Ήρθε η μέρα της αναχώρησης από το Brasov, αλλά κυρίως από τους καλούς μας φίλους. Είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε τα Sinaia, πριν καταλήξουμε στο Bucuresti. Η διαδρομή μας δεν θα ξεπερνούσε τα 200χλμ., οπότε ήμασταν χαλαροί με το ξύπνημα. Παρόλα αυτά, άνοιξα τα μάτια μου σχετικά νωρίς, καθώς ακουγόταν μουσική από το ισόγειο. Κατάλαβα πως θα είχαν μαζευτεί τα παιδιά να μας αποχαιρετήσουν, οπότε καλό θα ήταν να σηκωνόμασταν για να μην τους καθυστερούμε από τις δουλειές τους. Πολλά πράγματα είχαν κάνει για εμάς όσο μείναμε στην πόλη τους. Δεν μας άφησαν ούτε λεπτό μόνους! Πραγματικοί οικοδεσπότες!
Κατεβαίνοντας τους βρήκα όλους μαζεμένους. Αμέσως μου έφτιαξαν καφέ και μείναμε να περιμένουμε τους υπόλοιπους. Η αλήθεια είναι πως θέλαμε να καθίσουμε περισσότερο, αλλά δυστυχώς δεν γινόταν… Νιώθαμε τόσο άνετα, λες και ήμασταν σπίτι μας!
Αρχίσαμε να ετοιμάζουμε τα πράγματά μας. Όταν τα κατεβάσαμε τα παιδιά μας είχαν ετοιμάσει ένα πλούσιο πρωινό. Κατά τις 12 πήραμε την απόφαση –με βαριά καρδιά- να αναχωρήσουμε. Ο Florin προθυμοποιήθηκε να μας συνοδεύσει μέχρι το Predeal, μια που και αυτός είχε ρεπό από την δουλειά του. Όταν ήρθε η ώρα του αποχωρισμού ήμασταν αμίλητοι… Δεν θέλαμε να συμβεί. Τα μόνα λόγια που ακούγονταν ήταν οι ευχές και οι υποσχέσεις πως θα ξανασυναντιόμασταν σύντομα… Όλοι μας νιώθαμε πως είχαμε «χτίσει» καινούργια σπίτια σε 2 διαφορετικές χώρες…
Για να φτάσει κανείς στα Sinaia, υπάρχουν 2 επιλογές, είτε μέσω Predeal (από τον D1), είτε από την ορεινή διαδρομή μέσω Rasnov & Apa Rece. Λόγω έργων –αλλά κυρίως- λόγω καλύτερης και ομορφότερης διαδρομής, ακολουθήσαμε την δεύτερη. Ένας άνετος δρόμος περνάει μέσα από το εθνικό πάρκο Bucegi σκαρφαλώνοντας στα 1.300μ. Σε πολλά σημεία του προσφέρει εντυπωσιακή θέα. Εκείνο όμως που αξίζει να αναφερθεί είναι πως στο τμήμα μεταξύ Rasnov – Apa Rece, πολλές φορές εμφανίζονται αρκούδες(!), που ψάχνουν για τροφή!!!
Μετά από περίπου 40χλμ. συναντήσαμε τον εθνικό δρόμο D1, περίπου 20χλμ. πριν τα Sinaia. Σταματήσαμε στο παρακείμενο βενζινάδικο για να χαιρετίσουμε τον Florin, καθώς αυτός θα έπαιρνε αντίθετη πορεία για το Brasov. Ο ευγενικός και αγαθός Florin μας αποχαιρέτισε και ο καθένας πήρε τον δρόμο του.
Τα Sinaia έχω επισκεφτεί πολλές φορές στο παρελθόν. H τελευταία φορά ήταν το 2007. Διαθέτει ένα από τα ωραιότερα ανάκτορα της χώρας, το Peles, και όταν μου δίνεται η ευκαιρία να τα επισκεφτώ δεν την χάνω ποτέ! Αυτή την φορά, όμως, σταθήκαμε τυχεροί. Πηγαίνοντας στα εκδοτήρια (έχουν μεταφερθεί στον χώρο των ανακτόρων) διαπίστωσα πως οι υπεύθυνοι έχουν δώσει πρόσβαση σε περισσότερες αίθουσες του ανακτόρου για τους τουρίστες. Υπάρχουν πλέον 3 κατηγορίες εισιτηρίων (20-50-70RON) ανάλογα με ποιους χώρους θέλεις να επισκεφτείς. Η φωτογράφηση, όσο και η κινηματογράφηση είναι δυνατή αντί κάποιου αντιτίμου (30 & 50RON αντιστοίχως).
Θεώρησα η καλύτερη επιλογή ήταν το εισιτήριο της 2ης κατηγορίας (50RON), καθώς δεν διαθέταμε πολύ χρόνο (διάρκεια περίπου 1ώρα κ 30 λεπτά). Η 3η κατηγορία συμπεριλάμβανε επιπλέον τα δωμάτια των υπηρετών, ενδεχομένως χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εξαιτίας των παιδιών, προτιμήσαμε την αγγλόφωνη ξενάγηση, γνωρίζοντας βεβαίως πως θα ήταν περιληπτική. Προτίμησα να γίνει με αυτόν τον τρόπο ενώ κάποιες επιπλέον πληροφορίες θα τους τις έδινα ο ίδιος. Έτσι κι έγινε. Η ξενάγησή μας ήταν από τις τελευταίες καθώς στις 4-4.30μμ. τελειώνει το ωράριο.
Το θερινό βασιλικό ανάκτορο Peles, -για μια ακόμα φορά- με εντυπωσίασε και κυρίως το γεγονός πως ξαναείδα τα δωμάτια του 1ου ορόφου που είχα να επισκεφτώ από το 1997. Ήταν αρκετά εντυπωσιακά και ενδιαφέροντα. Με «ξενέρωσε» λίγο το γεγονός πως τα πηγαίναμε λίγο εν τάχει.
