Το πρωινό ξύπνημα μου έδωσε την ευκαιρία να δω τον περιβάλλοντα χώρο του ξενοδοχείου χωρίς ούτε ένα άτομο… Εικόνα εντελώς διαφορετική από εκείνη που αντικρίσαμε την ώρα που πήγαμε για πρωινό με τα παιδιά. Η κατάσταση στο εστιατόριο ανάλογη με αυτή στο ξενοδοχείο: μόνο ηλικιωμένοι! Ο Σάκης ήταν ασυγκράτητος με τα σχόλιά του!!!
Κατά τις 9.30πμ καταφέραμε να αναχωρήσουμε καθυστερημένοι σχετικά. Η αλήθεια είναι πως, έχοντας μπορέσει να βγάλουμε σε πέρας το πρόγραμμα της προηγούμενης μέρας, το σημερινό δεν μας άγχωνε καθόλου.
Έτσι λοιπόν, ακολουθώντας πορεία προς NIS, περίπου 10χλμ. μετά το Kursumlija, στρίψαμε αριστερά προς Blace, με οδηγό την σήμανση για Kopaonik Natural Park (77χλμ.).Στο χωριό Blace σταματήσαμε για ανεφοδιασμό, καθώς βρήκαμε ένα πρατήριο που διέθεται δυνατότητα πληρωμής με VISA. Με την ευκαιρία κάναμε και μια ολιγόλεπτη στάση.
Κάποια στιγμή στο βενζινάδικο σταμάτησε ένας μοτοσικλετιστής με ένα Suzuki 250cc., προφανώς λόγω της παρουσίας των μοτοσικλετών μας. Μας ρώτησε από που ήμασταν. Όταν του απαντήσαμε, έκανε τον σταυρό του και φίλησε το χέρι του, δίχνοντάς την κοινή πίστη που έχουν οι δύο λαοί, αλλά κυρίως την αλληλεγγύη που μας διακατέχει. Έφυγε, χωρίς να πούμε κάτι άλλο. Λίγο αργότερα, καθώς είχαμε μπει σε διαδικασία αναχώρησης, εμφανίστηκε και πάλι κρατώντας ένα σακουλάκι με κρουασάν. Γνωρίζοντας αγγλικά, μας λέει: «…αυτά είναι για εσάς!!!». Ειλικρινά δεν το πιστεύαμε! Πήγε και αγόρασε κάτι για να μας κεράσει! Πιάνοντας την κουβέντα, μας είπε για το ταξίδι του με την μοτοσικλέτα στην Ελλάδα, την σχέση του με τους Έλληνες. Τον ευχαριστήσαμε και μετά από λίγο αναχωρήσαμε. Στον δρόμο μια σκέψη και ένα ερώτημα μου είχε δημιουργηθεί… ποιο ήταν αυτό που τελικά μας ένωνε με αυτόν τον άνθρωπο: η καταγωγή, η μοτοσικλέτα, τα ταξίδια;;;
Περίπου 30χλμ. μετά στρίψαμε αριστερά (υπήρχε σχετική σήμανση) και βρεθήκαμε σε μια διαδρομή που διέσχιζε μια καταπράσινη περιοχή. Η κατάσταση του δρόμου σχετικά καλή και η κίνηση ελάχιστη. Όσο συνεχίζαμε, αναβαίναμε υψομετρικά και το τοπίο γινόταν ολοένα και εντυπωσιακότερο και με περισσότερη βλάστηση. Μετά το χωριό Brece, συναντήσαμε το εντυπωσιακότερο κομμάτι της διαδρομής: πανήψυλα δέντρα –κυρίως έλατα- και ένας ελικοειδής δρόμος (πολλή καλής κατάστασης) που σε πολλά σημεία του ήταν παράλληλος με έναν ορμητικό μικρό ποταμό. Όπου και να κοιτούσες αντίκριζες απίστευτη ομορφιά!
Κάποια στιγμή συναντήσαμε ένα ξέφωτο στα αριστερά μας. Μας άρεσε και κάναμε στάση για να το απολαύσουμε καλύτερα και να φάμε αυτά που μας κέρασε ο φίλος Σέρβος. Ο χώρος διέθεται μια μικρή ξύλινη γέφυρα και ένα ξύλινο κιόσκι. Παρατηρώντας καλύτερα, μπορούσες να διαπιστώσεις πως το συγκεκριμένο σημείο χρησιμοποιούνταν ως μέρος ξεκούρασης. Το ίδιο κάναμε και εμείς. Την ώρα που αποφασίσαμε να αναχωρησούμε, ήρθε μια οικογένεια. Κάτι είπαν μεταξύ τους (από ότι κατάλαβα μάλλον θα είπαν πως ήμασταν Έλληνες), και μετά με ρώτησαν στα ελληνικά αν είμαστε Έλληνες και για πού ταξιδεύουμε… Είχα αρχίσει να πιστεύω –πλέον- πως οι περισσότεροι σε αυτή την χώρα μάλλον περισσότερα ελληνικά γνωρίζουν, παρά αγγλικά!!!
