Ξύπνησα κατά τις 7πμ. Αν και είχαμε κοιμηθεί σχετικά νωρίς, αισθανόμουν πως μου έλειπε ύπνος. Κατεβήκαμε για πρωινό. Κατά τις 10πμ αποφασίσαμε να αναχωρήσουμε. Όμως η τύχη μας επιφύλασσε εκπλήξεις…
Εδώ και 2-3 μέρες η μηχανή του Γιώργου Ζ είχε πρόβλημα με την μπαταρία. Μερικές φορές για να πάρει εμπρός, είτε την βάζαμε λίγο στην κατηφόρα, είτε την σπρώχναμε. Δυστυχώς αυτή την φορά δεν μας έκανε το χατίρι. Χρειαζόταν να της δώσουμε ρεύμα από μια άλλη μοτοσικλέτα. Το πρόβλημα ήταν πως δεν διαθέταμε καλώδια. Μάταια ρωτήσαμε κάποιους ανθρώπους στο δρόμο. Δεν είχε κανένας. Επέστρεψα λοιπόν στο ξενοδοχείο για βοήθεια. Με έστειλαν σε ένα βενζινάδικο και έναν μηχανικό. Πήγα αρχικά στο βενζινάδικο, αλλά δεν είχε. Οπότε και πήγα στην δεύτερη επιλογή.
Εκεί συνάντησα το κλασικό ρουμανικό συνεργείο: «Η χαρά της πατέντας», τόσο στα εργαλεία, όσο και στις επισκευές! Αρκεί να αναφέρω πως για κάνουν μια επισκευή στο κάτω μέρος ενός αυτοκινήτου το είχαν γυρίσει στο πλάι(!!!), αντί να το σηκώσουν σε μια ράμπα… αλλά που να βρεθεί ράμπα;! Πολυτέλειες!!! Εν πάση περιπτώσει, πήγα να ρωτήσω για καλώδια… δεν μου έδωσε καν σημασία και όταν του μίλησα αρνιόταν να μου απαντήσει!!! Μου ήρθε να γελάσω! Του μίλησα στα ρουμανικά και τελικά κατάλαβα –όπως ανέφερε- πως το προηγούμενο βράδυ είχε πάει σε έναν γάμο –μάλλον είχε γίνει στουπί στο μεθύσι- και σήμερα δεν ήξερε που βρισκόταν!!! Τελικά ο άνθρωπος με εξυπηρέτησε και πήγα με τα καλώδια στα παιδιά. Όλα πήγαν καλά. Η μηχανή δούλεψε και πριν αναχωρήσουμε επέστρεψα τα καλώδια.
Ο δρόμος μετά την Voineasa συνέχιζε να είναι εντυπωσιακός, παρά την κατάσταση του οδοστρώματος, μέχρι το χωριό Brezoi, που ουσιαστικά σηματοδοτούσε το τέλος του. Εκεί ανεφοδιαστήκαμε με καύσιμα και πήραμε και ένα σετ καλωδίων για παν ενδεχόμενο.
Ακολουθώντας την κατεύθυνση για Ramnicu Valcea, οδηγήσαμε σε μια συμπαθητική διαδρομή δίπλα στο ποτάμι. Εξαιτίας ενός λάθους στο χωριό Calimanesti πήραμε την δεξιά κατεύθυνση και δεν μπορέσαμε να γλιτώσουμε μερικά χιλιόμετρα –μέσω ενός επαρχιακού δρόμου- για το Curtea de Arges. Αυτό δεν μας ενόχλησε καθώς η συγκεκριμένη μέρα δεν προέβλεπε πολλά χιλιόμετρα και ήμασταν άνετοι.
Μετά το Ramnicu Valcea (που δεν περάσαμε μέσα από το κέντρο της πόλης για να μην καθυστερήσουμε), συναντήσαμε τον κόμβο για Curtea de Arges (40χλμ.), και συνεχίσαμε σε μια πολλή όμορφη περιοχή με πλούσια βλάστηση και κάποια μικρά χωριά. Η θερμοκρασία ήταν υψηλή και μάλλον είχε καύσωνα, όπως προέβλεπαν και οι μετεωρολογικοί σταθμοί την προηγούμενη μέρα.
Στην πόλη Curtea de Arges κάναμε μια στάση για ανεφοδιασμό των μηχανών –καθώς δεν θα υπήρχε πρατήριο για τα επόμενα 120χλμ.- και πήραμε και μερικά τρόφιμα για το βράδυ, καθώς θα κατασκηνώναμε στο Balea Lac, στο υψηλότερο σημείο του «Transfagarasan» Ο δρόμος 67, είναι αυτός που διασχίζει τα βουνά Fagaras και για τον λόγο αυτό πήρε την ονομασία «Transfagarasan». Πέρα όμως από αυτό, είναι –ίσως- ο πιο διάσημος δρόμος της Ρουμανίας εξαιτίας του φυσικού τοπίου και της όμορφης χάραξής του. Δυστυχώς, ακόμα διαθέτει σημεία με άσχημο οδόστρωμα, αν και έχει βελτιωθεί αρκετά η κατάσταση τα τελευταία χρόνια. Κατασκευάστηκε από τον ρουμανικό στρατό στα χρόνια του Κομμουνισμού και ειδικότερα της εποχής του Causescu.
