Η σημερινή μέρα προέβλεπε επίσκεψη στο Beograd (Βελιγράδι), που απείχε μόνο 85χλμ. από το Novi Sad. Τις δύο πόλεις ενώνει ο αυτοκινητόδρομος Ε75, που έρχεται από την Ελλάδα και φτάνει στην κεντρική Ευρώπη. Ο δρόμος διαθέτει διόδια (2,5€ για τις μοτοσικλέτες) που πληρώνεις κάποια στιγμή στην πορεία (περίπου 30χλμ. πριν την πρωτεύουσα).
Λόγω των λίγων χιλιομέτρων ξεκινήσαμε σχετικά αργά κατά τις 9.30μμ. Σε λιγότερο από μια ώρα μπαίναμε στην περίχωρα του Βελιγραδίου. Έχοντας ρυθμίσει το GPS, αφήσαμε τον κεντρικό άξονα, λίγο μετά την περιοχή Zenum, η οποία είναι γνωστή για τις ψαροταβέρνες της. Κινούμενοι παράλληλα με τον ποταμό, αλλά χωρίς να τον βλέπουμε, φτάσαμε στην γέφυρα που ενώνει τα δυο πλευρές του ποταμού Savva και ουσιαστικά μπήκαμε στο παλαιό κομμάτι της πόλης, την περιοχή Stari Grad. Τυχαία το σημείο προορισμού -που είχαμε ορίσει- ήταν πλατεία Republike. Σταματήσαμε στην αρχή της Knez Mihailova, του κεντρικότερου και του πιο γνωστού πεζόδρομου της πόλης.
Για καλή μας τύχη σε κοντινή απόσταση βρισκόταν το γραφείο του Tourist Information, οπότε και το επισκεφτήκαμε για να πάρουμε πληροφορίες σχετικά με καταλύματα. Η εξυπηρετική υπάλληλος μας πρότεινε το Hostel Hedonist, το οποίο το είχα βρει και εγώ από Ελλάδα, αλλά δεν ήξερα που βρισκόταν. Ο Γιώργος Ζ, όμως, την προηγούμενη μέρα είχε βρει από το booking.com ένα διαμέρισμα με λιγότερα λεφτά. Την ρωτήσαμε λοιπόν αν ήταν δυνατόν να μας βρει που βρισκόταν το γραφείο της εταιρίας Crystal Code (Zmaj Jovina 4). Μας εξυπηρέτησε ευχαρίστως και πήγαμε στα γραφεία που βρίσκονταν κοντά.
Τελικά αποφασίσαμε να μείνουμε σε ένα διαμέρισμα που βρισκόταν περίπου 10 λεπτά με τα πόδια από τον κεντρικό πεζόδρομο και η τιμή του ήταν στα 75€/4 άτομα την ημέρα. Ένας νεαρός υπάλληλος –που η γιαγιά του κατάγονταν από την Θεσσαλονίκη- μας οδήγησε στο μέρος που θα μέναμε και πραγματικά εντυπωσιαστήκαμε για μια ακόμα φορά. Το αρνητικό ήταν πως δεν διέθετε χώρο parking για τις μοτοσικλέτες. Αρχικά είπαμε να τις βάλουμε σε φυλασσόμενο χώρο επί πληρωμή, αλλά τελικά μας είπαν πως δεν δέχονταν μοτοσικλέτες. Το αποτέλεσμα ήταν να τις παρκάρουμε στο πεζοδρόμιο, χωρίς να μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα.
Η ώρα ήταν 1μμ και είχαμε να δούμε πολλά πράγματα στο Βελιγράδι. Έτσι λοιπόν αλλάξαμε και αναχωρήσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη! Πρώτος προορισμός μας ήταν το κάστρο Kalemegdan. Ακολουθώντας τον κεντρικό πεζόδρομο Knez Mihailova, βρεθήκαμε σε ένα πάρκο που φιλοξενεί το άγαλμα της Ελευθερίας μέσα σε πανέμορφους κήπους. Περάσαμε την πρώτη πύλη για να βρεθούμε στον χώρο που υπάρχει το υπαίθριο πολεμικό μουσείο του Βελιγραδίου. Ειδικότερα, είδαμε διάφορα άρματα μάχης, τανκς, πολυβόλα, αντιαρματικά, νάρκες, τορπίλες, κα. Στο διπλανό κτίριο φιλοξενούνται και άλλα εκθέματα που δεν επισκεφτήκαμε λόγω χρόνου.