Συνεχίσαμε στην όμορφη ελικοειδή διαδρομή με τις άνετες στροφές. Το υψόμετρο αυξανόταν, ενώ η βλάστηση άρχισε να μειώνεται, δημιουργώντας αλπικό τοπίο. Στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής βρισκόμασταν στα 1800μ. Σταματήσαμε όπου μπορούσαμε να απολαύσουμε την πανοραμική θέα των βουνών Kopaonik. Πραγματικά εντυπωσιακό!!!
Λίγο παρακάτω συναντήσαμε το ομώνυμο χιονοδρομικό κέντρο, μάλιστα από τα γνωστότερα της Ευρώπης! Η αλήθεια είναι πως μπορούσες να διαπιστώσεις εύκολα την τουριστική ανάπτυξη της περιοχής, ενώ ταυτόχρονα στο υψηλότερο σημείο χτιζόταν ένα επιβλητικό σαλέ, από πέτρα και ξύλο, πλήρως εναρμονισμένο με τον περιβάλλοντα χώρο!
Συνεχίζοντας, φτάσαμε σε μια διασταύρωση όπου ακολουθήσαμε δεξιά κατεύθυνση για Josanicka Banja, με ένα τοπίο εκπληκτικό και με –ίσως- ακόμα πιο πυκνή βλάστηση. Σε πολλά σημεία του, δεν μπορούσες να δεις τον ουρανό. Παντού πράσινο! Πραγματικά ευχόμουν να μην τελειώσει ποτέ αυτή τη διαδρομή!!! Ίσως να είναι από τις εντυπωσιακότερες που έχω οδηγήσει…
Στο χωριό Josanicka Banja κάναμε μια στάση σε μια καφετέρια δίπλα στο ποτάμι, η οποία χρησιμοποιούνταν και ως πλαζ από τους ντόπιους. Μετά από περίπου 10χλμ. βρήκαμε τον κεντρικό δρόμο που ενώνει τις πόλεις Kraljevo και Novi Pazar. Σκοπός μας ήταν να κινηθούμε νότια, προκειμένου να διανυκτερεύσουμε στην Raska ή το Novi Pazar. Παρόλα αυτά, αρχικά, κατευθυνθήκαμε βόρεια για να επισκεφτούμε το δημοφιλέστερο ορθόδοξο μοναστήρι της Σερβίας, την Studenica.
Στο χωριό Usce (20χλμ), βρεθήκαμε στον κόμβο, όπου στρίψαμε αριστερά για το μοναστήρι (15χλμ.). Δεν ήταν δύσκολο καθώς υπήρχε σήμανση. Η άνετη διαδρομή καταλήγει ακριβώς μπροστά στην Studenica. Αφήσαμε τις μοτοσικλέτες και περπατήσαμε προς το μοναστήρι που περιβαλλόταν από ψηλά επιβλητικά τείχη.
Πριν μπούμε στο εσωτερικό συναντήσαμε ένα ζευγάρι που μας μίλησε ελληνικά(!) για μια ακόμα φορά!!! Η γυναίκα Σέρβα και ο άντρα από το Ρέθυμνο. Εντυπωσιάστηκαν που μας είδαν -και ειδικότερα ο άντρας- αφού θυμήθηκε τα νιάτα του, όταν και αυτός ταξίδευε με μοτοσικλέτα. Τα είπαμε λίγο και μπήκαμε στον χώρο εντός των τειχών.
Το μοναστήρι Studenica είναι αφιερωμένο στα Εισόδια της Θεοτόκου. Είναι η μητέρα εκκλησία όλων των ναών της Σερβίας. Χτίστηκε σε ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Στο πρώτο στάδιο, τα έργα είχαν ολοκληρωθεί μέχρι την άνοιξη του 1196, από τον βασιλιά Stefan Nemanja. Οι διάδοχοί του το συντήρησαν και το επέκτειναν, ενώ έγινε γνωστό και για τις αγιογραφίες του. Υπέστη τρομερές ζημιές από έναν σεισμό και μια πυρκαγιά. Παρόλα αυτά, έχει ανακαινισθεί και σήμερα αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της χώρας. Στο εσωτερικό φιλοξενούνται τα λείψανα του Savva (3ος γιος του Stefan Nemanja), της μητέρας του και της γυναίκας του. Καθίσαμε πολύ ώρα να το απολαύσουμε, ενώ είχαμε και την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με έναν ιερέα που γνώριζε αγγλικά.
