Έφτασε η τελευταία μέρα της παραμονής μας στην Σερβία. Σκοπός μας ήταν να αναχωρήσουμε από την πρωτεύουσα και κινούμενοι ανατολικά να προσεγγίσουμε το φρούριο Golubac, με μια ενδιάμεση στάση στο Smederovo. Από εκεί και πέρα δεν ξέραμε από πιο σημείο θα μπαίναμε στην Ρουμανία, καθώς η ενημέρωσή μας ήταν ελλιπής.
Ξύπνησα δύσκολα -λίγο νωρίτερα- μήπως καταφέρω να ασχοληθώ με το ημερολόγιο. Με το που σηκώθηκαν ο Σάκης με τον Γιώργο Z έπεσε η πρόταση να φέρουν πρωινό στο σπίτι, αντί να πάμε κάπου έξω. Και αυτό, για να εξοικονομήσουμε χρόνο. Επέστρεψαν φέρνοντας νόστιμα σάντουιτς, γλυκά-σοκολάτα και καφέ. Ίσως το πιο απλό και χορταστικό πρωινό του ταξιδιού.
Μαζέψαμε τα πράγματά μας και πήγαμε προς την κεντρική πλατεία για να επιστρέψουμε το κλειδί στο γραφείο ενοικίασης του διαμερίσματος. Με την βοήθεια του GPS, κατά τις 10πμ., αναχωρήσαμε με ανατολική κατεύθυνση. Λίγο πριν φτάσουμε στον αυτοκινητόδρομο Ε75, περάσαμε από ένα σημείο που βρισκόταν ένα βομβαρδισμένο κτίριο, απομεινάρι της εποχής του πολέμου. Μου έκανε εντύπωση που το είχαν αφήσει έτσι, χωρίς να το επισκευάσουν… Μερικά μέτρα παρακάτω διέκρινα την πρεσβεία των ΗΠΑ! Τότε συνειδητοποίησα γιατί ο ταλαιπωρημένος σερβικός λαός άφησε στο συγκεκριμένο σημείο της πόλης την τελευταία ανάμνηση του πολέμου…
Κάποια έργα μας δυσκόλεψαν στο να προσεγγίσουμε τον αυτοκινητόδρομο, αναγκάζοντάς μας να κάνουμε 3-4 χλμ. επιπλέον, φτάνοντας ουσιαστικά μέχρι την «παραλία» της πόλης στις όχθες του ποταμού. Πλήθος κόσμου κατευθυνόταν προς τα εκεί και από ότι πρόλαβα να καταλάβω, χρειαζόταν εισιτήριο για να μπεις με όχημα στον χώρο.
Στον αυτοκινητόδρομο, ήταν η πρώτη φορά, που ξανασυνάντησα τρόπο πληρωμής με χλμ-μέτρηση εκτός από την Ιταλία. Περνώντας τα διόδια προμηθευτήκαμε ένα χαρτάκι και πήραμε τον δρόμο για το Smederovo. Μετά από περίπου 65χλμ. βρήκαμε από τον αυτοκινητόδρομο πληρώνοντας 1,3€ και συνεχίσαμε προσεγγίζοντας την κωμόπολη του Smederovo (11χλμ). Στην είσοδο της πόλης συναντήσαμε πομπή αυτοκινήτων με μια σερβική σημαία που κορνάριζαν! Φτάνοντας κοντά συνειδητοποιήσαμε πως επρόκειτο για γάμο!!!
Φτάνοντας, κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι της. Εκεί υπάρχει και ένα κάστρο που στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο εντυπωσιακό όπως αποτυπώνεται σε κάποιες φωτογραφίες. Καθίσαμε στην σκιά μιας μουριάς δίπλα στο ποτάμι και απολαμβάνοντας την θέα, συζητούσαμε την συνέχεια του ταξιδιού.
Κοιτώντας τον χάρτη και αφού ρωτήσαμε έναν αστυνομικό που έτυχε να είναι εκεί κοντά, τέθηκε το ερώτημα ποια πορεία θα ακολουθούσαμε για την έξοδο από την χώρα. Επειδή θέλαμε να επισκεφτούμε και το φρούριο του Golubac, ελπίζαμε πως θα υπήρχε και κάποιο κοντινό πέρασμα στην Ρουμανία, πχ. στο V.Gradiste.
Ξεκινήσαμε λοιπόν, με προορισμό το V.Gradiste, ελπίζοντας πως φανούμε τυχεροί. Με το που φτάσαμε στην πόλη, κατευθυνθήκαμε στο αστυνομικό τμήμα για πληροφορίες. Δυστυχώς να νέα ήταν απογοητευτικά. Μπορούσαμε να περάσουμε μόνο στο Kladovo ή στην Nadias. Στην 2η περίπτωση θα έπρεπε να κάνουμε έναν γύρο 150χλμ. αμφίβολης κατάστασης οδοστρώματος που δεν ξέρουμε πόσο χρόνο θα χρειαζόμασταν.
Ο κύβος ερρίφθη… θα πηγαίναμε στο Golubac και στην συνέχεια θα συνεχίσαμε την παραδουνάβια πορεία μας μέχρι το πέρασμα. Ίσως να μέναμε Σερβία, ίσως να περνούσαμε στην Ρουμανία. Η απόφαση θα εξαρτιόταν από την ώρα και την διάθεση.
