Έφτασε η μέρα που θα μπαίναμε στην Ρουμανία. Τα χιλιόμετρα που θέλαμε να διανύσουμε ήταν πολλά και –μάλιστα- μέσα στα βουνά. Δεν γνωρίζαμε την κατάσταση των δρόμων, εκτός του «Transalpina», για τον οποίο μας είχαν ενημερώσει οι Ρουμάνοι φίλοι μας. Η pension δεν διέθετε πρωινό. Μαζέψαμε τα πράγματά μας και αποφασίσαμε να πάμε σε κάποιο φούρνο στο κέντρο της πόλης για να φάμε κάτι πριν την αναχώρηση.
Λίγο πριν τις 9πμ., οδηγούσαμε καθοδόν προς τα σερβο-ρουμανικά σύνορα. Πρόκειται για μια γέφυρα που ενώνει τις δύο απέναντι όχθες του Δούναβη, των γειτονικών κρατών. Βρίσκεται κοντά στο σερβικό χωριό Sip. Η διαδικασία στην σερβική μεριά ήταν σύντομη και άνετη (τουλάχιστον στην έξοδο). Φτάνοντας στην ρουμανική πλευρά, συναντήσαμε πολλά οχήματα. Παρόλα αυτά, ο υπάλληλος μας έκανε νόημα να τους προσπεράσουμε όλους και μας έβαλε να πάμε στον γκισέ που δεν είχε κανένα όχημα. Τσεκάρισε τα διαβατήρια και μας ευχήθηκε καλή διαμονή… Τέτοια εξυπηρέτηση δεν την είχαμε συναντήσει πουθενά!
Κατευθυνθήκαμε προς Orsova (15χλμ.), όπου βρισκόταν ο κόμβος τόσο για Baile Herculane όσο και για το άγαλμα του Decebal, στις όχθες του Δούναβη, μετά το χωριό Eselnita. Στην όμορφη Orsova, σκεφτήκαμε να κάνουμε συνάλλαγμα, αλλά λόγω ημέρας μόνο ένα ανταλλακτήριο ήταν ανοιχτό και αυτό κάπου στο κέντρο. Συμπτωματικά σταμάτησα κάπου να ρωτήσω και τελικά μου άλλαξε χρήματα ο υπάλληλος ενός μαγαζιού με τυχερά παιχνίδια (1€? 390RON), με όχι καλή ισοτιμία. Δυστυχώς έτσι συμβαίνει τις Κυριακές και τις αργίες που το έχουν μονοπώλιο ορισμένοι…
Εν πάση περιπτώσει, αναχωρήσαμε οδηγώντας στον παραδουνάβιο δρόμο 57, με προορισμό το «Decebal». Πρόκειται για ένα άγαλμα 55μ. που είναι σκαλισμένο σε βράχο. Απεικονίζει τον τελευταίο βασιλιά των Daci, ενός λαού που εγκαταστάθηκε στην περιοχή. Χρηματοδότης της κατασκευής ήταν ένας Ρουμάνος επιχειρηματίας και λάτρης της ιστορίας. Το κόστος κατασκευής ήταν κοντά στο 1εκ. ευρώ. Εργάστηκαν 20 γλύπτες-αλπινιστές την περίοδο 1994-2004. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό και επιβλητικό!
Πριν επιστρέψουμε προς την Orsova, κάναμε και μια μικρή στάση στον ναό που βρίσκεται λίγο παρακάτω, ακριβώς στην κοίτη του ποταμού. Τον είχα εντοπίσει την προηγούμενη μέρα, καθώς οδηγούσαμε από την απέναντι πλευρά. Η τουριστική ανάπτυξη από την μεριά της Ρουμανίας είναι σαφώς πιο μεγάλη. Πολλές μικρές pension υπάρχουν –κυριολεκτικά- ακριβώς πάνω στο ποτάμι, προσφέροντας εκπληκτική θέα. Παρόλα αυτά, το οδικό δίκτυο υστερεί σε σύγκριση με το αντίστοιχο της Σερβίας.