Αργότερα αναχωρήσαμε με νότια κατεύθυνση. Η κίνηση ήταν λίγο αυξημένη. Στην Raska είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας για κατάλυμα. Όμως πέρα από το γεγονός πως ήταν μια συμπαθητική κωμόπολη, δεν διέθεται κάτι το ιδιαίτερο. Θεωρήσαμε πως θα ήταν καλύτερο να μέναμε στο Novi Pazar ώστε να έχουμε την ευκαιρία να το επισκεφτούμε. Έτσι χωρίς πολλή σκέψη, αναχωρήσαμε. Το λάθος μας ήταν πως εμπιστευτήκαμε το GPS και –όπως συμβαίνει συνήθως- μας πήγε από μια άσχημη διαδρομή παράλληλη με τον κεντρικό δρόμο. Ευτυχώς όχι για πολύ…
Αργά το απόγευμα μπαίναμε στο Novi Pazar (=Νέο Παζάρι), ίσως την πιο γνωστή πόλη που κυριαρχεί το μουσουλμανικό στοιχείο. Με το που φτάνει κανείς στο κέντρο αυτό το αντιλαμβάνεται αμέσως! Το τζαμί έδινε το στίγμα της περιοχής. Χωρίς να ξέρουμε που πάμε ακριβώς, μπήκαμε στην μουσουλμανική συνοικία με τους στενούς δρόμους και τα διώροφα παλιά σπίτια. Πραγματικά αισθανόμουν πως βρισκόμουν άλλου. Μου ήρθαν αναμνήσεις από άλλα ταξίδια. Περιφερόμασταν χαμένοι στα δρομάκια, μέχρι που κάποια στιγμή βγήκαμε σε έναν κεντρικό δρόμο. Σταματήσαμε για να συζητήσουμε τι θα κάνουμε.
Μας πλησίασαν διάφοροι προκειμένου να μιλήσουν μαζί μας. Κανείς όμως δεν ήξερε αγγλικά, ορισμένοι λίγα γερμανικά. Οι περισσότεροι κάτοικοι της πόλης είναι μουσουλμάνοι και έχουν κάνει μετανάστες στην Γερμανία. Τελικά κάποιοι νεαροί προσφέρθηκαν να μας βοηθήσουν για να βρούμε ένα κατάλυμα. Μάλιστα ένας από αυτούς με μια μοτοσικλέτα, μας οδήγησε σε ένα μέρος (κοντά στο κέντρο) που υπήρχαν 2 ξενοδοχεία. Επιλέξαμε το δεύτερο Palma Hotel (30€/δίκλινο + πρωινό), που ήταν προσφάτως μερικώς ανακαινισμένο. Δυστυχώς η έλλειψη νερού στο μπάνιο, προκάλεσε έναν προσωρινό εκνευρισμό –κυρίως του Γιώργου Z.- αλλά τελικά οι υπόλοιποι το ρίξαμε στον χαβαλέ και τα πνεύματα ηρέμησαν. Το περιστατικό αυτό έγινε αφορμή σχολίων και πειραγμάτων για το υπόλοιπο ταξίδι…
Κατά τις 9μμ βγήκαμε μια βόλτα στην κεντρική πλατεία της πόλης. Ο κόσμος ήταν πολύς και ολοένα αυξανόταν όσο περνούσε η ώρα. Καθώς πλησιάζαμε στην κεντρική πλατεία από τα μεγάφωνα του τζαμιού, ακουγόταν η φωνή του ιμάμη, κάνοντάς μας να αισθανόμαστε πως είμαστε σε μια χώρα της Ανατολής. Μετά από μια μικρή περιήγηση στον κεντρικό πλακόστρωτο δρόμο με τις πολλές καφετέριες, καταλήξαμε σε ένα τουρκικό εστιατόριο απέναντι από τα τείχη. Προτιμήσαμε να δοκιμάσουμε τοπικές γεύσεις, παραγγέλνοντας με τον ίδιο τρόπο με την προηγούμενη μέρα: «Φέρε ότι νομίζεις…»
Κάτσαμε για αρκετή ώρα… Το σημείο ήταν πολύ καλό για να παρατηρεί κανείς τους ανθρώπους που περνούσαν, αλλά και αυτούς που καθόντουσαν στην πλατεία. Το μουσουλμανικό ήταν στοιχείο έντονο. Παρόλα αυτά έβλεπες και αντιφάσεις: από την μία κοπέλες με μαντίλες και από την άλλη κοπέλες ντυμένες με στενά παντελόνια και ψηλοτάκουνες γόβες! Ένα χωνευτήρι πολιτισμών… Από την επαφή μας με τους κατοίκους αυτής της γωνιάς της χώρας θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω: «βαλκάνιοι μουσουλμάνοι»… με την ακριβή ετυμολογία των λέξεων…