Οδηγώντας για περίπου 70χλμ. σε μια άνετη σχετικά διαδρομή που σε κάποια σημεία της περνούσε από όμορφα τοπία, φτάσαμε στο παραδουνάβιο φρούριο, με τον δρόμο να περνάει μέσα από αυτό. Πρόκειται για ένα μικρό οχυρό που βρίσκεται στις όχθες του Δούναβη, σε στρατηγικό σημείο. Το γεγονός πως οι απέναντι όχθες βρίσκονται σε κοντινή απόσταση στο συγκεκριμένο σημείο, το μικρό φρούριο στο πέρασμα των αιώνων διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο για τον έλεγχο της περιοχής. Η έναρξη της κατασκευής του δεν είναι γνωστή. Το μεγαλύτερο τμήμα του κατασκευάστηκε τον 14ο αιώνα. Αποτελείται από 10 οχυρωματικούς πύργους, 2 εισόδους και τάφρο.
Ο Γιώργος Ζ δεν εντυπωσιάστηκε τόσο καθώς -όπως είπε- γίνεται πολλή κουβέντα σε σχέση με το τι πραγματικά είναι. Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσω μαζί του. Προσωπικά μου άρεσε και πιστεύω πως αποτελεί ένα όμορφο αξιοθέατο. Το γεγονός ότι εξαιτίας του αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε τα πλάνα του ταξιδιού, ίσως μας έκανε περισσότερο αυστηρούς στην κρίση μας.
Από εκεί και πέρα συνεχίσαμε σε μια διαδρομή (περίπου 100χλμ.) που στο σύνολό της ήταν άνετη, με όμορφες στροφές, καλή κατάσταση οδοστρώματος, αρκετή βλάστηση και πάρα πολλά σημεία με εντυπωσιακή πανοραμική θέα. Ο επιβλητικός ποταμός Δούναβης κυλούσε στα δεξιά μας, προκαλώντας δέος με τον όγκο του! Το πλάτος διέφερε σε διάφορα σημεία του, δίνοντάς σου την εντύπωση άλλοτε λίμνης και άλλοτε φαραγγιού! Σε πολλά σημεία σταματούσαμε για φωτογραφίες και προχωρώντας λίγο παρακάτω ανακαλύπταμε εκ νέου άλλο όμορφο σημείο… Στην ακριβώς απέναντι όχθη του ήταν η Ρουμανία.
Τα χωριά που συναντήσαμε ήταν όμορφα και η τουριστική ανάπτυξη μικρή. Σε πολλά από αυτά υπήρχαν ενοικιαζόμενα δωμάτια και σε κάποια άλλα εστιατόρια. Πάντως το επίπεδο ανάπτυξης δεν ήταν συμβατό με το ενδιαφέρον της περιοχής. Ήταν η πρώτη φορά στην Σερβία που είδα τόσα πολλά οχήματα με ξένα νούμερα, αλλά και αρκετές μοτοσικλέτες. Γεγονός που αποδείκνυε το ενδιαφέρον για την διαδρομή.
Τα χιλιόμετρα έβγαιναν άνετα σε σημείο κατά το απόγευμα να βρισκόμαστε στο D.Milanovac περίπου 30χλμ. από το πέρασμα. Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε και αναλόγως αν θα βρίσκαμε κάτι για διαμονή θα μέναμε. Στο χωριό Tetriat, σκεφτήκαμε να ψάξουμε για κατάλυμα. Όμως γρήγορα αλλάξαμε γνώμη, καθώς όπως διαπιστώσαμε γινόταν κάτι σαν γιορτή. Όλα ήταν κατειλλημένα! Βεβαίως, υπήρχε και η δυνατότητα να στήσουμε σκηνή, αλλά γενικά η παρέα δεν είχε την διάθεση για κάτι τέτοιο.
Έτσι λοιπόν συνεχίσαμε με προορισμό το Kladovo με σκοπό να βρούμε κάποιο κατάλυμα. Φτάνοντας μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη… Το ένα ξενοδοχείο ήταν πλήρες και το δωμάτιο στο δεύτερο ήταν επιεικώς απαράδεκτο. Η υπάλληλος του πρώτου ξενοδοχείου που επισκεφτήκαμε μας έδωσε μια κάρτα και μας πρότεινε να πάμε σε ένα σπίτι που νοίκιαζε δωμάτια, περίπου 2-3χλμ. έξω από την πόλη, στο χωριό Kostol.
Το πρόβλημα όμως ήταν η παντελής έλλειψη ονομασίας των οδών με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να βγάλουμε άκρη… ενώ ταυτόχρονα άρχισε να νυχτώνει! Μετά από πολλή περιπλάνηση και αφού αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε εκ νέου στο ξενοδοχείο –προκειμένου να τηλεφωνήσει η ίδια η υπάλληλος στην pansion - επιστρέψαμε και πάλι σε αυτό το χωριό Kostol. Αυτή την φορά σταθήκαμε τυχεροί και βρεθήκαμε σε μια συμπαθητική και καθαρή pansion «Sobe Dragica Trailovic” (Dimitrija Tucovica 27, Kostol/τηλ. 063 890 58 76) με την ιδιοκτήτρια να μην μιλάει καθόλου αγγλικά. Πληρώσαμε 10€ έκαστος. Αρχικά είχαμε πει να επιστρέψουμε στην πόλη για φαγητό, αλλά τελικά ο Γιώργος Ζ με τον Στράτο έκαναν delivery και φάγαμε στον κήπο του σπιτιού.
Με την συζήτηση η ώρα περνούσε χωρίς να το καταλαβαίνουμε… σιγά-σιγά αρχίσαμε να πηγαίνουμε για ύπνο, καταλήγοντας εγώ με τον Στράτο να επιστρέψουμε στα δωμάτια κατά τις 3πμ. λόγω κρύου! Μιλώντας για ταξίδια, ξεχαστήκαμε χάνοντας την αίσθηση του χρόνου…