Για την ιστορία του να αναφέρω: Ο βασιλιάς Carol I της Ρουμανίας επισκέφτηκε για πρώτη φορά την περιοχή 1866 και μαγεύτηκε με το εκπληκτικό ορεινό τοπίο. Το 1873 τέθηκαν οι βάσεις για το Peles. Τα αρχικά σχέδια –που προέρχονται από αντιγραφές άλλων κάστρων της Δυτικής Ευρώπης- απορρίφθηκαν στο σύνολό τους, καθώς δεν διέθεταν πρωτοτυπία και ήταν πολύ δαπανηρά. Ο Γερμανός αρχιτέκτονας Johannes Schultz κατάφερε να προσεγγίσει το γούστο του βασιλιά με τα σχέδιά του, συνδυάζοντας ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά, ιταλική κομψότητα, γερμανική αισθητική και Αναγεννησιακές γραμμές. Αργότερα πραγματοποιήθηκαν κάποιες επιπλέον προσθήκες. Το κόστος του υπολογίζεται στα 120εκ. δολάρια. Διαθέτει 170 δωμάτια διακοσμημένα με ποικίλη πολιτισμική θεματολογία από όλο τον κόσμο. Αξιοσημείωτο είναι πως διαθέτει συλλογή όπλων και πανοπλιών που συμπεριλαμβάνει περί τα 4.000 τεμάχια, πολλά από τα οποία είναι σπάνια.
Μόλις τελείωσε η ξενάγηση, τα παιδιά φάνηκαν σαφώς εντυπωσιασμένα. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο που είχαμε παρκάρει τις μοτοσικλέτες (5RON/moto). Αυτή την φορά, επέλεξα να προσεγγίσω το ανάκτορο από την μεριά που ανεβαίνει ο πλακόστρωτος δρόμος ο οποίος καταλήγει στην είσοδο του εξωτερικού χώρου των κτιρίων. Ίσως να ήταν η καλύτερη λύση, εξαιτίας των αποσκευών που διαθέταμε και ήταν εκτεθειμένες.
Πριν πάρουμε τον δρόμο για το Bucuresti, περάσαμε μέσα από το χωριό Sinaia. Σκοπός μας ήταν να βρούμε ένα παραδοσιακό γλυκό, που είχα υποσχεθεί στον Γιώργο Ζ. πως θα δοκιμάζαμε από την προηγούμενη επίσκεψή μας στην χώρα. Ονομάζεται «kurtos». Η κατασκευή του γίνεται με λωρίδες ζύμης τυλιγμένες πάνω σε έναν ξύλινο κύλινδρο. Περιστρεφόμενος στα κάρβουνα, σιγοψήνεται και αφού ροδοκοκκινίσει, προστίθεται λίγη σοκολάτα. Πραγματικά είναι πολύ νόστιμο, ελαφρύ και φθηνό (10RON). Ήταν ότι έπρεπε στην φάση που ήμασταν.
Οδηγώντας την D1, κατευθυνθήκαμε προς την πρωτεύουσα. Αν εξαιρέσει κανείς την καθυστέρηση από κάποια έργα, σε γενικές γραμμές η διαδρομή ήταν άνετη και ευχάριστη, ενώ σε κάποιο σημείο της οδηγήσαμε σε αυτοκινητόδρομο. Κατά τις 8μμ. μπαίναμε στο Bucuresti, στο οποίο είχαν αλλάξει αρκετά πράγματα, μάλλον προς το καλύτερο. Ο δρόμος μετά το αεροδρόμιο του Otopeni, έχει βελτιωθεί πολύ, παρακάμπτοντας κάποιες περιττές διαβάσεις και φανάρια.
Μπαίνοντας στην πόλη, περάσαμε την πλατεία Piata Presei (=πλατεία Τύπου), με το επιβλητικό κτίριο, την «Arcul de Triumf» (=την αψίδα του θριάμβου), την πλατεία Piata Victorei, τον διάσημο ομώνυμο δρόμο, τις κεντρικές πλατείες Universitatii & Uniirea, για να καταλήξουμε στο κατάλυμα Happy Hostel (10€/άτομο) που είχαμε κάνει κράτηση από Ελλάδα. Βασικά δεν θα αντιμετωπίζαμε πρόβλημα, απλά ήθελα ένα συγκεκριμένο δωμάτιο που διέθετε και μπάνιο. Μπαίνοντας συνάντησα τον Eugen, -υπάλληλο του ξενοδοχείου-, που με υποδέχτηκε με αγκαλιές και χαμόγελα! Είχαμε γνωριστεί από το 2007 και παρά το γεγονός πως άλλαξε, τόσο το κτίριο, όσο και ο ιδιοκτήτης, ο Eugen παρέμενε υπάλληλος.
Κάναμε ένα γρήγορο μπάνιο και φύγαμε για το κέντρο να φάμε στο «Ca la mama», που αποτελεί μια από τις καλύτερες και σχετικά φθηνές λύσεις, προκειμένου να γνωρίσει κανείς την ρουμανική κουζίνα. Παραγγείλαμε σούπες (ciorbe) και κάποια ψητά και όλοι εξέφρασαν τις καλύτερες εντυπώσεις.
Γυρίζοντας στο σπίτι, κάναμε μια μικρή βόλτα στους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Είναι κάτι που μου αρέσει πολύ να κάνω… Το μυαλό μου χανόταν στις αναμνήσεις. Τελικά ίσως να είναι ακόμα μεγαλύτερο το δέσιμό μου με αυτή την χώρα, από ότι φαντάζομαι…