O Nikolae Causescu έδωσε εντολή στον στρατό να φτιάξει αυτόν τον δρόμο ως άσκηση ετοιμότητας, αλλά –κυρίως- φοβούμενος κάποια ενδεχόμενη εχθρική επίθεση. Επιθυμούσε να έχει την δυνατότητα κάθετης προσπέλασης των ορεινών όγκων Fagaras. Λέγεται επίσης πως κατασκευάζοντάς τον, ήθελε να υποτάξει τα φυσικά καιρικά φαινόμενα… Το αποτέλεσμα ήταν η χρήση αρκετών τόνων δυναμίτη, αλλά και ο θάνατος στρατιωτών που εργάζονταν για την κατασκευή.
Ένα επίσης πολύ σημαντικό αξιοθέατο, αποτελεί το αυθεντικό κάστρο του Vlad Tepes, το «Cetatea Poenari», που βρίσκεται μερικά μόλις χιλιόμετρα πριν το φράγμα της λίμνης Vidraru. To φρούριο είναι σκαρφαλωμένο στην κορυφή ενός απότομου βράχου, που για να το προσεγγίσεις χρειάζεται να ανέβεις 1500 σκαλιά! Την προηγούμενη φορά που βρέθηκα στην περιοχή, δεν το είχα επισκεφτεί, αλλά το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα το έκανα κάποια στιγμή. Φτάνοντας λοιπόν δεν τέθηκε καν το ερώτημα αν θα ανέβαινα, όπως και ο Γιώργος Ζ που το ήθελε πολύ. Τελικά αποφασίσαμε να το επιχειρήσουμε όλοι μαζί. Αλλάξαμε ρούχα και πήραμε τον μακρύ δρόμο ή για να είμαι πιο ακριβής σκαλοπάτια μέχρι εκεί.
Ίσως να έχει περάσει αρκετός καιρός που είχα επιχειρήσει κάτι τέτοιο. Παρόλα αυτά ανεβαίνοντας, κάποια στιγμή ένιωσα πως δεν θα τα κατάφερνα! Το θετικό είναι πως όλη η διαδρομή βρισκόταν στην σκιά μεγάλων δέντρων, οπότε και δεν υποφέραμε από την ζέστη. Κάποια στιγμή, όταν έφτασα -τελευταίος και «καταϊδρωμένος»-, τα παιδιά με περίμεναν εκεί. Πληρώσαμε εισιτήριο 5RON/άτομο και συνεχίσαμε για τα τελευταία μέτρα πριν την μικρή πύλη του φρουρίου.
Στην είσοδό του έχουν τοποθετήσει μια αγχόνη, ένα ξύλο που έχει ένα καρφωμένο τσεκούρι και 2 κούκλες παλουκωμένες με τον τρόπο που παλούκωνε τους εχθρούς του ο Vlad Tepes. Λέγεται πως το κάστρο το κατασκεύασαν Τούρκοι αιχμάλωτοι. Άλλοι αναφέρουν πως το κατασκεύασαν οι κάτοικοι του της γειτονικής πόλης του Tirgoviste ως τιμωρία, καθώς είχαν σκοτώσει τον μικρό αδελφό και τον πατέρα του Vlad Tepes. Μάλιστα ο μύθος λέει πως την ημέρα του Πάσχα, μάζεψε όλους τους κατοίκους –και κυρίως τους νέους- της πόλης και αφού τους μετέφερε στην περιοχή του σημερινού φρουρίου. τους ανάγκασε να δουλέψουν για την κατασκευή του μέχρι να λιώσουν τα ρούχα τους!!!
Το μέγεθος του δεν είναι μεγάλο. Ανεβαίνοντας όμως, πολύ εύκολα αντιλαμβάνεσαι την στρατηγική σημασία της θέσης του. Από εκεί μπορείς να ελέγξεις όλο το φαράγγι και να έχεις θέα για αρκετά χιλιόμετρα μακριά. Επιπλέον η δυσκολία προσέγγισής του, το έκανε απόρθητο από τους εχθρούς… κάτι όμως δεν κατάφερε με έναν ανίκητο εχθρό, τον χρόνο.
Η κατάβαση ήταν πιο άνετη και πριν αναχωρήσουμε είπαμε να κάνουμε μια στάση για καφεδάκι στο παρακείμενο εστιατόριο. Λίγο μετά το φρούριο, συναντήσαμε το φράγμα της λίμνης Vidraru. Κάναμε μια στάση για να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες. Εντύπωση μας έκανε το μεταλλικό άγαλμα ενός ανθρώπου να κρατάει 2 κεραυνούς. Προφανώς εμπνευσμένο από τον υδροηλεκτρικό σταθμό του φράγματος.