Επιστρέφοντας προς την πόλη, συναντήσαμε την πινακίδα για Timisoara και τον δρόμο Ε70. Επόμενος προορισμός μας ήταν τα Baile Herculane, τα ιαματικά λουτρά του Ηρακλή, που ακόμα από τα χρόνια του Κομμουνισμού αποτελούσαν τουριστικό θέρετρο. Στις μέρες μας, πλήθος τουριστών κατακλύζει το μέρος, κυρίως το καλοκαίρι. Πολλά ξενοδοχεία και pensions έχουν κατασκευαστεί, αλλά δεν είναι λίγοι αυτοί που προτιμούν να στήσουν ένα αντίσκηνο στις όχθες των ποταμών της περιοχής. Όσο προχωρούσαμε προς το κέντρο της κωμόπολης, συναντήσαμε νεοκλασικά κτίρια, αφημένα στην τύχη τους… αναμνήσεις του παρελθόντος. Ανάμεσα σε 2 τέτοια κτίρια βρισκόταν το χάλκινο άγαλμα του μυθικού Ηρακλή, που τραβάει το ενδιαφέρον των τουριστών. Δεν είναι εντυπωσιακό για το μέγεθος του, αλλά κυρίως γιατί την ιστορία του μυθικού ήρωα που απεικονίζει. Πολλοί φθάνουν εκεί για να το φωτογραφίσουν. Μόλις φτάσαμε, βέβαια, νομίζω πως μπορέσαμε να κλέψουμε λίγη από την δημοσιότητά του…
Αναχωρήσαμε με προορισμό την κωμόπολη Baia de Arama, από την διαδρομή 67D που περνούσε μέσα από το εθνικό πάρκο Cerna-Domoglea. Στην αρχή ο δρόμος ήταν μέτριος και αργότερα κακός. Σε πολλά σημεία νόμιζες πως τον είχαν βομβαρδίσει! Κάποια στιγμή η κατάσταση άλλαξε καθώς η ασφαλτόστρωση ήταν καινούργια, κάνοντας την οδήγηση απολαυστική. Δυστυχώς τα καύσιμα του Γιώργου Ζ ήταν σε οριακό επίπεδο με κίνδυνο να ξεμείνει. Όπως διαπιστώσαμε στην συνέχεια, δεν υπήρχε κανένα βενζινάδικο στην διαδρομή Baile Herculane - Baia de Arama. Πέρα από αυτό, πιστεύω πως όταν ολοκληρωθεί η ασφαλτόστρωση, θα είναι από τις καλύτερες διαδρομές της χώρας, ιδανική για μοτοσικλετιστές και όχι μόνο.
Φτάνοντας στο Baia de Arama, ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Tg. Jiu & Ramnicu Valcea, θέλοντας να βρούμε το κόμβο για Novaci. Ο δρόμος περνάει από μια μεγάλη πεδιάδα που στα περισσότερα σημεία της είναι σχετικά αδιάφορη. Μετά το χωριό Bengesti, βρήκαμε την διασταύρωση και στρίψαμε αριστερά. Ουσιαστικά βρισκόμασταν στην αρχή του «Transalpina». Πριν ανηφορίσουμε, κάναμε μια στάση στο χωριό Novaci, για να πιούμε τον πρώτο καφέ της ημέρας. Η ζέστη είχε αυξηθεί αρκετά, κάνοντάς μας να νυστάζουμε. Η στάση κρινόταν απαραίτητη.
Ο «Transalpina» (67D) αποκαλείται "Δρόμος του Βασιλιά" και συνδέει την Transilvania και την Oltenia. Βρισκόμενος σε υψόμετρο πάνω από 2000μ., ο transalpina είναι ο πιο υψηλός δρόμος της Ρουμανίας που μπορεί να κινηθεί όχημα, έχοντας ως υψηλότερο σημείο το πέρασμα (pasul) Urdele (2.145μ.). Παρόλο ότι είναι σε μεγαλύτερο υψόμετρο από τον Transfagarasan, είναι λιγότερο γνωστός από αυτόν, επειδή δεν ήταν ποτέ ασφαλτοστρωμένος, παρά το γεγονός πως στους περισσότερους έντυπους χάρτες και GPS συστήματα σημειωνόταν το αντίθετο.
Η αρχή αυτού του δρόμου δεν είναι ξεκάθαρη. Κάποιες πηγές αναφέρουν πως κατασκευάστηκε αρχικά από τους Ρωμαίους βασιλείς στην εποχή των πολέμων με τους Daci και για τον λόγο αυτό σε κάποιους ιστορικούς χάρτες αναφέρεται με τον τίτλο «ρωμαική στρατηγική διαδρομή IV». Ένας άλλος τοπικός θρύλος αναφέρει πως στο τέλος του 18ου αιώνα - στις αρχές του 19ου αιώνα, κάθε οικογένεια των κατοίκων ανέλαβε την κατασκευή ενός τμήματος του συγκεκριμένου δρόμου με βάση των οικονομικών και φυσικών δυνατοτήτων της. Σε αντίθεση με άλλες πηγές, λέγεται πως ο δρόμος κατασκευάστηκε και στρώθηκε με πέτρες από τους Γερμανούς κατά τον Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ανεβαίνοντας συναντήσαμε αρκετό κόσμο. Ίσως λόγω εποχής, ίσως λόγω του γεγονότος πως μόλις είχε ολοκληρωθεί η ασφαλτόστρωσή του. Πάντως από την αρχή σου έδινε τις καλύτερες εντυπώσεις, παρά την αυξημένη κίνηση. Σε κάποια στιγμή, η διαδρομή περνούσε μέσα από ένα νεόδμητο τουριστικό χωριό, που ουσιαστικά διέθετε μόνο καταλύματα, το χωριό Ranca.