Περνώντας την 2η πύλη, φτάσαμε στο υψηλότερο σημείο του κάστρου, αλλά και της πόλης. Για το λόγο αυτό, η θέα των ποταμών Σάββα και Δούναβη είναι μοναδική! Κάναμε μια στάση για ξεκούραση στο ίσκιο ενός από τα πολλά δέντρα που διαθέτει ο χώρος. Στην συνέχεια περπατήσαμε περιμετρικά των τειχών, όπου ο Σάκης συνειδητοποίησε πως είχε χάσει την φωτογραφική του μηχανή!!! Όσο και να έψαξε δεν μπόρεσε να την βρει, όσο και να προσπάθησε, όποιον και να ρώτησε… Το χειρότερο όμως ήταν πως μαζί με αυτή, είχε χαθεί και το φωτογραφικό υλικό που διέθετε!!! Ο άτυχος Σάκης δεν μπορούσε να το χωνέψει και αποφάσισε να ψάξει περισσότερο, βάζοντας στο μυαλό του ένα σωρό σενάρια…
Θέλοντας να καταλήξουμε στο κάτω διάζωμα των τειχών, ακολουθήσαμε διαφορετική πορεία, που τελικά μας έφερε κοντά στον Πύργο Ναίτσα… που σε πολλούς είναι γνωστός ως ο πύργος του Ρήγα Φερραίου! Τον επισκεφτήκαμε (εισιτήριο με 300 serbian Dinars/άτομο). Εκεί είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε πολλές πληροφορίες για την ζωή και τον θάνατό του που είναι συνδεδεμένα με την συγκεκριμένη πόλη. Ο Ρήγας Φερραίος φυλακίστηκε και στραγγαλίστηκε στον Πύργο αυτό, και προς τιμή του φτιάχτηκε αυτό το μουσείο με την συνχρηματοδότηση της Ελληνικής Κυβέρνησης.
Η ώρα περνούσε και έχοντας στο μυαλό μας τον Σάκη επιστρέψαμε στο χώρο που μας περίμενε σαφώς στενοχωρημένος… Προσπαθήσαμε να του κάνουμε λίγο χαβαλέ, για να τον κάνουμε να ξεχαστεί. Πιστεύω όμως πως η καλή ψυχολογία του ταξιδιού βοήθησε σε αυτό.
Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, μέσω του κεντρικού πεζόδρομου. Αρχικά σκεφτήκαμε να πιούμε ένα καφεδάκι, αλλά το σχέδιο άλλαξε καθώς θέλαμε να επισκεφτούμε την μπουτίκ τους Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου, μιας από τις πιο διάσημες ποδοσφαιρικές ομάδες της πόλης αλλά και της Σερβίας. Περπατήσαμε σε κεντρικούς δρόμους, γεγονός που μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε κάποιες ακόμα όμορφες γωνίες της πόλης. Ο Στράτος και ο Σάκης αγόρασαν από ένα αναμνηστικό μπλουζάκι στης ομάδας.
Κατά τις 8μμ. μετά από μερικές ερωτήσεις σε περαστικούς φτάσαμε Skandaljia, που αποτελεί μια περιοχή με εστιατόρια που θυμίζει την Πλάκα της Αθήνας. Επιλέξαμε ένα μαγαζί με παραδοσιακό φαγητό και τσιγγάνικη μουσική. Εκείνο που μας τράβηξε την περιέργεια ήταν ο τοίχος με τα πολύχρωμα λουλούδια. Πραγματικά εντυπωσιακό αποτέλεσμα! Επιστρέφοντας, σταματήσαμε σε κάτι πλανώδιους πωλητές να αγοράσουμε κάτι χάλκινα διακοσμητικά καντηλάκια. Οι 2 πωλητές που ήταν δίπλα-δίπλα βριζόντουσαν μεταξύ τους για την πελατεία!
Ήδη με την κούραση να έχει αρχίσει να μας καταβάλει, επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας για να κάνουμε κανένα μπάνιο, πριν την νυχτερινή μας έξοδο. Κατά τις 11.30μμ αναχωρήσαμε για ένα ποτό. Προορισμός μας ήταν ο δρόμος Strahinijica Bana, ή αλλιώς «silicon valley», για τους ευνόητους λόγους. Παρόλα αυτά, δεν εντυπωσιάστηκα ιδιαιτέρως. Το σκηνικό είχε ως εξής: ένας απλός δρόμος, μη αξιοποιημένος, που φιλοξενούσε καφετέριες και μπαράκια. Ίσως να έφταιγε η εποχή ή η ώρα… αν και νομίζω πως απλά δεν πάνε οι ντόπιοι πλέον.
Βρήκαμε ένα μπαράκι που έπαιζε καλή μουσικούλα και ήταν υπερυψωμένο. Καθίσαμε και αρχίσαμε να μιλάμε για το ταξίδι και την συνέχειά του… Η ώρα είχε πάει πλέον 2πμ όταν επιστρέψαμε στο σπίτι.
Σε γενικές γραμμές, από όσες περιοχές περάσαμε το ίδιο βράδυ παρατήρησα πως ο υπήρχε πολύς κόσμος που κυκλοφορούσε, αλλά στην περιοχή της «silicon valley» ήταν λίγος αναλογικά. Αντιθέτως η πλατεία Επανάστασης είχε αρκετό κόσμο δίνοντάς σου την αίσθηση πως εκεί ήταν το κέντρο της νυχτερινής ζωής. Ενδεχομένως, λόγω καλοκαιριού, πολύς κόσμος θα διασκέδαζε στις όχθες του Δούναβη, που έχουν διαμορφωθεί κατάλληλα.
Πριν κοιμηθώ σκεφτόμουν όλα όσα είχα δει στην σερβική πρωτεύουσα. Λίγα ήταν τα στοιχεία που σε έκαναν να πιστεύεις πως βρίσκεσαι στα Βαλκάνια. Η πορεία της προς την Δύση είναι ταχύτατη, προσπαθώντας βεβαίως να διατηρήσει κάποια στοιχεία της. Πέρα από αυτό, όμως, είναι μια εντυπωσιακή πόλη που αξίζει να επισκεφτεί κανείς για παραπάνω από 2-3 μέρες…