Έχοντας μπει ήδη στον «Transfagarasan», αρχικά οδηγήσαμε περιμετρικά της λίμνης, όπου για περίπου 20χλμ. ο δρόμος ήταν σε άσχημη κατάσταση. Παντού υπήρχαν τρύπες, λες και ήταν βομβαρδισμένος! Χρειαζόταν να κάνουμε ελιγμούς προκειμένου να τις αποφύγουμε, χωρίς να τα καταφέρνουμε πάντα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να μην μπορούμε να απολαύσουμε το τοπίο… Ευχάριστη έκπληξη ήταν όταν συναντήσαμε έναν καταρράκτη κάνοντας μια μικρή στάση.
Μετά το άσχημο αυτό τμήμα η κατάσταση βελτιώθηκε. Η διαδρομή, μετά από περίπου 20χλμ., σταμάτησε να είναι παραλίμνια και άρχισε να σκαρφαλώνει στα βουνά, ανεβαίνοντας υψομετρικά. Περνώντας μέσα από πυκνά δέντρα, σιγά – σιγά πλησιάσαμε την αλπική ζώνη, όπου δεν υπήρχαν πλέον δέντρα, παρά μόνο πράσινη χλόη. Πολλά πράγματα είχαν αλλάξει από την τελευταία φορά που είχα επισκεφτεί την περιοχή: περισσότερα καταλύματα και μεγαλύτερη τουριστική ανάπτυξη. Και εδώ συναντήσαμε πολλούς ελεύθερους κατασκηνωτές που όσο αναβαίναμε υψομετρικά λιγόστευαν.
Περίπου 20χλμ. πριν το πέρασμα, η διαδρομή ήταν ελικοειδής με πεταλοειδείς στροφές και εντυπωσιακό τοπίο. Κατά τις 8μμ. φτάναμε στο τούνελ που σηματοδοτεί το πέρασμα στην βόρεια πλευρά των βουνών Fagaras. Στο τούνελ είχε τοποθετηθεί φωτισμός –πλέον- και είχε ανακατασκευαστεί το οδόστρωμα και οι τοίχοι. Η σημερινή του εικόνα δεν είχε καμιά σχέση με εκείνη του παρελθόντος που έμοιαζε περισσότερο με σπηλιά.
Μόλις περάσαμε το τούνελ, συναντήσαμε στο πλάτωμα που βρίσκεται η Balea Lac, η μικρή λίμνη που δημιουργείται από το νερό των πάγων που λιώνουν. Το τοπίο ήταν εντυπωσιακό! Στην περιοχή υπήρχαν πλήθος από μικροπωλητές που πουλούσαν κυρίως παραδοσιακά κρέατα, σαλάμια, τυριά, φρούτα και μερικά λαχανικά. Πέρα από αυτό, είδαμε και μικρές ψησταριές. Εμείς δεν το γνωρίζαμε και για τον λόγο αυτό είχαμε κάνει κάποιες προμήθειες.
Στον χώρο υπάρχουν 2 parking στα οποία πληρώνεις κάποια μικρά αντίτιμα για να σταθμεύσεις. Στο μικρό «οροπέδιο» που δημιουργείται στην δυτική πλευρά του, ο χώρος διατίθεται ως camping (15RON/σκηνή). Φυσικά, δεν υπάρχουν τουαλέτες ή άλλες παροχές, πέρα από το κάποιους που μαζεύουν τα σκουπίδια.
Σκοτείνιαζε όταν αρχίσαμε να στήνουμε τις σκηνές. Το κρύο είχε αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία του. Φορέσαμε όσα ρούχα διαθέταμε. Όταν τελειώσαμε, καθίσαμε σε ένα ξύλινο τραπέζι που υπήρχε δίπλα στις σκηνές για να φάμε τις προμήθειές υπό το φως των φακών μας. Κάτω από τον έναστρο ουρανό, κουβεντιάζαμε απολαμβάνοντας τις όμορφες στιγμές. Κάποια στιγμή μου τηλεφώνησε ο Marcel για να μας ενημερώσει να μην αναχωρήσουμε πριν τις 11πμ. την επόμενη μέρα. Είχαν προγραμματίσει να έρθουν προκειμένου να κάνουμε όλοι μαζί μια μικρή βόλτα πριν καταλήξουμε στο Brasov.
Τα παιδιά πήγαν για ύπνο και κάθισα να γράψω το ημερολόγιο… Παρά το κρύο ήταν εκπληκτικά. Αισθανόσουν τόσο ψηλά... Σιγά – σιγά που όλοι μπήκαν στις σκηνές τους και τα φώτα που έμειναν ανοιχτά ήταν ελάχιστα, τα πάντα φωτίζονταν από τα αστέρια… η αίσθηση ήταν μοναδική… Ήταν μια βραδιά διαφορετική από όλες τις υπόλοιπες. Μια βραδιά που άξιζε να ζήσεις…