Συνεχίσαμε ανεβαίνοντας υψομετρικά φτάνοντας στα 2.130μ. Η θέα ήταν εντυπωσιακή και το κρύο είχε αρχίσει να γίνεται αισθητό. Στην πεδιάδα η θερμοκρασία έφτανε τους 35 βαθμούς, ενώ εκεί κοντά στους 20. Το τοπίο ήταν αλπικό με παντελή έλλειψη δέντρων. Κάναμε μια στάση. Για αρκετή ώρα αγναντεύαμε το υπέροχο και μοναδικό τοπίο. Αισθανόμαστε πως βρισκόμασταν στο υψηλότερο σημείο του κόσμου! Δεν υπήρχε κάτι πάνω από εμάς… μόνο ο ουρανός! Απομακρύνθηκα λίγο, ώστε να μην ακούγεται τίποτα, εκτός από τον αέρα που φυσούσε… Τότε συνειδητοποίησα πως νιώθουν οι ορειβάτες… Ανεπανάληπτο αυτό το συναίσθημα!!!
Περνούσε η ώρα χωρίς να το καταλαβαίνουμε και φυσικά δεν είχαμε διάθεση να ξεκολλήσουμε από εκεί… Ο ήλιος όμως έπεφτε και θέλαμε να διανύσουμε ακόμα περίπου 40χλμ. μέχρι το χωριό Voineasa. Εκεί θα διανυκτερεύαμε.
Άρχισε λοιπόν η κατάβαση. Η κίνηση είχε ελαττωθεί αισθητά κάνοντας την οδήγησή μας περισσότερο ευχάριστη. Σιγά-σιγά αρχίσαμε να συναντάμε και πάλι ψηλά έλατα. Μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάσαμε στην διασταύρωση που αριστερά οδηγούσε στο Petrosani και δεξιά στο Ramnicu Valcea και την λίμνη Vidra. Συνεχίσαμε δεξιά και στην πορεία μας συναντούσαμε πολλούς ελεύθερους κατασκηνωτές. Είχαν ανάψει τις φωτιές τους και ετοιμάζονταν να ψήσουν. Παντού έβλεπες καπνούς και ανθρώπους χαμογελαστούς. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως οι Ρουμάνοι χαίρονται τα βουνά τους… απλά, χωρίς πολυτέλειες! Μάλιστα κάποιοι είχαν στήσει αυτοσχέδιες σκηνές με νάυλον και κλαριά από τα έλατα!
Σε λίγο συναντήσαμε την λίμνη Vidra. Κάναμε και πάλι μια σύντομη στάση για μερικές φωτογραφίες, αλλά το κυριότερο θέλαμε να μιλήσουμε ο ένας στον άλλο για όλα όσα είχαμε δει. Θέλαμε να το μοιραστούμε όλοι μαζί! Η διαδρομή από εκεί και πέρα ήταν βελτιωμένη σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά που είχαμε ξαναπεράσει με τον Γιώργο Ζ. Παρόλα αυτά, μόλις αφήσαμε το τμήμα περιμετρικά της λίμνης και μέχρι το χωριό Voineasa τα πράγματα δεν είχαν αλλάξει. Η κατάσταση του δρόμου ήταν μέτρια με αρκετά μπαλώματα. Όσο ο ήλιος έπεφτε αρχίσαμε να αισθανόμαστε την πτώση της θερμοκρασίας.
Φτάνοντας στο χωριό, κατευθυνθήκαμε απευθείας στο ξενοδοχείο Zan Hotel που είχαμε σταματήσει για καφέ στο προηγούμενο ταξίδι μας με τον Γιώργο Ζ. Για κάποιο λόγο –που δεν ξέρω τον γνωρίζω- ήταν σαν να μας είχε μείνει απωθημένο που δεν είχαμε μείναμε εκεί. Μάλλον επειδή όταν αναχωρήσαμε τότε, είχαμε ταλαιπωρηθεί αρκετά μέχρι το Βουκουρέστι. Εν πάση περιπτώσει, αν και το χωριό διέθετε πολλά καταλύματα και μάλιστα φθηνότερα, αποφασίσαμε ομόφωνα να μείνουμε εκεί με 65€/δίκλινο (+ πρωινό). Η επιλογή μας άξιζε τα λεφτά της.
Κάναμε ένα μπάνιο και κατεβήκαμε για φαγητό. Ήταν η πρώτη φορά που θα δοκιμάζαμε –σε αυτό το ταξίδι- την ρουμανική κουζίνα. Όπως ήταν αναμενόμενο όλοι εντυπωσιάστηκαν. Κάτσαμε μέχρι αργά στο εστιατόριο του ξενοδοχείου συζητώντας την πρώτη ημέρα στην όμορφη Ρουμανία. Η χώρα αυτή για μένα αποτελεί κάτι ιδιαίτερο, όμως και από τα παιδιά άκουσα πολύ θετικά σχόλια κάνοντάς με να νιώσω πολύ ευχάριστα! Λες και μιλούσαν για την Ελλάδα!
