρφαλώνει στα 1700μ και στην συνέχεια κατηφορίζει ξανά μέχρι το σημείο που υπάρχει η κεντρική διασταύρωση του Transalpina Road. Στο σημείο εκείνο σου δίνεται η δυνατότητα να κινηθείς: ανατολικά (προς Voienasa), δυτικά (προς Petrosani) και νότια (προς Novaci). Εμείς απλά θα διανυκτερεύαμε στην περιοχή και την επομένη θα κινούμασταν νότια. Ξεκινήσαμε λοιπόν να αναζητούμε κάποιο μέρος να στήσουμε την σκηνή. Δεν θέλαμε να είμαστε σε πολυκοσμία. Από την τελευταία επίσκεψή μας είχαν κατασκευαστεί περισσότερα καταλύματα, οπότε οι ελεύθεροι κατασκηνωτές είχαν μετακινηθεί πιο περιφερειακά.
Αποφασίσαμε να κινηθούμε προς δυτικά και ειδικότερα προς την λίμνη Vidra, προκειμένου να βολιδοσκοπήσουμε την κατάσταση εκεί. Μόλις φτάσαμε στην λίμνη, παρατηρήσαμε πως στην απέναντι όχθη της βρίσκονταν κάποιες σκηνές, 4-5 στο σύνολό τους. Η στάθμη της λίμνης είχε κατέβει, δημιουργώντας αρκετό ελεύθερο χώρο μέχρι την ζώνη που ξεκινούσε το πυκνό ελατόδασος. Ένας χωματόδρομος οδηγούσε προς τα εκεί.
Επιστρέψαμε μερικές εκατοντάδες μέτρα προς τα πίσω, μέχρι το σημείο που συναντήσαμε έναν κατηφορικό χωματόδρομο να ξεκινά. Μας φάνηκε βατός –παρά κάποιες λασπολακούβες που διέθετε- και αποφασίσαμε να τον ακολουθήσουμε. Διανύοντας 4-5χλμ σχετικά εύκολα, φτάσαμε στην περιοχή που βλέπαμε από την απέναντι πλευρά της λίμνης. Με μια σύντομη αναζήτηση, βρήκαμε ένα όμορφο μέρος να στήσουμε την σκηνή και ξεκινήσαμε την εγκατάστασή μας.
Η θέα της λίμνης ήταν απίστευτη! Το τοπίο σε ηρεμούσε! Στήσαμε την σκηνή και ο Στράτος ξεκίνησε την προετοιμασία του φαγητού. Άναψε τα κάρβουνα και τοποθέτησε την πέτρινη πλάκα που είχε ξεκολλήσει από τον βράχο πάνω από την φωτιά, με σκοπό να ζεσταθεί και να λειτουργήσει ως ψησταριά. Μετά από καμιά ώρα το κρέας ήταν έτοιμο και καλοψημένο. Το συνοδεύσαμε με μουστάρδα και τυρί και μπορώ να πω πως ήταν από τα πιο γευστικά γεύματα που είχαμε κάνει στο ταξίδι!!!
Με την κουβέντα η ώρα περνούσε απολαμβάνοντας το τοπίο να αλλάζει καθώς έδυε ο ήλιος και τα αστέρια άρχισαν να γεμίζουν τον ουρανό. Κατά τις 10.30 μπήκαμε στην σκηνή, καθώς το κρύο άρχισε να κάνει εντονότερη την παρουσία του... Πριν κοιμηθώ σκεφτόμουν πως αυτές οι εναλλαγές στο ταξίδι μας το κάνουν ολοένα και πιο ενδιαφέρον, παρά το γεγονός πως τα περισσότερα από τα μέρη που επισκεφτήκαμε, τα είχα ξαναδεί στο παρελθόν!
